Πορδή στην Σα*******η

Σας χαιρετώ, δυστυχώς όχι απο την (ελπίζω να είναι ακόμα όρθια) καρέκλα του υπολογιστή μου, αλλά απο το κλασσίκ net-cafe της Σαμ******ης. Στο νησί έχει τον χειρότερο καιρό που μπορεί κάποιος να φανταστεί. Απίστευτες βροχοθύελλες, ασύλληπτοι αέρηδες και η trendy παραλλαγή συνθέτουν πάντα το μαγευτικό ειδύλλιο της Σ********ς. Παρά τις βουλές, λοιπόν του Αιόλου, δεν είμαι διατεθημένος να χαρίσω ούτε μια έξοδο στον χαιρέκακο Θεό της υπηρεσιακής εμπλοκής. Ορμόμενος πάντα απο το σοφό πλην ρηχό ρητό του Έλληνα στρατευμένου "Μωρέ μαλάκα βγες σήμερα, δεν ξέρεις αύριο τι θα σε βάλουν να κάνεις", αδράττω την μέρα, γραπώνω αποφασιστικά το εξοδόχαρτο και απαντάω με ενα σαρδόνιο χαμόγελο στο ειρωνευτικό σχόλιο του Δόκιμου ΑΥΔΜ "Καλά να περάσετε...".

*Τα παραπάνω γεγονότα είναι φανταστικά και δεν έχουν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα*

Μουχαχα! Έχοντας αναλύσει πολλούς και συνάμα ραδιούργους τρόπους για να γλιτώσω την πορεία 9 χλμ. την Δευτέρα με τις φίλτατες σειρούλες, θα περάσω σε ένα άλλο θέμα. Μια που είμαι μακρυά απο το σπίτι μου και δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να απλώσω διάπλατα τις αποψεις μου σε ένα στενό μου φίλο, θα προσπαθήσω να απαντήσω σε ένα ζήτημα που είμαι σίγουρος οτί τον απασχολεί, αν και είμαι πεπεισμένος οτι θα αρνηθεί κάτι τέτοιο. Οπότε εξορμώ απο το διαδικτυακό μου ιστολόγιο, σε μια ανευ προηγουμένως άνανδρη ('Ανανδρο με την έννοια της ανικανότητας του επιτεθέμενου απόκρισης - φανταστείτε ένα σκάκι που τα μαύρα κάθονται και καλαμπουρίζουν ενώ τα άσπρα φασιστικά λαμβάνουν θέσεις στην σκακίερα και αρχίζουν και απειλούν την δύσμοιρη μαύρη στρατιά - (Σχόλιο σχολίου -- παρατηρείτε βεβαίως ότι ο μιλιταρισμός μου και οι παρομοιώσεις μου φτωχαίνουν και γίνονται όλο και πιο εμπόλεμες)) επίθεση, σε ένα αν μητει άλλο άσημο και αδιάφορο καφέ στο επίγειο βασίλειο του κουτσομπολιού, στην Αστορία.

Φίλε, περιττά τα πολλά λόγια, αν και έχω ήδη μακρυγορήσει. Η κατάθλιψη από ένα τέτοιο συμβάν, όπως ο αναπάντεχος χωρισμός, είναι κάτι το περιττό. Είναι ανυπόστατο, ανεριγματικό και προκαλείται καθαρά απο ενδογενείς παράγοντες. Μπορεί να θέτω την αγάπη με μαθηματικούς και ιατρικούς όρους, αλλά δεν παύει να είναι έτσι. Πάρτο και γλωσσολογικά : "Με χώρισε". Δεν ακούς καν το ονομά της. Είναι καθαρά προσωπικό σου σφάλμα, που ενέδωσες χωρίς πρώτα να έχεις σιγουρευτεί για το ποιόν της κοπελιάς. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, ούτε στεναχώριες ούτε ξύδια ουτε λάθη. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι απλά κατανόηση. Κράτα το ζόρι για μέρες δυσκοιλιότητας και άστην σαν μια πορδή στην Σαμοθράκη (πρέπει να συνειδητοποιήσετε την δύναμη του ανέμου εδώ για να κατανοήσετε πλήρως την παρομοίωση). Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε, αν και δεν ειναι αντικειμενικός σκοπός μου. Αυτό που πραγματικά θέλω να πω είναι οτι μερικές φορές δίνεις πράγματα και περιμένεις να πάρεις. Το θέμα ειναι βέβαια σε τι δίνεις σημασία : στο γεγονός της προσφοράς ψυχικού υλικού και παρελκομένων με αυτό ή στην θεία στιγμή της απολαβής, στο "Και εγώ έτσι νιώθω", στο "Και εσύ μου λείπεις". Τέλος πάντων, δεν έχει και πολύ σημασία να ψάχνεις γιατί έφυγε αλλά πως έφυγε. Τι ρεύματα αέρα εκμεταλλεύτηκε και τι σμίλεψε την βαρεμάρα και προκάλεσε την άτακτη φυγή (ω ναι, είμαι σχεδόν Ευελπίς, ελπίζω μέχρι το τέλος της θητείας να έχω στρατικοποιηθεί πλήρως). Το ξέρω πως ο στυγνός ρεαλισμός δεν εφαρμόζεται σε θέματα αγάπης, γιατί φαντάζει σαν ξυράφι σε αιδοίο βρέφους. Αλλά ας μην ξεχνάμε οτί η απάντηση στο μεγάλο ερώτημα του κόσμου είναι μαθηματικώς δοσμένη και ειναι 42.

Το να προσπαθώ να εκφραστώ μερικές φορές είναι σαν να προσπαθώ να περιγράψω το μπλέ.

Ο αλήτης και η απίστευτη μανία του με το αλάτι

Άλλο ένα κυριακάτικο πρωινό που κατάφερε να κρυφτεί στο μεγαλόψυχο Σάββατο ξεκινά. Ομολογουμένως η μέρα δεν έχει ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς. Έχοντας χάσει τον αγαπημένο σου θείο προ πενθημέρου, ξυπνάς λούτσα στον ιδρώτα από ένα γαμημένο εφιάλτη στον οποίο κλασσικά έχεις χάσει τον πατέρα ή την μάνα σου. Ο θάλαμος ροχαλίζει στον απαλό ρυθμό του ράδιο αρβύλα, ο θαλαμοφύλακας έχει λιποθυμήσει πάνω από κάτι τσοντοπεριοδικά με αυτοκίνητα, εσύ περπατάς σε κατάσταση σοκ και προσπαθείς να ηρεμήσεις από ένα τόσο έντονο όνειρο. Και εκεί, εμφανίζεται η σωτηρία, εκεί είναι που τρυπώνει η ματαιοδοξία σου και σε καθησυχάζει : "Δεν έπαθε και τίποτα ο άνθρωπος, απλά πέθανε. Συμβαίνει σε όλους." .


Εφόσον πλέον κατά το σύνταγμα, δεν είμαι πλέον πολίτης αλλά στρατιώτης, είναι απολύτως λογικό να υπάρχει μια πιο μιλιταριστική αποψη των πραγμάτων. Ο κύκλος είναι κάτι το απαγορευμένο στον στρατό καθώς και οι καμπύλες, αφού την πρωτοκαθεδρία έχουν αναλάβει οι ευθείες, τα τετράγωνα και τα ορθογώνια. Νιώθεις την παλαιά φρουρά να εγκαταλείπει, τον χρόνο να τελειώνει και μέρα με την μέρα οι ευθύνες να έρχονται όλο και πιο γρήγορα. Πράγματα που νόμιζες οτι θα σου λείψουν, ούτε καν περνάνε για μια καλημέρα από την χειμαρρώδη σκέψη σου, ενώ άλλα πράγματα που ποτέ δεν σκέφτηκες παλιά, φαντάζουν οξυγονό στα πνευμόνια σου. Τέσπα πολύ το κούρασα με το πλέον ρέτρο πεσιμιστικό μοτίβο του φαντάρου και φτάνω στην ουσία του ζητήματος. Ο θάνατος είναι η επισφράγιση της ειρωνίας της φύσης. Είναι η καλοστημένη φάρσα του Θεού που πάντα δεν χορταίνει να κάνει. Οι δημιουργίες σου, οι σκέψεις σου, το είναι σου παραδίδεται στο σύμπαν χωρίς καν μερικές φορές να προλάβεις να αφήσεις παρακαταθήκη. Αλλά κακά τα ψέματα. Πέθανες, οπότε ή δεν υπάρχεις ή κάνεις παρεά στον Έλβις. Και επειδή ο Έλβις τα σπάει, ε εντάξει να σας πω το κρίμα μου και εγώ με τον Έλβις θα έμενα. Και στις δύο περιπτώσεις, εμπάσει περιπτώσει δεν σε ενδιαφέρει πραγματικά τι έχει απογίνει τούτο το μάταιο πλανητίδιο και οι εμπρηστές που ονομάζονται γήινοι.


Δεν σε ενδιαφέρει οι κουβέντες που ακούγονται απο φίλους και συγγενείς την στιγμή που η μάνα (πουτάνα;) γη σε δέχεται στην ΠΑΝΤΑ παγωμένη αγκαλιά της. Δεν σε ενδιαφέρει σε ποια σελίδα του βιβλιού έμεινες, την τηλεόραση που άφησες ανοιχτή, που σκατά παράτησες τις πιτζάμες σου, την μικρόλεηλασία των προσωπικών σου αντικειμένων, κυρίως απο δευτερής γενιάς απογόνους. Η καρέκλα στο σαλόνι θα αλλαχτεί γιατι ακόμα σε θυμίζει, το αμάξι σου ε καιρός ήταν να αλλαχτεί. Ο καθρέφτης ποτέ δεν θα σε ξαναδεί, το πληκτρολόγιο του υπολογιστή σου θα γίνει παιχνίδι του εγγονού σου. Τα βιβλία σου θα τα φάει η ανακύκλωση και η μουσική σου θα ακουστεί καμια δυό φορές, έτσι για να ακούσουν τι άκουγες. Μια που πλέον, η στάθμη της χρησιμότητας σου στον κόσμο δεν ξεπερνάει το πτώμα του φίλτατοθ πρεζονιού που πέθανε μια Τετάρτη και το παρκάραν στο νεκροτομείο, έχεις πλέον αποφασίσει ότι εισαι πολύ γενναιόδωρος και τα σκουλίκια, ε κάπως πρέπει να ζήσουν και αυτά. Τα ρούχα σου φυσικά είναι περιττά και δίνονται σε χρόνο dt, αφού σε έχουν ντύσει με κουστουμάκι, ότι πρέπει για την περίσταση. Ρακέτες του πινγκ πονγκ, μπιχλιμπίδια που σου φαινόντουσαν αστεία στοιβάζονται σε κούτες. Μετακομίζεις ουσιαστικά χωρίς να χρείαζεται καν να έχεις κλείσει καινούριο σπιτι. Απο μακριά φαντάζει σχεδόν μποεμ. Γενικά έχει πλάκα το σκηνικό, εάν εξαιρέσεις αυτό το εμετικό άρωμα λιβανιού. Όλα σε θυμίζουν (είναι κρίμα πως έχει ταυτιστεί με την ερωτική απογοήτευση αυτή η μεγαλειώδης έκφραση - σκατά στους κλάψες).Και ότι σε θυμίζει πονάει.

Αφιερωμένο στους πραγματικούς ταξιδιώτες του διαστήματος.

See you again space cowboys.

