I had a dream

Σε αυτό το post δεν θα προσπαθήσω καν να αναλύσω για τις μεθυσμένες σερβιτόρες, ή για τις θείες που μαζεύουν γατιά άμα μείνουν μόνες στην ζωή τους. Ούτε γιατί οι προπο-τζίδες έχουν κυτταρίτιδα, ούτε και φυσικά γιατί οι τσαγκάριδες δεν μπορούν να παρκάρουν. Θα προχωρήσω σε μια απλή επίδειξη της ηλιθιότητας μου, γιατί όπως έχω ξαναπεί, αν είναι να είσαι ηλίθιος, τουλάχιστον να έχεις στυλ. Ιδού.

Σε ευχαριστώ, Χρήστο Μπαφέρα για την προσφορά της πανάρχαιας webcam που ανεπιστρεπτεί μου δάνεισες.

Post Edit : Μόλις συνειδητοποίησα οτί περνάω πολλές ώρες στο σπίτι μου.

Sabbath Bloody Sabbath

Είναι Σάββατο βράδυ και, ναι, το ομολογώ βαριέμαι να βγω έξω. Τι να κάνω, ένας μικρός πληροφορικάριος είμαι. Το Σαββατόβραδο εξάλλου είναι μια παγκόσμια αξία, σαν το κέτσαπ στις τηγανητές πατάτες ή τα καθαρά πατάκια στο αυτοκίνητο. Γνωστή και ως μέρα του Τρέντυ-μποϋ, μέρα του εργαζόμενου, το Σάββατο ανέκαθεν ήταν η μέρα εξόδου. Η χιλιοειπωμένη ατάκα «καλά ρε μαλάκα, Σάββατο βράδυ και θα κάτσεις μέσα;» είναι ίσως πιο cult και από το « If you wanna shoot, shoot. Don’t talk. ». Για τους μη έχοντας, αυτό το είπε ο Τούκο (Άσχημος) στον Καλό, τον Κακό και τον Άσχημο, τον αυτοκράτορα των Spaghetti Western. Ας μην ξεχνάμε τον περιούσιο Εβραικό λαό, ο οποίος έθεσε ως κανόνα την ξεκούραση στην ευλογημένη και συνάμα αγχωτική ημέρα του Σαββάτου, στην οποία ΠΡΕΠΕΙ να διασκεδάσεις, υπό την τυπική μορφή της διασκέδασης. Παιχνίδια στον υπολογιστή, μπιρίμπες, ταινίες, απλές βόλτες θεωρούνται αγνή διασπάθιση των νεανικών σου χρόνων, ενώ ένα ποτό σε ένα τρομακτικά θορυβώδες μέρος κοιτώντας τους φίλους σου μη έχοντας να τους πεις κάτι πλέον, όντας μαζί τους από τον απογευματινό καφέ του Σαββάτου, είναι καθαρή μορφή διασκέδασης και ψυχαγωγίας.

Από παλιά πίστευα ότι όλη η εβδομάδα λειτουργεί για το Σάββατο. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Παρά το οξύμωρο της υποθέσεως, η εβδομάδα ξεκινάει από την Δευτέρα (Δεύτερη Μέρα), στην οποία έχεις όρεξη για δουλεία και για να θρέψεις το καπιταλιστικό σύστημα και να εξυπηρετήσεις το κεφάλαιο. Την Τρίτη την προσπερνάω σκοπίμως. Τετάρτη, η αλλιώς την μέρα που ο Θεός είχε δυσκοιλιότητα και αποφάσισε να φάει ακτινίδια για να λύσει το πρόβλημα του. Την Τετάρτη, ως γνωστόν, κατά τα σύγχρονα ευαγγέλια του Δυτικού Κόσμου, Cosmopolitan, Nitro, DownTown, ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ ΤΙΠΟΤΑ. Είναι κάτι παραπάνω από περιττό να ρωτήσεις ένα φίλο σου, τι έγινε με εκείνη την βυζαρού που βγήκε, καθότι η απάντηση που θα λάβεις είναι η «ενταξει μωρέ, δεν έγινε και τίποτα, θα την πάρω αύριο μεθαύριο για να ξαναβγούμε, πάντως μπλα μπλα μπλα». Πιστεύω πως στις μαύρες Τρύπες του Διαστήματος, έχει συνέχεια Τετάρτες.




(Τσικνο)Πέμπτη. Πραγματικά, μια τέλεια μέρα. Η μέρα που πιστεύεις ότι θα βγει ο «καλός κόσμος», ενώ όλοι ξέρουμε ότι μυρίζει Σάββατο. Έχεις κουραστεί πλέον από την βδομάδα, αρχίζεις και ψάχνεσαι γιατί ξεκινάν οι μεταγγίσεις ελπίδας για πραγματική διασκέδαση από την μεγάλη μπουκάλα της καλοπέρασης. Βλέπεις τα οικονομικά σου και αν είσαι πάνω του μετρίου, ο Θεός σου χαμογελάει και μετατρέπει την μέρα αυτή σε μια Παρασκευή, αλλιώς απλά αρχίζεις και γεμίζεις με αδρεναλίνη και όνειρα. Παρασκευή. Τι να πω για την Παρασκευή, πέραν του γεγονότος ότι κάθε Παρασκευή, το παγκόσμιο ποσοστό συλλήψεων αυξάνεται κατακόρυφα, οι καπνοπώλες τρίβουν τα χέρια τους από χαρά και χιλιάδες κόμπλεξ και απωθημένα δημιουργούνται σε χιλιάδες κορασίδες σερβιτόρες, οι οποίες μη μπορώντας να αντιμετωπίσουν την λαοθάλασσα των διψασμένων για διασκέδαση, επιδίδονται σε οινοποσία, δημιουργώντας σε πολλούς άμοιρους πελάτες την λανθασμένη εντύπωση ότι ψάχνουν την ερωτική συντροφιά τους ( «Αφού γουστάρει ρε σε λέω, τι τώρα μαλακίες ; Αφού μου έφερε τη μπύρα και χαμογελούσε» ). Όχι, φίλε μου, μην εθελοτυφλείς, απλά η πνευματική διαύγεια της σέρνεται στο πάτωμα, κρατώντας το λάβαρο των Cuba Libre, γνωστής τρομοκρατικής οργάνωσης που μάχεται. Δεν ξέρουν ακόμα για τι πράγμα, αλλά όταν το μάθουν είμαι σίγουρος ότι θα το μοιραστούν μαζί μας. Αλλά η συμπεριφορά των παλλακίδων σερβιτόρων θα μας απασχολήσει σε μελλοντικό post.

Πριν να μιλήσω για το Σάββατο, θεωρώ χρέος μου να μιλήσω για την Τρίτη. Κύριοι, προτείνω για μην βασανίζεται άλλο ο Κλειδοκράτορας της Τρίτης, να καταργηθεί αυτή η μέρα από το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Την Τρίτη, ο κόσμος δεν έχει καμιά προσδοκία, κανένα όνειρο για το μέλλον δεν ξεκίνησε Τρίτη. Μέχρι και οι απανταχού ανά τον κόσμο καναλάρχες βάριουνται να εκμεταλλευτούν, το γεγονός ότι όλοι είναι σπίτια τους, και ούτε καμιά ταινία της προκοπής δεν βάζουν. Τίποτα, το απόλυτο μηδέν. Τουλάχιστον η Τετάρτη έχει το γεγονός ότι δεν γίνεται τίποτα. Και αυτό όμως, in terminus, κάτι είναι, γιατί ως γνωστόν καλύτερο είναι να είσαι ή πρώτος ή τελευταίος. Η Τρίτη είναι δυστυχώς μια Τρίτη, μια μέρα που περνάει πάντοτε στην αφάνεια και στην λήθη. Όσο και να περάσεις καλά, την άλλη εβδομάδα θα έχεις ξεχάσει το τι σου πρόσφερε η προηγουμένη Τρίτη και θα ξαναβυθιστείς στην νωχέλεια και στην βαρεμάρα.





ΣΑΒΒΑΤΟ. Τα βιβλία κλείνουν, τα στόρια των μαγαζιών φαντάζουν χρόνια σφραγισμένα, ερημιά στην Σοφοκλέους και στην Wall Street, χιλιάδες κληρικοί προσεύχονται για την σωτηρία των ψυχών μας, στόλοι ταξιτζήδων καταπνίγουν τους δρόμους, ασύλληπτες ποσότητες λίτρων καυσίμων καίγονται. Ναι, ο Βασιλιάς Διασκέδαση κάθεται στο θρόνο του. Η δημόσια εκτέλεση της αυταπάρνησης και του αλτρουϊσμού στην Σαββατιάτικη Έξοδο («Έλα ρε εκεί πήγαμε την Πέμπτη, Παρασκευή, σήμερα είναι Σάββατο, πάμε κάπου καλά») είναι γεγονός. Νομίζω ομάδα Αμερικάνων φιλοσόφων, μαθηματικών και φυσικών προσπαθεί να ορίσει ακόμα το τι εννοεί κάποιος με τον να πει «πάμε κάπου καλά», αλλά δεν είχε καταλήξει ακόμα κάπου. Τι να πρωτοπώ για το Σαββατόβραδο, πέραν του ότι κανείς μα κανείς δεν πέρασε άσχημα. «Ε να βασικά, ήρθε στο μαγαζί και με χώρισε. Όπως φεύγαμε από το μαγαζί, την είδα σε μια μοτοσικλέτα με ένα μαλλιά να γλείφονται. Μετά γύρισα στο αμάξι και βρήκα τον καθρέφτη ξηλωμένο. Κανάς μαλάκας με μηχανάκι θα ήταν. Γυρνάω και σπίτι και γαμησε τα, δεν είχε και φαί. Αλλά κατά τα άλλα περάσαμε καλά. Έπαιζε καλή μουσική». Το Σάββατο φυσικά δεν θα ήταν τίποτα χωρίς την ανιδιοτελή υποστήριξη των οινοπνευματωδών ποτών και της μουσικής, οποιουδήποτε είδους πλην της κλασσικής. Χαίρε λοιπόν, Σάββατο, ρυθμιστή του Κόσμου. Οι πιστοί σου σε προσκυνούν.


Υ.Γ. Για την Κυριακή, τι να πώ, τα είπε η Μπέλλου.

Pas de deux

Όταν ξεκινάς κάτι, είτε είναι δουλειά, είτε χόμπι, ο φόβος που με διακατείχε από πάντοτε ήταν να μην ξεχάσω γιατί ξεκινούσα κάτι. Πάντοτε προσπαθούσα να θυμηθώ τους πραγματικούς λόγους που ξεκίνησα κάτι. Γενικά δεν μου αρέσει να παρεκκλίνω, εκτός και αν δεν είχα ποτέ βλέψεις σταθερότητας σε ένα τομέα. Φυσικά, πολλές φορές ξεκινάς κάτι και δίνεσαι τόσο πολύ, που στο τέλος καταντάς να το μισείς, καθότι με απογοήτευση κοιτάς τον μόχθο σου και τον ιδρώτα σου πάνω σε κάτι που τελικά δεν πήγε τόσο καλά όσο θα ήθελες να πάει. Είναι προφανής η σύνδεση και στον τομέα των σχέσεων, καθώς όλοι είχαμε ένα φίλο που εξεστόμησε "την παλιοκαριόλα, όλα της τα έδωσα στο πιάτο και μου τα βάλε στον πάτο". Νομίζω ο επαναπροσδιορισμός των στόχων και η οριοθέτηση της κάρπωσης σου από ένα αντικείμενο ενασχόλησης είναι κάτι σαν το πρώτο ξύρισμα, που ο πόνος δεν έρχεται στο πρώτο κόψιμο, αλλά στο after shave. Έτσι και εμείς, πάντα στα πρώτα λάθη ποτέ δεν λέμε τίποτα, αλλά όταν έρθει η ώρα της κρίσης και οι μικρές πληγές φαντάζουν ακρωτηριασμοί, κανείς δεν μπορεί να μείνει αμέτοχος. Ακόμα και αυτό το post, που θα ξεκινούσα να γράφω για τα ζευγάρια, έχει ήδη λοξοδρομήσει, σαν την Coca cola του Στάλιν. Εξού και το (ακόμα) άσχετο όνομα του post.

Όλη αυτή η εισαγωγή είναι γιατί ένα παιδί μου είπε οτι δεν είναι εύκολο να παρακολουθήσει το blog, γιατί δεν ξέρει πότε θα κάνω ένα post. Η απάντηση μου ήταν διμερής και μπορώ να την συνοψίσω στο εξής "ή βάλε RSS στο Mozilla σου ή μπες όποτε θυμηθείς". Φυσικά το RSS είναι λύση για τους τεχνολογικά φωτισμένους, οπότε η προεπιλεχθείσα απάντηση είναι . Στην πραγματικότητα και εγώ για αυτό το ξεκίνησα το blog, για να έχω ένα χώρο να μπορώ να γράφω οτι μαλακία μου κατεβαίνει στο κεφάλι και για να μπορώ να το μοιραστώ και με τους φίλους και γνωστούς μου. Χαρούμενος για το ακέραιο των στόχων μου, συνεχίζω στο κυρίως post.

Σήμερα το πρωί ένας φίλος μου έθιξε τον οικονομικό ρατσισμό σε μια σχέση. Δηλάδή έχοντας ένα βαλάντιο, η πιο λογική κίνηση είναι να βρεις ένα ταίρι που να είναι σχετικά κοντά στα οικονομικά σου. Ώντας πολίτης της νέας χιλιετίας, όπου το οικονομικό status αντικατέστησε τους ρωμαλεους άντρες, όπου οι γιακάδες και οι λεβεντομαλάκες αερίζονται με βεντάλιες 100ευρών και το χαρέμι των Homo Kariolus είναι εκεί για άλλη μια φορά για να προσφέρει στο βωμό του χρήματος την περιφάνεια και την αξιοπρέπεια του, άλλος ένας συνδυασμός φθίνουσων αξιών του νέου Millenium, παρατηρώ ότι πολύς κόσμος δεν το αντέχει αυτό. Προσπαθεί με διάφορα τεχνάσματα να κρύψει το πορτοφόλι του, είτε έχει είτε δεν έχει. Γενικά στην διασκέδαση, ο ίδιος ο Θεός τρέφει αυταπάτες δημοκρατίας. Πως είναι δυνατόν, κάποιος που σκέφτεται να πάρει δεύτερη μπύρα ή τσιγάρα, να μπορεί να περάσει το ίδιο καλά με κάποιον που παρκάρει την Ζ3 στην Τσιμισκή, αψηφώντας τα πρόστιμα, ακόμα και τον γερανό της Τροχαίας; Πως γίνεται να συγκριθεί το καταϊδρωμένο μπυρόνι με το παγωμένο Μοjito;

Και όμως, την ίδια ώρα δείχνει και το Tag Heuer, την ίδια ώρα δείχνει και το Casio.



Κι όμως στα ζευγάρια, το μόνο που χρειάζεται (πάντα προσωπική άποψη) είναι μόνο μια ματιά, ένα χαμόγελο που θα φέρει την ισορροπία, μια αγκαλιά που θα λύσει κάθε κόμπλεξ. Βάζοντας κάτω από το μικροσκόπιο αυτά τα ζευγάρια, παρατηρούμε ένα κοινό, την όρεξη για συμβιβασμούς, ειδικά στον τομέα της κοινωνικής διασκέδασης. Οι κοινοί έξοδοι γίνονται κατά 80-85% σε χώρους οικονομικά ανεκτούς και απο τα δύο μέλη της σχέσης. Ελάχιστες είναι οι φορές, όπου ο ασθενέσθερος προσπαθεί να φτάσει τον ισχυρότερο, με αποτελέσματα συχνά τραγελαφικά. Φυσικά, ας μην ξεχνάμε και το προσωπείο που φορά, κάθε φορά που καλείται ο πενίας να υπερβεί τις δυνατότητες του. Και όπως είπε και ο φίλτατος Ρουντολφ : "Στην κούραση φαίνεται ο χορευτής." (Copyright Μαργαρώνης). Όπως έχω ξαναπεί, η σχέση είναι μαραθώνιος και όχι sprint. Χρειάζεται ηρεμία, ισορροπία, δύναμη, κουράγιο και συμβιβασμούς. Κάποιοι πάντα έχουν κάποια προσόντα που τους βοηθάνε απο τα γενοφάσκια τους. Κοιτώντας λίγο την Ιστορία, θα δούμε οτι δεν νικούσαν πάντα οι προικισμένοι, αλλά οι επιμείνοντες. Μπορεί να θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, όπως μας δίδαξε ο Κάλβος, αλλά η σκλαβιά της σχέσης θέλει υπομονή και κουράγιο.

Το όλο post είναι μια ένεση θάρρους, στον ήδη θαρραλέο πρώην Πρώτο συμφοιτητή μου, γραμμένο υπο τον θαυμάσιο ήχο των Pearl Jam (Sad από το album Lost Dogs).