Sunday, October 14, 2007

Ο αλήτης και η απίστευτη μανία του με το αλάτι




Άλλο ένα κυριακάτικο πρωινό που κατάφερε να κρυφτεί στο μεγαλόψυχο Σάββατο ξεκινά. Ομολογουμένως η μέρα δεν έχει ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς. Έχοντας χάσει τον αγαπημένο σου θείο προ πενθημέρου, ξυπνάς λούτσα στον ιδρώτα από ένα γαμημένο εφιάλτη στον οποίο κλασσικά έχεις χάσει τον πατέρα ή την μάνα σου. Ο θάλαμος ροχαλίζει στον απαλό ρυθμό του ράδιο αρβύλα, ο θαλαμοφύλακας έχει λιποθυμήσει πάνω από κάτι τσοντοπεριοδικά με αυτοκίνητα, εσύ περπατάς σε κατάσταση σοκ και προσπαθείς να ηρεμήσεις από ένα τόσο έντονο όνειρο. Και εκεί, εμφανίζεται η σωτηρία, εκεί είναι που τρυπώνει η ματαιοδοξία σου και σε καθησυχάζει : "Δεν έπαθε και τίποτα ο άνθρωπος, απλά πέθανε. Συμβαίνει σε όλους." .


Εφόσον πλέον κατά το σύνταγμα, δεν είμαι πλέον πολίτης αλλά στρατιώτης, είναι απολύτως λογικό να υπάρχει μια πιο μιλιταριστική αποψη των πραγμάτων. Ο κύκλος είναι κάτι το απαγορευμένο στον στρατό καθώς και οι καμπύλες, αφού την πρωτοκαθεδρία έχουν αναλάβει οι ευθείες, τα τετράγωνα και τα ορθογώνια. Νιώθεις την παλαιά φρουρά να εγκαταλείπει, τον χρόνο να τελειώνει και μέρα με την μέρα οι ευθύνες να έρχονται όλο και πιο γρήγορα. Πράγματα που νόμιζες οτι θα σου λείψουν, ούτε καν περνάνε για μια καλημέρα από την χειμαρρώδη σκέψη σου, ενώ άλλα πράγματα που ποτέ δεν σκέφτηκες παλιά, φαντάζουν οξυγονό στα πνευμόνια σου. Τέσπα πολύ το κούρασα με το πλέον ρέτρο πεσιμιστικό μοτίβο του φαντάρου και φτάνω στην ουσία του ζητήματος. Ο θάνατος είναι η επισφράγιση της ειρωνίας της φύσης. Είναι η καλοστημένη φάρσα του Θεού που πάντα δεν χορταίνει να κάνει. Οι δημιουργίες σου, οι σκέψεις σου, το είναι σου παραδίδεται στο σύμπαν χωρίς καν μερικές φορές να προλάβεις να αφήσεις παρακαταθήκη. Αλλά κακά τα ψέματα. Πέθανες, οπότε ή δεν υπάρχεις ή κάνεις παρεά στον Έλβις. Και επειδή ο Έλβις τα σπάει, ε εντάξει να σας πω το κρίμα μου και εγώ με τον Έλβις θα έμενα. Και στις δύο περιπτώσεις, εμπάσει περιπτώσει δεν σε ενδιαφέρει πραγματικά τι έχει απογίνει τούτο το μάταιο πλανητίδιο και οι εμπρηστές που ονομάζονται γήινοι.