Γενναίος της Σαμ*******ης

Ω ναι, επέστρεψα στον αγαπημένο μου δικτυακό τόπο για να τυπώσω δια ψηφιακών μέσων την σκατομαυρίλα και την μιζέρια μου. Μόνο που αυτή τη φορά, ντυμένος στα χακί, ξυρισμένος και εμφανέστατα πειθήνιος προς τις προσταγές του αγαπημένου μου Ελληνικού Στρατού. Η συμβουλή μου προς τους νεοσύλλεκτους είναι φυσικά μια : ΚΑΤΑΤΑΧΘΕΙΤΕ! ΤΑ ΣΠΑΕΙ!!!! Ε ναι, λοιπόν θα πάω κόντρα στο ρεύμα που θέλει τους νέους ενάντια στο Στρατό και θα πω με ζωηρή κατά τα στρατιωτικά προβλεπόμενα φωνή ΝΑΙ. Όπως καταλαβαίνετε, καθότι στον Στρατό αν έχεις κάτι είναι χρόνος, μπορείς κάλλιστα να αφεθείς σε πελάγη αυτοκριτικής.


Δεν περιμενα ποτέ να έρθω στα αποτελέσματα που έφτασα, αλλά σιγά σιγά καταλαβαίνω αυτό που λένε οι πρεσβύτεροι μας, δηλαδή το κατα κόσμον γνωστό και ως "Στον στρατό θα μεγαλώσεις." Δεν διαφωνώ με αυτό πλέον καθόλου, υπό μια συνθήκη : Στον Στρατό δεν μεγαλωνεις, στον Στρατό καταλαβαίνεις εάν έχεις μεγαλωσει. Φυσικά δεν πρόκειται περί πλύσεως εγκεφάλου ή κάτι παρόμοιο. Είναι μια διαπίστωση που άρχισε να καλλιεργείται εδω και καιρό. Το προβλεπόμενο & και η φρουρά στο γαμώκρυο 5:30 το πρωί εννοείται οτι δεν σε κάνει άντρα. Όμως έχεις μια θεσπέσια ευκαιρία να εναντιωθείς στον παραλογισμό και με υπερηφάνεια να δέχεσαι τις τιμωρίες που δεν σου αξίζουν, αγγαρείες για τις οποίες δεν θα ακούσεις ποτέ ευχαριστώ, γαμωσταυρίδια για μια άδεια που αξίζεις και φυσικά ένα πιάτο φαγητό (βρήκα μια πράσινη κάμπια ζωντανή στο σταφύλι τις προάλλες, φρούτο με κρέας). Και όλα με τον προνομιακό μισθό των 8,62 ευρώ.


Εντάξει πέρα απο την πλάκα, στον Στρατό οργανώνεσαι. Σκέφτεσαι πολύ περισσότερο το μέλλον σου από την πολιτική σου ζωή και δέχεσαι πλέον τον διαχωρισμό απο την στρατιωτική ζωή. Αρχίζεις βάζεις τα πρέπει και τα θέλω σε μια λίστα και θέλεις να οργανώσεις το μέλλον, πράγμα πολύ ειρωνικό δεδομένου του διαγαλαξιακού μπουρδελοκομφούζιου που επικρατεί στον αγαπημένο μας ΕΣ. Γενικά τα πάντα κυλάνε αργά, καταλαβαίνεις οτι η μέρα ΕΧΕΙ ΠΟΛΛΕΣ, ΜΑ ΠΟΛΛΕΣ ΩΡΕΣ, τις οποίες προσπαθείς να γεμίσεις με ένα κάρο μαλακίες : από το παραδοσιακό slide στον προθάλαμο μέχρι στο σκατοκαφέ που βγάζει το μηχάνημα έξω απο τον λόχο. Εξηγώ :



Η υπηρεσία φαντάζει καρκίνος στον δεξί σου όρχη, για να μην μιλήσω για τυχούσα αγγαρεία που ισοδυναμεί με 3 εγκεφαλικά και 4 μπαι-πας. Το κράνος όπου δεν προκαλεί φαγούρα στο κεφάλι ισοδυναμεί με την ανακάλυψη ενός πολυ κοντινού γαλαξία τίνγκα στους εξωγήινους, ο Καψιμιτζής το ανοίγει το μπουρδέλο όποτε του καβλώσει, εφαρμόζεις συντμήσεις στα πάντα. Τα γαμωβερνίκια που σου δώσαν την πρώτη μέρα δεν ανοίγουν με τπτ και προσφέρεται να στα ανοίξει με τον σουγιά του η κλασσική καμπανόφατσα του 3ου θαλάμου του λόχου πίσω απο τον οποίο περπατάει με αργά βήματα ο διοικητής (Σορρυ μεγάλε, όχι σουγιάδες στο στρατό). Η έννοια της καθαριότητας έχει πάρει εντελώς άλλη μορφή απο αυτή που ήξερες, ο λοχίας σου ακούει Σάκη Δάρα για ξύπνημα και συνεχίζει με Άντζελα και Καρά και αποθέτεις φόρο τιμής στο πλυντήριο. Η έννοια της επανάληψης είναι τόσο διάχυτη στο στρατοπεδο όσο και στις εξόδους σου αφού έχεις πάρει μονο 2 παντελόνια και 6 μπλούζες οπότε αναγκαστικά κάθε έξοδος σου μοιάζει με την προηγούμενη. Θέλετε και άλλα ;

Τέσπα , εν κατακλείδει το μεγαθηριο του στρατού μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει να με διαβάλει και αυτό ειναι άκρως θεμιτό. Τα επόμενα νέα λογικά θα είναι από το νησί των Γενναίων. Τα λέμε αδηφάγοι φίλοι μου.

*Τα παραπάνω γεγονότα είναι φανταστικά και δεν έχουν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα*

Ω ναι, ΕΓΩ

Ένα καθαρά εγωιστικό ποστ που ο μόνος του στόχος είναι να σας δείξω ΠΟΣΟ ΜΟΥ ΠΑΕΙ Η ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ!!!

Αυτά από τον φίλτατο, μόλις ορκισθέν μπλογκοφίλο σας. Επόμενο ποστ, από τα THE WEB Καλά-Ματάαααααα.

ΠΡΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΩΩΩ ΠΟ!

Last Request

Μια που φεύγω φαντάρος σε λίγες ώρες, θα ήθελα να δηλώσω μια τελευταία επιθυμία μου. Όταν πεθάνω, όταν θα κλείνει το φέρετρο, αν γίνεται κάποιος να πετάξει ένα χειριστήριο του NES. Ευχαριστώ.

Υ.Γ. Εάν υπάρχει και ένας [FBN] (το guild μου στο GuildWars/MMORPG για τους μη έχοντες), να χαιρετήσει με στρατιωτικό χαιρετισμό για τον θανόντα Captain του.

A reminder, just a reminder

Hello, από την μόλις γυρίσω-από-το-φανταρικό -θα-την-αλλάξω-την-καριόλα πολυθρόνα του Η/Υ μου. Ω ναι 6 μέρες μέχρι την κατάταξη μου στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις και θα ήθελα να γράψω τα τωρινά μου συναισθήματα, όχι γιατί θέλω να τα μοιραστώ με άλλους αλλά γιατί θέλω στις 7 Αυγούστου 2008 να δω τι ένιωθα τότε, στα ξεκινήματα. Θα προσπαθήσω γενικά να μην το μετατρέψω σε φανταρομπλόγκ, καθότι ένας Μακρυγιάννης είναι αρκετός για την ελληνική λογοτεχνία, δεν νομίζω να χρειάζεται και δεύτερος.

Τα συναισθήματα ανάμεικτα προφανώς. Από την μια, σε 1 χρόνο από τώρα θα είσαι πλέον πολίτης. Επαγγελματικοί ορίζοντες (ελπίζω) θα ανοίγονται μπροστά σου και η ζωή σου δεν θα είναι χωρισμένη στα δύο. Θα είσαι πλέον και τυπικά κύριος του εαυτού σου και θα είσαι έτοιμος να διαλέξεις την πορεία σου. Απο την άλλη, ένας χρόνος είναι ένας χρόνος. Ένας χρόνος μακρυά απο το σπίτι σου, μακρυά από πράγματα και αντικείμενα που αγαπάς, μακρυά από πρόσωπα. Φόβος αλλά και ενθουσιασμός για την ανακάλυψη του καινούργιου, ένας μικρός καβλωμένος Κολόμβος για την ανακάλυψη της Καλαμάτας, όχι με ιστιοφόρα αλλά με καναδέζες. Φίλοι που έχουν εκπληρώσει την στρατιωτική τους θητεία επανοπλίζουν το στρατιωτικό τους λεξιλόγιο, με τις γνωστές εκφράσεις "Θα πήξει η μούνα σου ψαρά, Τεντώσου ποντικαρά και πρόσεξε μην σου πατήσουν την ουρά" και άλλες, προσπαθώντας ματαίως να σε επηρεάσσουν. Φίλοι που δεν έχουν κάνει το φανταρικό τους, τους μιλάς για στρατό, σου μιλάνε για γκόμενες&ξύδια, και γενικά σημειώνεται πληθώρα επικοινωνιακών προβλημάτων. Η μάνα σου χαίρεται, βύσματα σου τάζουν θητεία στο κρεββάτι σου, ο πατέρας σου έχει άγχος αν θα σε βολέψουν. Και σε όλα αυτά, βαρύγδουπες ατάκες του στυλ "Ο Στρατός δεν είναι τίποτα" (έλα ρε δικέ μου!!!) ή "Ο Στρατός έχει δικιά του λογική" (και ο Terminator) προσπαθούν να σε ηρεμήσουν ή να σε πανικοβάλλουν αντίστοιχα, ενώ ουσιαστικά φτάνεις σε μια φάση Νιρβάνας, όπου τίποτα δεν σε ακουμπάει, τίποτα δεν σε βάζει σε παραπάνω ή λιγότερες σκέψεις.

Μπαίνεις σε μια εντελώς σταρχιδιστική στάση ζώης, όπου όλα σου ακούγονται λίγο ασήμαντα. Τα καθημερινά κουτσομπολιά της παρέας δεν φτιάχτηκαν για σένα, εσύ μπαίνεις φαντάρος. Οι καφέδες με φιλαράκια είναι βαρετοί, εσυ μπαίνεις φαντάρος. Και σε όλη αυτη ,κατα τον Παύλο Πάντο, ορμονική τσιγγολελέτα, μετράς τις ελάχιστες υποχρεώσεις που έχεις, όπως σχολή ή κανά λογαριασμό. Πράγματα μικρά όπως η aDSL σύνδεση σου θα λήξουν, πράγμα για το οποίο αρρώσταινες παλιά και έχανες τον ύπνο σου. Τώρα είναι φυσική εξέλιξη. Εφοδιαζεσαι με Gameboy, βιβλιαράκια για τις αμέτρητες ώρες. Προετοιμάζεσαι για ένα πνευματικό θάνατο. Και εσύ, σαν φιλήσυχος και πειθήνιος πεθαμένος, φοράς το κουστούμι της κηδείας.

Σκεπτόμενος πάντα το μετά και ποτέ το τώρα, έχεις ένα γλυκόπικρο χαμόγελο. Σκέφτεσαι τι έκανες τον τελευταίο χρόνο, πρόσωπα αγαπημένα, μισητά, αδιάφορα. Μια μικρή στεναχώρια οφείλεται σίγουρα σε μερικά πρόσωπα που προσφάτως ανακάλυψες οτί σου είναι ιδιαιτέρως προσφιλή. Για να βάλω και την φιλοσοφική μου σφραγίδα στο σχεδιασμένο εξ απαλών όνυχων κείμενο μου, παρατήρησα λίαν προσφάτως ότι οι άθεοι, φίλοι αναγνώστες, βλέπουν τον Θεό στις ειρωνίες της ζωής. Έτσι και σε μενα συνέβησε αυτή η αποκάλυψη του Κυρίου. Και μέσα σε όλα αυτά, μια ανεξήγητη χαρά, ίσως η χαρά του αγνώστου, ίσως το μακρινό ταξίδι, η τελευταία φάση της ενηλικίωσης.

