Χαιρετώ φίλοι μου, από την κολασμένη και καθαγιασμένη συνάμα, θέση της ηλεκτρονικής διαταξης που δράττει πάντα με την πιο απλή και ψυχρή αφοριστική λογική. Μετά απο την φοβερή εισαγωγή μου, καταρχήν συγγνώμη για την καθυστέρηση του post, αλλά δεν πειράζει, ίσως πλέον μείναν οι πραγματικοί φίλοι αυτής της παρωδίας που λέγεται προσωπικό blog μου. Πάντα έτρεφα και μια απέχθεια προς τα μη αυθεντικά πράγματα, και δεν προσπαθησα καν να την κρύψω. Χωρίς καν να δικαιολογηθώ περαιτέρω, ομολογώ πως αμέλησα το μικρό παρανοικό κοινό που περίμενε καποιο post. Για να σας διευκολύνω με την σειρά μου, θα μιλήσω καταρχήν λίγο για την τεχνολογία RSS και πως μπορεί να σας βοηθήσει σε αυτές τις περιπτώσεις που θέλετε να μένετε ενημερωμένοι.
Εάν λοιπόν θέλετε να μένετε ενημερωμενοι χωρίς να αναγκαζεστε να μπαινοβγαίνετε σε ιστιοσελίδες, προσθέστε (π.χ. για το δικο μου blog) στα bookmarks σας το εξής bookmark http://rozakas.blogspot.com/feeds/posts/default. Voila, στα bookmarks σας πλεον υπάρχει ένα bookmark που δείχνει όλα τα posts/news που παρέχει το επιθυμητό site.
Enough said, όμως για τα RSS. Μια σωστά καλλιεργημένη πανεπιστημιακή αγωγή δίνει πάντα ερεθίσματα και ποτέ διεξοδική βοηθεια στον μαθητευόμενο. Έτσι και εγώ σας δίνω λίγα ερεθίσματα περί του θαύματος της τεχνολογίας των RSS. Όποιος πραγματικά θέλει να μάθει, μπορεί πάντα να το ψάξει και από μόνος του. Η ελλειπής μάθηση βέβαια απέχει απο την μη-ολοκληρη μάθηση, γιατί στην πρώτη κατάσταση τρέφεις φρουδες ελπίδες για αρτια γνώση ενώ στην πραγματικότητα δεν γνωρίζεις όσα σου χρειάζονται. Ο συγκεκριμένος δρόμος είναι μαθησιακή θεώρηση των πραγματών και ήταν ο κατεξοχήν δρομος των δικών μου διδασκάλων και καθηγητών. Έτσι υποτίθεται, ότι ωριμάζεις το αντικείμενο μέσα σου, είτε λέγεται πυρηνική φυσική, είτε τεχνολογία τροφίμων, είτε ψάρεμα.
Ο δρόμος προς την υπεροχή είναι πάντα σπαρμένος με αγκάθια και κουφάρια ανίκανων. Το μόνο μέλημα ενός δασκάλου είναι να σε σταματήσει νωρίς σε περιπτωση που υποπέσει στην αντιληψη του κάποιο σημάδι που μελλοντικά θα σταθεί τροχοπέδη στην αναπτυξη σου. Από εκεί και πέρα, το μόνο πράγμα που μπορεί να σε βοηθήσει είναι ο νους σου και η αγάπη σου για ένα αντικειμενο. Όπως πολύ σωστά σημείωσε ένας ψυχίατρος, λίγο πριν αναχωρήσει για την χώρα του Ποτέ, όταν αγαπάς κάτι, δεν υπάρχει περίπτωση να μην βγάλεις ταλέντο. Αυτές οι λέξεις, ένιωσα εκείνη την στιγμή ότι μου καίνε το μυαλό, σαν να γράφει με πυρωμένο σίδερο στον μηχανισμό σκέψης μου. Λίγο πολύ, μαγεία.
Μπορεί να ακουστεί λίγο εξωκοσμικό, χαρδαβελικό κατά τον μέσο ελληνικο τηλεοπτικό νου, αλλά δίνοντας ψυχική ουσία και προσήλωση σε ένα αντικείμενο κερδίζεις το λεγόμενο ταλέντο. Πολλοί είναι αυτοί που μπερδεύουν το ταλέντο με το χάρισμα. Άλλοι τα μπερδεύουν λόγω άγνοιας, άλλοι επειδή δεν είναι αρκετά δυνατοί και δικαιολογούν την αδυναμία τους λέγοντας πως δεν είχαν ταλέντο. Κι όμως, το ταλέντο δεν είναι τίποτα παραπάνω από απλή ψυχική γύμνια, να καθίσεις απέναντι στον πλέον κομπλεξικό και μίζερο 21ο αιώνα και να υψώσεις το λάβαρο της πορωσης σου. Ενάς άνθρωπος που παρατάει κάτι, απλά αρνείται το δώρο της αθανασίας. Ο άνθρωπος που τα παρατάει δεν είναι αποτυχημένος. Αποτυχημένος είναι εκείνος που νομίζει ότι κατέχει σφιχτά στα χέρια του την φλόγα της επιτυχίας, ενώ άμα τα ανοιξει θα δει οτι δεν κρατάει τίποτα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, κρατάει μια σπίθα ανίκανη να ικανοποιήσει αυτόν και τους γύρω του.
