Shirak, damen du

Kneel before power,
trust no gods other than you,
feel the magic, disband any doubt,
ignore life's certain facts,
unite evil and good, law and chaos,
be the one that Abyss herself will surrender to your lethal eyes.

The damnation you carry,
the curse of the curses,
shall not stop you.
You will be the one,
who defied everything,
just to test something, anything.

Use the eight to be the one.

Ast bilak parbilakir, suh tangus moipiar.

PS. Το συγκεκριμένο κομματάκι είναι απλά ένα κειμενάκι που θέλω να έχω στο blog. Αγνοήστε το, αν ανήκετε στους σουπερ κουλ τύπους που ψάχνουν αληθινή αγάπη στο mIRC.

A song for Europe

Χαίρετε φιλοθέαμων κοινό, ο μικρός Γιωργάκης είναι έτοιμος για άλλη μια φορά να θέσει ερωτήματα στο κενό. Δεν θα προβώ σε μακρυγορίες, αφού έχω αρκετό καιρό να γράψω, και όπως καταλαβαίνετε τα ερωτήματα της εβδομάδας έχουν μεστώσει μέσα μου. Η λέξη που θα χρησιμοποιούσα είναι "αποκρυσταλλωθεί" αλλά επειδή την λέω συνέχεια, νιώθοντας δέος για την έννοια του κρυστάλλου, την αγνότητα και την διαύγεια του, προτιμάω να πω άλλη. Το σημερινό μουσικό άκουσμα που ηγείται του παρασκευαστικού σταδιου αυτού του μιασματικού post, αυτού του κράμματος βαρεμάρας και ανάγκης για ασφαλή και μέρικη αποποινικοποίηση σκέψεων μου, ποιο άλλο απο το A song for Europe από τους Roxy Music, ένα τράγουδι που το ακούω πολύ συχνά τώρα τελευταία.

Πριν ξεκινήσω οφείλω να πω δύο πράγματα :

α)Το τραγούδι, πρώτη φορά το άκουσα στο http://greek-lolita.blogspot.com σε ένα post, που λίγο οι ψυχικές συγκιρίες, λίγο οι ερινύες, λίγο η ανάκατη θεώρηση του σύμπαντος που θυμάμαι από όχι και τοσο μικρές ηλικίες να έχω, βοήθησαν τέλος πάντων να το αφήσω να με ακουμπήσει.
β)Ξαναξεκίνησα το κάπνισμα. Ναι είμαι άνθρωπος που άγομαι και φέρομαι από τα πάθη μου, τι να κάνω.

Το β) κανονικά δεν θα έπρεπε καν να το πώ (μου φαίνεται αντιδεοντολογική η αναφορά) απλά παλαιότερα είχα κάνει ένα post σχετικό με το κάπνισμα. Άκυρον.

Μάλιστα. Φοβίες λοιπόν. Ξυπνάς ένα πρωί και συνειδητοποιείς οτι απο την στιγμή της γεννησης σου μέχρι την ριζοσπαστική πράξη του θανάτου σου, νιώθεις τους φόβους σου να στάζουν από τα ακροδάκτυλα σου. Όλοι κοιτάμε τον καθρέφτη. Όλοι φοβόμαστε να τον κοιτάξουμε. Όλοι καθημερινώς προσπαθούμε να κοιτάξουμε το είδωλο μας, και να δούμε τις γραμμές μας(όχι τις σωματικές αλλά τις πνευματικές), την αύρα που αποπνέουμε. Το image, το καθημερινό προσωπείο άλλωτε της θλίψης και άλλοτε της χαράς, σπάει σαν χαρτι καμμένο, μπροστά στον καθρέφτη. Οι μεγαλύτεροι πνευματικοί όλων των εποχών μας διδάσκουν ότι ο χρόνος είναι ίσως ότι πιο αμειλικτο γέννησε ο ανθρώπινος νους. Ίσως γιατί όταν τα λέγαν αυτά, δεν βλέπαν πια τον εαυτό τους στον καθρεφτη. Δεν υπάρχει κάτι πιο ψυχοφθόρο, φίλοι μου, από μια καλή ματιά στον καθρέφτη.

Στον άνθρωπο, εκ γενετής, γεννιέται μια ανάγκη να κρύψει τα αισθήματα του. Πόσες φορές είπες στον παιδικό σου έρωτα ότι τον αγαπάς; Πόσες φορές δεν αισθανθηκες ντροπή όταν έκλαιγες μπροστά σε πολύ κόσμο; Πόσες φορές δεν κοροιδεψες κάποιον που εξέφρασε τα αισθήματα του με ένα τρόπο που σου φάνηκε γελοίος; Ειλικρινά δεν μπορώ να εξηγήσω την μυστήρια αυτή ανάγκη, αλλά το σίγουρο είναι ότι υπάρχει. Εκεί κάπου εντοπίζω και αιτιολογώ την φοβογεννική φύση του ανθρώπου, την αέναη αβεβαιότητα που λιμνάζει μέσα του και του παγώνει το άγγιγμα. Εμείς φυσικά, έπρεπε να αντιδράσουμε σε αυτό. Και για καλή μας τύχη, βρήκαμε το αλκοολ. Ο Homo Sapiens Sapiens, ή αλλιώς Άνθρωπος ο Σοφός του Σοφότερου, δεν μπορέσε ποτέ να απάλλαξει το γένος μας απο τις τύψεις που νιώθει όταν εξωτερικεύεται. Επιδιδόμαστε σε αλκοολοκαταστάσεις όχι για να ξεφύγουμε, αλλά για να θάψουμε τις σκέψεις μας. Ζώντας ιδίως και στην εποχή της Ήσσονος προσπάθειας και στο Αμερικανικό όνειρο, κάθε προσπάθεια για καταπολέμηση των φόβων απαξιώνεται από εκφράσεις του τύπου "προσπάθησε να μην το σκέφτεσαι" ή το ακόμα μεγαλύτερο σουξέ "ωχ μωρέ, που πας και τα σκέφτεσαι". Και όχι mates, δεν είναι post με παράπονο. Δεν εκφράζω κακία για τους φίλους μας που διαλέγουν τον μικρό δρόμο. Οφείλω όμως να δώσω τα συγχαρήκια μου που θα έλεγε και ο θανών προγονος μου, σε εκείνους που δεν φοβούνται να παραδεχτούν οτι όντως κάτι τρέχει, όντως δεν νιώθουν καλά.

Μπορεί η γέννηση ενός φόβου να είναι και ενστικτώδης συμπεριφορά του μυαλού μας. Όπως ακριβώς το σώμα έχει αντανακλαστικά, έτσι μπορεί να έχει και το πνεύμα. Η οκνηρία του νου, η αδυναμία αντιληψης και κρίσης, σκοπιμη ή και εκ γενετής, μπορεί να είναι άλλος ένας λόγος δημιουργίας φόβων. Όπως και να έχει, μια φοβία είναι ένας καρκίνος, που είτε προλαμβάνεται έιτε χειρουργείται, και όποιος γνωρίζει από την επάρατη νόσο, γνωρίζει βεβαίως οτι για να σιγουρευτεί η επιτυχία της επέμβασης, πάντα σχεδόν "κόβουν" λίγο παραπάνω, προς βεβαιωση των γιατρών για εξάλειψη κάθε πιθανότητας μετάστασης. Έτσι λοιπόν δρουν και οι φοβίες. Και έτσι αντιμετωπίζονται. Η επιστημή της ψυχολογίας, αν και ραγδαία εξελισόμενη, είναι άκρως λιψή την παρούσα στιγμή. Τα κόμπλεξ του 21ου αιώνα είναι άκρως εκμοντερισμένα και συμβατά με τις υπάρχουσες τεχνολόγικές δομές : κρύβονται υπέροχα, υπάρχει πληθώρα αλλά και ποικιλία, αποκομίζονται με περισσή ευκολία.

Και ίσως να σας φαίνεται λίγο παλιομοδίτικο, αλλά ένα υγιές μαθηματικό σύνολο ορίζεται απο αξιώματα. Τα πνευματικά αξιώματα είναι οι ανθρώπινες αξίες. Ω Ολυμπιοι Θεοί, τι μπαρούφες αμολάει ο κερατάς, θα αναρωτιέστε αλλά αν διαβάστε απο την αρχή θα δείτε οτι δεν προπαγανδίζω υπερ καμίας αρχής, καμίας συγκλεκριμένης αξίας. Είμαι απλά ένας υπέρμαχος της σκέψης και όλων των παραγώγων της, ένα παιδί που σας προτείνει να παρακάμψετε οποιοδήποτε κοινωνικό ή οικογενειακό ταμπού σας έχει κληροδοτηθεί, και να προτάξετε τις δικές σας αξίες και τα δικά σας ιδανικά, ακόμα και αν αυτά είναι η συγκεκριμενοποίηση της ποσότητας κιμά στην κιμαδόπιτα. Κοινώς φίλτατα αλάνια, μην φοβάστε να φοβηθείτε, να φοβάστε μην φοβειθείτε οτι θα φοβηθείτε (καλά το πα; καλά το πα). Το αδηφάγο τέρας που λέγεται συντακτική ικανότητα έκανε πάλι το θαύμα του, ημέρες που είναι. Χαιρετώ σας.

Υστερόγραφον : Παραθέτω τους στίχους του κομματιού

A Song for Europe

Roxy Music

(Ferry/Mackay)

















Here as I sit
At this empty cafe
Thinking of you
I remember
All those moments
Lost in wonder
That we 'll never
Find again
Though the world
Is my oyster
It's only a shell
Full of memories
And here by the Seine
Notre-Dame casts
A long lonely shadow
Now - only sorrow
No tomorrow
There's no today for us
Nothing is there
For us to share
But yesterday

These cities may change
But there always remains
My obsession
Through silken waters
My gondola glides
And the bridge - it sighs ...
I remember
All those moments
Lost in wonder
That we 'll never
Find again
There's no more time for us
Nothing is there
For us to share
But yesterdays

Ecce momenta
Illa mirabilia
Quae captabit
In aeternum
Memor
Modo dolores
Sunt in dies
Non est reliquum
Vero tantum
Comminicamus
Perdita
Tous ces moments
Perdus dans l`enchantement
Qui ne reviendront
Jamais
Pas d´aujourd´hui pour nous
Pour nous il n´y a rien
A partager
Sauf le pass

Τέσπα τι κάθομαι πάλι και λέω Σαββατιάκα ο πούστης ε?