Χαίρετε φιλοθέαμων κοινό, ο μικρός Γιωργάκης είναι έτοιμος για άλλη μια φορά να θέσει ερωτήματα στο κενό. Δεν θα προβώ σε μακρυγορίες, αφού έχω αρκετό καιρό να γράψω, και όπως καταλαβαίνετε τα ερωτήματα της εβδομάδας έχουν μεστώσει μέσα μου. Η λέξη που θα χρησιμοποιούσα είναι "αποκρυσταλλωθεί" αλλά επειδή την λέω συνέχεια, νιώθοντας δέος για την έννοια του κρυστάλλου, την αγνότητα και την διαύγεια του, προτιμάω να πω άλλη. Το σημερινό μουσικό άκουσμα που ηγείται του παρασκευαστικού σταδιου αυτού του μιασματικού post, αυτού του κράμματος βαρεμάρας και ανάγκης για ασφαλή και μέρικη αποποινικοποίηση σκέψεων μου, ποιο άλλο απο το A song for Europe από τους Roxy Music, ένα τράγουδι που το ακούω πολύ συχνά τώρα τελευταία.
Πριν ξεκινήσω οφείλω να πω δύο πράγματα :
α)Το τραγούδι, πρώτη φορά το άκουσα στο http://greek-lolita.blogspot.com σε ένα post, που λίγο οι ψυχικές συγκιρίες, λίγο οι ερινύες, λίγο η ανάκατη θεώρηση του σύμπαντος που θυμάμαι από όχι και τοσο μικρές ηλικίες να έχω, βοήθησαν τέλος πάντων να το αφήσω να με ακουμπήσει.
β)Ξαναξεκίνησα το κάπνισμα. Ναι είμαι άνθρωπος που άγομαι και φέρομαι από τα πάθη μου, τι να κάνω.
Το β) κανονικά δεν θα έπρεπε καν να το πώ (μου φαίνεται αντιδεοντολογική η αναφορά) απλά παλαιότερα είχα κάνει ένα post σχετικό με το κάπνισμα. Άκυρον.
Μάλιστα. Φοβίες λοιπόν. Ξυπνάς ένα πρωί και συνειδητοποιείς οτι απο την στιγμή της γεννησης σου μέχρι την ριζοσπαστική πράξη του θανάτου σου, νιώθεις τους φόβους σου να στάζουν από τα ακροδάκτυλα σου. Όλοι κοιτάμε τον καθρέφτη. Όλοι φοβόμαστε να τον κοιτάξουμε. Όλοι καθημερινώς προσπαθούμε να κοιτάξουμε το είδωλο μας, και να δούμε τις γραμμές μας(όχι τις σωματικές αλλά τις πνευματικές), την αύρα που αποπνέουμε. Το image, το καθημερινό προσωπείο άλλωτε της θλίψης και άλλοτε της χαράς, σπάει σαν χαρτι καμμένο, μπροστά στον καθρέφτη. Οι μεγαλύτεροι πνευματικοί όλων των εποχών μας διδάσκουν ότι ο χρόνος είναι ίσως ότι πιο αμειλικτο γέννησε ο ανθρώπινος νους. Ίσως γιατί όταν τα λέγαν αυτά, δεν βλέπαν πια τον εαυτό τους στον καθρεφτη. Δεν υπάρχει κάτι πιο ψυχοφθόρο, φίλοι μου, από μια καλή ματιά στον καθρέφτη.