Η ανάγκη για υπεροχή είναι μια ανάγκη που έρχεται από πολύ μικρές ηλικίες. Είναι ο τρόπος με τον οποίο σκεφτεσαι, είναι η εκ βαθέων αναδυόμενη αναγκη σου να ανοίξεις τα αγγελικά φτερά σου και να αναληφθείς. Να νικήσεις τους νόμους της βαρύτητας και των πιθανοτήτων. Να δημιουργήσεις μια απειροελάχιστη κάμψη στους φυσικούς νόμους του σύμπαντος που δεν ήθελαν τον Barrysnikov να κάνει τεχνικά άλματα 2 μέτρων, που δεν ήθελαν τον Maradona να κατέχει τον απόλυτο έλεγχο μιας μικρής ασπρόμαυρης μπάλας, που δεν ήθελαν τους αδερφούς Wright να φτύνουν τον Νεύτωνα κατάμουτρα, που δεν ήθελε τον Φειδιπίδη να φτάνει πίσω να πει το νενικήκαμεν. Το τι τελικά προκαλεί αυτή την ανάγκη είναι ενα πραγματικά διφορούμενο γεγονός. Δεδομένης της θανατικής κατάληξης και της περατότητας της ανθρώπινης ζωής, θα μπορούσε κάποιος άνετα να ισχυριστεί ότι θέλει να κερδίσει την αθανασία κατά τα αρχαία ελληνικά πρότυπα της υστεροφημίας. Άλλοι πιστεύουν στην εκ φύσεως ανωτερότητα τους απο τον κοινό άνθρωπο. Όποια και να είναι η αρχή, πάντα η κατάληξη είναι μια : η ανύψωση του πύχη. Καθότι τα Μαθηματικά (και όχι τα μαθηματικά, όπως τα αποκαλούν ασεβή ανθρωπάρια), από την στιγμή της δημιουργίας ή ανάκαλυψης τους, γελούν με την ματαιότητα της ανθρώπινης φιγούρας, αφού έχουν οπλίσει τα τουφέκια τους με την έννοια του απείρου.
Η περατότητα του ήδη επιτευγμένου πως να συγκριθεί με την απειρότητα του αγνώστου; Αυτό για άλλη μια φορά μας αποδεικνύει πως κάποιος έκανε την πλάκα του, φτιάχνοντας ένα πλάσμα τόσο εύθραστο αλλά με τόσο μεγάλο εγωισμό. Ένα πλάσμα που η ζωή του είναι τόσο συντομη όσο μια μια απλή μετακίνηση 3-4 μέτρων μιας τεκτονικής πλάκας ή μιας μείζονος κλιματολογικής αλλαγής. Και μέσα σε όλα αυτά καλούμαστε να απαντήσουμε στο ερώτημα : αξίζει ; Ε, αυτό φίλοι μου αφήστε το να το απαντήσει η ιστορία ...
Εάν λοιπόν θέλετε να μένετε ενημερωμενοι χωρίς να αναγκαζεστε να μπαινοβγαίνετε σε ιστιοσελίδες, προσθέστε (π.χ. για το δικο μου blog) στα bookmarks σας το εξής bookmark http://rozakas.blogspot.com/feeds/posts/default. Voila, στα bookmarks σας πλεον υπάρχει ένα bookmark που δείχνει όλα τα posts/news που παρέχει το επιθυμητό site.
Enough said, όμως για τα RSS. Μια σωστά καλλιεργημένη πανεπιστημιακή αγωγή δίνει πάντα ερεθίσματα και ποτέ διεξοδική βοηθεια στον μαθητευόμενο. Έτσι και εγώ σας δίνω λίγα ερεθίσματα περί του θαύματος της τεχνολογίας των RSS. Όποιος πραγματικά θέλει να μάθει, μπορεί πάντα να το ψάξει και από μόνος του. Η ελλειπής μάθηση βέβαια απέχει απο την μη-ολοκληρη μάθηση, γιατί στην πρώτη κατάσταση τρέφεις φρουδες ελπίδες για αρτια γνώση ενώ στην πραγματικότητα δεν γνωρίζεις όσα σου χρειάζονται. Ο συγκεκριμένος δρόμος είναι μαθησιακή θεώρηση των πραγματών και ήταν ο κατεξοχήν δρομος των δικών μου διδασκάλων και καθηγητών. Έτσι υποτίθεται, ότι ωριμάζεις το αντικείμενο μέσα σου, είτε λέγεται πυρηνική φυσική, είτε τεχνολογία τροφίμων, είτε ψάρεμα.