Στον Στρατό δεν γίνεσαι άντρας. Στον Στρατό ελέγχεις αν είσαι και αν θα γίνεις άντρας.

Όλοι έχουμε φίλους, που στο φανταρικό κλαιγόντουσαν σαν τις μύξες, και μετα ήταν " Έλα ρε, μια χαρά θα περάσεις αρουραίε". Ελπίζω να μην γίνω ένας απο αυτούς, αλλά και να γίνω δεν νομίζω να έχει πολύ σημασία. Το παραπάνω bolded θα το εξηγήσω σε δεύτερο χρόνο.

Θα τα πούμε εν καιρώ.

Never forget

Σε γνώρισα το απόγευμα της 17ης Ιουλίου. Ήσουν εκεί με την παρέα σου, σε μια μικρή τρύπα καταχωνιασμένη. Όταν πήγα στο μέρος, ποτέ δεν φαντάστηκα οτι θα σε γνώριζα. Ήσουν τόσο μεγάλη, αλλά ένιωθες τόσο μικρή σε σύγκριση με άλλες. Ήξερες από την πρώτη στιγμή, ότι ήσουν θέμα λεπτών για μένα, με το που σε αντίκρυσα, βάρυνες από τις προηγουμενές μου εμπειρίες. Δεν σου έδωσα σημασία και συνέχισα. Σε πέταξα μακρυά, σε έστειλα εκει που έστειλα και τις προηγούμενες. Σου γύρισα πλάτη και δεν ξαναγύρισα να σου χαρίσω ενα χαμόγελο. Τωρα ποιος ξέρει σε τι σκοτεινά μέρη είσαι, σε τι βρωμερά και άθλια μέρη θα ταξιδέψεις. Ελπίζω να περνάς καλά.

Κουράδα της 17ης Ιουλίου, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.

The real folk blues

Σας χαιρετίζω από την μαύρη καρέκλα του Η/Υ μου. Επειδή μάλλον βαριέμαι να κάθομαι να εξηγώ γιατί τόσο καιρό δεν είχα γράψει τίποτα, πιστεύω να αρκεστείτε στο οτι "δεν σας αφορά". Τέσπα συνεχίζω με την μία, καθότι σήμερα είμαι μάλλον πιο φορτισμένος από άλλες φορές. Εδώ και αρκετό καιρό, πίστευα οτί με το blog ίσως να καταφέρεις να επικοινωνήσεις με διαφορετικό τρόπο, καθότι παραθέτεις φορμαρισμένες σκέψεις σε μορφή Υπερκειμένου, όπως λέει και το καθόλα υποκριτικό βιβλίο διαδικτυακών τόπων της σχολής μου. Δηλαδή λίγο νοήμων να είσαι, πρέπει να κυκλοφορείς με μια σακούλα με πέτρες για να έχεις να πετάς. ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ να είσαι για να πεις το Hypertext Υπερκείμενο; Γιατί να γίνεις γελοίος, γιατί να μεταφράσεις κάτι τόσο δυσνόητο σε μια γλώσσα ομολογουμένως ευμορφη; Για να ικανοποιήσεις τα δικα σου κόμπλεξ; Για να μπορείς να είσαι περήφανος Έλληνας; Για να πείς οτι "να δείτε και αυτο μπορεί να γίνει ελληνικό"; Τι σκατά είναι το ιστολόγιο; Εδώ ο κόσμος καίγεται και ο ηβαίος χτενίζεται κύριοι. Ναι, ναι καλά καταλάβατε, είναι η φάση που σου φταίνε όλα. Ωπ, ξαναγύρισε και το ρεύμα. Που είχα μείνει; Α ναι.

Σήμερα θα ήθελα να ξεκινήσω με μια μεγαλειώδης ατάκα της ανθρωπότητας και την κατάχρηση και τον βιασμό της σε βαθμό τέτοιο που οι βιασμοί του Δράκου του Σειχ Σου φαντάζουν αγνά ραντεβουδάκια υπο το ρομαντικό σεληνόφως.

Δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον που έκανε λάθος αγάπης.

Παρεπιμπτόντως, ευτυχώς που έγινε και η διακοπή ρεύματος και είχα 5 ώρες να απλώσω την σκέψη μου στο θέμα. Απο την στιγμή που ο άνθρωπος είναι ένα νοήμων πλάσμα, θέλω να πιστεύω δηλαδή, και όχι ένα έρμαιο των συναισθημάτων, ενώ παλαιότερα έδινα τα ελαφρυντικά, ειδικά σε γονείς, πλέον μάλλον είμαι πιο φειδωλός στην ανωτερότητα και στην εύκολη παροχή συγχώρεσης. Η εποχή μας και όλος ο προηγούμενος αιώνας κύρηττε τον έρωτα και την αγάπη ως τις δύο βασικές πορείες της ζωής. Τώρα που το ζυγίζω, απο πολιτικής πλευράς, ήταν ένα πανέξυπνο τρικ για την άνετη χειραγώγηση των μαζών "ξέρεις, τι; τώρα θα έρθουν οι ξένοι / κομμουνιστές / αμερικανοί / μουσουλμάνοι και θα σκοτώσουν το παιδί σου"με αποτέλεσμα τον φανατισμό απείρων ψυχών με ένα αυτοματοποιημένο τρόπο. Από οικονομικής άποψης, ο έρωτας ήταν πάντα αβαντγκαρντ αλλά και κλισέ σε ένα διεστραμένο κυκλώνα αισθήσεων και παραισθήσεων. Τέσπα ξεφεύγω από τις κρίσεις μου και χωρίς να σας τα πολυεξηγώ, έχω φτάσει στο συμπέρασμα οτι η καταπίεση που δημιουργείται από αυτά τα δύο αισθήματα είναι ίσως το πιο τραγικό έχω ανακαλύψει. Όπως είναι φυσικό, ο κάθε άνθρωπος ταυτοποιεί και ιδιοποιεί πράγματα και καταστάσεις για να μπορέσει να εξηγήσει τον φυσικό κόσμο. Και καταλήγω στη σχέση αίτιο και αιτιατό, μια φυσικομαθηματική θεώρηση του κόσμου, για να εξηγήσω τις παρενέργειες της ίδιας της αγάπης. Ναι, είμαι κολλημένος με την γλώσσα του Θεού, τι να κάνω.

Απο την μια, μέσα σου πρέπει πάντα να δικαιολογείς αυτόν που σε αγαπάει. Ναι φίλτατοι συνδαιτημόνες, αλλά ποίος πραγματικά φασίστας όρισε την αγάπη σαν ύψιστο αγαθό ; Σαν την προσέγγιση που πρέπει να έχουμε πάντα ; Δηλαδή οι πανενέργειες που έχει στα άτομα που αγαπάμε δεν μας ενδιαφέρουν καθόλου ; Με συγχωρείτε, αλλά να την χέσω την αγάπη αυτή. Εάν δεν μπορούμε να καταλάβουμε τα όρια μας, εάν δεν μπορούμε να συγκρατίσουμε τον εαυτό μας απο το χάος που προκαλεί αυτό το αίσθημα, από την απώλεια αξιοπρέπειας, τότε ποίος ο λόγος της αναγωγής της σε υπεραξία; Προσωπικά, η μοναδική αξία, το μοναδικό αξιωματικό ιδανικό που πάντα είχα, ήταν η ίδια η έννοια του ιδανικού. Πίστευα και πιστεύω οτι ο ολοκληρωμένος άνθρωπος είναι ο άνθρωπος που μέσω από τις εμπειρίες αλλά και τα κενά του μπορεί να απαντήσει στις ερωτήσεις. Δεν ξέρω αυριο αν θα πιστεύω στα ίδια ή στην ταραμοσαλάτα, πάντως η δημιουργία ενός ιδανικού μέσα μας ή να το θέσω ακριβέστερα, η εγκατάσταση ενος ιδανικού, το οποίο έρχεται απο πολύ παλιά σε ηλικίες που είμασταν σπόγγοι, που ρουφούσαμε τα πάντα γύρω μας, είναι για μένα ότι πιο σκοταδιστικό υπάρχει. Ακόμα και αν το ιδανικό είναι η αγάπη.

Στην γονική αγάπη δεν θέλω να επεκταθώ γιατι μου φαίνεται σχεδόν ηλίθιο να σχολιάσω ένα αίσθημα που γεννιέται απο ορμόνες. Είναι σαν να σχολιάζεις γιατί ο άνθρωπος έχει δύο μάτια. Είναι το λεγόμενο αναγκαίο κακό, γιατί χωρίς αυτή την αγάπη ποτέ δεν θα γίνεις άνθρωπος ολόκληρος, παρά ένα λειψό παιδί που είτε θα προσπαθεί πάντα να βρει την αγάπη και την στοργή παντού ή θα απορίψει εντελώς την ύπαρξη της. Γενικά παρατηρώ οτι ο άνθρωπος απο την στιγμή που γεννίεται αμυνεται μέχρι να πεθάνει. Πραγματικά ποια στιγμή είναι δικιά μας, που μπορεί κάποιος να ανοίξει την καρδιά του χωρίς να φοβηθεί, να νιώσει την αλτρουιστική μεριά της αγάπης και όχι την εγωιστική; Αλλά ο αλτρουισμός ακουμπάει το τέλειο. Και τελειότητα δυστυχώς υπάρχει μόνο στις φωτογραφίες.

Α ναι στην χιλιοειπωμένη απορία "εγώ του τα δωσα όλα, αυτός γιατί μου φέρθηκε έτσι;" , κάντε μια ^%$%$μενη χάρη στον εαυτό σας και αναρωτηθείτε αν ο απέναντι σας τα ήθελε όλα. Ανοίξτε τις κεραίες σας και δείτε την καταπίεση που ασκήσατε. Δείτε πόσο καταπιεστικοί ήσαντο. Για αυτό σας έβρισε. Για αυτό σας κεράτωσε. Για αυτό σας παράτησε για εκείνο τον μαλάκα, για εκείνη την πόρνη με τις ποδάρες. Γιατι ως γνωστόν, οι ποδάρες δεν κάνουν πολλές ερωτήσεις, μόνο ανοιγοκλείνουν κατά βούληση (του διακορευτή αλλα και της διακορευθείσας). Τα λέμε.

Shirak, damen du

Kneel before power,
trust no gods other than you,
feel the magic, disband any doubt,
ignore life's certain facts,
unite evil and good, law and chaos,
be the one that Abyss herself will surrender to your lethal eyes.

The damnation you carry,
the curse of the curses,
shall not stop you.
You will be the one,
who defied everything,
just to test something, anything.

Use the eight to be the one.

Ast bilak parbilakir, suh tangus moipiar.

PS. Το συγκεκριμένο κομματάκι είναι απλά ένα κειμενάκι που θέλω να έχω στο blog. Αγνοήστε το, αν ανήκετε στους σουπερ κουλ τύπους που ψάχνουν αληθινή αγάπη στο mIRC.

