Ο αλήτης και η απίστευτη μανία του με το αλάτι

Άλλο ένα κυριακάτικο πρωινό που κατάφερε να κρυφτεί στο μεγαλόψυχο Σάββατο ξεκινά. Ομολογουμένως η μέρα δεν έχει ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς. Έχοντας χάσει τον αγαπημένο σου θείο προ πενθημέρου, ξυπνάς λούτσα στον ιδρώτα από ένα γαμημένο εφιάλτη στον οποίο κλασσικά έχεις χάσει τον πατέρα ή την μάνα σου. Ο θάλαμος ροχαλίζει στον απαλό ρυθμό του ράδιο αρβύλα, ο θαλαμοφύλακας έχει λιποθυμήσει πάνω από κάτι τσοντοπεριοδικά με αυτοκίνητα, εσύ περπατάς σε κατάσταση σοκ και προσπαθείς να ηρεμήσεις από ένα τόσο έντονο όνειρο. Και εκεί, εμφανίζεται η σωτηρία, εκεί είναι που τρυπώνει η ματαιοδοξία σου και σε καθησυχάζει : "Δεν έπαθε και τίποτα ο άνθρωπος, απλά πέθανε. Συμβαίνει σε όλους." .


Εφόσον πλέον κατά το σύνταγμα, δεν είμαι πλέον πολίτης αλλά στρατιώτης, είναι απολύτως λογικό να υπάρχει μια πιο μιλιταριστική αποψη των πραγμάτων. Ο κύκλος είναι κάτι το απαγορευμένο στον στρατό καθώς και οι καμπύλες, αφού την πρωτοκαθεδρία έχουν αναλάβει οι ευθείες, τα τετράγωνα και τα ορθογώνια. Νιώθεις την παλαιά φρουρά να εγκαταλείπει, τον χρόνο να τελειώνει και μέρα με την μέρα οι ευθύνες να έρχονται όλο και πιο γρήγορα. Πράγματα που νόμιζες οτι θα σου λείψουν, ούτε καν περνάνε για μια καλημέρα από την χειμαρρώδη σκέψη σου, ενώ άλλα πράγματα που ποτέ δεν σκέφτηκες παλιά, φαντάζουν οξυγονό στα πνευμόνια σου. Τέσπα πολύ το κούρασα με το πλέον ρέτρο πεσιμιστικό μοτίβο του φαντάρου και φτάνω στην ουσία του ζητήματος. Ο θάνατος είναι η επισφράγιση της ειρωνίας της φύσης. Είναι η καλοστημένη φάρσα του Θεού που πάντα δεν χορταίνει να κάνει. Οι δημιουργίες σου, οι σκέψεις σου, το είναι σου παραδίδεται στο σύμπαν χωρίς καν μερικές φορές να προλάβεις να αφήσεις παρακαταθήκη. Αλλά κακά τα ψέματα. Πέθανες, οπότε ή δεν υπάρχεις ή κάνεις παρεά στον Έλβις. Και επειδή ο Έλβις τα σπάει, ε εντάξει να σας πω το κρίμα μου και εγώ με τον Έλβις θα έμενα. Και στις δύο περιπτώσεις, εμπάσει περιπτώσει δεν σε ενδιαφέρει πραγματικά τι έχει απογίνει τούτο το μάταιο πλανητίδιο και οι εμπρηστές που ονομάζονται γήινοι.


Δεν σε ενδιαφέρει οι κουβέντες που ακούγονται απο φίλους και συγγενείς την στιγμή που η μάνα (πουτάνα;) γη σε δέχεται στην ΠΑΝΤΑ παγωμένη αγκαλιά της. Δεν σε ενδιαφέρει σε ποια σελίδα του βιβλιού έμεινες, την τηλεόραση που άφησες ανοιχτή, που σκατά παράτησες τις πιτζάμες σου, την μικρόλεηλασία των προσωπικών σου αντικειμένων, κυρίως απο δευτερής γενιάς απογόνους. Η καρέκλα στο σαλόνι θα αλλαχτεί γιατι ακόμα σε θυμίζει, το αμάξι σου ε καιρός ήταν να αλλαχτεί. Ο καθρέφτης ποτέ δεν θα σε ξαναδεί, το πληκτρολόγιο του υπολογιστή σου θα γίνει παιχνίδι του εγγονού σου. Τα βιβλία σου θα τα φάει η ανακύκλωση και η μουσική σου θα ακουστεί καμια δυό φορές, έτσι για να ακούσουν τι άκουγες. Μια που πλέον, η στάθμη της χρησιμότητας σου στον κόσμο δεν ξεπερνάει το πτώμα του φίλτατοθ πρεζονιού που πέθανε μια Τετάρτη και το παρκάραν στο νεκροτομείο, έχεις πλέον αποφασίσει ότι εισαι πολύ γενναιόδωρος και τα σκουλίκια, ε κάπως πρέπει να ζήσουν και αυτά. Τα ρούχα σου φυσικά είναι περιττά και δίνονται σε χρόνο dt, αφού σε έχουν ντύσει με κουστουμάκι, ότι πρέπει για την περίσταση. Ρακέτες του πινγκ πονγκ, μπιχλιμπίδια που σου φαινόντουσαν αστεία στοιβάζονται σε κούτες. Μετακομίζεις ουσιαστικά χωρίς να χρείαζεται καν να έχεις κλείσει καινούριο σπιτι. Απο μακριά φαντάζει σχεδόν μποεμ. Γενικά έχει πλάκα το σκηνικό, εάν εξαιρέσεις αυτό το εμετικό άρωμα λιβανιού. Όλα σε θυμίζουν (είναι κρίμα πως έχει ταυτιστεί με την ερωτική απογοήτευση αυτή η μεγαλειώδης έκφραση - σκατά στους κλάψες).Και ότι σε θυμίζει πονάει.

Αφιερωμένο στους πραγματικούς ταξιδιώτες του διαστήματος.

See you again space cowboys.