Ο δρόμος προς την υπεροχή είναι πάντα σπαρμένος με αγκάθια και κουφάρια ανίκανων. Το μόνο μέλημα ενός δασκάλου είναι να σε σταματήσει νωρίς σε περιπτωση που υποπέσει στην αντιληψη του κάποιο σημάδι που μελλοντικά θα σταθεί τροχοπέδη στην αναπτυξη σου. Από εκεί και πέρα, το μόνο πράγμα που μπορεί να σε βοηθήσει είναι ο νους σου και η αγάπη σου για ένα αντικειμενο. Όπως πολύ σωστά σημείωσε ένας ψυχίατρος, λίγο πριν αναχωρήσει για την χώρα του Ποτέ, όταν αγαπάς κάτι, δεν υπάρχει περίπτωση να μην βγάλεις ταλέντο. Αυτές οι λέξεις, ένιωσα εκείνη την στιγμή ότι μου καίνε το μυαλό, σαν να γράφει με πυρωμένο σίδερο στον μηχανισμό σκέψης μου. Λίγο πολύ, μαγεία.Μπορεί να ακουστεί λίγο εξωκοσμικό, χαρδαβελικό κατά τον μέσο ελληνικο τηλεοπτικό νου, αλλά δίνοντας ψυχική ουσία και προσήλωση σε ένα αντικείμενο κερδίζεις το λεγόμενο ταλέντο. Πολλοί είναι αυτοί που μπερδεύουν το ταλέντο με το χάρισμα. Άλλοι τα μπερδεύουν λόγω άγνοιας, άλλοι επειδή δεν είναι αρκετά δυνατοί και δικαιολογούν την αδυναμία τους λέγοντας πως δεν είχαν ταλέντο. Κι όμως, το ταλέντο δεν είναι τίποτα παραπάνω από απλή ψυχική γύμνια, να καθίσεις απέναντι στον πλέον κομπλεξικό και μίζερο 21ο αιώνα και να υψώσεις το λάβαρο της πορωσης σου. Ενάς άνθρωπος που παρατάει κάτι, απλά αρνείται το δώρο της αθανασίας. Ο άνθρωπος που τα παρατάει δεν είναι αποτυχημένος. Αποτυχημένος είναι εκείνος που νομίζει ότι κατέχει σφιχτά στα χέρια του την φλόγα της επιτυχίας, ενώ άμα τα ανοιξει θα δει οτι δεν κρατάει τίποτα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, κρατάει μια σπίθα ανίκανη να ικανοποιήσει αυτόν και τους γύρω του.
Η ανάγκη για υπεροχή είναι μια ανάγκη που έρχεται από πολύ μικρές ηλικίες. Είναι ο τρόπος με τον οποίο σκεφτεσαι, είναι η εκ βαθέων αναδυόμενη αναγκη σου να ανοίξεις τα αγγελικά φτερά σου και να αναληφθείς. Να νικήσεις τους νόμους της βαρύτητας και των πιθανοτήτων. Να δημιουργήσεις μια απειροελάχιστη κάμψη στους φυσικούς νόμους του σύμπαντος που δεν ήθελαν τον Barrysnikov να κάνει τεχνικά άλματα 2 μέτρων, που δεν ήθελαν τον Maradona να κατέχει τον απόλυτο έλεγχο μιας μικρής ασπρόμαυρης μπάλας, που δεν ήθελαν τους αδερφούς Wright να φτύνουν τον Νεύτωνα κατάμουτρα, που δεν ήθελε τον Φειδιπίδη να φτάνει πίσω να πει το νενικήκαμεν. Το τι τελικά προκαλεί αυτή την ανάγκη είναι ενα πραγματικά διφορούμενο γεγονός. Δεδομένης της θανατικής κατάληξης και της περατότητας της ανθρώπινης ζωής, θα μπορούσε κάποιος άνετα να ισχυριστεί ότι θέλει να κερδίσει την αθανασία κατά τα αρχαία ελληνικά πρότυπα της υστεροφημίας. Άλλοι πιστεύουν στην εκ φύσεως ανωτερότητα τους απο τον κοινό άνθρωπο. Όποια και να είναι η αρχή, πάντα η κατάληξη είναι μια : η ανύψωση του πύχη. Καθότι τα Μαθηματικά (και όχι τα μαθηματικά, όπως τα αποκαλούν ασεβή ανθρωπάρια), από την στιγμή της δημιουργίας ή ανάκαλυψης τους, γελούν με την ματαιότητα της ανθρώπινης φιγούρας, αφού έχουν οπλίσει τα τουφέκια τους με την έννοια του απείρου.Η περατότητα του ήδη επιτευγμένου πως να συγκριθεί με την απειρότητα του αγνώστου; Αυτό για άλλη μια φορά μας αποδεικνύει πως κάποιος έκανε την πλάκα του, φτιάχνοντας ένα πλάσμα τόσο εύθραστο αλλά με τόσο μεγάλο εγωισμό. Ένα πλάσμα που η ζωή του είναι τόσο συντομη όσο μια μια απλή μετακίνηση 3-4 μέτρων μιας τεκτονικής πλάκας ή μιας μείζονος κλιματολογικής αλλαγής. Και μέσα σε όλα αυτά καλούμαστε να απαντήσουμε στο ερώτημα : αξίζει ; Ε, αυτό φίλοι μου αφήστε το να το απαντήσει η ιστορία ...