A song for Europe

Χαίρετε φιλοθέαμων κοινό, ο μικρός Γιωργάκης είναι έτοιμος για άλλη μια φορά να θέσει ερωτήματα στο κενό. Δεν θα προβώ σε μακρυγορίες, αφού έχω αρκετό καιρό να γράψω, και όπως καταλαβαίνετε τα ερωτήματα της εβδομάδας έχουν μεστώσει μέσα μου. Η λέξη που θα χρησιμοποιούσα είναι "αποκρυσταλλωθεί" αλλά επειδή την λέω συνέχεια, νιώθοντας δέος για την έννοια του κρυστάλλου, την αγνότητα και την διαύγεια του, προτιμάω να πω άλλη. Το σημερινό μουσικό άκουσμα που ηγείται του παρασκευαστικού σταδιου αυτού του μιασματικού post, αυτού του κράμματος βαρεμάρας και ανάγκης για ασφαλή και μέρικη αποποινικοποίηση σκέψεων μου, ποιο άλλο απο το A song for Europe από τους Roxy Music, ένα τράγουδι που το ακούω πολύ συχνά τώρα τελευταία.

Πριν ξεκινήσω οφείλω να πω δύο πράγματα :

α)Το τραγούδι, πρώτη φορά το άκουσα στο http://greek-lolita.blogspot.com σε ένα post, που λίγο οι ψυχικές συγκιρίες, λίγο οι ερινύες, λίγο η ανάκατη θεώρηση του σύμπαντος που θυμάμαι από όχι και τοσο μικρές ηλικίες να έχω, βοήθησαν τέλος πάντων να το αφήσω να με ακουμπήσει.
β)Ξαναξεκίνησα το κάπνισμα. Ναι είμαι άνθρωπος που άγομαι και φέρομαι από τα πάθη μου, τι να κάνω.

Το β) κανονικά δεν θα έπρεπε καν να το πώ (μου φαίνεται αντιδεοντολογική η αναφορά) απλά παλαιότερα είχα κάνει ένα post σχετικό με το κάπνισμα. Άκυρον.

Μάλιστα. Φοβίες λοιπόν. Ξυπνάς ένα πρωί και συνειδητοποιείς οτι απο την στιγμή της γεννησης σου μέχρι την ριζοσπαστική πράξη του θανάτου σου, νιώθεις τους φόβους σου να στάζουν από τα ακροδάκτυλα σου. Όλοι κοιτάμε τον καθρέφτη. Όλοι φοβόμαστε να τον κοιτάξουμε. Όλοι καθημερινώς προσπαθούμε να κοιτάξουμε το είδωλο μας, και να δούμε τις γραμμές μας(όχι τις σωματικές αλλά τις πνευματικές), την αύρα που αποπνέουμε. Το image, το καθημερινό προσωπείο άλλωτε της θλίψης και άλλοτε της χαράς, σπάει σαν χαρτι καμμένο, μπροστά στον καθρέφτη. Οι μεγαλύτεροι πνευματικοί όλων των εποχών μας διδάσκουν ότι ο χρόνος είναι ίσως ότι πιο αμειλικτο γέννησε ο ανθρώπινος νους. Ίσως γιατί όταν τα λέγαν αυτά, δεν βλέπαν πια τον εαυτό τους στον καθρεφτη. Δεν υπάρχει κάτι πιο ψυχοφθόρο, φίλοι μου, από μια καλή ματιά στον καθρέφτη.

Στον άνθρωπο, εκ γενετής, γεννιέται μια ανάγκη να κρύψει τα αισθήματα του. Πόσες φορές είπες στον παιδικό σου έρωτα ότι τον αγαπάς; Πόσες φορές δεν αισθανθηκες ντροπή όταν έκλαιγες μπροστά σε πολύ κόσμο; Πόσες φορές δεν κοροιδεψες κάποιον που εξέφρασε τα αισθήματα του με ένα τρόπο που σου φάνηκε γελοίος; Ειλικρινά δεν μπορώ να εξηγήσω την μυστήρια αυτή ανάγκη, αλλά το σίγουρο είναι ότι υπάρχει. Εκεί κάπου εντοπίζω και αιτιολογώ την φοβογεννική φύση του ανθρώπου, την αέναη αβεβαιότητα που λιμνάζει μέσα του και του παγώνει το άγγιγμα. Εμείς φυσικά, έπρεπε να αντιδράσουμε σε αυτό. Και για καλή μας τύχη, βρήκαμε το αλκοολ. Ο Homo Sapiens Sapiens, ή αλλιώς Άνθρωπος ο Σοφός του Σοφότερου, δεν μπορέσε ποτέ να απάλλαξει το γένος μας απο τις τύψεις που νιώθει όταν εξωτερικεύεται. Επιδιδόμαστε σε αλκοολοκαταστάσεις όχι για να ξεφύγουμε, αλλά για να θάψουμε τις σκέψεις μας. Ζώντας ιδίως και στην εποχή της Ήσσονος προσπάθειας και στο Αμερικανικό όνειρο, κάθε προσπάθεια για καταπολέμηση των φόβων απαξιώνεται από εκφράσεις του τύπου "προσπάθησε να μην το σκέφτεσαι" ή το ακόμα μεγαλύτερο σουξέ "ωχ μωρέ, που πας και τα σκέφτεσαι". Και όχι mates, δεν είναι post με παράπονο. Δεν εκφράζω κακία για τους φίλους μας που διαλέγουν τον μικρό δρόμο. Οφείλω όμως να δώσω τα συγχαρήκια μου που θα έλεγε και ο θανών προγονος μου, σε εκείνους που δεν φοβούνται να παραδεχτούν οτι όντως κάτι τρέχει, όντως δεν νιώθουν καλά.

Μπορεί η γέννηση ενός φόβου να είναι και ενστικτώδης συμπεριφορά του μυαλού μας. Όπως ακριβώς το σώμα έχει αντανακλαστικά, έτσι μπορεί να έχει και το πνεύμα. Η οκνηρία του νου, η αδυναμία αντιληψης και κρίσης, σκοπιμη ή και εκ γενετής, μπορεί να είναι άλλος ένας λόγος δημιουργίας φόβων. Όπως και να έχει, μια φοβία είναι ένας καρκίνος, που είτε προλαμβάνεται έιτε χειρουργείται, και όποιος γνωρίζει από την επάρατη νόσο, γνωρίζει βεβαίως οτι για να σιγουρευτεί η επιτυχία της επέμβασης, πάντα σχεδόν "κόβουν" λίγο παραπάνω, προς βεβαιωση των γιατρών για εξάλειψη κάθε πιθανότητας μετάστασης. Έτσι λοιπόν δρουν και οι φοβίες. Και έτσι αντιμετωπίζονται. Η επιστημή της ψυχολογίας, αν και ραγδαία εξελισόμενη, είναι άκρως λιψή την παρούσα στιγμή. Τα κόμπλεξ του 21ου αιώνα είναι άκρως εκμοντερισμένα και συμβατά με τις υπάρχουσες τεχνολόγικές δομές : κρύβονται υπέροχα, υπάρχει πληθώρα αλλά και ποικιλία, αποκομίζονται με περισσή ευκολία.

Και ίσως να σας φαίνεται λίγο παλιομοδίτικο, αλλά ένα υγιές μαθηματικό σύνολο ορίζεται απο αξιώματα. Τα πνευματικά αξιώματα είναι οι ανθρώπινες αξίες. Ω Ολυμπιοι Θεοί, τι μπαρούφες αμολάει ο κερατάς, θα αναρωτιέστε αλλά αν διαβάστε απο την αρχή θα δείτε οτι δεν προπαγανδίζω υπερ καμίας αρχής, καμίας συγκλεκριμένης αξίας. Είμαι απλά ένας υπέρμαχος της σκέψης και όλων των παραγώγων της, ένα παιδί που σας προτείνει να παρακάμψετε οποιοδήποτε κοινωνικό ή οικογενειακό ταμπού σας έχει κληροδοτηθεί, και να προτάξετε τις δικές σας αξίες και τα δικά σας ιδανικά, ακόμα και αν αυτά είναι η συγκεκριμενοποίηση της ποσότητας κιμά στην κιμαδόπιτα. Κοινώς φίλτατα αλάνια, μην φοβάστε να φοβηθείτε, να φοβάστε μην φοβειθείτε οτι θα φοβηθείτε (καλά το πα; καλά το πα). Το αδηφάγο τέρας που λέγεται συντακτική ικανότητα έκανε πάλι το θαύμα του, ημέρες που είναι. Χαιρετώ σας.

Υστερόγραφον : Παραθέτω τους στίχους του κομματιού

A Song for Europe

Roxy Music

(Ferry/Mackay)

















Here as I sit
At this empty cafe
Thinking of you
I remember
All those moments
Lost in wonder
That we 'll never
Find again
Though the world
Is my oyster
It's only a shell
Full of memories
And here by the Seine
Notre-Dame casts
A long lonely shadow
Now - only sorrow
No tomorrow
There's no today for us
Nothing is there
For us to share
But yesterday

These cities may change
But there always remains
My obsession
Through silken waters
My gondola glides
And the bridge - it sighs ...
I remember
All those moments
Lost in wonder
That we 'll never
Find again
There's no more time for us
Nothing is there
For us to share
But yesterdays

Ecce momenta
Illa mirabilia
Quae captabit
In aeternum
Memor
Modo dolores
Sunt in dies
Non est reliquum
Vero tantum
Comminicamus
Perdita
Tous ces moments
Perdus dans l`enchantement
Qui ne reviendront
Jamais
Pas d´aujourd´hui pour nous
Pour nous il n´y a rien
A partager
Sauf le pass

Τέσπα τι κάθομαι πάλι και λέω Σαββατιάκα ο πούστης ε?

Excellence

Χαιρετώ φίλοι μου, από την κολασμένη και καθαγιασμένη συνάμα, θέση της ηλεκτρονικής διαταξης που δράττει πάντα με την πιο απλή και ψυχρή αφοριστική λογική. Μετά απο την φοβερή εισαγωγή μου, καταρχήν συγγνώμη για την καθυστέρηση του post, αλλά δεν πειράζει, ίσως πλέον μείναν οι πραγματικοί φίλοι αυτής της παρωδίας που λέγεται προσωπικό blog μου. Πάντα έτρεφα και μια απέχθεια προς τα μη αυθεντικά πράγματα, και δεν προσπαθησα καν να την κρύψω. Χωρίς καν να δικαιολογηθώ περαιτέρω, ομολογώ πως αμέλησα το μικρό παρανοικό κοινό που περίμενε καποιο post. Για να σας διευκολύνω με την σειρά μου, θα μιλήσω καταρχήν λίγο για την τεχνολογία RSS και πως μπορεί να σας βοηθήσει σε αυτές τις περιπτώσεις που θέλετε να μένετε ενημερωμένοι.

Εάν λοιπόν θέλετε να μένετε ενημερωμενοι χωρίς να αναγκαζεστε να μπαινοβγαίνετε σε ιστιοσελίδες, προσθέστε (π.χ. για το δικο μου blog) στα bookmarks σας το εξής bookmark http://rozakas.blogspot.com/feeds/posts/default. Voila, στα bookmarks σας πλεον υπάρχει ένα bookmark που δείχνει όλα τα posts/news που παρέχει το επιθυμητό site.

Enough said, όμως για τα RSS. Μια σωστά καλλιεργημένη πανεπιστημιακή αγωγή δίνει πάντα ερεθίσματα και ποτέ διεξοδική βοηθεια στον μαθητευόμενο. Έτσι και εγώ σας δίνω λίγα ερεθίσματα περί του θαύματος της τεχνολογίας των RSS. Όποιος πραγματικά θέλει να μάθει, μπορεί πάντα να το ψάξει και από μόνος του. Η ελλειπής μάθηση βέβαια απέχει απο την μη-ολοκληρη μάθηση, γιατί στην πρώτη κατάσταση τρέφεις φρουδες ελπίδες για αρτια γνώση ενώ στην πραγματικότητα δεν γνωρίζεις όσα σου χρειάζονται. Ο συγκεκριμένος δρόμος είναι μαθησιακή θεώρηση των πραγματών και ήταν ο κατεξοχήν δρομος των δικών μου διδασκάλων και καθηγητών. Έτσι υποτίθεται, ότι ωριμάζεις το αντικείμενο μέσα σου, είτε λέγεται πυρηνική φυσική, είτε τεχνολογία τροφίμων, είτε ψάρεμα.

Ο δρόμος προς την υπεροχή είναι πάντα σπαρμένος με αγκάθια και κουφάρια ανίκανων. Το μόνο μέλημα ενός δασκάλου είναι να σε σταματήσει νωρίς σε περιπτωση που υποπέσει στην αντιληψη του κάποιο σημάδι που μελλοντικά θα σταθεί τροχοπέδη στην αναπτυξη σου. Από εκεί και πέρα, το μόνο πράγμα που μπορεί να σε βοηθήσει είναι ο νους σου και η αγάπη σου για ένα αντικειμενο. Όπως πολύ σωστά σημείωσε ένας ψυχίατρος, λίγο πριν αναχωρήσει για την χώρα του Ποτέ, όταν αγαπάς κάτι, δεν υπάρχει περίπτωση να μην βγάλεις ταλέντο. Αυτές οι λέξεις, ένιωσα εκείνη την στιγμή ότι μου καίνε το μυαλό, σαν να γράφει με πυρωμένο σίδερο στον μηχανισμό σκέψης μου. Λίγο πολύ, μαγεία.

Μπορεί να ακουστεί λίγο εξωκοσμικό, χαρδαβελικό κατά τον μέσο ελληνικο τηλεοπτικό νου, αλλά δίνοντας ψυχική ουσία και προσήλωση σε ένα αντικείμενο κερδίζεις το λεγόμενο ταλέντο. Πολλοί είναι αυτοί που μπερδεύουν το ταλέντο με το χάρισμα. Άλλοι τα μπερδεύουν λόγω άγνοιας, άλλοι επειδή δεν είναι αρκετά δυνατοί και δικαιολογούν την αδυναμία τους λέγοντας πως δεν είχαν ταλέντο. Κι όμως, το ταλέντο δεν είναι τίποτα παραπάνω από απλή ψυχική γύμνια, να καθίσεις απέναντι στον πλέον κομπλεξικό και μίζερο 21ο αιώνα και να υψώσεις το λάβαρο της πορωσης σου. Ενάς άνθρωπος που παρατάει κάτι, απλά αρνείται το δώρο της αθανασίας. Ο άνθρωπος που τα παρατάει δεν είναι αποτυχημένος. Αποτυχημένος είναι εκείνος που νομίζει ότι κατέχει σφιχτά στα χέρια του την φλόγα της επιτυχίας, ενώ άμα τα ανοιξει θα δει οτι δεν κρατάει τίποτα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, κρατάει μια σπίθα ανίκανη να ικανοποιήσει αυτόν και τους γύρω του.

Η ανάγκη για υπεροχή είναι μια ανάγκη που έρχεται από πολύ μικρές ηλικίες. Είναι ο τρόπος με τον οποίο σκεφτεσαι, είναι η εκ βαθέων αναδυόμενη αναγκη σου να ανοίξεις τα αγγελικά φτερά σου και να αναληφθείς. Να νικήσεις τους νόμους της βαρύτητας και των πιθανοτήτων. Να δημιουργήσεις μια απειροελάχιστη κάμψη στους φυσικούς νόμους του σύμπαντος που δεν ήθελαν τον Barrysnikov να κάνει τεχνικά άλματα 2 μέτρων, που δεν ήθελαν τον Maradona να κατέχει τον απόλυτο έλεγχο μιας μικρής ασπρόμαυρης μπάλας, που δεν ήθελαν τους αδερφούς Wright να φτύνουν τον Νεύτωνα κατάμουτρα, που δεν ήθελε τον Φειδιπίδη να φτάνει πίσω να πει το νενικήκαμεν. Το τι τελικά προκαλεί αυτή την ανάγκη είναι ενα πραγματικά διφορούμενο γεγονός. Δεδομένης της θανατικής κατάληξης και της περατότητας της ανθρώπινης ζωής, θα μπορούσε κάποιος άνετα να ισχυριστεί ότι θέλει να κερδίσει την αθανασία κατά τα αρχαία ελληνικά πρότυπα της υστεροφημίας. Άλλοι πιστεύουν στην εκ φύσεως ανωτερότητα τους απο τον κοινό άνθρωπο. Όποια και να είναι η αρχή, πάντα η κατάληξη είναι μια : η ανύψωση του πύχη. Καθότι τα Μαθηματικά (και όχι τα μαθηματικά, όπως τα αποκαλούν ασεβή ανθρωπάρια), από την στιγμή της δημιουργίας ή ανάκαλυψης τους, γελούν με την ματαιότητα της ανθρώπινης φιγούρας, αφού έχουν οπλίσει τα τουφέκια τους με την έννοια του απείρου.

Η περατότητα του ήδη επιτευγμένου πως να συγκριθεί με την απειρότητα του αγνώστου; Αυτό για άλλη μια φορά μας αποδεικνύει πως κάποιος έκανε την πλάκα του, φτιάχνοντας ένα πλάσμα τόσο εύθραστο αλλά με τόσο μεγάλο εγωισμό. Ένα πλάσμα που η ζωή του είναι τόσο συντομη όσο μια μια απλή μετακίνηση 3-4 μέτρων μιας τεκτονικής πλάκας ή μιας μείζονος κλιματολογικής αλλαγής. Και μέσα σε όλα αυτά καλούμαστε να απαντήσουμε στο ερώτημα : αξίζει ; Ε, αυτό φίλοι μου αφήστε το να το απαντήσει η ιστορία ...

I had a dream

Σε αυτό το post δεν θα προσπαθήσω καν να αναλύσω για τις μεθυσμένες σερβιτόρες, ή για τις θείες που μαζεύουν γατιά άμα μείνουν μόνες στην ζωή τους. Ούτε γιατί οι προπο-τζίδες έχουν κυτταρίτιδα, ούτε και φυσικά γιατί οι τσαγκάριδες δεν μπορούν να παρκάρουν. Θα προχωρήσω σε μια απλή επίδειξη της ηλιθιότητας μου, γιατί όπως έχω ξαναπεί, αν είναι να είσαι ηλίθιος, τουλάχιστον να έχεις στυλ. Ιδού.

Σε ευχαριστώ, Χρήστο Μπαφέρα για την προσφορά της πανάρχαιας webcam που ανεπιστρεπτεί μου δάνεισες.

Post Edit : Μόλις συνειδητοποίησα οτί περνάω πολλές ώρες στο σπίτι μου.

Sabbath Bloody Sabbath

Είναι Σάββατο βράδυ και, ναι, το ομολογώ βαριέμαι να βγω έξω. Τι να κάνω, ένας μικρός πληροφορικάριος είμαι. Το Σαββατόβραδο εξάλλου είναι μια παγκόσμια αξία, σαν το κέτσαπ στις τηγανητές πατάτες ή τα καθαρά πατάκια στο αυτοκίνητο. Γνωστή και ως μέρα του Τρέντυ-μποϋ, μέρα του εργαζόμενου, το Σάββατο ανέκαθεν ήταν η μέρα εξόδου. Η χιλιοειπωμένη ατάκα «καλά ρε μαλάκα, Σάββατο βράδυ και θα κάτσεις μέσα;» είναι ίσως πιο cult και από το « If you wanna shoot, shoot. Don’t talk. ». Για τους μη έχοντας, αυτό το είπε ο Τούκο (Άσχημος) στον Καλό, τον Κακό και τον Άσχημο, τον αυτοκράτορα των Spaghetti Western. Ας μην ξεχνάμε τον περιούσιο Εβραικό λαό, ο οποίος έθεσε ως κανόνα την ξεκούραση στην ευλογημένη και συνάμα αγχωτική ημέρα του Σαββάτου, στην οποία ΠΡΕΠΕΙ να διασκεδάσεις, υπό την τυπική μορφή της διασκέδασης. Παιχνίδια στον υπολογιστή, μπιρίμπες, ταινίες, απλές βόλτες θεωρούνται αγνή διασπάθιση των νεανικών σου χρόνων, ενώ ένα ποτό σε ένα τρομακτικά θορυβώδες μέρος κοιτώντας τους φίλους σου μη έχοντας να τους πεις κάτι πλέον, όντας μαζί τους από τον απογευματινό καφέ του Σαββάτου, είναι καθαρή μορφή διασκέδασης και ψυχαγωγίας.

Από παλιά πίστευα ότι όλη η εβδομάδα λειτουργεί για το Σάββατο. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Παρά το οξύμωρο της υποθέσεως, η εβδομάδα ξεκινάει από την Δευτέρα (Δεύτερη Μέρα), στην οποία έχεις όρεξη για δουλεία και για να θρέψεις το καπιταλιστικό σύστημα και να εξυπηρετήσεις το κεφάλαιο. Την Τρίτη την προσπερνάω σκοπίμως. Τετάρτη, η αλλιώς την μέρα που ο Θεός είχε δυσκοιλιότητα και αποφάσισε να φάει ακτινίδια για να λύσει το πρόβλημα του. Την Τετάρτη, ως γνωστόν, κατά τα σύγχρονα ευαγγέλια του Δυτικού Κόσμου, Cosmopolitan, Nitro, DownTown, ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ ΤΙΠΟΤΑ. Είναι κάτι παραπάνω από περιττό να ρωτήσεις ένα φίλο σου, τι έγινε με εκείνη την βυζαρού που βγήκε, καθότι η απάντηση που θα λάβεις είναι η «ενταξει μωρέ, δεν έγινε και τίποτα, θα την πάρω αύριο μεθαύριο για να ξαναβγούμε, πάντως μπλα μπλα μπλα». Πιστεύω πως στις μαύρες Τρύπες του Διαστήματος, έχει συνέχεια Τετάρτες.




(Τσικνο)Πέμπτη. Πραγματικά, μια τέλεια μέρα. Η μέρα που πιστεύεις ότι θα βγει ο «καλός κόσμος», ενώ όλοι ξέρουμε ότι μυρίζει Σάββατο. Έχεις κουραστεί πλέον από την βδομάδα, αρχίζεις και ψάχνεσαι γιατί ξεκινάν οι μεταγγίσεις ελπίδας για πραγματική διασκέδαση από την μεγάλη μπουκάλα της καλοπέρασης. Βλέπεις τα οικονομικά σου και αν είσαι πάνω του μετρίου, ο Θεός σου χαμογελάει και μετατρέπει την μέρα αυτή σε μια Παρασκευή, αλλιώς απλά αρχίζεις και γεμίζεις με αδρεναλίνη και όνειρα. Παρασκευή. Τι να πω για την Παρασκευή, πέραν του γεγονότος ότι κάθε Παρασκευή, το παγκόσμιο ποσοστό συλλήψεων αυξάνεται κατακόρυφα, οι καπνοπώλες τρίβουν τα χέρια τους από χαρά και χιλιάδες κόμπλεξ και απωθημένα δημιουργούνται σε χιλιάδες κορασίδες σερβιτόρες, οι οποίες μη μπορώντας να αντιμετωπίσουν την λαοθάλασσα των διψασμένων για διασκέδαση, επιδίδονται σε οινοποσία, δημιουργώντας σε πολλούς άμοιρους πελάτες την λανθασμένη εντύπωση ότι ψάχνουν την ερωτική συντροφιά τους ( «Αφού γουστάρει ρε σε λέω, τι τώρα μαλακίες ; Αφού μου έφερε τη μπύρα και χαμογελούσε» ). Όχι, φίλε μου, μην εθελοτυφλείς, απλά η πνευματική διαύγεια της σέρνεται στο πάτωμα, κρατώντας το λάβαρο των Cuba Libre, γνωστής τρομοκρατικής οργάνωσης που μάχεται. Δεν ξέρουν ακόμα για τι πράγμα, αλλά όταν το μάθουν είμαι σίγουρος ότι θα το μοιραστούν μαζί μας. Αλλά η συμπεριφορά των παλλακίδων σερβιτόρων θα μας απασχολήσει σε μελλοντικό post.