Στον άνθρωπο, εκ γενετής, γεννιέται μια ανάγκη να κρύψει τα αισθήματα του. Πόσες φορές είπες στον παιδικό σου έρωτα ότι τον αγαπάς; Πόσες φορές δεν αισθανθηκες ντροπή όταν έκλαιγες μπροστά σε πολύ κόσμο; Πόσες φορές δεν κοροιδεψες κάποιον που εξέφρασε τα αισθήματα του με ένα τρόπο που σου φάνηκε γελοίος; Ειλικρινά δεν μπορώ να εξηγήσω την μυστήρια αυτή ανάγκη, αλλά το σίγουρο είναι ότι υπάρχει. Εκεί κάπου εντοπίζω και αιτιολογώ την φοβογεννική φύση του ανθρώπου, την αέναη αβεβαιότητα που λιμνάζει μέσα του και του παγώνει το άγγιγμα. Εμείς φυσικά, έπρεπε να αντιδράσουμε σε αυτό. Και για καλή μας τύχη, βρήκαμε το αλκοολ. Ο Homo Sapiens Sapiens, ή αλλιώς Άνθρωπος ο Σοφός του Σοφότερου, δεν μπορέσε ποτέ να απάλλαξει το γένος μας απο τις τύψεις που νιώθει όταν εξωτερικεύεται. Επιδιδόμαστε σε αλκοολοκαταστάσεις όχι για να ξεφύγουμε, αλλά για να θάψουμε τις σκέψεις μας. Ζώντας ιδίως και στην εποχή της Ήσσονος προσπάθειας και στο Αμερικανικό όνειρο, κάθε προσπάθεια για καταπολέμηση των φόβων απαξιώνεται από εκφράσεις του τύπου "προσπάθησε να μην το σκέφτεσαι" ή το ακόμα μεγαλύτερο σουξέ "ωχ μωρέ, που πας και τα σκέφτεσαι". Και όχι mates, δεν είναι post με παράπονο. Δεν εκφράζω κακία για τους φίλους μας που διαλέγουν τον μικρό δρόμο. Οφείλω όμως να δώσω τα συγχαρήκια μου που θα έλεγε και ο θανών προγονος μου, σε εκείνους που δεν φοβούνται να παραδεχτούν οτι όντως κάτι τρέχει, όντως δεν νιώθουν καλά.
Μπορεί η γέννηση ενός φόβου να είναι και ενστικτώδης συμπεριφορά του μυαλού μας. Όπως ακριβώς το σώμα έχει αντανακλαστικά, έτσι μπορεί να έχει και το πνεύμα. Η οκνηρία του νου, η αδυναμία αντιληψης και κρίσης, σκοπιμη ή και εκ γενετής, μπορεί να είναι άλλος ένας λόγος δημιουργίας φόβων. Όπως και να έχει, μια φοβία είναι ένας καρκίνος, που είτε προλαμβάνεται έιτε χειρουργείται, και όποιος γνωρίζει από την επάρατη νόσο, γνωρίζει βεβαίως οτι για να σιγουρευτεί η επιτυχία της επέμβασης, πάντα σχεδόν "κόβουν" λίγο παραπάνω, προς βεβαιωση των γιατρών για εξάλειψη κάθε πιθανότητας μετάστασης. Έτσι λοιπόν δρουν και οι φοβίες. Και έτσι αντιμετωπίζονται. Η επιστημή της ψυχολογίας, αν και ραγδαία εξελισόμενη, είναι άκρως λιψή την παρούσα στιγμή. Τα κόμπλεξ του 21ου αιώνα είναι άκρως εκμοντερισμένα και συμβατά με τις υπάρχουσες τεχνολόγικές δομές : κρύβονται υπέροχα, υπάρχει πληθώρα αλλά και ποικιλία, αποκομίζονται με περισσή ευκολία.
Και ίσως να σας φαίνεται λίγο παλιομοδίτικο, αλλά ένα υγιές μαθηματικό σύνολο ορίζεται απο αξιώματα. Τα πνευματικά αξιώματα είναι οι ανθρώπινες αξίες. Ω Ολυμπιοι Θεοί, τι μπαρούφες αμολάει ο κερατάς, θα αναρωτιέστε αλλά αν διαβάστε απο την αρχή θα δείτε οτι δεν προπαγανδίζω υπερ καμίας αρχής, καμίας συγκλεκριμένης αξίας. Είμαι απλά ένας υπέρμαχος της σκέψης και όλων των παραγώγων της, ένα παιδί που σας προτείνει να παρακάμψετε οποιοδήποτε κοινωνικό ή οικογενειακό ταμπού σας έχει κληροδοτηθεί, και να προτάξετε τις δικές σας αξίες και τα δικά σας ιδανικά, ακόμα και αν αυτά είναι η συγκεκριμενοποίηση της ποσότητας κιμά στην κιμαδόπιτα. Κοινώς φίλτατα αλάνια, μην φοβάστε να φοβηθείτε, να φοβάστε μην φοβειθείτε οτι θα φοβηθείτε (καλά το πα; καλά το πα). Το αδηφάγο τέρας που λέγεται συντακτική ικανότητα έκανε πάλι το θαύμα του, ημέρες που είναι. Χαιρετώ σας.
Πριν ξεκινήσω οφείλω να πω δύο πράγματα :
α)Το τραγούδι, πρώτη φορά το άκουσα στο http://greek-lolita.blogspot.com σε ένα post, που λίγο οι ψυχικές συγκιρίες, λίγο οι ερινύες, λίγο η ανάκατη θεώρηση του σύμπαντος που θυμάμαι από όχι και τοσο μικρές ηλικίες να έχω, βοήθησαν τέλος πάντων να το αφήσω να με ακουμπήσει.
β)Ξαναξεκίνησα το κάπνισμα. Ναι είμαι άνθρωπος που άγομαι και φέρομαι από τα πάθη μου, τι να κάνω.
Το β) κανονικά δεν θα έπρεπε καν να το πώ (μου φαίνεται αντιδεοντολογική η αναφορά) απλά παλαιότερα είχα κάνει ένα post σχετικό με το κάπνισμα. Άκυρον.
Μάλιστα. Φοβίες λοιπόν. Ξυπνάς ένα πρωί και συνειδητοποιείς οτι απο την στιγμή της γεννησης σου μέχρι την ριζοσπαστική πράξη του θανάτου σου, νιώθεις τους φόβους σου να στάζουν από τα ακροδάκτυλα σου. Όλοι κοιτάμε τον καθρέφτη. Όλοι φοβόμαστε να τον κοιτάξουμε. Όλοι καθημερινώς προσπαθούμε να κοιτάξουμε το είδωλο μας, και να δούμε τις γραμμές μας(όχι τις σωματικές αλλά τις πνευματικές), την αύρα που αποπνέουμε. Το image, το καθημερινό προσωπείο άλλωτε της θλίψης και άλλοτε της χαράς, σπάει σαν χαρτι καμμένο, μπροστά στον καθρέφτη. Οι μεγαλύτεροι πνευματικοί όλων των εποχών μας διδάσκουν ότι ο χρόνος είναι ίσως ότι πιο αμειλικτο γέννησε ο ανθρώπινος νους. Ίσως γιατί όταν τα λέγαν αυτά, δεν βλέπαν πια τον εαυτό τους στον καθρεφτη. Δεν υπάρχει κάτι πιο ψυχοφθόρο, φίλοι μου, από μια καλή ματιά στον καθρέφτη.Στον άνθρωπο, εκ γενετής, γεννιέται μια ανάγκη να κρύψει τα αισθήματα του. Πόσες φορές είπες στον παιδικό σου έρωτα ότι τον αγαπάς; Πόσες φορές δεν αισθανθηκες ντροπή όταν έκλαιγες μπροστά σε πολύ κόσμο; Πόσες φορές δεν κοροιδεψες κάποιον που εξέφρασε τα αισθήματα του με ένα τρόπο που σου φάνηκε γελοίος; Ειλικρινά δεν μπορώ να εξηγήσω την μυστήρια αυτή ανάγκη, αλλά το σίγουρο είναι ότι υπάρχει. Εκεί κάπου εντοπίζω και αιτιολογώ την φοβογεννική φύση του ανθρώπου, την αέναη αβεβαιότητα που λιμνάζει μέσα του και του παγώνει το άγγιγμα. Εμείς φυσικά, έπρεπε να αντιδράσουμε σε αυτό. Και για καλή μας τύχη, βρήκαμε το αλκοολ. Ο Homo Sapiens Sapiens, ή αλλιώς Άνθρωπος ο Σοφός του Σοφότερου, δεν μπορέσε ποτέ να απάλλαξει το γένος μας απο τις τύψεις που νιώθει όταν εξωτερικεύεται. Επιδιδόμαστε σε αλκοολοκαταστάσεις όχι για να ξεφύγουμε, αλλά για να θάψουμε τις σκέψεις μας. Ζώντας ιδίως και στην εποχή της Ήσσονος προσπάθειας και στο Αμερικανικό όνειρο, κάθε προσπάθεια για καταπολέμηση των φόβων απαξιώνεται από εκφράσεις του τύπου "προσπάθησε να μην το σκέφτεσαι" ή το ακόμα μεγαλύτερο σουξέ "ωχ μωρέ, που πας και τα σκέφτεσαι". Και όχι mates, δεν είναι post με παράπονο. Δεν εκφράζω κακία για τους φίλους μας που διαλέγουν τον μικρό δρόμο. Οφείλω όμως να δώσω τα συγχαρήκια μου που θα έλεγε και ο θανών προγονος μου, σε εκείνους που δεν φοβούνται να παραδεχτούν οτι όντως κάτι τρέχει, όντως δεν νιώθουν καλά.
Μπορεί η γέννηση ενός φόβου να είναι και ενστικτώδης συμπεριφορά του μυαλού μας. Όπως ακριβώς το σώμα έχει αντανακλαστικά, έτσι μπορεί να έχει και το πνεύμα. Η οκνηρία του νου, η αδυναμία αντιληψης και κρίσης, σκοπιμη ή και εκ γενετής, μπορεί να είναι άλλος ένας λόγος δημιουργίας φόβων. Όπως και να έχει, μια φοβία είναι ένας καρκίνος, που είτε προλαμβάνεται έιτε χειρουργείται, και όποιος γνωρίζει από την επάρατη νόσο, γνωρίζει βεβαίως οτι για να σιγουρευτεί η επιτυχία της επέμβασης, πάντα σχεδόν "κόβουν" λίγο παραπάνω, προς βεβαιωση των γιατρών για εξάλειψη κάθε πιθανότητας μετάστασης. Έτσι λοιπόν δρουν και οι φοβίες. Και έτσι αντιμετωπίζονται. Η επιστημή της ψυχολογίας, αν και ραγδαία εξελισόμενη, είναι άκρως λιψή την παρούσα στιγμή. Τα κόμπλεξ του 21ου αιώνα είναι άκρως εκμοντερισμένα και συμβατά με τις υπάρχουσες τεχνολόγικές δομές : κρύβονται υπέροχα, υπάρχει πληθώρα αλλά και ποικιλία, αποκομίζονται με περισσή ευκολία.Και ίσως να σας φαίνεται λίγο παλιομοδίτικο, αλλά ένα υγιές μαθηματικό σύνολο ορίζεται απο αξιώματα. Τα πνευματικά αξιώματα είναι οι ανθρώπινες αξίες. Ω Ολυμπιοι Θεοί, τι μπαρούφες αμολάει ο κερατάς, θα αναρωτιέστε αλλά αν διαβάστε απο την αρχή θα δείτε οτι δεν προπαγανδίζω υπερ καμίας αρχής, καμίας συγκλεκριμένης αξίας. Είμαι απλά ένας υπέρμαχος της σκέψης και όλων των παραγώγων της, ένα παιδί που σας προτείνει να παρακάμψετε οποιοδήποτε κοινωνικό ή οικογενειακό ταμπού σας έχει κληροδοτηθεί, και να προτάξετε τις δικές σας αξίες και τα δικά σας ιδανικά, ακόμα και αν αυτά είναι η συγκεκριμενοποίηση της ποσότητας κιμά στην κιμαδόπιτα. Κοινώς φίλτατα αλάνια, μην φοβάστε να φοβηθείτε, να φοβάστε μην φοβειθείτε οτι θα φοβηθείτε (καλά το πα; καλά το πα). Το αδηφάγο τέρας που λέγεται συντακτική ικανότητα έκανε πάλι το θαύμα του, ημέρες που είναι. Χαιρετώ σας.
Υστερόγραφον : Παραθέτω τους στίχους του κομματιού
A Song for Europe
Roxy Music
(Ferry/Mackay)
Here as I sit
At this empty cafe
Thinking of you
I remember
All those moments
Lost in wonder
That we 'll never
Find again
Though the world
Is my oyster
It's only a shell
Full of memories
And here by the Seine
Notre-Dame casts
A long lonely shadow
Now - only sorrow
No tomorrow
There's no today for us
Nothing is there
For us to share
But yesterday
These cities may change
But there always remains
My obsession
Through silken waters
My gondola glides
And the bridge - it sighs ...
I remember
All those moments
Lost in wonder
That we 'll never
Find again
There's no more time for us
Nothing is there
For us to share
But yesterdays
Ecce momenta
Illa mirabilia
Quae captabit
In aeternum
Memor
Modo dolores
Sunt in dies
Non est reliquum
Vero tantum
Comminicamus
Perdita
Tous ces moments
Perdus dans l`enchantement
Qui ne reviendront
Jamais
Pas d´aujourd´hui pour nous
Pour nous il n´y a rien
A partager
Sauf le pass
Here as I sit
At this empty cafe
Thinking of you
I remember
All those moments
Lost in wonder
That we 'll never
Find again
Though the world
Is my oyster
It's only a shell
Full of memories
And here by the Seine
Notre-Dame casts
A long lonely shadow
Now - only sorrow
No tomorrow
There's no today for us
Nothing is there
For us to share
But yesterday
These cities may change
But there always remains
My obsession
Through silken waters
My gondola glides
And the bridge - it sighs ...
I remember
All those moments
Lost in wonder
That we 'll never
Find again
There's no more time for us
Nothing is there
For us to share
But yesterdays
Ecce momenta
Illa mirabilia
Quae captabit
In aeternum
Memor
Modo dolores
Sunt in dies
Non est reliquum
Vero tantum
Comminicamus
Perdita
Tous ces moments
Perdus dans l`enchantement
Qui ne reviendront
Jamais
Pas d´aujourd´hui pour nous
Pour nous il n´y a rien
A partager
Sauf le pass
Τέσπα τι κάθομαι πάλι και λέω Σαββατιάκα ο πούστης ε?
5 comments:
Λυπαμαι πολυ γιατι αν και δηλωνεις οτι εισαι μαθηματικη διανοια, απεδειξες το θεωρημα τελεια, αλλα εκανες λαθος στο προσημο!!!! Διοτι εκτος του γεγονοτος οτι ο τροπος σκεψης μου γαμαει, κατι το οποιο αποδεικνυεται μεσω των ατελειωτων ποσοτητων σοφιας και γνωσης τις οποιες προσφερω απλοχερα στους κοινους θνητους εδω και πολλα χρονια, αυτο που λεει το post μου δεν ειναι να μην σκεφτεται κανεις, ισα ισα. Απλα να το κανεις σωστα. Δεν θελει κοπο, θελει τροπο. Οσο για τον φιλο και αδελφο που ονομαζεται Φοβος....Most welcome!!! Fear is a good thing. It keeps you sharp and on the edge. Και για μην ξεχνιομαστε....Ενας ουρανος, παντα φωτεινος, ενας ουρανοοοοοοοοοος με αστερια
eixa prospathisei kapote na mi skeftomai pleon, ormwmeni apo to gegonos oti evlepa girw mou anthrwpous eftixismenous stin apousia skepsis, ston kosmo pou kiriarxei i kalomoira kai to easy trend, to apaidefto.
Apetixa patagwdws kai pleon to exw dextei kai oso ki an lew oti den apaitw kati antistoixo apo tous allous, apla den epilegw aftous pou dialeksan to mirko dromo pou les. to dokimasa kai de ginetai, i isws egw eimai snob.
oso gia tous fovous pou les, mou thimisan mia palia mas sizitisi pou analwnomastan sto an afto pou enwnei olous tous anthrwpous einai o fovos i to klama. Kai ksanalew loipon, oti einai o fovos, kai to klama einai to rouxo tou.Aplo kai kathimerino, casual...
filia
Δεν ειναι η απουσια σκεψης που σε κανει ευτυχισμενο... Ουτε η απουσια συνειδησης φυσικα. Ειναι ενα "κατι" που για τους αλλους φαινετε τρελο αλλα για σενα απολυτα φυσιολογικο. Αν κατι δεν σε κανει ευτυχισμενο το κανεις εσυ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ να σε κανει να χαμογελας. Tough. Ενιγουει Τζορτζι μαλλον εχω πηξει πολυ δεν εχω ορεξη να κανω ή να γραψω το οτιδηποτε. Ισως φταιει και η ελειψη ερεθισματων. θα σε παρω για - καφε - αδεια απολυσεως - τερμα τα γκαζια. /χαγκ
hmm mias kai idealism is youths final luxury:
a) fear is not to be afraid of
b) we have nothing to fear but fear itself
choose your destiny, go for a)
-we float on seas of disbelief
-while singing songs of pain relief
Και ανήμερα των γενεθλίων σου! Ωραίο τραγούδι και ωραίες εσωτερικές αναζητήσεις. Λυπάμαι που ξανάρχισες το κάπνισμα (αν και πάνε χρόνια τώρα), έχασα πολύ δικό μου άτομο απ'αυτό. Να άγεσαι και να φέρεσαι από τα πάθη σου δεν είναι κακό, τουλάχιστον έχεις πάθη και συναίσθημα, που σε κάνουν ανθρώπινο. Μια αποστειρωμένη ζωή αφήνει ίσως πιο πολλές πληγές και παράπονα. Άλλα πρέπει να ξέρεις πού να σταματήσεις σε κάποια θέματα. Κάποτε ένας μεγάλος έρωτάς μου μου είχε πει: '(...) αγάπη μου, και πρόσεχε! Sε θέλω ζωντανή'. Να προσέχεις τον εαυτό σου για σένα και για όσους σ'αγαπούν. Όσο για τον καθρέφτη, είναι καλό να τον κοιτάζεις πού και πού, ιδίως όταν σε κυνηγούν Ερινύες (τότε η φωνούλα μέσα σου σου λέει πως δεν έπρεπε να είχες φερθεί έτσι). Και άνθρωποι με έντονα πάθη, κόμπλεξ και φοβίες συχνά παραφέρονται. Δεν είναι κακό να ζητάς ειλικρινή συγγνώμη όσος χρόνος κι αν πέρασε. Αντιθέτως πιστεύω πως είναι άκρως λυτρωτικό και για τις 2 πλευρές και μιλάω εκ πείρας. Όσον αφορά στα εμπόδια που μας τοποθετούν οι φόβοι μας σκέψου το κι αλλιώς. Ο παιδικός σου έρωτας (μεγάλο θέμα άνοιξες, αν έχεις τότε είμαστε από τους λίγους τυχερούς) σε έμαθε τότε που ακόμα μάθαινες κι εσύ τον εαυτό σου, οπότε μάλλον σε ξέρει καλύτερα από όσο νομίζεις και ξέρει ότι την αγάπησες πολύ. Άσε που όσο μεγαλώνουμε καταλαβαίνουμε πιο πολλά απ'ότι τότε. Κι εσύ αν είχες/έχεις (γιατί μένει για πάντα) παιδικό έρωτα ξέρεις ότι σ'αγάπησε γιατί αλλιώς δε θα ήταν Ο 'παιδικός έρωτας' ΣΟΥ αλλά ένα απλό, εφηβικό infatuation σαν τόσα άλλα. Αυτό που μένει άγνωστο είναι σε κάθε στιγμή το παρόν (τώρα εκφράζεις την αγάπη σου ή ακόμα φοβάσαι?) και το μέλλον. Επιπλέον, δεν πειράζει που ντράπηκες, αρκεί το ότι έκλαψες. Όσο για την κοροϊδία ελπίζω να πήρες το μάθημά σου και να μην κάνεις άλλους που πχ. κλαίνε να νιώθουν άσχημα. Αν έχεις αγαπήσει ποτέ σφοδρά, με βάθος και αληθινά πρέπει να κατανοείς ότι στον έρωτα σύχνα γίνεσαι γελοίος. Αλλά Θεέ μου, αυτοί οι έρωτες είναι ό,τι μας αγγίζει, ό,τι μας πλάθει, ό,τι μας εμπνέει και τελικά ό,τι αξίζει στη ζωή! (Προσωπική μου άποψη) Θεωρώ λοιπόν ότι να πνίγεις τους φόβους και τον πόνο στο αλκοόλ και στα τσιγάρα είναι δώρον άδωρον αφού ό,τι προσπαθείς να αποφύγεις παραμένει εκεί, βυθισμένο και βαθιά ριζωμένο μέσα σου... και σε μια φουρτούνα ακόμη και χρόνια μετά μπορεί να έρθει στην επιφάνεια και να σε στοιχειώσει (σαν πλοίο φάντασμα ένα πράγμα). Για την παρέα βέβαια βολεύει γιατί σχεδόν κανείς δε θέλει πραγματικά να ακούσει σε βάθος όλα αυτά που κρύβεις μέσα σου. Και άτομα σαν εμένα (και αν κρίνω σωστά(??)) και εσένα είναι καταδικασμένα να τυραννιούνται από τις αμέτρητες σκέψεις τους γιατί το μυαλό δε λέει να σε αφήσει να ξεκουραστείς, την αστείρευτη ενέργεια και τα συναισθήματα που αν δεν τα διοχετεύεις σε κάτι καλλιτεχνικό και δημιουργικό σου έρχεται μια ακατάσχετη όρεξη για τρέξιμο/κραυγή κτλ. σε άσχετες στιγμές και οι άλλοι μένουν με την απορία... Καταλαβαίνεις τι λέω? Σ'έχω καθόλου?? Αυτά για απόψε... Θέλω να τονίσω πως απλώς εκφέρω γνώμη και δε σε κατακρίνω με κανέναν τρόπο. Άλλωστε δυστυχώς και εγώ είμαι μία από αυτούς... φοβάμαι μη φοβηθώ! ΥΓ1: Sorry για την ετεροχρονισμένη απάντηση αλλά τώρα σ'ανακάλυψα. ΥΓ2: Λυπάμαι για την ανωνυμία (προφανώς όμως όχι αρκετά... :) ), έχεις κάνει και σχετικό post για τα ιντερνετικά προσωπεία με το οποίο σε μεγάλο βαθμό συμφωνώ. ΥΓ3: Πες μου κάτι, το κάπνισμα πώς και γιατί το ξεκίνησες?? (το πού/πότε το διάβασα στο σχετικό post)
Post a Comment