Δεν σε ενδιαφέρει οι κουβέντες που ακούγονται απο φίλους και συγγενείς την στιγμή που η μάνα (πουτάνα;) γη σε δέχεται στην ΠΑΝΤΑ παγωμένη αγκαλιά της. Δεν σε ενδιαφέρει σε ποια σελίδα του βιβλιού έμεινες, την τηλεόραση που άφησες ανοιχτή, που σκατά παράτησες τις πιτζάμες σου, την μικρόλεηλασία των προσωπικών σου αντικειμένων, κυρίως απο δευτερής γενιάς απογόνους. Η καρέκλα στο σαλόνι θα αλλαχτεί γιατι ακόμα σε θυμίζει, το αμάξι σου ε καιρός ήταν να αλλαχτεί. Ο καθρέφτης ποτέ δεν θα σε ξαναδεί, το πληκτρολόγιο του υπολογιστή σου θα γίνει παιχνίδι του εγγονού σου. Τα βιβλία σου θα τα φάει η ανακύκλωση και η μουσική σου θα ακουστεί καμια δυό φορές, έτσι για να ακούσουν τι άκουγες. Μια που πλέον, η στάθμη της χρησιμότητας σου στον κόσμο δεν ξεπερνάει το πτώμα του φίλτατοθ πρεζονιού που πέθανε μια Τετάρτη και το παρκάραν στο νεκροτομείο, έχεις πλέον αποφασίσει ότι εισαι πολύ γενναιόδωρος και τα σκουλίκια, ε κάπως πρέπει να ζήσουν και αυτά. Τα ρούχα σου φυσικά είναι περιττά και δίνονται σε χρόνο dt, αφού σε έχουν ντύσει με κουστουμάκι, ότι πρέπει για την περίσταση. Ρακέτες του πινγκ πονγκ, μπιχλιμπίδια που σου φαινόντουσαν αστεία στοιβάζονται σε κούτες. Μετακομίζεις ουσιαστικά χωρίς να χρείαζεται καν να έχεις κλείσει καινούριο σπιτι. Απο μακριά φαντάζει σχεδόν μποεμ. Γενικά έχει πλάκα το σκηνικό, εάν εξαιρέσεις αυτό το εμετικό άρωμα λιβανιού. Όλα σε θυμίζουν (είναι κρίμα πως έχει ταυτιστεί με την ερωτική απογοήτευση αυτή η μεγαλειώδης έκφραση - σκατά στους κλάψες).Και ότι σε θυμίζει πονάει.

Αφιερωμένο στους πραγματικούς ταξιδιώτες του διαστήματος.

See you again space cowboys.


Monday, October 08, 2007

Γενναίος της Σαμ*******ης


Ω ναι, επέστρεψα στον αγαπημένο μου δικτυακό τόπο για να τυπώσω δια ψηφιακών μέσων την σκατομαυρίλα και την μιζέρια μου. Μόνο που αυτή τη φορά, ντυμένος στα χακί, ξυρισμένος και εμφανέστατα πειθήνιος προς τις προσταγές του αγαπημένου μου Ελληνικού Στρατού. Η συμβουλή μου προς τους νεοσύλλεκτους είναι φυσικά μια : ΚΑΤΑΤΑΧΘΕΙΤΕ! ΤΑ ΣΠΑΕΙ!!!! Ε ναι, λοιπόν θα πάω κόντρα στο ρεύμα που θέλει τους νέους ενάντια στο Στρατό και θα πω με ζωηρή κατά τα στρατιωτικά προβλεπόμενα φωνή ΝΑΙ. Όπως καταλαβαίνετε, καθότι στον Στρατό αν έχεις κάτι είναι χρόνος, μπορείς κάλλιστα να αφεθείς σε πελάγη αυτοκριτικής.