Πριν να μιλήσω για το Σάββατο, θεωρώ χρέος μου να μιλήσω για την Τρίτη. Κύριοι, προτείνω για μην βασανίζεται άλλο ο Κλειδοκράτορας της Τρίτης, να καταργηθεί αυτή η μέρα από το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Την Τρίτη, ο κόσμος δεν έχει καμιά προσδοκία, κανένα όνειρο για το μέλλον δεν ξεκίνησε Τρίτη. Μέχρι και οι απανταχού ανά τον κόσμο καναλάρχες βάριουνται να εκμεταλλευτούν, το γεγονός ότι όλοι είναι σπίτια τους, και ούτε καμιά ταινία της προκοπής δεν βάζουν. Τίποτα, το απόλυτο μηδέν. Τουλάχιστον η Τετάρτη έχει το γεγονός ότι δεν γίνεται τίποτα. Και αυτό όμως, in terminus, κάτι είναι, γιατί ως γνωστόν καλύτερο είναι να είσαι ή πρώτος ή τελευταίος. Η Τρίτη είναι δυστυχώς μια Τρίτη, μια μέρα που περνάει πάντοτε στην αφάνεια και στην λήθη. Όσο και να περάσεις καλά, την άλλη εβδομάδα θα έχεις ξεχάσει το τι σου πρόσφερε η προηγουμένη Τρίτη και θα ξαναβυθιστείς στην νωχέλεια και στην βαρεμάρα.





ΣΑΒΒΑΤΟ. Τα βιβλία κλείνουν, τα στόρια των μαγαζιών φαντάζουν χρόνια σφραγισμένα, ερημιά στην Σοφοκλέους και στην Wall Street, χιλιάδες κληρικοί προσεύχονται για την σωτηρία των ψυχών μας, στόλοι ταξιτζήδων καταπνίγουν τους δρόμους, ασύλληπτες ποσότητες λίτρων καυσίμων καίγονται. Ναι, ο Βασιλιάς Διασκέδαση κάθεται στο θρόνο του. Η δημόσια εκτέλεση της αυταπάρνησης και του αλτρουϊσμού στην Σαββατιάτικη Έξοδο («Έλα ρε εκεί πήγαμε την Πέμπτη, Παρασκευή, σήμερα είναι Σάββατο, πάμε κάπου καλά») είναι γεγονός. Νομίζω ομάδα Αμερικάνων φιλοσόφων, μαθηματικών και φυσικών προσπαθεί να ορίσει ακόμα το τι εννοεί κάποιος με τον να πει «πάμε κάπου καλά», αλλά δεν είχε καταλήξει ακόμα κάπου. Τι να πρωτοπώ για το Σαββατόβραδο, πέραν του ότι κανείς μα κανείς δεν πέρασε άσχημα. «Ε να βασικά, ήρθε στο μαγαζί και με χώρισε. Όπως φεύγαμε από το μαγαζί, την είδα σε μια μοτοσικλέτα με ένα μαλλιά να γλείφονται. Μετά γύρισα στο αμάξι και βρήκα τον καθρέφτη ξηλωμένο. Κανάς μαλάκας με μηχανάκι θα ήταν. Γυρνάω και σπίτι και γαμησε τα, δεν είχε και φαί. Αλλά κατά τα άλλα περάσαμε καλά. Έπαιζε καλή μουσική». Το Σάββατο φυσικά δεν θα ήταν τίποτα χωρίς την ανιδιοτελή υποστήριξη των οινοπνευματωδών ποτών και της μουσικής, οποιουδήποτε είδους πλην της κλασσικής. Χαίρε λοιπόν, Σάββατο, ρυθμιστή του Κόσμου. Οι πιστοί σου σε προσκυνούν.


Υ.Γ. Για την Κυριακή, τι να πώ, τα είπε η Μπέλλου.

Pas de deux

Όταν ξεκινάς κάτι, είτε είναι δουλειά, είτε χόμπι, ο φόβος που με διακατείχε από πάντοτε ήταν να μην ξεχάσω γιατί ξεκινούσα κάτι. Πάντοτε προσπαθούσα να θυμηθώ τους πραγματικούς λόγους που ξεκίνησα κάτι. Γενικά δεν μου αρέσει να παρεκκλίνω, εκτός και αν δεν είχα ποτέ βλέψεις σταθερότητας σε ένα τομέα. Φυσικά, πολλές φορές ξεκινάς κάτι και δίνεσαι τόσο πολύ, που στο τέλος καταντάς να το μισείς, καθότι με απογοήτευση κοιτάς τον μόχθο σου και τον ιδρώτα σου πάνω σε κάτι που τελικά δεν πήγε τόσο καλά όσο θα ήθελες να πάει. Είναι προφανής η σύνδεση και στον τομέα των σχέσεων, καθώς όλοι είχαμε ένα φίλο που εξεστόμησε "την παλιοκαριόλα, όλα της τα έδωσα στο πιάτο και μου τα βάλε στον πάτο". Νομίζω ο επαναπροσδιορισμός των στόχων και η οριοθέτηση της κάρπωσης σου από ένα αντικείμενο ενασχόλησης είναι κάτι σαν το πρώτο ξύρισμα, που ο πόνος δεν έρχεται στο πρώτο κόψιμο, αλλά στο after shave. Έτσι και εμείς, πάντα στα πρώτα λάθη ποτέ δεν λέμε τίποτα, αλλά όταν έρθει η ώρα της κρίσης και οι μικρές πληγές φαντάζουν ακρωτηριασμοί, κανείς δεν μπορεί να μείνει αμέτοχος. Ακόμα και αυτό το post, που θα ξεκινούσα να γράφω για τα ζευγάρια, έχει ήδη λοξοδρομήσει, σαν την Coca cola του Στάλιν. Εξού και το (ακόμα) άσχετο όνομα του post.

Όλη αυτή η εισαγωγή είναι γιατί ένα παιδί μου είπε οτι δεν είναι εύκολο να παρακολουθήσει το blog, γιατί δεν ξέρει πότε θα κάνω ένα post. Η απάντηση μου ήταν διμερής και μπορώ να την συνοψίσω στο εξής "ή βάλε RSS στο Mozilla σου ή μπες όποτε θυμηθείς". Φυσικά το RSS είναι λύση για τους τεχνολογικά φωτισμένους, οπότε η προεπιλεχθείσα απάντηση είναι . Στην πραγματικότητα και εγώ για αυτό το ξεκίνησα το blog, για να έχω ένα χώρο να μπορώ να γράφω οτι μαλακία μου κατεβαίνει στο κεφάλι και για να μπορώ να το μοιραστώ και με τους φίλους και γνωστούς μου. Χαρούμενος για το ακέραιο των στόχων μου, συνεχίζω στο κυρίως post.

Σήμερα το πρωί ένας φίλος μου έθιξε τον οικονομικό ρατσισμό σε μια σχέση. Δηλάδή έχοντας ένα βαλάντιο, η πιο λογική κίνηση είναι να βρεις ένα ταίρι που να είναι σχετικά κοντά στα οικονομικά σου. Ώντας πολίτης της νέας χιλιετίας, όπου το οικονομικό status αντικατέστησε τους ρωμαλεους άντρες, όπου οι γιακάδες και οι λεβεντομαλάκες αερίζονται με βεντάλιες 100ευρών και το χαρέμι των Homo Kariolus είναι εκεί για άλλη μια φορά για να προσφέρει στο βωμό του χρήματος την περιφάνεια και την αξιοπρέπεια του, άλλος ένας συνδυασμός φθίνουσων αξιών του νέου Millenium, παρατηρώ ότι πολύς κόσμος δεν το αντέχει αυτό. Προσπαθεί με διάφορα τεχνάσματα να κρύψει το πορτοφόλι του, είτε έχει είτε δεν έχει. Γενικά στην διασκέδαση, ο ίδιος ο Θεός τρέφει αυταπάτες δημοκρατίας. Πως είναι δυνατόν, κάποιος που σκέφτεται να πάρει δεύτερη μπύρα ή τσιγάρα, να μπορεί να περάσει το ίδιο καλά με κάποιον που παρκάρει την Ζ3 στην Τσιμισκή, αψηφώντας τα πρόστιμα, ακόμα και τον γερανό της Τροχαίας; Πως γίνεται να συγκριθεί το καταϊδρωμένο μπυρόνι με το παγωμένο Μοjito;

Και όμως, την ίδια ώρα δείχνει και το Tag Heuer, την ίδια ώρα δείχνει και το Casio.



Κι όμως στα ζευγάρια, το μόνο που χρειάζεται (πάντα προσωπική άποψη) είναι μόνο μια ματιά, ένα χαμόγελο που θα φέρει την ισορροπία, μια αγκαλιά που θα λύσει κάθε κόμπλεξ. Βάζοντας κάτω από το μικροσκόπιο αυτά τα ζευγάρια, παρατηρούμε ένα κοινό, την όρεξη για συμβιβασμούς, ειδικά στον τομέα της κοινωνικής διασκέδασης. Οι κοινοί έξοδοι γίνονται κατά 80-85% σε χώρους οικονομικά ανεκτούς και απο τα δύο μέλη της σχέσης. Ελάχιστες είναι οι φορές, όπου ο ασθενέσθερος προσπαθεί να φτάσει τον ισχυρότερο, με αποτελέσματα συχνά τραγελαφικά. Φυσικά, ας μην ξεχνάμε και το προσωπείο που φορά, κάθε φορά που καλείται ο πενίας να υπερβεί τις δυνατότητες του. Και όπως είπε και ο φίλτατος Ρουντολφ : "Στην κούραση φαίνεται ο χορευτής." (Copyright Μαργαρώνης). Όπως έχω ξαναπεί, η σχέση είναι μαραθώνιος και όχι sprint. Χρειάζεται ηρεμία, ισορροπία, δύναμη, κουράγιο και συμβιβασμούς. Κάποιοι πάντα έχουν κάποια προσόντα που τους βοηθάνε απο τα γενοφάσκια τους. Κοιτώντας λίγο την Ιστορία, θα δούμε οτι δεν νικούσαν πάντα οι προικισμένοι, αλλά οι επιμείνοντες. Μπορεί να θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, όπως μας δίδαξε ο Κάλβος, αλλά η σκλαβιά της σχέσης θέλει υπομονή και κουράγιο.

Το όλο post είναι μια ένεση θάρρους, στον ήδη θαρραλέο πρώην Πρώτο συμφοιτητή μου, γραμμένο υπο τον θαυμάσιο ήχο των Pearl Jam (Sad από το album Lost Dogs).

Maurice Bejart Ballet Lausane

Τετάρτη 24 Ιανουαρίου,

Καταφτάνουμε στο Μέγαρο Μουσικής. Από μακριά φαίνονται τα τεράστια πανό : Bejart Ballet Lausanne. Ένας από τους μεγαλύτερους χορογράφους του κόσμου έρχεται στην πολιτιστική πρωτεύουσα του Πάνου Κιάμου. Για όποιον δεν ασχολείται, του φαίνεται ένα μεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός. Για αυτούς που ασχολούνται, ο Θεός, ξαφνικά χωρίς λόγο και αιτία, τους χάρισε ένα από τα πιο ζεστά και αναπάντεχα χαμόγελα. Πρώτη ημέρα προβών. Μαζευόμαστε. Πολλές άγνωστες φάτσες. Κρύα ατμόσφαιρα. Μπαίνει ο balletmaster. Η γαλήνη και η ηρεμία του είναι κάτι παραπάνω από ικανή για να σπάσει τον πάγο. Ένα τετράγωνο, 18 καρέκλες. Μας εξηγεί μια απλούστατη χορογραφία με ελάχιστες κινήσεις, οι οποίες έπρεπε να γίνουν συγχρονισμένες αλλαγές. Η μόνη της δυσκολία, ήταν ότι δεν ήταν μετρημένη και ουσιαστικά έπρεπε να αφεθούμε στην μουσική για να βρούμε τα σημεία που αλλάζαμε πόζες. Δεν είχα ιδέα πως θα έδενε με το υπόλοιπο κομμάτι, μια που δεν είχε τύχει να δω την χορογραφία του Bolero. Η πρώτη μέρα τελειώνει με μια 3ώρη πρόβα στην σχολή χορού. Ακόμα πατάμε στην γη.

Πέμπτη 25 Ιανουαρίου,

Καταφτάνουμε στο Μέγαρο Μουσικής. Από μακριά φαίνονται τα τεράστια πανό : Bejart Ballet Lausanne. Μπαίνουμε μέσα. Μετά από μια μικρή επανάληψη-πρόβα, συνεχίζουμε προς τα καμαρίνια, όπου ο μόδιστρος “Μαέβιους Παχατουρίδης” μας δίνει το παντελόνι και τα παπούτσια που θα φοράμε. Με μια πρόχειρη ματιά, αρχίζω ήδη και συνειδητοποιώ την διαφορά επιπέδου. Τα σκαλισμένα, από το χέρι του ιδρώτα και του κόπου, σώματα των ξένων χορευτών ουδεμία σχέση δεν είχαν με την πλέον παραδοσιακή περήφανη ελληνική μπάκα, που χωρίς ενδοιασμό πρότασσαν οι Έλληνες χορευτές. Μετά από λίγο, οδεύουμε προς την σκηνή. Η τύχη ήδη μας είχε χαμογελάσει. Ξεκινούσε το ζέσταμα των ξένων. Δειλά, δειλά και περπατώντας στις μύτες, καθόμαστε στην δεύτερη σειρά της πλατείας. Το μάθημα τους είχε ξεκινήσει. Οι λέξεις είναι λίγες, οι εκφράσεις φτωχές μπροστά σε αυτό που αντικρίζαμε. Με λιγα λόγια, ήταν το πιο όμορφο μάθημα χορού που είχα δει ποτέ. 30 χορευτές, μαζεμένοι από κάθε γωνιά της γης, άντρες και γυναίκες, με περισσή τελειότητα εκτελούσαν με απόλυτη ακρίβεια τις ασκήσεις. Οι άξονες, οι γραμμές, το στυλ, η χάρη, τα κρατήματα ταχύτητα αλλά και η ευγένεια της κίνησης προκάλεσαν ένα μούδιασμα και μια ανατριχίλα στα κόκκαλα μας. Δεν πιστεύαμε σε αυτό που βλέπαμε. Η δουλειά και η αφοσίωση τους ήταν φανερή, ειδικά στα σημέια που εκτελούσαν απιστευτες ασκήσεις χαμογελώντας λες και το κάναν από την πρώτη μέρα με την ίδια ευκολία. Οι πρεσβύτεροι της κομπαρσοπαρέας ήδη είχαν απογοητευτεί βλέποντας ένα επίπεδο που ποτέ δεν θα φτάσουν και οι νεότεροι να αναρωτιούνται άμα πρέπει να συνεχίσουν. Και ήταν απολύτως λογικό, καθότι στα 5 μέτρα μακριά μας είχαμε την χορευτική τελειότητα. Μετά από το πολιτιστικό σοκ, μας ανέβασαν στην σκηνή να κάνουμε για πρώτη φορά όλη μαζί το κομμάτι. Εκεί φάνηκε η απειρία μας και το δέος μας. Και οι 18 ήμασταν παγωμένοι. Και πως άλλωστε να μην ήμασταν, όταν πλέον είσαι κοντά τους, δίπλα τους. Άλλοι προσπαθούσαν να ανοίξουν ψευτοκουβεντούλες, αλλά προσπαθούσαν να θυμηθούν τις απλούστατες κινήσεις που μας είχαν αναθέσει. Η πρόβα πήγε εντελώς χάλια. Δεν μπορέσαμε να συγχρονιστούμε με τίποτα μαζί τους. Απογοητευμένοι, πάλι, φύγαμε.


Παρασκευή 26 Ιανουαρίου,

Καταφτάνουμε στο Μέγαρο Μουσικής. Από μακριά φαίνονται τα τεράστια πανό : Bejart Ballet Lausanne. Μπαίνουμε γρήγορα μέσα, ξεκινάμε σαφώς πιο αγχωμένοι την πρόβα. Αυτή την φορά κάτι κάνουμε. Ήταν μόλις 5 παρά, και εμφανιζόμασταν 10:30. Αποφασίσαμε να μείνουμε. Κατεβαίνουμε στο επονομαζόμενο «Café De Artist» ή αλλιώς Καφετερία των Καλλιτεχνών, όνομα απίστευτα αστείο και γελοίο συνάμα. Περάσαμε 6 ώρες μαζί με την ηρωική κομπαρσομάδα των 18. Εκεί, εάν υπήρξε ποτέ, ήρθε το δέσιμο μας. Μιλούσαμε, αερολογούσαμε, κοροϊδευόμασταν, γελούσαμε. Οι πρώτες ουσιαστικές βάσεις για να θέλουμε να παρουσιάσουμε κατι καλό τέθηκαν σε εκείνο το 6ωρο. Στιγμές που δεν θα ξεχάσω είναι ένα παιδί που έβαλε baby oil από συνήθειο καθότι χόρευε σε club και προφανώς του άφησε κουσούρι, οι ομαδικές κάμψεις που παίρναν τα παιδιά επειδή «θα είναι η γυναίκα από κάτω ντε» και η παγωνιά της σκηνής. Ξεκινάει η παράσταση. Οι χορευτές του Bejart μοίρασαν άλλη μια φορά απλόχερα την μαγεία που ξέρουν να μοιράζουν. Εμείς φυσικά τα σκατώσαμε. Ασυγχρόνιστοι, ψαρωμένοι, δεν μπορέσαμε να δώσουμε στο νούμερο το βάθος που του άρμοζε. Στην υπόκλιση μάλιστα, από λάθος συνεννόηση έφυγαν οι μισοί, χωρίς καν να περιμένουν το blackout. Απογοήτευση στα καμαρίνια. Έρχεται ο balletmaster, εμφανώς απογοητευμένος. Σκυμμένα κεφάλια και συγγνώμες κατακλύζουν το δωμάτιο. Τουλάχιστον η μαγεία είχε ήδη ξεκινήσει.

Σάββατο 27 Ιανουαρίου,

Καταφτάνουμε στο Μέγαρο Μουσικής. Από μακριά φαίνονται τα τεράστια πανό : Bejart Ballet Lausanne. Αυτή την φορά θέλαμε να το κάνουμε καλά. Μετά από ένα μικρό καφεδάκι, λίγο μπλα μπλα στην Καφετερία Έκρηξης της Μέσης Διανόησης, κατευθυνόμαστε προς τα καμαρίνια. Η σκηνή έμοιαζε πιο γνώριμη, χαμόγελα μεταξύ των χορευτών και της υπερομάδας των 18 και κάτι (είχαμε και ένα κοντό αναπληρωματικό που εντέλει δεν χρειάστηκε, ξέχασα να τον αναφέρω). Αυτή τη φορά μπορέσαμε και ανταποκριθήκαμε στα standard της παράστασης και βάλαμε στο Bolero το μικρό κομματάκι που του λείπει. Εμφανώς ευχαριστημένοι, φεύγουμε φωνάζοντας, γελώντας, με τον ελληνικό πατροπαράδοτο τρόπο. Ο καιρός είχε χαλάσει. Όπως μπαίνουμε στο αμάξι, μας χτυπάνε το τζάμι. Ναι, ο Θεός για άλλη μια φορά μας χαμογελούσε με το χαμόγελο της Crest. Ο σολίστας του Bolero, Octavio Stanley, ήθελε να πάει στο κέντρο και το κρύο που είχε έξω δεν τον άφηνε να περπατήσει. Μας ρώτησε αν μπορούμε να τον πετάξουμε ως το κέντρο και έτσι το κόκκινο αμαξίδιο ξεκίνησε την τρελή πορεία του (μέσα στην σαββατιάτικη κίνηση) προς το κέντρο και καταλήξαμε στο ΝτοΡε για φαγητό μέχρι τις 02.30. Ο καταιγισμός ερωτήσεων προς τον 28χρονο αστέρα δεν φάνηκε να τον ενοχλεί. Ένα πραγματικά ασύλληπτα απλό παιδί, φορώντας γυαλιστερές φόρμες, ένα σκισμένο αμανικο, και ένα παλτό της συμφοράς, που βαριόταν να πάει στο παρτυ που οργάνωνε το Μέγαρο προς τιμήν τους. Οι συζητήσεις για χορό σε λίγο αντικαταστάθηκαν με συζητήσεις για πρώην, για αμάξια, για οικογένεια, για προσωπικά ενδιαφέροντα, για το τσιγάρο, για την σοκολάτα, για γκόμενες, για τους gay στον χώρο του θεάματος, για την γκόμενα του που τον περιμένει Ελβετία. Τα «υπέρλαμπρα» αστέρια που είχα γνωρίσει μέχρι τοτε γκρεμιζόντουσαν μπροστα στην απλότητα του πραγματικού Αστεριού. Χαιρετιστήκαμε και έφυγα ενθουσιασμένος.


Κυριακή, 28 Ιανουαρίου,

Καταφτάνουμε στο Μέγαρο Μουσικής. Από μακριά φαίνονται τα τεράστια πανό : Bejart Ballet Lausanne. Τελευταία μέρα. Το ταξιδάκι μας σε λίγο θα έπαιρνε τέλος. Φαινόταν και από τις φάτσες μας. Ετοιμαζόμαστε. Βγαίνουμε για τελευταία φορά γύρω από το πορτοκαλί τραπέζι. Η Μαύρη Θεά ανεβαίνει το τραπέζι (όλες οι χορογραφίες είχαν διαφορετικό σολίστα κάθε μέρα) και αρχίζει ο τρίτος και τελευταίος υπνωτικός χορός του Bolero. Ορμάμε στο τραπέζι, σηκωνομαστε και κλείνουμε το κομμάτι. Show is over. Κατευθυνόμαστε στα καμαρίνια. Ξεντυνόμαστε, φωνάζουμε, χαιρετιόμαστε. Για άλλη μια φορά, ο Octavio έρχεται στα καμαρίνια, με αγκαλιάζει, με χαιρετάει. Εις το επανιδείν, dude. Φεύγουμε από το μέγαρο. Έξω με περιμένουν όλοι. Χαμός, γέλια, συχαρίκια. Τα μπαλέτα του Maurice Bejart σας εύχονται καλή συνέχεια. Ευχαριστούμε που πετάξατε μαζί μας.


