Banana Split

Χέλοου γουορλντ. Βρέχει χωριστόσπορο και λέω δεν γαμάς που δεν γαμάς, δεν πας για ψάρεμα ρε Τζόρτζ; Και μιά που δεν έχεις ούτε καλάμι ούτε και πετονία (έχω εξοπλισμό για ψαροντουφεκο όμως), δεν γράφεις κάτι στο μπλόγκ; Θέμα εύκολο σήμερα, καθότι βλέποντας τον υποδαυλισμό της γυναίκας στα Αραβικά κράτη και την ακλόνητη αντροκρατία στα μουσουλμανικά κράτη, δεν μπορώ παρά ... να μείνω παγερά αδιάφορος. Λοιπόν, όπως είπα βρέχει χωρισμός με την σέσουλα και γενικά έχει πλάκα να ασχολείσαι με αυτό το θέμα.

Πολλές οι κατηγορίες των χωρισμών. Ας κάνουμε μια πρόχειρη βάση γνώσης για μπορέσουμε να πουμε & να σχολιάσουμε επ' αυτών.

Α)Χωρισμός "ΔΕΝ ΣΕ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ". Το είδος του χωρισμού που αρκετό ενδιαφέρον και για τους 2 ζευγνύους καθότι η υπερβολή και το σουρεάλ γεμίζουν απολαυστικά τα σκηνικά. Η τρίχα γίνεται τριχιά και η βούρτσα οδοντόβουρτσα. Χιλιάδες πεθαμένα παραπόνα, ξεχασμένα τρυπούν το χώμα και την λάσπη και βγαίνουν σαν ζομπι απο την Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών και γεμίζουν πλατείες, αλάνες, χωριά. "Πριν από δύο χρόνια, που σε είχε κοιτάξει εκείνος ο τυφλός περιπτεράς όλο νόημα, το θυμάμαι ακομα μην νομίζεις." είναι το μοτίβο το οποίο ακολουθείται σε αυτές τις περιπτώσεις. "Ναι αλλά και εσύ μου έφαγες την τυρόπιτα και πεινούσα και ήταν η τελευταία τυρόπιτα του κόσμου." και άλλα τέτοια όμορφα γεμίζουν τον χώρο. Κλασσικός ελληνικός χωρισμός, αφού η νοοτροπία μας και η διαπαιδαγώγηση μας έχουν ως ακρογωνιαίο λίθο την μεταφορά ευθυνών και την αδιάκοπη μίρλα, η οποία φυσικά δεν έχει κανένα νόημα. Οι 2 παρτενέρ συχνά εμφανίζονται ως Οσιόμαρτυρες που αντέχουν τις παραξενίες του άλλου τόσο καιρό, αλλά επειδή είναι χαρισματικοί και φυσικοί ηγέτες και πολύ γαμάτοι και έχουν και πάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάρα πολύ υπομονή περιμέναν το εντελώς φυσικό και δημοκρατικό, την ολική αλλαγή χαρακτήρα του αλλουνού κατα τα δικά τους πρότυπα. Ο σχολιασμός του χωρισμού είναι καθόλα περιττός, αφού ξέρουμε απο πριν ότι και οι 2 φταίνε, αλλά πάρα αυτά σπάνια τους λυπάσαι αφού η μίρλα του ενός συναντά την κακομοιρία του αλλουνού.

2) Χωρισμός "Μολών λαβέ". Σε αυτή την κατηγορία υπάγονται όλοι οι χωρισμοί με μεγαλειώδεις ατάκες. Θα πω μερικές πραγματικές (δεν υπόσχομαι για την ακριβεια αλλά το νόημα ήταν αυτό), σόρρυ αν είναι δικές σας, δεν θα ονοματίσω κανένα/καμία :

α) "Συγγνώμη αλλά δεν μπορώ. Με πιέζουν οι φίλες μου που δεν τις βλέπω καθόλου." Διάρκεια σχέσης περίπου 3 βδομάδες.
β) "Νομίζω αυτή η σχέση πλέον δεν με γεμίζει. Έχω πολύ καιρό να περάσω καλά μαζί σου. Νιώθω ότι η σχέση δεν μπορεί να συνεχίσει, δεν έχει ερωτισμό. Επίσης εδώ και τρεις βδομάδες τα έχω φτιάξει με άλλον." Nice, κοπελιά.
γ) "Τόσο καιρό ήθελα τόσο πολύ να τα φτιάξουμε. Τώρα καταλαβαίνω οτί σε έβλεπα σαν τρόπαιο και δεν ήθελα πραγματικά εσένα. Συγγνώμη." Διάρκεια σχέσης 4.5 ώρες. Τουλάχιστον ήταν γρήγορος (κατά το αμερικάνικο πρότυπο Live fast)
δ) "Χθές βγήκα έξω και μέθυσα." Θέλετε και συνέχεια;

3) Χωρίσμος "Σόρρυ λάθος". Κοριφαίοι χωρισμοί, καθότι ο ένας την είδε και ήθελε να την παντρευτεί και η άλλη προφανώς δεν ήθελε καν σχέση (και vice versa). Τυπικός χωρισμός φοιτιτικών ετών. Γίνεται ότι γίνεται και την επόμενη μέρα στήνεται τεράστιο τηλεοπτικό σκηνικό, με κάμερες μπουμαν κτλ κτλ, αφού οργανώνονται στιγμιαία τα κλασσικα κινήματα εναντίων των αντρών-αρχιδιών και των γυναικών-κολλητσίδων. Οι συνευρέσεις έχουν καθαρά υποστηρικτικό χαρακτήρα αφου
α) στην περίπτωση της γυναίκας που εξαπατήθηκε (ενώ ΦΥΣΙΚΑ δεν το ήξερε οτι ο άλλος είχε τέτοιες προθέσεις και είναι η πρώτη της φορά που πάει με κάποιον που δεν ήξερε τόσο καλά) οι φίλες της, σαν υπέρμαχοι της μήτρας, σαν τον Αη Γιώργη που με το δόρυ του καρφώνει ένα παπάρι, της λένε οτί ήταν μαλάκας ο άλλος και οτι θα της γνωρίσουν αυτές ένα καλό παιδί (φυσικά γιατι ως γνωστόν όταν μια γκόμενα δει κάποιον ωραίο και καλό το πρώτο πράγμα που σκέφτεται είναι πως θα τον δώσει σε μια φίλη της).
β) στην περίπτωση του άντρα που εξαπατήθηκε, όλο το γυναικείο φύλο προάγεται αυτόματα στον τιμημένο βαθμό της Πουτάνας. "Αφού την είδα εγώ ρε φίλε σε λεώ, σε είχε αγκαλιά και κοιτούσε εμένα ρε φίλε.". Οι υποστηρικτικοί μηχανισμοί περιορίζονται σε οινοποσίες και κρεπαλοκαφρίλες, γιατι μόνο άμα κάψει το συκώτι του, χάσει προσωρινά την όραση του και κάψει μισό κιλό μυαλό, ο άλλος θα ξεχαστεί. Βέέέέέβαια.

4) Ομαλός χωρισμός. BOOOOOOOO-RIIIIING! Απλά χωρίζουν. ΠΦΦΦΦΦ ξενέρωτοι, λίγη ίντριγκα, λίγο κάτι, throw us a bone here, people!!!

Τέσπα, σε πολλές περιπτώσεις είναι όντως άσχημο, σε άλλες απλά αστείο, σε άλλες αναμενόμενο. Νομίζω πως είτε το δεις περιμετρικά, είτε εκ βαθέων, είναι μια απόρριψη. Μια απόρριψη είναι πάντα μια απόρριψη. Οι αμυντικοί σου μηχανισμοί ενεργοποιούνται στο maximum, με αποτέλεσμα την μερική/ολική απώλεια ελέγχου και την γενική εκτροπή της ζωής σου. Όλοι σε κοιτούν λες και είσαι άρρωστος (μερικές φορές βέβαια το επιζητάς εσύ ο ίδιος, καθότι πιστεύεις ότι είσαι για λύπηση, αλλά μάλλον η αξιοπρέπεια σου είναι για λύπηση και η αυτοπεποίθηση σου χρειάζεται επειγόντως αναβάθμιση/αντικαταστάση/απόσυρση). Αντιδράς σπασμωδικά, δίνεις ευκαιρίες σε κόσμο που κανονικά δεν θα έδινες, προσπαθείς να βρείς ένα αντικαταστάτη του κενού που σου αφήσε ο παλιοπούστης/παλιογαμιόλα, γενικώς άλλη μια αφορμή για την σύμπραξη του Λόκε και του Θεού Χρόνου. Νομίζεις οτι μπορείς να κάνεις κάτι, αλλά στην πραγματικότητα απλά πρέπει να ηρεμήσεις, να σκεφτείς ψυχρά και λογικά. Φυσικά μέσα στον κικαιώνα αισθημάτων αδικίας, θλίψης, άρνησης είναι κομμάτι δύσκολο αλλά κανείς δεν μας είπε οτί η ζωή είναι εύκολη. Roll the dice, spin the wheel, play the game.

Και μην ξεχνάτε, ο James Blunt δεν είναι λύση. Είναι απλά θόρυβος, ο παλιόπουστας.



Άντε τα λέμε.

Fucking shame on fucking me

Μόλις συνειδητοποίησα ότι έχω να γράψω 3 μήνες. Αίσχος. Ορκίζομαι να γράψω μόλις τελειώσει η παράσταση.

Long time no see, Afro Samurai

Χαιρετίζω σας, από την βρωμερή καρέκλα μου a.k.a. ο θρόνος των Nerds, ο Άρειος Πάγος των Geeks. Μπήκα μόνο για να γράψω μια ερώτηση, που αναφέρεται προς όλους που έχουν ταλαντευτεί μεταξύ καταστάσεων, οι οποίες επιβαρύνονται απο την ίδια την φύση τους. Λοιπόν χωρίς πλέονασμούς και μακρυγορίες, παραθέτω την παρακάτω ερώτηση :

Πως γίνεται να διατήρησεις κάτι το οποίο έχεις, το οποίο δεν θέλεις να χαλάσεις, να το εξελίξεις χωρίς να το εκφυλύσεις, και να το χρωματίσεις χωρίς να το κάνεις αγνώριστο;

Νομίζω είναι σαφέστατη η ερώτηση, την αντιμετωπίζουν απο σχεδιαστές αυτοκινήτων σειράς εώς πουτάνες στο Κονγκό, και τώρα που την ξανακοιτάω, μοίαζει λίγο με τα αινίγματα που λέγαμε στο δημοτικό. Λοιπό ας γίνουμε λίγο πιο συγκεκριμένοι. Έχεις μια ζωή. Η ζωή σου απαρτίζεται απο άπειρα ατομα ζωής. Θεωρούμε λοιπόν οτί βάσει μιας πρόχειρης ομαδοποιησης, υπήρξαν κάποια βασικά στάδια στην ζωή σου (παίρνω παράδειγμα ένα μεσο άνθρωπο της ελληνικής κοινωνίας, που έιχε κάποια τριτοβάθμια εκπαίδευση, αν όχι κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ ένα τριετές(?) ΙΕΚ). Ο άνθρωπος αυτός :


-Γεννήθηκε
-Μεγάλωσε
-Πήγε σχολείο
-Πήγε γυμνάσιο/λύκειο
-Σπούδασε
  * Πήγε στρατό, αν είναι άνδρας
-Βρήκε δουλεία (ασχέτου ή και σχετικού με την εκπαίδευση του τομέα), θεωρώντας τον μισθό της δουλείας, αν όχι ικανοποιητικό, βιώσιμο, δηλαδή θα μπορεί να το συνεχίσει και να κάνει μια άλφα επαγγελματική πορεία


Σκοπίμως αντιπαρέρχομαι τον ύφαλο του ηλικιακού προσδιορισμού, για λόγους καθαρά εξωμοίωσης. Λοιπόοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοον. Μέχρι εδώ καλά, τι καλα δηλαδή, τέλεια. Ωραία, ας κάνουμε και μια πρόχειρη θεματοποίηση των συμβάντων μιας κανονικής ζωής:


-Επαγγελματικά συμπεριλαμβάνομένων και των οικονομικών
-Οικογενειακά
-Αισθηματικά
-Ζητήματα υγείας


ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ. Έχουμε δημιουργήσει δυο μικρές λίστες, με ,οκ το δέχομαι, κάποιες ασαφείς αναγωγές, που πιστεύω καλύπτουν την πλειονοτητα της ελληνικής πλυθησμιακής μάζας. Τώρα. Άμα προσέξεις καλύτερα στην πρώτη λίστα, τυγχάνει να συμβαίνουν(?) διαρκώς "απαγωγές". Δηλαδή αρχικά βρίσκεσαι στα χέρια της οικογενειας σου. Εν συνεχεία σε παίρνει το σχολείο, μετά σε ρουφάει το γυμνάσιο, στην συνέχεια σε απομακρύνει το πανεπιστήμιο, την μαμά πατρίδα χέστε την, και στο τέλος έρχεται και η δουλεια που ανατρέπει σχεδόν όλα όσα ήξερες και σε προσγειώνει. Η όλη φάση θυμίζει αρχαίους Σπαρτιάτες παιδαγωγούς άμα το καλοσκεφτείς. Anyway, κάπου εκεί ξεκινάς και συνειδητοποιείς ότι έχεις καταναλώσει περίπου το 1/3 της ζωής σου, ότι ακόμα και αν τηλεοπτικά (ισώς ηθελημένα) κάνει την εμφάνιση του ο έγγαμος βίος, ότι τα όρια στενέυουν, οι επιλογές μειώνονται, οι υποχρεώσεις αυξάνονται και ετοιμάζεσαι γενικά για μια εξελεκτική περίοδο στην οποία θεωρητικά πάντα πρέπει να αξιοποιήσεις ότι μάθαινες 20-25 χρόνια τώρα. Εκεί ακριβώς λοιπόν, έρχεται η ερωτηση μου. Ποια μεθοδολογία, ποια συνειρμική αλυσίδα πρέπει να χαλινεύσεις ώστε να μην σε πάει τσιρλί κοκό απο τα νέα άγχη;

Κατα καιρούς ακούς διάφορα του στύλ "Πάνω από όλα να είσαι ανεξάρτητος" ή "Μια καλή οικογενεια στο μέλλον" ή "Πρέπει να επενδύσεις στην δουλειά σου" ή "Πρέπει να περνάς καλά σε ότι και να κάνεις". Εντάξει pipes and pouches ακούγονται τα περισσότερα απο αυτά αλλά δυστυχώς είναι αυτά τα αφηρημένα εφόδια που έχεις συλλεξει καθόλη την πορεία σου. Και με αυτά έχεις να τα βγάλεις πέρα. Και πρέπει να περάσεις και καλά. Και πρέπει να έχεις και τους ανθρώπους σου ικανοποιημένους, ακόμα και αν αυτό σημαίνει οτι εν τέλει θα ζημιωθείς εσύ. Οπότε τι κάνεις, επιλέγεις την σταρχιστική οδό ή την οδό που χάραξε ο Θανάσης Βέγγος; Επιλέγεις το παρόν ή το μέλλον; Δυστυχώς για μας και ευτυχώς για τους κληρωτούς οπλίτες, η μέρα έχει 24 ώρες εκ των οποίων οι 5-6 πρέπει να είναι ξεκούραση. Άρα πόσα γαμημένα κομμάτια να γίνεις πριν προλαβεις να συνειδητοποιήσεις ότι ποτέ δεν θα τα προλάβεις όλα; Νομίζω η ερώτηση είναι λίγο ρητορική. Δηλαδή απλά στο τέλος απλά παίρνεις αυτό που μπορείς να πάρεις, αυτό που σουν αξίζει να πάρεις για αυτό που έδωσες. Μπορεί εξαρχής να ζούσες σε κικαιώνες ψευδαισθήσεων και να μην κατάλαβες οτί δεν μπορύσες να το κάνεις. Αλλά φυσικά απο την άλλη, μπορείς πάντοτε να προσπαθήσεις. Live your life, do your thing and get the fuck out. Και άμα στη σπάσει κανείς, ε εντάξει μέσα στο πρόγραμμα ειναι και αυτό.

The History of the World

Από τα χρόνια τα παλιά, τα χρόνια που το φως ακόμα δεν είχε αγαπήσει το σκοτάδι, υπήρχε ένας κόσμος μακρυνός, ένας κόσμος ουράνιος όπου τα πλάσματα του φωτός ζούσαν σε πόλεις που επέπλεεαν στα σύννεφα, χρυσοστόλιστες με ασημένια λάβαρα να φωτίζουν τα πέρατα των ουρανών. Κάτω στα μαύρα έγκατα του κόσμου αυτού, ζούσαν τα πλάσματα του σκότους, χωμένα σε υπόγειες πόλεις, σε πόλεις καταραμένες και σκιερές, που τις περπατούσαν πλάσματα ανίερα, απρόσωπα.

Φήμες λένε ότι ο μοναδικός άνθρωπος που διάβασε το Βιβλίο, χιλιάδες χρόνια μετά την ολοκλήρωση του, δάκρυσε τόσο πολύ από τον πραγματικό λόγο της Αιώνιας Μάχης, που στο τέλος επειδή δεν είχε άλλα δάκρυα, άρχισε να κυλάει αίμα από τα μάτια του. Από την μέρα που χάραξε για πρώτη φόρα, τα φλεγόμενα σπαθιά των αγγέλων κατέβηκαν με ορμή να σκίσουν και να εξολοθρεύσουν τους μαύρους δαίμονες και τις αμέτρητες στρατίες τους. Στην μέση των δυο Κόσμων καθόταν ο πρώτος Άνθρωπος, ον που κανείς δεν ξέρει πως γεννήθηκε, αγέραστος και αμίλητος, κάτω από το Καμένο Δένδρο και έβλεπε αμέτρητα κορμία να πέφτουν γύρω του, άλλα να γίνονται φως και να στροβιλίζονται ψηλά και άλλα να γκρεμίζονται βαθιά μέσα στην Γκρίζα Γη.

Πότε του δεν είχε αναμιχθεί. Το μόνο που έκανε ήταν να γράφει στο Βιβλίο την ιστορία αυτού του κόσμου. Ντυμένος σε γκρίζα κουρέλια, έγραφε για την μανία του φωτός να χωθεί στα σωθικά του σκοταδιού, να το σβήσει από κάθε μεριά, από κάθε ιδέα, να γεμίσει τον κόσμο αυτό με λάμψη, με αλήθεια. Ήξερε όμως ότι το σκοτάδι ήταν υπομονετικό, οτί δεν φοβόταν το φως και την δύναμη του. Κάθε φορά που οι ορδές του φωτός ορμούσαν και τρυπούσαν το έδαφος με τόση οργή, φωνάζοντας μανιακές πολεμικές ιαχές, οι λεγεώνες του σκοταδιου,σαν μια σιχαμένες αράχνες αγκάλιαζαν τους λαμπερούς πολεμιστές και τους παρέσερναν ακόμα πιο βαθιά, εκεί που το φως δεν είχε καν ονειρευτεί οτί μπορεί να πάει.


Λίγες ήταν οι φορές που το σκοτάδι προσπάθησε να βγει από την Γκρίζα Γη και να κατακτήσει τους στολισμένους ουρανούς. Όμως κάθε φορά που το σκοτάδι έβγαινε από τον κρύο τάφο του, κομμάτια γης εκτοξευόντουσαν ψηλά, καθώς πίδακες σκοταδιού βγαίναν μέχρι και από την πιο μικρή ρωγμη του εδάφους, τυλιγμένες με σκόνη και ένα ασύλληπτο ψύχος. Μετά απο λίγο μιλούνια σκοτεινων δαιμόνων με καταιγιστική ταχύτητα ορμούσαν προς τον ουρανό, φορώντας κατεστραμένες, σάπιες πανοπλίες και ρομφαίες που ανέβλυζαν μίσος. Τότε όμως τα κάτοπτρα των ουρανών γυρνούσαν ξανά προς το έδαφος, εκατομμύρια φτερωτοί στρατιώτες, φορώντας τις χρυσές πανοπλίες τους, εξαπολυόντουσαν από κάθε γωνία των ουρανών κρατώντας τα πύρινα ξίφη τους, σχηματίζοντας όλοι μαζί ένα χρυσό δράκο που διέλυε κάθε ίχνος, κάθε σημάδι που μπορεί να πρόδιδε την οποιάδηποτε, έστω και προσωρινή παρουσία των δαιμόνων. Αλλά ο Άνθρωπος δεν παρέμβαινε ποτέ.

Την ημέρα εκείνη, ο Άνθρωπος είχε ονείρευτεί. Περίεργο πράγμα για έναν ον που δεν είχε κοιμηθεί ποτέ. Θυμόταν την τελευταία φορά που είχε κλείσει τα μάτια του, είχε γεννηθεί σε αυτόν τον κόσμο. Μπροστά του είχε αντικρίσει ένα πανέμορφο πλάσμα, με δύο μεγάλα άσπρα φτερά να κραδαίνει ένα τεράστιο σπαθί και να αιμοραγγεί από το στόμα και την μύτη. Το φως που εξέπεμπε σίγουρα θα του είχε κάψει τα μάτια, εάν εκείνη την στιγμή δεν του ορμούσε ένας στρατιώτης του σκοταδιού. Ένα τρομακτικό ψύχος ξαφνικά πάγωσε κάθε κίνηση του Ανθρώπου. Παρατηρούσε την μάχη μεταξύ των δυο στρατιωτών. Και οι δυο ήξεραν από την πρώτη στιγμή της εμπλοκής τους ότι ένας θα πέθαινε. Ουρλιαχτά αλλά και δυνατές φωνές ακουγόντουσαν, καθώς και διάφοροι ήχοι, όπως ατσάλι να χτυπάει σε ατσάλι, πάγος να σπάει, φλόγες να ξεψυχάν. Μια ξαφνική κραυγή και οι δυο μανιασμένοι και αιμόφερτοι πολεμιστές μείναν ακίνητοι. Μετά απο λίγο σωριάστηκαν στο έδαφος.

Τότε ο Άνθρωπος σηκώθηκε, άφησε το Βιβλίο, και πλησίασε τον πολεμιστή του σκοταδιού. Έσκυψε δίπλα στο κεφάλι του και τότε ένιωσε τον Θάνατο και το Τέλος. Ο Άνθρωπος άκουσε τα τελευταία λόγια του στρατιώτη και μετά τον είδε να εξαφανίζεται, να μετατρέπεται σε μαύρο χυλό και να απορροφάται από την Γη. Μετά, πλησίασε τον φωτεινό πολεμιστη και τότε ένιωσε την Γέννηση και την Αρχή. Ο στρατιώτης του φωτός προσπάθησε να πλησιάσει τον Άνθρωπο, αλλά εκείνος του είπε "Το ξέρω." Ο στρατιώτης γέλασε και εξαφανίστηκε σε μια φωτεινή ακτίνα που έσκισε τα σύννεφα. Ο Άνθρωπος μετά κάθησε κάτω απο το Καμένο Δέντρο, πήρε στα χέρια του ξανά το Βιβλίο και άρχισε να ξαναγράφει.