Δεν περιμενα ποτέ να έρθω στα αποτελέσματα που έφτασα, αλλά σιγά σιγά καταλαβαίνω αυτό που λένε οι πρεσβύτεροι μας, δηλαδή το κατα κόσμον γνωστό και ως "Στον στρατό θα μεγαλώσεις." Δεν διαφωνώ με αυτό πλέον καθόλου, υπό μια συνθήκη : Στον Στρατό δεν μεγαλωνεις, στον Στρατό καταλαβαίνεις εάν έχεις μεγαλωσει. Φυσικά δεν πρόκειται περί πλύσεως εγκεφάλου ή κάτι παρόμοιο. Είναι μια διαπίστωση που άρχισε να καλλιεργείται εδω και καιρό. Το προβλεπόμενο & και η φρουρά στο γαμώκρυο 5:30 το πρωί εννοείται οτι δεν σε κάνει άντρα. Όμως έχεις μια θεσπέσια ευκαιρία να εναντιωθείς στον παραλογισμό και με υπερηφάνεια να δέχεσαι τις τιμωρίες που δεν σου αξίζουν, αγγαρείες για τις οποίες δεν θα ακούσεις ποτέ ευχαριστώ, γαμωσταυρίδια για μια άδεια που αξίζεις και φυσικά ένα πιάτο φαγητό (βρήκα μια πράσινη κάμπια ζωντανή στο σταφύλι τις προάλλες, φρούτο με κρέας). Και όλα με τον προνομιακό μισθό των 8,62 ευρώ.


Εντάξει πέρα απο την πλάκα, στον Στρατό οργανώνεσαι. Σκέφτεσαι πολύ περισσότερο το μέλλον σου από την πολιτική σου ζωή και δέχεσαι πλέον τον διαχωρισμό απο την στρατιωτική ζωή. Αρχίζεις βάζεις τα πρέπει και τα θέλω σε μια λίστα και θέλεις να οργανώσεις το μέλλον, πράγμα πολύ ειρωνικό δεδομένου του διαγαλαξιακού μπουρδελοκομφούζιου που επικρατεί στον αγαπημένο μας ΕΣ. Γενικά τα πάντα κυλάνε αργά, καταλαβαίνεις οτι η μέρα ΕΧΕΙ ΠΟΛΛΕΣ, ΜΑ ΠΟΛΛΕΣ ΩΡΕΣ, τις οποίες προσπαθείς να γεμίσεις με ένα κάρο μαλακίες : από το παραδοσιακό slide στον προθάλαμο μέχρι στο σκατοκαφέ που βγάζει το μηχάνημα έξω απο τον λόχο. Εξηγώ :



Η υπηρεσία φαντάζει καρκίνος στον δεξί σου όρχη, για να μην μιλήσω για τυχούσα αγγαρεία που ισοδυναμεί με 3 εγκεφαλικά και 4 μπαι-πας. Το κράνος όπου δεν προκαλεί φαγούρα στο κεφάλι ισοδυναμεί με την ανακάλυψη ενός πολυ κοντινού γαλαξία τίνγκα στους εξωγήινους, ο Καψιμιτζής το ανοίγει το μπουρδέλο όποτε του καβλώσει, εφαρμόζεις συντμήσεις στα πάντα. Τα γαμωβερνίκια που σου δώσαν την πρώτη μέρα δεν ανοίγουν με τπτ και προσφέρεται να στα ανοίξει με τον σουγιά του η κλασσική καμπανόφατσα του 3ου θαλάμου του λόχου πίσω απο τον οποίο περπατάει με αργά βήματα ο διοικητής (Σορρυ μεγάλε, όχι σουγιάδες στο στρατό). Η έννοια της καθαριότητας έχει πάρει εντελώς άλλη μορφή απο αυτή που ήξερες, ο λοχίας σου ακούει Σάκη Δάρα για ξύπνημα και συνεχίζει με Άντζελα και Καρά και αποθέτεις φόρο τιμής στο πλυντήριο. Η έννοια της επανάληψης είναι τόσο διάχυτη στο στρατοπεδο όσο και στις εξόδους σου αφού έχεις πάρει μονο 2 παντελόνια και 6 μπλούζες οπότε αναγκαστικά κάθε έξοδος σου μοιάζει με την προηγούμενη. Θέλετε και άλλα ;

Τέσπα , εν κατακλείδει το μεγαθηριο του στρατού μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει να με διαβάλει και αυτό ειναι άκρως θεμιτό. Τα επόμενα νέα λογικά θα είναι από το νησί των Γενναίων. Τα λέμε αδηφάγοι φίλοι μου.

*Τα παραπάνω γεγονότα είναι φανταστικά και δεν έχουν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα*