Σας χαιρετώ, δυστυχώς όχι απο την (ελπίζω να είναι ακόμα όρθια) καρέκλα του υπολογιστή μου, αλλά απο το κλασσίκ net-cafe της Σαμ******ης. Στο νησί έχει τον χειρότερο καιρό που μπορεί κάποιος να φανταστεί. Απίστευτες βροχοθύελλες, ασύλληπτοι αέρηδες και η trendy παραλλαγή συνθέτουν πάντα το μαγευτικό ειδύλλιο της Σ********ς. Παρά τις βουλές, λοιπόν του Αιόλου, δεν είμαι διατεθημένος να χαρίσω ούτε μια έξοδο στον χαιρέκακο Θεό της υπηρεσιακής εμπλοκής. Ορμόμενος πάντα απο το σοφό πλην ρηχό ρητό του Έλληνα στρατευμένου "Μωρέ μαλάκα βγες σήμερα, δεν ξέρεις αύριο τι θα σε βάλουν να κάνεις", αδράττω την μέρα, γραπώνω αποφασιστικά το εξοδόχαρτο και απαντάω με ενα σαρδόνιο χαμόγελο στο ειρωνευτικό σχόλιο του Δόκιμου ΑΥΔΜ "Καλά να περάσετε...".
*Τα παραπάνω γεγονότα είναι φανταστικά και δεν έχουν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα*
Μουχαχα! Έχοντας αναλύσει πολλούς και συνάμα ραδιούργους τρόπους για να γλιτώσω την πορεία 9 χλμ. την Δευτέρα με τις φίλτατες σειρούλες, θα περάσω σε ένα άλλο θέμα. Μια που είμαι μακρυά απο το σπίτι μου και δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να απλώσω διάπλατα τις αποψεις μου σε ένα στενό μου φίλο, θα προσπαθήσω να απαντήσω σε ένα ζήτημα που είμαι σίγουρος οτί τον απασχολεί, αν και είμαι πεπεισμένος οτι θα αρνηθεί κάτι τέτοιο. Οπότε εξορμώ απο το διαδικτυακό μου ιστολόγιο, σε μια ανευ προηγουμένως άνανδρη ('Ανανδρο με την έννοια της ανικανότητας του επιτεθέμενου απόκρισης - φανταστείτε ένα σκάκι που τα μαύρα κάθονται και καλαμπουρίζουν ενώ τα άσπρα φασιστικά λαμβάνουν θέσεις στην σκακίερα και αρχίζουν και απειλούν την δύσμοιρη μαύρη στρατιά - (Σχόλιο σχολίου -- παρατηρείτε βεβαίως ότι ο μιλιταρισμός μου και οι παρομοιώσεις μου φτωχαίνουν και γίνονται όλο και πιο εμπόλεμες)) επίθεση, σε ένα αν μητει άλλο άσημο και αδιάφορο καφέ στο επίγειο βασίλειο του κουτσομπολιού, στην Αστορία.
Φίλε, περιττά τα πολλά λόγια, αν και έχω ήδη μακρυγορήσει. Η κατάθλιψη από ένα τέτοιο συμβάν, όπως ο αναπάντεχος χωρισμός, είναι κάτι το περιττό. Είναι ανυπόστατο, ανεριγματικό και προκαλείται καθαρά απο ενδογενείς παράγοντες. Μπορεί να θέτω την αγάπη με μαθηματικούς και ιατρικούς όρους, αλλά δεν παύει να είναι έτσι. Πάρτο και γλωσσολογικά : "Με χώρισε". Δεν ακούς καν το ονομά της. Είναι καθαρά προσωπικό σου σφάλμα, που ενέδωσες χωρίς πρώτα να έχεις σιγουρευτεί για το ποιόν της κοπελιάς. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, ούτε στεναχώριες ούτε ξύδια ουτε λάθη. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι απλά κατανόηση. Κράτα το ζόρι για μέρες δυσκοιλιότητας και άστην σαν μια πορδή στην Σαμοθράκη (πρέπει να συνειδητοποιήσετε την δύναμη του ανέμου εδώ για να κατανοήσετε πλήρως την παρομοίωση). Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε, αν και δεν ειναι αντικειμενικός σκοπός μου. Αυτό που πραγματικά θέλω να πω είναι οτι μερικές φορές δίνεις πράγματα και περιμένεις να πάρεις. Το θέμα ειναι βέβαια σε τι δίνεις σημασία : στο γεγονός της προσφοράς ψυχικού υλικού και παρελκομένων με αυτό ή στην θεία στιγμή της απολαβής, στο "Και εγώ έτσι νιώθω", στο "Και εσύ μου λείπεις". Τέλος πάντων, δεν έχει και πολύ σημασία να ψάχνεις γιατί έφυγε αλλά πως έφυγε. Τι ρεύματα αέρα εκμεταλλεύτηκε και τι σμίλεψε την βαρεμάρα και προκάλεσε την άτακτη φυγή (ω ναι, είμαι σχεδόν Ευελπίς, ελπίζω μέχρι το τέλος της θητείας να έχω στρατικοποιηθεί πλήρως). Το ξέρω πως ο στυγνός ρεαλισμός δεν εφαρμόζεται σε θέματα αγάπης, γιατί φαντάζει σαν ξυράφι σε αιδοίο βρέφους. Αλλά ας μην ξεχνάμε οτί η απάντηση στο μεγάλο ερώτημα του κόσμου είναι μαθηματικώς δοσμένη και ειναι 42.
Το να προσπαθώ να εκφραστώ μερικές φορές είναι σαν να προσπαθώ να περιγράψω το μπλέ.
*Τα παραπάνω γεγονότα είναι φανταστικά και δεν έχουν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα*
Μουχαχα! Έχοντας αναλύσει πολλούς και συνάμα ραδιούργους τρόπους για να γλιτώσω την πορεία 9 χλμ. την Δευτέρα με τις φίλτατες σειρούλες, θα περάσω σε ένα άλλο θέμα. Μια που είμαι μακρυά απο το σπίτι μου και δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να απλώσω διάπλατα τις αποψεις μου σε ένα στενό μου φίλο, θα προσπαθήσω να απαντήσω σε ένα ζήτημα που είμαι σίγουρος οτί τον απασχολεί, αν και είμαι πεπεισμένος οτι θα αρνηθεί κάτι τέτοιο. Οπότε εξορμώ απο το διαδικτυακό μου ιστολόγιο, σε μια ανευ προηγουμένως άνανδρη ('Ανανδρο με την έννοια της ανικανότητας του επιτεθέμενου απόκρισης - φανταστείτε ένα σκάκι που τα μαύρα κάθονται και καλαμπουρίζουν ενώ τα άσπρα φασιστικά λαμβάνουν θέσεις στην σκακίερα και αρχίζουν και απειλούν την δύσμοιρη μαύρη στρατιά - (Σχόλιο σχολίου -- παρατηρείτε βεβαίως ότι ο μιλιταρισμός μου και οι παρομοιώσεις μου φτωχαίνουν και γίνονται όλο και πιο εμπόλεμες)) επίθεση, σε ένα αν μητει άλλο άσημο και αδιάφορο καφέ στο επίγειο βασίλειο του κουτσομπολιού, στην Αστορία. 
Φίλε, περιττά τα πολλά λόγια, αν και έχω ήδη μακρυγορήσει. Η κατάθλιψη από ένα τέτοιο συμβάν, όπως ο αναπάντεχος χωρισμός, είναι κάτι το περιττό. Είναι ανυπόστατο, ανεριγματικό και προκαλείται καθαρά απο ενδογενείς παράγοντες. Μπορεί να θέτω την αγάπη με μαθηματικούς και ιατρικούς όρους, αλλά δεν παύει να είναι έτσι. Πάρτο και γλωσσολογικά : "Με χώρισε". Δεν ακούς καν το ονομά της. Είναι καθαρά προσωπικό σου σφάλμα, που ενέδωσες χωρίς πρώτα να έχεις σιγουρευτεί για το ποιόν της κοπελιάς. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, ούτε στεναχώριες ούτε ξύδια ουτε λάθη. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι απλά κατανόηση. Κράτα το ζόρι για μέρες δυσκοιλιότητας και άστην σαν μια πορδή στην Σαμοθράκη (πρέπει να συνειδητοποιήσετε την δύναμη του ανέμου εδώ για να κατανοήσετε πλήρως την παρομοίωση). Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε, αν και δεν ειναι αντικειμενικός σκοπός μου. Αυτό που πραγματικά θέλω να πω είναι οτι μερικές φορές δίνεις πράγματα και περιμένεις να πάρεις. Το θέμα ειναι βέβαια σε τι δίνεις σημασία : στο γεγονός της προσφοράς ψυχικού υλικού και παρελκομένων με αυτό ή στην θεία στιγμή της απολαβής, στο "Και εγώ έτσι νιώθω", στο "Και εσύ μου λείπεις". Τέλος πάντων, δεν έχει και πολύ σημασία να ψάχνεις γιατί έφυγε αλλά πως έφυγε. Τι ρεύματα αέρα εκμεταλλεύτηκε και τι σμίλεψε την βαρεμάρα και προκάλεσε την άτακτη φυγή (ω ναι, είμαι σχεδόν Ευελπίς, ελπίζω μέχρι το τέλος της θητείας να έχω στρατικοποιηθεί πλήρως). Το ξέρω πως ο στυγνός ρεαλισμός δεν εφαρμόζεται σε θέματα αγάπης, γιατί φαντάζει σαν ξυράφι σε αιδοίο βρέφους. Αλλά ας μην ξεχνάμε οτί η απάντηση στο μεγάλο ερώτημα του κόσμου είναι μαθηματικώς δοσμένη και ειναι 42. Το να προσπαθώ να εκφραστώ μερικές φορές είναι σαν να προσπαθώ να περιγράψω το μπλέ.