E-mage ή αλλιώς Ε Μάγε

Έχει πλάκα μερικές φορές όταν θέτεις ένα στόχο, είσαι απολύτως σίγουρος οτί θα πετύχεις τον στόχο σου, υπολογίζεις κάθε παράμετρο, σκέφτεσαι τμηματικά αλλά και ολοκληρωμένα τον στόχο σου, ξεκινάς την υλοποιηση και καταλήγεις σε κάτι το διαφορετικό απο το αναμενόμενο. Έτσι και εγώ ξεκίνησα να γράψω για στην εμμονή του γάμου και την υστερία της νεοελληνικής μετακατοχικής Ελληνίδας για την εν λόγω κοινωνική δραστηριότητα αλλά κατέληξα σε ένα άλλο θέμα αρκετά πιο επίκαιρο αλλά και πολύ πιο ενδιαφέρον και πολύπλοκο από τα καπρίτσια των γυναικών μας. Περί e-mage o λόγος λοιπον ή αλλιώς διαδικτυακή προσωπίδα, κυβερνόπροφιλ κτλ κτλ.

Κατ' αρχήν θα ήθελα να παραθέσω κάποιες απόψεις φίλων, γνωστών και άγνωστων :

"Άντε μην βγάλω τα αρ****α μου φωτό και τα ανεβάσω στο γαμ****ο το Facebook."
Παύλος Πάντος. Respect.

"Όταν κάποιος είναι για τον π****ο στην πραγματική του ζωή, γιατί να μην είναι και για τον π*ο online;"

"Δεν έχει σημασία αν το δει κάποιος, σημασία οτί μπορεί να το δει κάποιος."

Το Διαδίκτυο με την σημερινή του μορφή, για να αποδώσουμε και τις δέουσες τιμές, είναι δώρο του Sir Tim Berners Lee. Οταν το δημιούργησε, είχε στο μυαλό του μια ελεύθερη κοινωνία, στην οποία ο καθένας θα μπορούσε να παραθέσει την παπαριά του χωρίς τον φόβο της δέσμευσης και της λογοκρισίας. Το γεγονός οτί το όνειρο του συνεχίζεται ακόμα και σήμερα στις οικονομικές χούντες που διαφεντεύουν τα έθνη την σήμερον ημέρα είναι ίσως μια ελπίδα για καλύτερο αύριο. Τέλος πάντων, να μην μακρυγορώ, στην συνέχεια ήρθε ο έταιρος Καππαδόκης, ο Mark Zuckerberg, ο σχεδιαστής του Facebook, μια 19χρονη (τότε) μύξα, που έφτιαξε (έγραψε για τους έχοντας γνώση) το Facebook για να μπορούν οι συμφοιτητές του να ανεβάζουν φωτογραφίες απο τα πάρτυ του Harvard (φαντάζομαι μεγάλα ρεμάλια θα κυκλοφορούν εκεί) και να σχολιάζουν τις μπέκρες και τις κραιπάλες. Έκτοτε έγινε ενα τεράστιο μπαμ, ο κόσμος "ξαφνικά" έμαθε την χρησιμοτητα του Διαδικτύου μπλα μπλα μπλα ===> σημερινή κατάσταση, το Facebook έγινε status quo, οι μη έχοντες Facebook κρίνονται αυτομάτως παλαιολιθικοί (αυτοί που δεν έχετε συνειδητά, όχι παιδιά μου δεν είστε επαναστάτες).


Γιατί το Facebook πέτυχε και γιατί όχι τα άλλα; Πολλοί λόγοι συντρέχουν σε αυτο το γεγονός αλλά θα αρκεστούμε στον παράγοντα της απλότητας και της αλυσιδωτής δημιουργίας φίλων. Και μετά από αυτή την εισαγωγή, φτάνουμε επιτέλους στο ψητό. Η δημιουργία των ηλεκτρονικών προφίλ σε ιστοσελίδες μεγάλης επισκεψιμοτητας προκαλεί και την ανάγκη των χρηστών για την δημiουργία ενός image, ενός e-mage όπως πολύ σωστά πρότεινε ο γνωστός δεινόσαυρος Periergus Rex. Εξηγώ : για τους ίδιους λόγους που φτιάχνει κάποιος ένα κοινωνικό προφίλ (νομιζω είναι περιττό να εξηγήσω γιατί ένα image είναι πλαστό, φρούδο και στηριγμένο σε φοβίες και κόμπλεξ), για τους ίδιους ακριβώς προσπαθεί να πλάσει και μια διαδικτυακή βερσιόν. Είναι ηλίου φαινότερον, ότι το διαδικτυακό προφίλ υπερέχει του κοινωνικού, καθότι το πρώτο βρίσκεται σε γραπτή μορφή, είναι προσβάσιμο 24 ώρες την ημέρα, πλάθεται με περισσότερη άνεση και δεν χρείαζεται διαπροσωπική σχέση. Μόνο να ξέρεις την βιβλιοθήκη του Λίντς (για να την γράψεις στο favorite books) και να έχεις μια φωτό με βυζάρες,μπουτάρες, κωλάρες για τις γυναίκες/κοιλιακούς, γωνίες στο πρόσωπο για τους δε αρρένες and you are all there.


Νομίζω φίλτατοι πως χάνουμε το νόημα. Καταλαβαίνω την αρχέγονη αναγκη του ανθρώπου να πλασάρεται και να αυτοσερβίρεται σε πομπώδεις πιατέλες. Καταλαβαίνω επίσης τι σημαίνει για κάποιους να είναι cool, να εμπλέκονται σε κοινωνικά δρώμενα. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι what's the fucking problem αν κάποιος λίγο το χαλάσει. Δηλαδή είναι τόσο σημαντικό αν βάλω μια φωτό που είμαστε όλοι κομμάτια, ή εαν βάλω ένα υβριστικό σχόλιο σε αναρτημένη θέση; Δηλαδή, θα απολυθείς απο την δουλειά σου εάν σε δει το αφεντικό σου να είσαι πάνω σε ένα πολύφωτο και να κάνεις τον χιμπατζή; Η μήπως θα χάσεις τα γκομενάκια άμα κάποιος σε δει να κοιμάσαι στην Τσιμισκή; Νομίζω τελικά πως ο ιερός άθλος της κοινωνικής αποδοχής θα μαστίζει για πάντα τις μεσαίες τάξεις (οι κατώτερες πεινάνε, οι υψηλότερες προσδιόριζονται από άλλες παραμέτρους) και ο καθωσπρεπισμός και τα ταμπού(αυτού του είδους) πρέπει κάποτε να εκλείψουν. Δηλαδή είναι πραγματικά χαζό να νομίζεις ότι το

"Θέλω να με αγαπάνε όλοι χωρίς να έχω κάνει τπτ για αυτό."

θα βοηθήσει στην εξάλειψη της μιζέριας και της ρουτίνας που τόσο περίτεχνα σε ρίξαν οι άλλοι (πάντα οι άλλοι φταίνε), δυσμοιρε/άμοιρη. Συνοψίζοντας, με το να κοστίζω $54,000,000 στο Friends For Sale δεν σημαίνει ότι οντως τόσο κοστίζω. Μάλλον λιγότερο, και ακόμα πιθανότερο, πολύ λιγότερο.

Θα μου πεις φίλε Πλάτωνα, ότι η ανάγκη της κοινωνικότητας ενός ατόμου είναι τόσο έντονη όσο η ανάγκη του να προβάλει το προσωπείο του στο κοινό (αν ζούσες, μια παρόμοια πίπα θα έλεγες). Όμως φίλε Πλάτωνα, εσύ έχεις Facebook;

Best regards,
George

Γειά σου Ομπάμα αλάνι

Χαιρετώ σας, φίλτατοι τσουτσουνοκαλλιεργητές καθώς και λάτρεις παλαιών ξεχασμένων παγανιστικών θρησκειών. Πολλοί μήνες απουσίας, πολλά καινούρια πράγματα. Όταν τελικά απομακρύνεσαι από ένα χώρο ιδεών, τελικά είναι δύσκολο να επανέλθεις. Η αναπροσαρμογή είναι σαφώς πιο ανώμαλη από την προσαρμογή, γιατί αυτή τη φορά πρέπει να δώσεις μεγαλύτερο αντίτιμο στον Χάροντα για να πας στα Ηλύσια Πεδία (ξέρετε, αυτά με τα πολλά ηλεκτρονικά και τα ποδοσφαιράκια στο δεύτερο όροφο). Πολλά θέματα τα οποία μπορείς να θίξεις ξεκινώντας από την ταρίχευση όρχεων νεροβουβάλων (εάν κρίνεται κοινωνικά & ηθικά σωστό) μέχρι και την απομόνωση των διαδικτυακά εξαρτημένων ατόμων.

ΟΜΩΣ!!!

Το σημερινό θέμα που επέλεξα είναι ένα πρόβλημα(;) που μαστίζει την ανθρωπότητα από την στιγμή από την στιγμή που ο πρώτος πίθηκος κατέβηκε από τα δέντρα και άνοιξε μαγαζί με καλλυντικά (ναι ναι, οι γκόμενες από τότε βαφόντουσαν). 'Εχούσης χιλιάδων ονομάτων σε εκατοντάδες γλώσσες, σύγχρονες, παλαιές, μεσαιωνικές, βυζαντινές, αρχαίες, η ΒΛΑΚΕΙΑ είναι μια καθαρή, μια αγνή μορφή ενέργειας που ωθεί την ανθρωπότητα στα άκρα, στην πρόοδο αλλά και στα Τάρταρα. Καταρχήν σαν θετικό μυαλό, οφείλω να προβώ σε μια πρόχειρη κατηγοριοποίηση :

Α) Βλακεία με την έννοια της ανεγκέφαλης, της μη σθεναρά σκεπτόμενης πράξης : π.χ. είσαι με φιλαράκια, έχετε πιει ότι έχετε πιει και σου φαίνεται καλή ιδέα να σκαρφαλώσετε σε κουτί της ΔΕΗ για να βγείτε μια φωτογραφία. Η δυναμική της ισορροπίας σου βρίσκεται στο ναδίρ, με αποτέλεσμα να γίνεσαι βάρος στην τσέπη του Έλληνα φορολογούμενου αλλά και μπελάς των γιατρών στο τοπικό εφημερεύον νοσοκομείο.

Β) Βλακεία με την έννοια του νοητικού επιπέδου (π.χ. αυτός είναι βλάκας || μαλάκας ~ έχουν την ίδια ρίζα {μαλάκας ~ μολόσκω || βλόσκω ~ βλάκας}) : πρόκειται για μια πιο πάγια, περισσότερο απλωμένη χρονικά κατάσταση στην οποία ο φίλος μας ο μαλάκας ή , εάν θέλετε, ο μαλάκας φίλος μας υποπίπτει διαρκώς σε καταστάσεις ανουσιότητας, ανωριμότητας, ανεπάρκειας, ανικανότητας και πολλές άλλες που ξεκινάν από το γράμμα Α.

Η ουσιώδης διαφορά δεν κείτεται στην εξάρτηση της έννοιας από τον χρόνο ως μετρική στάθμη αλλά από την αντιληπτική ικανότητα του ατόμου που πράττει βλακωδώς. Φυσικά σε όλο αυτό το πανηγύρι, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τον βασικότατο παράγοντα της διαφορετικής θεώρησης της βλακείας από άτομο σε άτομο. Η διαφορά του βλάκα από τον έξυπνο βρίσκεται στην μικρή αλλά σημαντικότατη λεπτομέρεια του γίγνεσθαι. Εδώ και πολλά, πολλά, πολλά x 10 χρόνια υπάρχει ένας απίστευτος φασισμός με τα έξυπνα άτομα που θέλουν να πράττουν βλακωδώς. Η σοβαροφάνεια και οι υπάρχουσες κοινωνικές δομές επικρίνουν διαρκώς τα άτομα αυτά, στολίζοντας τους με σχόλια όπως "δεν θα καταφέρεις τίποτα με το να κάνεις σαν χαζός, γιατί παιδί μου κρεμάστηκες από το πολύφωτο, έλα ρε φίλε μην τα κάνεις αυτά μας βλέπουν οι γκόμενες, μην φωνάζεις εδώ είναι κυριλέ μαγαζί, και σου το έχω πει 3000 φορές Δρ. Φονμεσμερμιτστάιγκερ δεν γίνεται να κάνεις πάρτυ με τους φίλους σου στον εξωμοιωτή αντι-βαρύτητας".

Η βλακεία είναι μια εναλλακτική απάντηση στην επιβολή κοινωνικών νορμών και κανόνων. Όντας ένας περήφανος κύρηκας της νοητικής πεοπαλινδρόμησης (της χειρονακτικής είναι όλος ο ανδρικός πληθυσμός, σε ευχαριστώ Jenna Jameson, Brianna Banks και τα υπόλοιπα κορίτσια), νομίζω πως η βλακεία είναι η αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου να απελευθερωθεί από τα δεσμά της ρουτίνας και της καθημερινότητας, αλλά και κρώξει διαφορετικά από το υπόλοιπο σμήνος. Η βλακεία θα μπορούσε άνετα να εξισωθεί με την μουσική, καθότι έχουν πολλά κοινά γνωρίσματα : την μοναδικότητα της πράξης (Κάθε άτομο δεν μπορεί να αναπαράξει με τον ακριβώς ίδιο τρόπο μια ηλίθια πράξη, φέροντας πάντα τα ίδια αποτελέσματα ~ Βίβλος της Μαλακίας : Χαίρε Ηλίθιε Κεφ. 4), την έμπνευση και τον αυτοσχεδιασμό. Μια ηλίθια πράξη σφραγίζεται πάντα από τον δράστη και σχεδόν πάντα υπάρχει ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων που βρίσκει την πράξη εμπνευσμένη και προσπαθεί να την αντιγράψει, άλλες φορές επιτυχώς και άλλες φορές όχι.

Η βλακεία δρα σε πολλές περιπτώσεις και σαν αγχολυτικό, αφού το αποτέλεσμα στην πλειονότητα των περιπτώσεων δεν έχει σημασία. Τοιουτοτρόπως, καταφέρνουμε να αφαιρέσουμε τον παράγοντα άγχος ποσοστιαία από την ζωή μας, ενώ παράλληλα διασκεδάζουμε και περνάμε καλά. Το πόστ είναι αφιερωμένο σε όσους έχουν κλάσει δυνατά στην ώρα της Κυριακάτικης Λειτουργίας, σε όλους όσους την πέφτουν σε γκόμενες στα bar, σε αυτούς που δεν ενδιαφέρονται τόσο για το εξωτερικό image τους και φυσικά στον μεγαλύτερο βλάκα όλων των εποχών (δεν ξέρω ποιος είναι αλλά αφού υπάρχει ο εξυπνότερος, σίγουρα θα υπάρχει και ο βλακωδέστερος). Βέβαια άμα το καλοσκεφτείς θέλει πολύ εξυπνάδα για να κάνεις μια τεράστια βλακεία, καθότι ο έξυπνος καταλαβαίνει πλήρως τις συνέπειες της βλακείας του. ΑΡΑ καταλήγουμε ότι οι μεγαλύτεροι μαλάκες δυνητικά ήταν τα μεγαλύτερα μυαλά της Ιστορίας, αφού μόνο αυτοί μπορούσαν να σκεφτούν κάτι το ηλιθιωδώς εφυές.

Los boulos τώρα γιατί με περιμένει και ο Περίεργας.

Bitter End

Η παύση των post έγινε διότι υπήρξαν παρατηρήσεις από τον Ε.Σ. για το περιεχόμενο των posts. Το blog θα συνεχιστεί κανονικά μετά τις 7 Αυγούστου, με την επανέναρξη της (ΑΝΤΕ ΟΜΩΣ) πολιτικής μου ζωής. Απλά το αναφέρω, γιατί αρκετοί με ρωτήσαν γιατί δεν γράφω πια.

Thanx people.

Υ.Γ. 74 δεν ήταν ποτέ πολλές.

Time waits for nobody

YES BABY, I AM BACK!

Χρονιά πολλά και καλή χρονιά φίλτατοι αλλά και άσπονδοι εχθροί μου. 3,5 μήνες απουσίας ομολογουμένως σε κάνουν να ξεχνάς πολλά, για παράδειγμα το μπρελόκ σου, αντί για το σχοινένιο μηνόμετρο αποτελούμενο απο κόμπους για τον κάθε μήνα που έχεις κάνει μέσα, ή το υπέροχο και ντελικάτο καπιτονέ κωλόχαρτο που έχει αγοράσει η μάνα σου, αντί για το γυαλόχαρτο που πουλάει ο Καψάς. Περιμένεις (;) να δείς κοσμοιστορικά γεγονότα, και αντι για το τείχος του Βερολίνου βλέπεις ότι η ζωή κυλάει στους ρυθμούς που την είχες αφήσει, χωρίς σημαίες και φωνές. Συμπληρώνοντας 5 μήνες ακριβώς στρατιωτικής ζωής (2,5 εκ των οποίων στον φόβο και στον τρόμο του Έλληνα στρατιώτη, στην φίλτατη Παραμεθώριο a.k.a. the proud Highlands of Gatzolia), μπορώ να πω τα εξής :

1) Το καθιστό χέσιμο είναι προνόμιο.
2) Μπορείτε να κοιμηθείτε σε ασύλληπτα σημεία, αρκεί να νυστάζετε.
3) Τα όρια αντοχής αλλά και ανοχής σας είναι πολυ μεγαλύτερα απ' ότι φαντάζεστε.
4) Η έννοια της ηλεκτροθωράκισης υπάρχει.
5) Κάθε στρατόπεδο έχει το ελάχιστο ένα αδέσποτο σκυλί.
6) Ό,τι και να σας πει ο γιατρός της μονάδας, δεν χρειάζεται όλα τα πλαστικά γάντια που έχει το κουτί.
7) Το σκάκι κάνει την θητεία μικρότερη.
8) Η Βίβλος λέει ψέματα, η ολοκλήρωση της στρατιωτικής θητείας έχει πολυ παραπάνω ονόματα από τον Διάβολο.
9) Αν η μαλακία ήταν εργόχειρο, ξέρω πολλούς που θα είχαν κάνει τα προικιά τους.

Καλούμενος αλλά και παράλληλα φανατικά αρνούμενος να συμμετάσχω στο κίνημα της απλόποιησης, αν οχι μυημένος τουλάχιστον υπέρμαχος της συνθετότητας, της ποικιλομορφίας και της ακριβής τοποθέτησης, έρχομαι σήμερα να παραθέσω τις απόψεις περί του χρόνου. Καταρχήν, κρίνεται αναγκαίο να δωθεί ένας ορισμός :

Χρόνος

Σύμφωνα με το Λεξικό της Οξφόρδης με τον όρο χρόνος εννοείται "η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον, θεωρούμενη ως σύνολο". Γενικά Χρόνος χαρακτηρίζεται η ακριβής μέτρηση μιας διαδικασίας από το παρελθόν στο μέλλον. Κάθε φυσικό φαινόμενο π.χ. μια πτώση αντικειμένου στο έδαφος εξελίσσεται στην έννοια της ορισμένης χρονικής περιόδου. Ο χρόνος μετράται σε μονάδες όπως το δευτερόλεπτο και με ειδικά όργανα τα χρονόμετρα π.χ. ρολόι. Οι καθημερινές εμπειρίες αποδεικνύουν πως ο χρόνος "κυλάει" με τον ίδιο πάντα ρυθμό και μόνο προς μια κατεύθυνση - από το παρελθόν προς το μέλλον. Η κίνηση γενικότερα ούτε μπορεί να διακοπεί αλλά και ούτε να αντιστραφεί στην έννοια του χρόνου.

Όντας υπέρμαχος της θεωρίας που πιστεύει οχι στο φονταμενταλισμό της χρονικής έννοιας, αλλά στην υφέρπουσα και ύπουλη ανθρώπινη παρέμβαση, πιστεύω πως ο χρόνος δεν είναι σχετική έννοια. Η ασάφεια που προσδίδεται κάθε φορά υπόκειται σε παράγοντες καθαρά εγκεφαλικούς. Εξηγώ : όταν βλέπεις μια ταινία με προσήλωση, αρχίζεις και βομβαρδίζεσαι απο εικόνες, οι οποίες ως αποτέλεσμα έχουν την αποκοπή σου από το γύρω περιβάλλον σου. Πολλές φορές όταν τελειώνει μια ταινία, νιώθεις ένα κενό, μια μικρή διαταραχή στην δομή της αντίληψης σου. Πιστεύεις ότι πέρασε πολύ ώρα, άλλες φορές πιστεύεις ότι πέρασε λίγο. Αυτό είναι μια απο τις χιλιάδες παρατηρήσεις (και όχι αποδείξεις) ότι ο χρόνος δεν υπήρχε πριν από τον άνθρωπο.

Στον Στρατό, οπώς πολύ καλά γνωρίζουν όσοι πήγαν και όσοι πολύ καλά θα μάθουν όσοι θα πάνε, ο χρόνος είναι κάτι σαν μια αργή,μαύρη, γλοιώδης μάζα που δεν σε αφήνει να ευχαριστηθέις σχεδόν τίποτα. Ομολογουμένως οι φορές που κοιτάς το ρολόι κατά την διάρκεια της μέρας είναι τουλάχιστον πενταπλάσιες απο το κανονικό μέσο όρο. Πάρα αυτά καταλαβαίνεις ότι στην πραγματική ζωή (θα εξηγήσω αργότερα τις διαφορές μεταξύ στρατιωτικής και πραγματικής ζωής) έχεις άπειρο χρόνο να κάνεις πράγματα, να δημιουργήσεις αλλά και να αναπλάσεις. Κάθε δευτερόλεπτο σε φέρνει πιο κοντά στην πραγμάτωση αλλά και στο τέλος, οπότε μπορεί να ακούγεται οξύμωρο αλλά ο χρόνος φέρνει την ζωή και τον θάνατο μαζί. Δεν μπορείς να αποδείξεις ότι έζησες, εάν δεν πεθάνεις. Καθότι ο υποσυνείδητος ορθολογισμός του ανθρώπου υπαγορεύει την περατότητα ως βασικό στοιχείο για την κατανόηση, η ανθρώπινη ζωή χωρίζεται σε πάρα πολλά ( θεωρητικώς μετρήσιμα) χρονικά διαστήματα. Βέβαια μπορεί να είσαι από αυτούς τους αντροχωρίστρες τους φυσικούς και να υποστηρίζεις ότι ο χρόνος τέμνεται διαρκώς σε επιμέρους τμήματα, αλλά εντάξει η διαφορά της ιδιοφυίας με την βλακεία είναι ότι η βλακεία δεν έχει όρια. Καταραμένοι φυσικοί!

Τέλος πάντων που θέλω να καταλήξω ; Α ναι. Εντάξει το φανταρικό παλεύεται πολύ άνετα, αρκεί να βάζεις μικρούς χρονικούς στόχους της τάξης των ημερών. Έαν παγιδευτείς σε βρόχους μετρημάτων ημερών, τότε πολύ απλά ΧΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ. Γενικά κατάλαβα, ίσως και με την βοήθεια ενός προσφιλούς ατόμου του στενού μου περιβάλλοντος, ότι δεν έχει νόημα να στεναχωριέσαι για κάτι μελλοντικό. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να προετοιμαστείς παρά να πανικοβάλλεσαι και να προσπαθείς να το αποφύγεις. Λόγω της αγιότητας της μέρας, θα αναφερθώ στην βιβλική χροιά του Χρόνου, η οποία είναι μια αρκετά καλή προσέγγιση στο θέμα. Η Βίβλος προστάζει (σιωπηλά πάντα) να προετοιμάζεσαι για την ημέρα της Κρίσης. Εγώ θα ήθελα λιγάκι να το προσαρμόσω στα δικά μου μέτρα και σταθμά, λέγοντας οτί πρέπει να προετοιμάζεσαι για το αναπόφευκτο. Το τι μέλλει γενέσθαι είναι μια παράμετρος καθοριστική αλλά όχι και αποκλειστική για τις κινήσεις σου. Και όπως καταλάβατε, η πράξη της μετάνοιας έχει μελλοντικό χαρακτήρα και όχι παρελθοντικό, δηλάδή εάν έκανες την κουτσουλιά, είναι σαφώς προτιμότερο να επικεντρωθείς στην αποφυγή της επόμενης παρά στην μνημόνευση της προηγούμενης. Κοινώς, όπως είπε και ο φίλος μας ο Γκάνταλφ, δεν έχει σημασία πόσο χρόνο έχεις αλλά τι θα κάνεις με τον χρόνο που σου δίνεται.

Σχόλια καλοδεχούμενα όπως παντα. Αυτά.

Πορδή στην Σα*******η

Σας χαιρετώ, δυστυχώς όχι απο την (ελπίζω να είναι ακόμα όρθια) καρέκλα του υπολογιστή μου, αλλά απο το κλασσίκ net-cafe της Σαμ******ης. Στο νησί έχει τον χειρότερο καιρό που μπορεί κάποιος να φανταστεί. Απίστευτες βροχοθύελλες, ασύλληπτοι αέρηδες και η trendy παραλλαγή συνθέτουν πάντα το μαγευτικό ειδύλλιο της Σ********ς. Παρά τις βουλές, λοιπόν του Αιόλου, δεν είμαι διατεθημένος να χαρίσω ούτε μια έξοδο στον χαιρέκακο Θεό της υπηρεσιακής εμπλοκής. Ορμόμενος πάντα απο το σοφό πλην ρηχό ρητό του Έλληνα στρατευμένου "Μωρέ μαλάκα βγες σήμερα, δεν ξέρεις αύριο τι θα σε βάλουν να κάνεις", αδράττω την μέρα, γραπώνω αποφασιστικά το εξοδόχαρτο και απαντάω με ενα σαρδόνιο χαμόγελο στο ειρωνευτικό σχόλιο του Δόκιμου ΑΥΔΜ "Καλά να περάσετε...".

*Τα παραπάνω γεγονότα είναι φανταστικά και δεν έχουν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα*

Μουχαχα! Έχοντας αναλύσει πολλούς και συνάμα ραδιούργους τρόπους για να γλιτώσω την πορεία 9 χλμ. την Δευτέρα με τις φίλτατες σειρούλες, θα περάσω σε ένα άλλο θέμα. Μια που είμαι μακρυά απο το σπίτι μου και δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να απλώσω διάπλατα τις αποψεις μου σε ένα στενό μου φίλο, θα προσπαθήσω να απαντήσω σε ένα ζήτημα που είμαι σίγουρος οτί τον απασχολεί, αν και είμαι πεπεισμένος οτι θα αρνηθεί κάτι τέτοιο. Οπότε εξορμώ απο το διαδικτυακό μου ιστολόγιο, σε μια ανευ προηγουμένως άνανδρη ('Ανανδρο με την έννοια της ανικανότητας του επιτεθέμενου απόκρισης - φανταστείτε ένα σκάκι που τα μαύρα κάθονται και καλαμπουρίζουν ενώ τα άσπρα φασιστικά λαμβάνουν θέσεις στην σκακίερα και αρχίζουν και απειλούν την δύσμοιρη μαύρη στρατιά - (Σχόλιο σχολίου -- παρατηρείτε βεβαίως ότι ο μιλιταρισμός μου και οι παρομοιώσεις μου φτωχαίνουν και γίνονται όλο και πιο εμπόλεμες)) επίθεση, σε ένα αν μητει άλλο άσημο και αδιάφορο καφέ στο επίγειο βασίλειο του κουτσομπολιού, στην Αστορία.

Φίλε, περιττά τα πολλά λόγια, αν και έχω ήδη μακρυγορήσει. Η κατάθλιψη από ένα τέτοιο συμβάν, όπως ο αναπάντεχος χωρισμός, είναι κάτι το περιττό. Είναι ανυπόστατο, ανεριγματικό και προκαλείται καθαρά απο ενδογενείς παράγοντες. Μπορεί να θέτω την αγάπη με μαθηματικούς και ιατρικούς όρους, αλλά δεν παύει να είναι έτσι. Πάρτο και γλωσσολογικά : "Με χώρισε". Δεν ακούς καν το ονομά της. Είναι καθαρά προσωπικό σου σφάλμα, που ενέδωσες χωρίς πρώτα να έχεις σιγουρευτεί για το ποιόν της κοπελιάς. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, ούτε στεναχώριες ούτε ξύδια ουτε λάθη. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι απλά κατανόηση. Κράτα το ζόρι για μέρες δυσκοιλιότητας και άστην σαν μια πορδή στην Σαμοθράκη (πρέπει να συνειδητοποιήσετε την δύναμη του ανέμου εδώ για να κατανοήσετε πλήρως την παρομοίωση). Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε, αν και δεν ειναι αντικειμενικός σκοπός μου. Αυτό που πραγματικά θέλω να πω είναι οτι μερικές φορές δίνεις πράγματα και περιμένεις να πάρεις. Το θέμα ειναι βέβαια σε τι δίνεις σημασία : στο γεγονός της προσφοράς ψυχικού υλικού και παρελκομένων με αυτό ή στην θεία στιγμή της απολαβής, στο "Και εγώ έτσι νιώθω", στο "Και εσύ μου λείπεις". Τέλος πάντων, δεν έχει και πολύ σημασία να ψάχνεις γιατί έφυγε αλλά πως έφυγε. Τι ρεύματα αέρα εκμεταλλεύτηκε και τι σμίλεψε την βαρεμάρα και προκάλεσε την άτακτη φυγή (ω ναι, είμαι σχεδόν Ευελπίς, ελπίζω μέχρι το τέλος της θητείας να έχω στρατικοποιηθεί πλήρως). Το ξέρω πως ο στυγνός ρεαλισμός δεν εφαρμόζεται σε θέματα αγάπης, γιατί φαντάζει σαν ξυράφι σε αιδοίο βρέφους. Αλλά ας μην ξεχνάμε οτί η απάντηση στο μεγάλο ερώτημα του κόσμου είναι μαθηματικώς δοσμένη και ειναι 42.

Το να προσπαθώ να εκφραστώ μερικές φορές είναι σαν να προσπαθώ να περιγράψω το μπλέ.

Ο αλήτης και η απίστευτη μανία του με το αλάτι

Άλλο ένα κυριακάτικο πρωινό που κατάφερε να κρυφτεί στο μεγαλόψυχο Σάββατο ξεκινά. Ομολογουμένως η μέρα δεν έχει ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς. Έχοντας χάσει τον αγαπημένο σου θείο προ πενθημέρου, ξυπνάς λούτσα στον ιδρώτα από ένα γαμημένο εφιάλτη στον οποίο κλασσικά έχεις χάσει τον πατέρα ή την μάνα σου. Ο θάλαμος ροχαλίζει στον απαλό ρυθμό του ράδιο αρβύλα, ο θαλαμοφύλακας έχει λιποθυμήσει πάνω από κάτι τσοντοπεριοδικά με αυτοκίνητα, εσύ περπατάς σε κατάσταση σοκ και προσπαθείς να ηρεμήσεις από ένα τόσο έντονο όνειρο. Και εκεί, εμφανίζεται η σωτηρία, εκεί είναι που τρυπώνει η ματαιοδοξία σου και σε καθησυχάζει : "Δεν έπαθε και τίποτα ο άνθρωπος, απλά πέθανε. Συμβαίνει σε όλους." .


Εφόσον πλέον κατά το σύνταγμα, δεν είμαι πλέον πολίτης αλλά στρατιώτης, είναι απολύτως λογικό να υπάρχει μια πιο μιλιταριστική αποψη των πραγμάτων. Ο κύκλος είναι κάτι το απαγορευμένο στον στρατό καθώς και οι καμπύλες, αφού την πρωτοκαθεδρία έχουν αναλάβει οι ευθείες, τα τετράγωνα και τα ορθογώνια. Νιώθεις την παλαιά φρουρά να εγκαταλείπει, τον χρόνο να τελειώνει και μέρα με την μέρα οι ευθύνες να έρχονται όλο και πιο γρήγορα. Πράγματα που νόμιζες οτι θα σου λείψουν, ούτε καν περνάνε για μια καλημέρα από την χειμαρρώδη σκέψη σου, ενώ άλλα πράγματα που ποτέ δεν σκέφτηκες παλιά, φαντάζουν οξυγονό στα πνευμόνια σου. Τέσπα πολύ το κούρασα με το πλέον ρέτρο πεσιμιστικό μοτίβο του φαντάρου και φτάνω στην ουσία του ζητήματος. Ο θάνατος είναι η επισφράγιση της ειρωνίας της φύσης. Είναι η καλοστημένη φάρσα του Θεού που πάντα δεν χορταίνει να κάνει. Οι δημιουργίες σου, οι σκέψεις σου, το είναι σου παραδίδεται στο σύμπαν χωρίς καν μερικές φορές να προλάβεις να αφήσεις παρακαταθήκη. Αλλά κακά τα ψέματα. Πέθανες, οπότε ή δεν υπάρχεις ή κάνεις παρεά στον Έλβις. Και επειδή ο Έλβις τα σπάει, ε εντάξει να σας πω το κρίμα μου και εγώ με τον Έλβις θα έμενα. Και στις δύο περιπτώσεις, εμπάσει περιπτώσει δεν σε ενδιαφέρει πραγματικά τι έχει απογίνει τούτο το μάταιο πλανητίδιο και οι εμπρηστές που ονομάζονται γήινοι.


Δεν σε ενδιαφέρει οι κουβέντες που ακούγονται απο φίλους και συγγενείς την στιγμή που η μάνα (πουτάνα;) γη σε δέχεται στην ΠΑΝΤΑ παγωμένη αγκαλιά της. Δεν σε ενδιαφέρει σε ποια σελίδα του βιβλιού έμεινες, την τηλεόραση που άφησες ανοιχτή, που σκατά παράτησες τις πιτζάμες σου, την μικρόλεηλασία των προσωπικών σου αντικειμένων, κυρίως απο δευτερής γενιάς απογόνους. Η καρέκλα στο σαλόνι θα αλλαχτεί γιατι ακόμα σε θυμίζει, το αμάξι σου ε καιρός ήταν να αλλαχτεί. Ο καθρέφτης ποτέ δεν θα σε ξαναδεί, το πληκτρολόγιο του υπολογιστή σου θα γίνει παιχνίδι του εγγονού σου. Τα βιβλία σου θα τα φάει η ανακύκλωση και η μουσική σου θα ακουστεί καμια δυό φορές, έτσι για να ακούσουν τι άκουγες. Μια που πλέον, η στάθμη της χρησιμότητας σου στον κόσμο δεν ξεπερνάει το πτώμα του φίλτατοθ πρεζονιού που πέθανε μια Τετάρτη και το παρκάραν στο νεκροτομείο, έχεις πλέον αποφασίσει ότι εισαι πολύ γενναιόδωρος και τα σκουλίκια, ε κάπως πρέπει να ζήσουν και αυτά. Τα ρούχα σου φυσικά είναι περιττά και δίνονται σε χρόνο dt, αφού σε έχουν ντύσει με κουστουμάκι, ότι πρέπει για την περίσταση. Ρακέτες του πινγκ πονγκ, μπιχλιμπίδια που σου φαινόντουσαν αστεία στοιβάζονται σε κούτες. Μετακομίζεις ουσιαστικά χωρίς να χρείαζεται καν να έχεις κλείσει καινούριο σπιτι. Απο μακριά φαντάζει σχεδόν μποεμ. Γενικά έχει πλάκα το σκηνικό, εάν εξαιρέσεις αυτό το εμετικό άρωμα λιβανιού. Όλα σε θυμίζουν (είναι κρίμα πως έχει ταυτιστεί με την ερωτική απογοήτευση αυτή η μεγαλειώδης έκφραση - σκατά στους κλάψες).Και ότι σε θυμίζει πονάει.

Αφιερωμένο στους πραγματικούς ταξιδιώτες του διαστήματος.

See you again space cowboys.

Γενναίος της Σαμ*******ης

Ω ναι, επέστρεψα στον αγαπημένο μου δικτυακό τόπο για να τυπώσω δια ψηφιακών μέσων την σκατομαυρίλα και την μιζέρια μου. Μόνο που αυτή τη φορά, ντυμένος στα χακί, ξυρισμένος και εμφανέστατα πειθήνιος προς τις προσταγές του αγαπημένου μου Ελληνικού Στρατού. Η συμβουλή μου προς τους νεοσύλλεκτους είναι φυσικά μια : ΚΑΤΑΤΑΧΘΕΙΤΕ! ΤΑ ΣΠΑΕΙ!!!! Ε ναι, λοιπόν θα πάω κόντρα στο ρεύμα που θέλει τους νέους ενάντια στο Στρατό και θα πω με ζωηρή κατά τα στρατιωτικά προβλεπόμενα φωνή ΝΑΙ. Όπως καταλαβαίνετε, καθότι στον Στρατό αν έχεις κάτι είναι χρόνος, μπορείς κάλλιστα να αφεθείς σε πελάγη αυτοκριτικής.


Δεν περιμενα ποτέ να έρθω στα αποτελέσματα που έφτασα, αλλά σιγά σιγά καταλαβαίνω αυτό που λένε οι πρεσβύτεροι μας, δηλαδή το κατα κόσμον γνωστό και ως "Στον στρατό θα μεγαλώσεις." Δεν διαφωνώ με αυτό πλέον καθόλου, υπό μια συνθήκη : Στον Στρατό δεν μεγαλωνεις, στον Στρατό καταλαβαίνεις εάν έχεις μεγαλωσει. Φυσικά δεν πρόκειται περί πλύσεως εγκεφάλου ή κάτι παρόμοιο. Είναι μια διαπίστωση που άρχισε να καλλιεργείται εδω και καιρό. Το προβλεπόμενο & και η φρουρά στο γαμώκρυο 5:30 το πρωί εννοείται οτι δεν σε κάνει άντρα. Όμως έχεις μια θεσπέσια ευκαιρία να εναντιωθείς στον παραλογισμό και με υπερηφάνεια να δέχεσαι τις τιμωρίες που δεν σου αξίζουν, αγγαρείες για τις οποίες δεν θα ακούσεις ποτέ ευχαριστώ, γαμωσταυρίδια για μια άδεια που αξίζεις και φυσικά ένα πιάτο φαγητό (βρήκα μια πράσινη κάμπια ζωντανή στο σταφύλι τις προάλλες, φρούτο με κρέας). Και όλα με τον προνομιακό μισθό των 8,62 ευρώ.


Εντάξει πέρα απο την πλάκα, στον Στρατό οργανώνεσαι. Σκέφτεσαι πολύ περισσότερο το μέλλον σου από την πολιτική σου ζωή και δέχεσαι πλέον τον διαχωρισμό απο την στρατιωτική ζωή. Αρχίζεις βάζεις τα πρέπει και τα θέλω σε μια λίστα και θέλεις να οργανώσεις το μέλλον, πράγμα πολύ ειρωνικό δεδομένου του διαγαλαξιακού μπουρδελοκομφούζιου που επικρατεί στον αγαπημένο μας ΕΣ. Γενικά τα πάντα κυλάνε αργά, καταλαβαίνεις οτι η μέρα ΕΧΕΙ ΠΟΛΛΕΣ, ΜΑ ΠΟΛΛΕΣ ΩΡΕΣ, τις οποίες προσπαθείς να γεμίσεις με ένα κάρο μαλακίες : από το παραδοσιακό slide στον προθάλαμο μέχρι στο σκατοκαφέ που βγάζει το μηχάνημα έξω απο τον λόχο. Εξηγώ :



Η υπηρεσία φαντάζει καρκίνος στον δεξί σου όρχη, για να μην μιλήσω για τυχούσα αγγαρεία που ισοδυναμεί με 3 εγκεφαλικά και 4 μπαι-πας. Το κράνος όπου δεν προκαλεί φαγούρα στο κεφάλι ισοδυναμεί με την ανακάλυψη ενός πολυ κοντινού γαλαξία τίνγκα στους εξωγήινους, ο Καψιμιτζής το ανοίγει το μπουρδέλο όποτε του καβλώσει, εφαρμόζεις συντμήσεις στα πάντα. Τα γαμωβερνίκια που σου δώσαν την πρώτη μέρα δεν ανοίγουν με τπτ και προσφέρεται να στα ανοίξει με τον σουγιά του η κλασσική καμπανόφατσα του 3ου θαλάμου του λόχου πίσω απο τον οποίο περπατάει με αργά βήματα ο διοικητής (Σορρυ μεγάλε, όχι σουγιάδες στο στρατό). Η έννοια της καθαριότητας έχει πάρει εντελώς άλλη μορφή απο αυτή που ήξερες, ο λοχίας σου ακούει Σάκη Δάρα για ξύπνημα και συνεχίζει με Άντζελα και Καρά και αποθέτεις φόρο τιμής στο πλυντήριο. Η έννοια της επανάληψης είναι τόσο διάχυτη στο στρατοπεδο όσο και στις εξόδους σου αφού έχεις πάρει μονο 2 παντελόνια και 6 μπλούζες οπότε αναγκαστικά κάθε έξοδος σου μοιάζει με την προηγούμενη. Θέλετε και άλλα ;

Τέσπα , εν κατακλείδει το μεγαθηριο του στρατού μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει να με διαβάλει και αυτό ειναι άκρως θεμιτό. Τα επόμενα νέα λογικά θα είναι από το νησί των Γενναίων. Τα λέμε αδηφάγοι φίλοι μου.

*Τα παραπάνω γεγονότα είναι φανταστικά και δεν έχουν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα*

Ω ναι, ΕΓΩ

Ένα καθαρά εγωιστικό ποστ που ο μόνος του στόχος είναι να σας δείξω ΠΟΣΟ ΜΟΥ ΠΑΕΙ Η ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ!!!

Αυτά από τον φίλτατο, μόλις ορκισθέν μπλογκοφίλο σας. Επόμενο ποστ, από τα THE WEB Καλά-Ματάαααααα.

ΠΡΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΩΩΩ ΠΟ!

Last Request

Μια που φεύγω φαντάρος σε λίγες ώρες, θα ήθελα να δηλώσω μια τελευταία επιθυμία μου. Όταν πεθάνω, όταν θα κλείνει το φέρετρο, αν γίνεται κάποιος να πετάξει ένα χειριστήριο του NES. Ευχαριστώ.

Υ.Γ. Εάν υπάρχει και ένας [FBN] (το guild μου στο GuildWars/MMORPG για τους μη έχοντες), να χαιρετήσει με στρατιωτικό χαιρετισμό για τον θανόντα Captain του.

A reminder, just a reminder

Hello, από την μόλις γυρίσω-από-το-φανταρικό -θα-την-αλλάξω-την-καριόλα πολυθρόνα του Η/Υ μου. Ω ναι 6 μέρες μέχρι την κατάταξη μου στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις και θα ήθελα να γράψω τα τωρινά μου συναισθήματα, όχι γιατί θέλω να τα μοιραστώ με άλλους αλλά γιατί θέλω στις 7 Αυγούστου 2008 να δω τι ένιωθα τότε, στα ξεκινήματα. Θα προσπαθήσω γενικά να μην το μετατρέψω σε φανταρομπλόγκ, καθότι ένας Μακρυγιάννης είναι αρκετός για την ελληνική λογοτεχνία, δεν νομίζω να χρειάζεται και δεύτερος.

Τα συναισθήματα ανάμεικτα προφανώς. Από την μια, σε 1 χρόνο από τώρα θα είσαι πλέον πολίτης. Επαγγελματικοί ορίζοντες (ελπίζω) θα ανοίγονται μπροστά σου και η ζωή σου δεν θα είναι χωρισμένη στα δύο. Θα είσαι πλέον και τυπικά κύριος του εαυτού σου και θα είσαι έτοιμος να διαλέξεις την πορεία σου. Απο την άλλη, ένας χρόνος είναι ένας χρόνος. Ένας χρόνος μακρυά απο το σπίτι σου, μακρυά από πράγματα και αντικείμενα που αγαπάς, μακρυά από πρόσωπα. Φόβος αλλά και ενθουσιασμός για την ανακάλυψη του καινούργιου, ένας μικρός καβλωμένος Κολόμβος για την ανακάλυψη της Καλαμάτας, όχι με ιστιοφόρα αλλά με καναδέζες. Φίλοι που έχουν εκπληρώσει την στρατιωτική τους θητεία επανοπλίζουν το στρατιωτικό τους λεξιλόγιο, με τις γνωστές εκφράσεις "Θα πήξει η μούνα σου ψαρά, Τεντώσου ποντικαρά και πρόσεξε μην σου πατήσουν την ουρά" και άλλες, προσπαθώντας ματαίως να σε επηρεάσσουν. Φίλοι που δεν έχουν κάνει το φανταρικό τους, τους μιλάς για στρατό, σου μιλάνε για γκόμενες&ξύδια, και γενικά σημειώνεται πληθώρα επικοινωνιακών προβλημάτων. Η μάνα σου χαίρεται, βύσματα σου τάζουν θητεία στο κρεββάτι σου, ο πατέρας σου έχει άγχος αν θα σε βολέψουν. Και σε όλα αυτά, βαρύγδουπες ατάκες του στυλ "Ο Στρατός δεν είναι τίποτα" (έλα ρε δικέ μου!!!) ή "Ο Στρατός έχει δικιά του λογική" (και ο Terminator) προσπαθούν να σε ηρεμήσουν ή να σε πανικοβάλλουν αντίστοιχα, ενώ ουσιαστικά φτάνεις σε μια φάση Νιρβάνας, όπου τίποτα δεν σε ακουμπάει, τίποτα δεν σε βάζει σε παραπάνω ή λιγότερες σκέψεις.

Μπαίνεις σε μια εντελώς σταρχιδιστική στάση ζώης, όπου όλα σου ακούγονται λίγο ασήμαντα. Τα καθημερινά κουτσομπολιά της παρέας δεν φτιάχτηκαν για σένα, εσύ μπαίνεις φαντάρος. Οι καφέδες με φιλαράκια είναι βαρετοί, εσυ μπαίνεις φαντάρος. Και σε όλη αυτη ,κατα τον Παύλο Πάντο, ορμονική τσιγγολελέτα, μετράς τις ελάχιστες υποχρεώσεις που έχεις, όπως σχολή ή κανά λογαριασμό. Πράγματα μικρά όπως η aDSL σύνδεση σου θα λήξουν, πράγμα για το οποίο αρρώσταινες παλιά και έχανες τον ύπνο σου. Τώρα είναι φυσική εξέλιξη. Εφοδιαζεσαι με Gameboy, βιβλιαράκια για τις αμέτρητες ώρες. Προετοιμάζεσαι για ένα πνευματικό θάνατο. Και εσύ, σαν φιλήσυχος και πειθήνιος πεθαμένος, φοράς το κουστούμι της κηδείας.

Σκεπτόμενος πάντα το μετά και ποτέ το τώρα, έχεις ένα γλυκόπικρο χαμόγελο. Σκέφτεσαι τι έκανες τον τελευταίο χρόνο, πρόσωπα αγαπημένα, μισητά, αδιάφορα. Μια μικρή στεναχώρια οφείλεται σίγουρα σε μερικά πρόσωπα που προσφάτως ανακάλυψες οτί σου είναι ιδιαιτέρως προσφιλή. Για να βάλω και την φιλοσοφική μου σφραγίδα στο σχεδιασμένο εξ απαλών όνυχων κείμενο μου, παρατήρησα λίαν προσφάτως ότι οι άθεοι, φίλοι αναγνώστες, βλέπουν τον Θεό στις ειρωνίες της ζωής. Έτσι και σε μενα συνέβησε αυτή η αποκάλυψη του Κυρίου. Και μέσα σε όλα αυτά, μια ανεξήγητη χαρά, ίσως η χαρά του αγνώστου, ίσως το μακρινό ταξίδι, η τελευταία φάση της ενηλικίωσης.

Στον Στρατό δεν γίνεσαι άντρας. Στον Στρατό ελέγχεις αν είσαι και αν θα γίνεις άντρας.

Όλοι έχουμε φίλους, που στο φανταρικό κλαιγόντουσαν σαν τις μύξες, και μετα ήταν " Έλα ρε, μια χαρά θα περάσεις αρουραίε". Ελπίζω να μην γίνω ένας απο αυτούς, αλλά και να γίνω δεν νομίζω να έχει πολύ σημασία. Το παραπάνω bolded θα το εξηγήσω σε δεύτερο χρόνο.

Θα τα πούμε εν καιρώ.

Never forget

Σε γνώρισα το απόγευμα της 17ης Ιουλίου. Ήσουν εκεί με την παρέα σου, σε μια μικρή τρύπα καταχωνιασμένη. Όταν πήγα στο μέρος, ποτέ δεν φαντάστηκα οτι θα σε γνώριζα. Ήσουν τόσο μεγάλη, αλλά ένιωθες τόσο μικρή σε σύγκριση με άλλες. Ήξερες από την πρώτη στιγμή, ότι ήσουν θέμα λεπτών για μένα, με το που σε αντίκρυσα, βάρυνες από τις προηγουμενές μου εμπειρίες. Δεν σου έδωσα σημασία και συνέχισα. Σε πέταξα μακρυά, σε έστειλα εκει που έστειλα και τις προηγούμενες. Σου γύρισα πλάτη και δεν ξαναγύρισα να σου χαρίσω ενα χαμόγελο. Τωρα ποιος ξέρει σε τι σκοτεινά μέρη είσαι, σε τι βρωμερά και άθλια μέρη θα ταξιδέψεις. Ελπίζω να περνάς καλά.

Κουράδα της 17ης Ιουλίου, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.

The real folk blues

Σας χαιρετίζω από την μαύρη καρέκλα του Η/Υ μου. Επειδή μάλλον βαριέμαι να κάθομαι να εξηγώ γιατί τόσο καιρό δεν είχα γράψει τίποτα, πιστεύω να αρκεστείτε στο οτι "δεν σας αφορά". Τέσπα συνεχίζω με την μία, καθότι σήμερα είμαι μάλλον πιο φορτισμένος από άλλες φορές. Εδώ και αρκετό καιρό, πίστευα οτί με το blog ίσως να καταφέρεις να επικοινωνήσεις με διαφορετικό τρόπο, καθότι παραθέτεις φορμαρισμένες σκέψεις σε μορφή Υπερκειμένου, όπως λέει και το καθόλα υποκριτικό βιβλίο διαδικτυακών τόπων της σχολής μου. Δηλαδή λίγο νοήμων να είσαι, πρέπει να κυκλοφορείς με μια σακούλα με πέτρες για να έχεις να πετάς. ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ να είσαι για να πεις το Hypertext Υπερκείμενο; Γιατί να γίνεις γελοίος, γιατί να μεταφράσεις κάτι τόσο δυσνόητο σε μια γλώσσα ομολογουμένως ευμορφη; Για να ικανοποιήσεις τα δικα σου κόμπλεξ; Για να μπορείς να είσαι περήφανος Έλληνας; Για να πείς οτι "να δείτε και αυτο μπορεί να γίνει ελληνικό"; Τι σκατά είναι το ιστολόγιο; Εδώ ο κόσμος καίγεται και ο ηβαίος χτενίζεται κύριοι. Ναι, ναι καλά καταλάβατε, είναι η φάση που σου φταίνε όλα. Ωπ, ξαναγύρισε και το ρεύμα. Που είχα μείνει; Α ναι.

Σήμερα θα ήθελα να ξεκινήσω με μια μεγαλειώδης ατάκα της ανθρωπότητας και την κατάχρηση και τον βιασμό της σε βαθμό τέτοιο που οι βιασμοί του Δράκου του Σειχ Σου φαντάζουν αγνά ραντεβουδάκια υπο το ρομαντικό σεληνόφως.

Δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον που έκανε λάθος αγάπης.

Παρεπιμπτόντως, ευτυχώς που έγινε και η διακοπή ρεύματος και είχα 5 ώρες να απλώσω την σκέψη μου στο θέμα. Απο την στιγμή που ο άνθρωπος είναι ένα νοήμων πλάσμα, θέλω να πιστεύω δηλαδή, και όχι ένα έρμαιο των συναισθημάτων, ενώ παλαιότερα έδινα τα ελαφρυντικά, ειδικά σε γονείς, πλέον μάλλον είμαι πιο φειδωλός στην ανωτερότητα και στην εύκολη παροχή συγχώρεσης. Η εποχή μας και όλος ο προηγούμενος αιώνας κύρηττε τον έρωτα και την αγάπη ως τις δύο βασικές πορείες της ζωής. Τώρα που το ζυγίζω, απο πολιτικής πλευράς, ήταν ένα πανέξυπνο τρικ για την άνετη χειραγώγηση των μαζών "ξέρεις, τι; τώρα θα έρθουν οι ξένοι / κομμουνιστές / αμερικανοί / μουσουλμάνοι και θα σκοτώσουν το παιδί σου"με αποτέλεσμα τον φανατισμό απείρων ψυχών με ένα αυτοματοποιημένο τρόπο. Από οικονομικής άποψης, ο έρωτας ήταν πάντα αβαντγκαρντ αλλά και κλισέ σε ένα διεστραμένο κυκλώνα αισθήσεων και παραισθήσεων. Τέσπα ξεφεύγω από τις κρίσεις μου και χωρίς να σας τα πολυεξηγώ, έχω φτάσει στο συμπέρασμα οτι η καταπίεση που δημιουργείται από αυτά τα δύο αισθήματα είναι ίσως το πιο τραγικό έχω ανακαλύψει. Όπως είναι φυσικό, ο κάθε άνθρωπος ταυτοποιεί και ιδιοποιεί πράγματα και καταστάσεις για να μπορέσει να εξηγήσει τον φυσικό κόσμο. Και καταλήγω στη σχέση αίτιο και αιτιατό, μια φυσικομαθηματική θεώρηση του κόσμου, για να εξηγήσω τις παρενέργειες της ίδιας της αγάπης. Ναι, είμαι κολλημένος με την γλώσσα του Θεού, τι να κάνω.

Απο την μια, μέσα σου πρέπει πάντα να δικαιολογείς αυτόν που σε αγαπάει. Ναι φίλτατοι συνδαιτημόνες, αλλά ποίος πραγματικά φασίστας όρισε την αγάπη σαν ύψιστο αγαθό ; Σαν την προσέγγιση που πρέπει να έχουμε πάντα ; Δηλαδή οι πανενέργειες που έχει στα άτομα που αγαπάμε δεν μας ενδιαφέρουν καθόλου ; Με συγχωρείτε, αλλά να την χέσω την αγάπη αυτή. Εάν δεν μπορούμε να καταλάβουμε τα όρια μας, εάν δεν μπορούμε να συγκρατίσουμε τον εαυτό μας απο το χάος που προκαλεί αυτό το αίσθημα, από την απώλεια αξιοπρέπειας, τότε ποίος ο λόγος της αναγωγής της σε υπεραξία; Προσωπικά, η μοναδική αξία, το μοναδικό αξιωματικό ιδανικό που πάντα είχα, ήταν η ίδια η έννοια του ιδανικού. Πίστευα και πιστεύω οτι ο ολοκληρωμένος άνθρωπος είναι ο άνθρωπος που μέσω από τις εμπειρίες αλλά και τα κενά του μπορεί να απαντήσει στις ερωτήσεις. Δεν ξέρω αυριο αν θα πιστεύω στα ίδια ή στην ταραμοσαλάτα, πάντως η δημιουργία ενός ιδανικού μέσα μας ή να το θέσω ακριβέστερα, η εγκατάσταση ενος ιδανικού, το οποίο έρχεται απο πολύ παλιά σε ηλικίες που είμασταν σπόγγοι, που ρουφούσαμε τα πάντα γύρω μας, είναι για μένα ότι πιο σκοταδιστικό υπάρχει. Ακόμα και αν το ιδανικό είναι η αγάπη.

Στην γονική αγάπη δεν θέλω να επεκταθώ γιατι μου φαίνεται σχεδόν ηλίθιο να σχολιάσω ένα αίσθημα που γεννιέται απο ορμόνες. Είναι σαν να σχολιάζεις γιατί ο άνθρωπος έχει δύο μάτια. Είναι το λεγόμενο αναγκαίο κακό, γιατί χωρίς αυτή την αγάπη ποτέ δεν θα γίνεις άνθρωπος ολόκληρος, παρά ένα λειψό παιδί που είτε θα προσπαθεί πάντα να βρει την αγάπη και την στοργή παντού ή θα απορίψει εντελώς την ύπαρξη της. Γενικά παρατηρώ οτι ο άνθρωπος απο την στιγμή που γεννίεται αμυνεται μέχρι να πεθάνει. Πραγματικά ποια στιγμή είναι δικιά μας, που μπορεί κάποιος να ανοίξει την καρδιά του χωρίς να φοβηθεί, να νιώσει την αλτρουιστική μεριά της αγάπης και όχι την εγωιστική; Αλλά ο αλτρουισμός ακουμπάει το τέλειο. Και τελειότητα δυστυχώς υπάρχει μόνο στις φωτογραφίες.

Α ναι στην χιλιοειπωμένη απορία "εγώ του τα δωσα όλα, αυτός γιατί μου φέρθηκε έτσι;" , κάντε μια ^%$%$μενη χάρη στον εαυτό σας και αναρωτηθείτε αν ο απέναντι σας τα ήθελε όλα. Ανοίξτε τις κεραίες σας και δείτε την καταπίεση που ασκήσατε. Δείτε πόσο καταπιεστικοί ήσαντο. Για αυτό σας έβρισε. Για αυτό σας κεράτωσε. Για αυτό σας παράτησε για εκείνο τον μαλάκα, για εκείνη την πόρνη με τις ποδάρες. Γιατι ως γνωστόν, οι ποδάρες δεν κάνουν πολλές ερωτήσεις, μόνο ανοιγοκλείνουν κατά βούληση (του διακορευτή αλλα και της διακορευθείσας). Τα λέμε.

Shirak, damen du

Kneel before power,
trust no gods other than you,
feel the magic, disband any doubt,
ignore life's certain facts,
unite evil and good, law and chaos,
be the one that Abyss herself will surrender to your lethal eyes.

The damnation you carry,
the curse of the curses,
shall not stop you.
You will be the one,
who defied everything,
just to test something, anything.

Use the eight to be the one.

Ast bilak parbilakir, suh tangus moipiar.

PS. Το συγκεκριμένο κομματάκι είναι απλά ένα κειμενάκι που θέλω να έχω στο blog. Αγνοήστε το, αν ανήκετε στους σουπερ κουλ τύπους που ψάχνουν αληθινή αγάπη στο mIRC.

A song for Europe

Χαίρετε φιλοθέαμων κοινό, ο μικρός Γιωργάκης είναι έτοιμος για άλλη μια φορά να θέσει ερωτήματα στο κενό. Δεν θα προβώ σε μακρυγορίες, αφού έχω αρκετό καιρό να γράψω, και όπως καταλαβαίνετε τα ερωτήματα της εβδομάδας έχουν μεστώσει μέσα μου. Η λέξη που θα χρησιμοποιούσα είναι "αποκρυσταλλωθεί" αλλά επειδή την λέω συνέχεια, νιώθοντας δέος για την έννοια του κρυστάλλου, την αγνότητα και την διαύγεια του, προτιμάω να πω άλλη. Το σημερινό μουσικό άκουσμα που ηγείται του παρασκευαστικού σταδιου αυτού του μιασματικού post, αυτού του κράμματος βαρεμάρας και ανάγκης για ασφαλή και μέρικη αποποινικοποίηση σκέψεων μου, ποιο άλλο απο το A song for Europe από τους Roxy Music, ένα τράγουδι που το ακούω πολύ συχνά τώρα τελευταία.

Πριν ξεκινήσω οφείλω να πω δύο πράγματα :

α)Το τραγούδι, πρώτη φορά το άκουσα στο http://greek-lolita.blogspot.com σε ένα post, που λίγο οι ψυχικές συγκιρίες, λίγο οι ερινύες, λίγο η ανάκατη θεώρηση του σύμπαντος που θυμάμαι από όχι και τοσο μικρές ηλικίες να έχω, βοήθησαν τέλος πάντων να το αφήσω να με ακουμπήσει.
β)Ξαναξεκίνησα το κάπνισμα. Ναι είμαι άνθρωπος που άγομαι και φέρομαι από τα πάθη μου, τι να κάνω.

Το β) κανονικά δεν θα έπρεπε καν να το πώ (μου φαίνεται αντιδεοντολογική η αναφορά) απλά παλαιότερα είχα κάνει ένα post σχετικό με το κάπνισμα. Άκυρον.

Μάλιστα. Φοβίες λοιπόν. Ξυπνάς ένα πρωί και συνειδητοποιείς οτι απο την στιγμή της γεννησης σου μέχρι την ριζοσπαστική πράξη του θανάτου σου, νιώθεις τους φόβους σου να στάζουν από τα ακροδάκτυλα σου. Όλοι κοιτάμε τον καθρέφτη. Όλοι φοβόμαστε να τον κοιτάξουμε. Όλοι καθημερινώς προσπαθούμε να κοιτάξουμε το είδωλο μας, και να δούμε τις γραμμές μας(όχι τις σωματικές αλλά τις πνευματικές), την αύρα που αποπνέουμε. Το image, το καθημερινό προσωπείο άλλωτε της θλίψης και άλλοτε της χαράς, σπάει σαν χαρτι καμμένο, μπροστά στον καθρέφτη. Οι μεγαλύτεροι πνευματικοί όλων των εποχών μας διδάσκουν ότι ο χρόνος είναι ίσως ότι πιο αμειλικτο γέννησε ο ανθρώπινος νους. Ίσως γιατί όταν τα λέγαν αυτά, δεν βλέπαν πια τον εαυτό τους στον καθρεφτη. Δεν υπάρχει κάτι πιο ψυχοφθόρο, φίλοι μου, από μια καλή ματιά στον καθρέφτη.

Στον άνθρωπο, εκ γενετής, γεννιέται μια ανάγκη να κρύψει τα αισθήματα του. Πόσες φορές είπες στον παιδικό σου έρωτα ότι τον αγαπάς; Πόσες φορές δεν αισθανθηκες ντροπή όταν έκλαιγες μπροστά σε πολύ κόσμο; Πόσες φορές δεν κοροιδεψες κάποιον που εξέφρασε τα αισθήματα του με ένα τρόπο που σου φάνηκε γελοίος; Ειλικρινά δεν μπορώ να εξηγήσω την μυστήρια αυτή ανάγκη, αλλά το σίγουρο είναι ότι υπάρχει. Εκεί κάπου εντοπίζω και αιτιολογώ την φοβογεννική φύση του ανθρώπου, την αέναη αβεβαιότητα που λιμνάζει μέσα του και του παγώνει το άγγιγμα. Εμείς φυσικά, έπρεπε να αντιδράσουμε σε αυτό. Και για καλή μας τύχη, βρήκαμε το αλκοολ. Ο Homo Sapiens Sapiens, ή αλλιώς Άνθρωπος ο Σοφός του Σοφότερου, δεν μπορέσε ποτέ να απάλλαξει το γένος μας απο τις τύψεις που νιώθει όταν εξωτερικεύεται. Επιδιδόμαστε σε αλκοολοκαταστάσεις όχι για να ξεφύγουμε, αλλά για να θάψουμε τις σκέψεις μας. Ζώντας ιδίως και στην εποχή της Ήσσονος προσπάθειας και στο Αμερικανικό όνειρο, κάθε προσπάθεια για καταπολέμηση των φόβων απαξιώνεται από εκφράσεις του τύπου "προσπάθησε να μην το σκέφτεσαι" ή το ακόμα μεγαλύτερο σουξέ "ωχ μωρέ, που πας και τα σκέφτεσαι". Και όχι mates, δεν είναι post με παράπονο. Δεν εκφράζω κακία για τους φίλους μας που διαλέγουν τον μικρό δρόμο. Οφείλω όμως να δώσω τα συγχαρήκια μου που θα έλεγε και ο θανών προγονος μου, σε εκείνους που δεν φοβούνται να παραδεχτούν οτι όντως κάτι τρέχει, όντως δεν νιώθουν καλά.

Μπορεί η γέννηση ενός φόβου να είναι και ενστικτώδης συμπεριφορά του μυαλού μας. Όπως ακριβώς το σώμα έχει αντανακλαστικά, έτσι μπορεί να έχει και το πνεύμα. Η οκνηρία του νου, η αδυναμία αντιληψης και κρίσης, σκοπιμη ή και εκ γενετής, μπορεί να είναι άλλος ένας λόγος δημιουργίας φόβων. Όπως και να έχει, μια φοβία είναι ένας καρκίνος, που είτε προλαμβάνεται έιτε χειρουργείται, και όποιος γνωρίζει από την επάρατη νόσο, γνωρίζει βεβαίως οτι για να σιγουρευτεί η επιτυχία της επέμβασης, πάντα σχεδόν "κόβουν" λίγο παραπάνω, προς βεβαιωση των γιατρών για εξάλειψη κάθε πιθανότητας μετάστασης. Έτσι λοιπόν δρουν και οι φοβίες. Και έτσι αντιμετωπίζονται. Η επιστημή της ψυχολογίας, αν και ραγδαία εξελισόμενη, είναι άκρως λιψή την παρούσα στιγμή. Τα κόμπλεξ του 21ου αιώνα είναι άκρως εκμοντερισμένα και συμβατά με τις υπάρχουσες τεχνολόγικές δομές : κρύβονται υπέροχα, υπάρχει πληθώρα αλλά και ποικιλία, αποκομίζονται με περισσή ευκολία.

Και ίσως να σας φαίνεται λίγο παλιομοδίτικο, αλλά ένα υγιές μαθηματικό σύνολο ορίζεται απο αξιώματα. Τα πνευματικά αξιώματα είναι οι ανθρώπινες αξίες. Ω Ολυμπιοι Θεοί, τι μπαρούφες αμολάει ο κερατάς, θα αναρωτιέστε αλλά αν διαβάστε απο την αρχή θα δείτε οτι δεν προπαγανδίζω υπερ καμίας αρχής, καμίας συγκλεκριμένης αξίας. Είμαι απλά ένας υπέρμαχος της σκέψης και όλων των παραγώγων της, ένα παιδί που σας προτείνει να παρακάμψετε οποιοδήποτε κοινωνικό ή οικογενειακό ταμπού σας έχει κληροδοτηθεί, και να προτάξετε τις δικές σας αξίες και τα δικά σας ιδανικά, ακόμα και αν αυτά είναι η συγκεκριμενοποίηση της ποσότητας κιμά στην κιμαδόπιτα. Κοινώς φίλτατα αλάνια, μην φοβάστε να φοβηθείτε, να φοβάστε μην φοβειθείτε οτι θα φοβηθείτε (καλά το πα; καλά το πα). Το αδηφάγο τέρας που λέγεται συντακτική ικανότητα έκανε πάλι το θαύμα του, ημέρες που είναι. Χαιρετώ σας.

Υστερόγραφον : Παραθέτω τους στίχους του κομματιού

A Song for Europe

Roxy Music

(Ferry/Mackay)

















Here as I sit
At this empty cafe
Thinking of you
I remember
All those moments
Lost in wonder
That we 'll never
Find again
Though the world
Is my oyster
It's only a shell
Full of memories
And here by the Seine
Notre-Dame casts
A long lonely shadow
Now - only sorrow
No tomorrow
There's no today for us
Nothing is there
For us to share
But yesterday

These cities may change
But there always remains
My obsession
Through silken waters
My gondola glides
And the bridge - it sighs ...
I remember
All those moments
Lost in wonder
That we 'll never
Find again
There's no more time for us
Nothing is there
For us to share
But yesterdays

Ecce momenta
Illa mirabilia
Quae captabit
In aeternum
Memor
Modo dolores
Sunt in dies
Non est reliquum
Vero tantum
Comminicamus
Perdita
Tous ces moments
Perdus dans l`enchantement
Qui ne reviendront
Jamais
Pas d´aujourd´hui pour nous
Pour nous il n´y a rien
A partager
Sauf le pass

Τέσπα τι κάθομαι πάλι και λέω Σαββατιάκα ο πούστης ε?