Για όποιον δεν γνωρίζει την χορογραφία του Bolero (ο αντρας είναι ο Οctavio και η άλλη είναι η Elizabeth Ros, η σολίστρια του Σαββάτου)

http://www.youtube.com/watch?v=gh_9leIFl7Y
http://www.youtube.com/watch?v=UnSh-KPV7QQ

Dawn of a New Day

Ήλιος στα μάτια από ένα παράθυρο που βαρέθηκες να κρεμάσεις κουρτίνες. Αποτέλεσμα. Κυριακή, 9:30 και είσαι ξύπνιος. Τα μάτια συγκινημένα από το ξύπνημα, τα κάτω άκρα μουδιασμένα, το ένα από τα δύο χέρια για άλλη μια φορά ανάπηρο επειδή πάλι κοιμήθηκες πάνω του και ξεκινάς την βόλτα για την Μεγάλη Τρύπα. Μετά από την σωματική ανάνηψη, ο δρόμος για την κουζίνα είναι ανοιχτός. Το τσιγάρο πλέον έχει περάσει στην Ιστορία και ο καφές, χωρίς την πολυπόθητη και εθιστική παρέα του, κάθεται μόνος του δίπλα στην φίλη του την ζάχαρη, ενθυμούμενος τις παλιές καλές εποχές οπού μπορούσες να φτιάξεις τον τέλειο φραπέ, να βρεις τασάκι και να ανάψεις ένα τσιγάρο σε καταστάσεις απολύτου σκότους και σε χρόνους ρεκόρ. Η έλλειψη της νικοτίνης μέσα σου πλέον έχει πάρει ακουστική μορφή, ουρλιάζει και ζητάει την ουσία που σε συντρόφεψε και σε συμβούλεψε (δια της εναρμόνισης με το γύρω περιβάλλον, επονομαζόμενης και ως μαστούρας) κατά την διάρκεια των πιο δύσκολων αλλά και των πιο ευχάριστων στιγμών της ζωής σου. Μέσα στο μυαλό σου, στείρα κλισέ του στυλ : «Το κάπνισμα σκοτώνει», «Το κάπνισμα προκαλεί δυσλειτουργίες/καρκίνο» καταρρέουν μπροστά στο μεγάλο χρυσό άγαλμα του δισυπόστατου θεού Tar-Nicotine (αρχαίος παγανιστικός θεός).


Και όμως πάνε περίπου 3 μήνες που ρούφηξα το νέκταρ του τελευταίου τσιγάρου μου στην Αστόρια, παρέα με ένα βετεράνο του καπνίσματος, τον Τάκη Ρόμπολα. Όντας 8,5 χρόνια ουσιαστικός καπνιστής, ποτέ δεν φανταζόμουν την ζωή μου χωρίς το τσιγάρο. Βλέπετε οι γονείς μου το είχαν αποδεχτεί από μικρή ηλικία και ποτέ, πλην ελάχιστων ασήμαντων περιπτώσεων, δεν μπήκαν ανάμεσα στην σχέση μας. Το ουσιαστικότερο βήμα της καπνιστικής μου ζωής έγινε όταν μετακόμισα στο σημερινό σπίτι, όπου πλέον ζω και βασιλεύω, χωρίς το έμβλημα μου. Εκεί αφέθηκα στα χέρια διαφόρων καπνοβιομηχάνων, οπού πλέον παραδόθηκα χωρίς όρους στο κάπνισμα. Μετά από 2 χρόνια, ήξερα ότι έπρεπε να το κόψω αν ήθελα να προοδεύσω σε άλλους τομείς. Και η απόφαση ήρθε. Φυσικά, δεν κάθισα ούτε μια στιγμή να σκεφτώ αν μπορώ να το μειώσω ή να το κόψω σταδιακά, γιατί όπως έχουν πει αν αποφασίσεις να χωρίσεις, καλύτερο είναι να μην ξαναδείς ποτέ ξανά την τέως ερωμένη σου. Επιστροφές – Καταστροφές, όπως πολύ σοφά σημείωσε τότε μια καλή μου φίλη. Τα πρώτα σημάδια στέρησης ήταν εμφανή. Η πόρτα του ψυγείου άρχισε να ανοιγοκλείνει σαν τρελή, το βζιβζίκι / Πίκου- Πίκου / μηχανάκι / αναδευτήρας του Φραπέ ζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια για την τρομακτική κακομεταχείριση και τις υπερωρίες, η ζυγαριά ανέλαβε ρόλο αγγελιοφόρου άσχημων μαντάτων και ο περιπτεράς, παλιός καλός φίλος που χάθηκε μια νύχτα στο … Παλέρμο.


Ειρωνείες όπως φίλοι να σε συγχαίρουν για την γενναία σου απόφαση με ένα τσιγάρο στο χέρι, χιλιάδες πιστών να σε ρωτάνε πως τα κατάφερες ενώ εσύ τους λες ότι το ουσιαστικό τέλος θα σηματοδοτηθεί μετά από 2 χρόνια, γνωστοί που δηλώνουν ότι ποτέ δεν θα είχαν το ψυχικό σθένος να κάνουν κάτι τέτοιο, αστειάκια τύπου «φυσάω τον καπνό στα μούτρα κάποιου που έχει καπνίσει το Αθηναϊκό Νέφος» ή «προσφέρω τσιγάρο σε ένα άνθρωπο που έχει καπνίσει το βάρος μου σε ποσότητα τσιγάρων» είναι κομμάτι της καθημερινότητας μου. Και ο καπνός-φιλτράκια-τσιγαρόχαρτα που αγόρασα την 3η μέρα, παραμένουν ερμητικά κλειστά και ολοκαίνουρια στο πρώτο συρτάρι. Σίγουρα δεν γνωρίζω αν θα μπορέσω εσαϊ να παραμείνω μακρυά απο τον κόσμο του καπνίσματος, αλλά σίγουρα έπρεπε να δοκιμάσω. Εξού και η φωτογραφία με τσιγάρο στο στόμα, στο τμήμα About Me.

Υ.Γ. Το post είναι αφιερωμένο στο πρώτο μου τσιγάρο και στην μεγαλύτερη επιπολαιότητα που έκανα ποτέ σε εκείνο τον Χριστουγεννιάτικο Λυκειακό χορό, στο Oli-Ola τον Δεκέμβρη του 1998. Ά ρε Ξενόχοντρε …

Μια παραδοσιακή εκδρομή

Back in black, που θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι AC/DC, από τον πολύ όμορφο αλλά και υπερβολικά trendy παλαιό Άγιο Αθανάσιο, ένα παλιό χωριό κοντά στο Καιμακτσαλάν. Δυστυχώς για εμάς, ευτυχώς για τα αμάξια μας, το χιόνι ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και οι θερμοκρασίες χαμηλές μεν αλλά σε ανθρώπινα επίπεδα. Το χωριό όμορφο, αν και οι παραδοσιακοί λίθινοι οικισμοί σε συνδυασμό με την σωρεία των παραδοσιακών Χ5 και των Land Rover, ομολογουμένως ήταν λίγο αστείο θέαμα. Παρόλο τον στρατό των νεόπλουτων επίδοξων σκιέρ, το κλίμα της παρέας σε συνδυασμό με το πανέμορφο παραδοσιακό σπίτι της Κατερίνας ήταν αρκετά για να περάσουμε ένα πολύ όμορφο Σαββατοκύριακο. Επισκεφτήκαμε το παραδοσιακό Νυμφαίο, ένα πραγματικά πανέμορφο χωριό, ειδικά τώρα που ήταν χιονοστολισμένο. Δυστυχώς λόγω χειμερίας νάρκης δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε τις διάσημες παραδοσιακές Αρκούδες του Αρκτούρου, και αντ’ αυτού, προτιμήσαμε να πιούμε ένα καφέ, οπού και λούστικα ένα παραδοσιακό χυμό πορτοκάλι. Την επόμενη μέρα τα παιδιά ανέβηκαν στο χιονοδρομικό, και εγώ μη ξέροντας σκι αλλά και για να προλάβω την γιορτή του Πατρός μου, αναχώρησα για την παραδοσιακή Θεσσαλονίκη.

Και η ερώτηση μου για το φιλοθεάμων κοινό είναι η εξής : γουατ δε ΦΑΚ ις παράδοση ιν άουρ ντέιζ ; Δηλαδή ποιος είναι ο παράγοντας που ορίζει τον βαθμό που είναι παραδοσιακό κάτι ; Πόσο απείραχτο και παρθένο πρέπει να είναι ένα μέρος για να θεωρείται παραδοσιακό; Σίγουρα ένα χωριό χωρίς αυτοκίνητα και τσούρμο υπερκαλλωπισμένων νεανίδων με γόβες στο λασπωμένο λιθόδρομο, συνοδευμένες από ζεν πρεμιέρ με μάσκες σκι στο κεφάλι μιλώντας για τα κατορθώματα τους στο σκι. Ως σοβαρός Έλληνας οδηγός, ξεκίνησα την πορεία μου για το μικρό χωριουδάκι, χωρίς χάρτη φυσικά. Απότοκο της εξυπνάδας μου ; Να χαθούμε 3-4 φορές και να κάνουμε ένα τουρ στα ελληνικά χωριά. Πέρασα μέσα από ένα χωριό (Παναγίτσα αν θυμάμαι καλά) που τύχαινε να έχει μαζευτεί για την καθιερωμένη λειτουργία των Θεοφανείων. Χαμηλές παλιές μονοκατοικίες, ελάχιστα παιδιά, παγωμένοι μικροί δρόμοι, πολλοί ηλικιωμένοι, ελάχιστα αυτοκίνητα, νεκρική ησυχία, λες και ο Θεός δεν πέρασε ποτέ από εκεί. Ένα πραγματικά παραδοσιακό χωριό, σκατοχώρι στα Νέα Ελληνικά, που πραγματικά δεν είχε ούτε περίεργα κρασιά, ούτε μαβιά φασόλια, ούτε γλυκά του κουταλιού, ούτε γλυκές χυλοπίτες, ούτε χοροπηδηχτές μπάμιες. Εκεί πιστεύω έγκειται η μαγεία του συγκεκριμένου χωριού : στο γεγονός ότι ο χρόνος το ξέχασε, ότι ποτέ δεν πρόκειται να δουν ένα έργο που θα βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο του χωριού, ότι η μοναδική προεκλογική δήλωση κάποιου υποψήφιου δημάρχου (αν και θα προτιμούσα να την λέξη κοινοτάρχης) είναι να μην αλλάξει τιποτα απολύτως.

Προσωπική άποψη : Δεν γίνεται να βγάζεις την παράδοση στο σφυρί, να πουλάς παραδοσιακά γλυκά του κουταλιού και λίγο παραδίπλα να έχει μια παραδοσιακή καφετερια, που να έχει Johnny Blue στην παραδοσιακή τιμή των 200 ευρώ (ή 40 ευρώ το ποτήρι) και λίγο πιο πέρα να έχει παραδοσιακό μαγαζάκι με είδη σκι, για τους παραδοσιακούς πάντα. Η παράδοση είναι κάτι το undergroung, κάτι το cult, που ο χρόνος ή δεν ενδιαφέρεται ή δεν τολμάει να ακουμπήσει. Δεν γίνεται να έχεις την απαίτηση να κρατήσεις τον παραδοσιακό χαρακτήρα ενός χωριού κρατώντας μόνο, πχ τα σπίτια όπως ήταν παλαιότερα, ή να κρατήσεις τους κατσικόδρομους απείραχτους. Η παράδοση είναι στοίχειωμα, είναι αποκρυστάλλωση του παρελθόντος. Θα μπορούσες να πεις ότι η παράδοση είναι μια ξεθωριασμένη ρετρό φωτογραφία. Παρόλα αυτά, τέτοια πράγματα δεν πρέπει να σας κρατάνε σπιτια σας. Πάρτε τις παρέες σας και χυθείτε στην πραγματικά πανέμορφη ελληνική ύπαιθρο. Και μόνο που θα αποδράσετε από το βασίλειο του τσιμέντου, αξίζει.