Saturday, November 10, 2007

Πορδή στην Σα*******η


Σας χαιρετώ, δυστυχώς όχι απο την (ελπίζω να είναι ακόμα όρθια) καρέκλα του υπολογιστή μου, αλλά απο το κλασσίκ net-cafe της Σαμ******ης. Στο νησί έχει τον χειρότερο καιρό που μπορεί κάποιος να φανταστεί. Απίστευτες βροχοθύελλες, ασύλληπτοι αέρηδες και η trendy παραλλαγή συνθέτουν πάντα το μαγευτικό ειδύλλιο της Σ********ς. Παρά τις βουλές, λοιπόν του Αιόλου, δεν είμαι διατεθημένος να χαρίσω ούτε μια έξοδο στον χαιρέκακο Θεό της υπηρεσιακής εμπλοκής. Ορμόμενος πάντα απο το σοφό πλην ρηχό ρητό του Έλληνα στρατευμένου "Μωρέ μαλάκα βγες σήμερα, δεν ξέρεις αύριο τι θα σε βάλουν να κάνεις", αδράττω την μέρα, γραπώνω αποφασιστικά το εξοδόχαρτο και απαντάω με ενα σαρδόνιο χαμόγελο στο ειρωνευτικό σχόλιο του Δόκιμου ΑΥΔΜ "Καλά να περάσετε...".

*Τα παραπάνω γεγονότα είναι φανταστικά και δεν έχουν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα*

Μουχαχα! Έχοντας αναλύσει πολλούς και συνάμα ραδιούργους τρόπους για να γλιτώσω την πορεία 9 χλμ. την Δευτέρα με τις φίλτατες σειρούλες, θα περάσω σε ένα άλλο θέμα. Μια που είμαι μακρυά απο το σπίτι μου και δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να απλώσω διάπλατα τις αποψεις μου σε ένα στενό μου φίλο, θα προσπαθήσω να απαντήσω σε ένα ζήτημα που είμαι σίγουρος οτί τον απασχολεί, αν και είμαι πεπεισμένος οτι θα αρνηθεί κάτι τέτοιο. Οπότε εξορμώ απο το διαδικτυακό μου ιστολόγιο, σε μια ανευ προηγουμένως άνανδρη ('Ανανδρο με την έννοια της ανικανότητας του επιτεθέμενου απόκρισης - φανταστείτε ένα σκάκι που τα μαύρα κάθονται και καλαμπουρίζουν ενώ τα άσπρα φασιστικά λαμβάνουν θέσεις στην σκακίερα και αρχίζουν και απειλούν την δύσμοιρη μαύρη στρατιά - (Σχόλιο σχολίου -- παρατηρείτε βεβαίως ότι ο μιλιταρισμός μου και οι παρομοιώσεις μου φτωχαίνουν και γίνονται όλο και πιο εμπόλεμες)) επίθεση, σε ένα αν μητει άλλο άσημο και αδιάφορο καφέ στο επίγειο βασίλειο του κουτσομπολιού, στην Αστορία.

Φίλε, περιττά τα πολλά λόγια, αν και έχω ήδη μακρυγορήσει. Η κατάθλιψη από ένα τέτοιο συμβάν, όπως ο αναπάντεχος χωρισμός, είναι κάτι το περιττό. Είναι ανυπόστατο, ανεριγματικό και προκαλείται καθαρά απο ενδογενείς παράγοντες. Μπορεί να θέτω την αγάπη με μαθηματικούς και ιατρικούς όρους, αλλά δεν παύει να είναι έτσι. Πάρτο και γλωσσολογικά : "Με χώρισε". Δεν ακούς καν το ονομά της. Είναι καθαρά προσωπικό σου σφάλμα, που ενέδωσες χωρίς πρώτα να έχεις σιγουρευτεί για το ποιόν της κοπελιάς. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, ούτε στεναχώριες ούτε ξύδια ουτε λάθη. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι απλά κατανόηση. Κράτα το ζόρι για μέρες δυσκοιλιότητας και άστην σαν μια πορδή στην Σαμοθράκη (πρέπει να συνειδητοποιήσετε την δύναμη του ανέμου εδώ για να κατανοήσετε πλήρως την παρομοίωση). Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε, αν και δεν ειναι αντικειμενικός σκοπός μου. Αυτό που πραγματικά θέλω να πω είναι οτι μερικές φορές δίνεις πράγματα και περιμένεις να πάρεις. Το θέμα ειναι βέβαια σε τι δίνεις σημασία : στο γεγονός της προσφοράς ψυχικού υλικού και παρελκομένων με αυτό ή στην θεία στιγμή της απολαβής, στο "Και εγώ έτσι νιώθω", στο "Και εσύ μου λείπεις". Τέλος πάντων, δεν έχει και πολύ σημασία να ψάχνεις γιατί έφυγε αλλά πως έφυγε. Τι ρεύματα αέρα εκμεταλλεύτηκε και τι σμίλεψε την βαρεμάρα και προκάλεσε την άτακτη φυγή (ω ναι, είμαι σχεδόν Ευελπίς, ελπίζω μέχρι το τέλος της θητείας να έχω στρατικοποιηθεί πλήρως). Το ξέρω πως ο στυγνός ρεαλισμός δεν εφαρμόζεται σε θέματα αγάπης, γιατί φαντάζει σαν ξυράφι σε αιδοίο βρέφους. Αλλά ας μην ξεχνάμε οτί η απάντηση στο μεγάλο ερώτημα του κόσμου είναι μαθηματικώς δοσμένη και ειναι 42.

Το να προσπαθώ να εκφραστώ μερικές φορές είναι σαν να προσπαθώ να περιγράψω το μπλέ.


5 comments:

Anonymous said...

Άθλιος καιρός?Υπομονή...ακομη δεν ειδες τιποτα.. : )

Anonymous said...

Πετάχτηκε από το κρεβάτι ιδρωμένος. Για ακόμη μία φορά το ίδιο όνειρο.
Για ακόμη μία φορά δεν θυμόταν παρά κάποιες αμυδρές εικόνες και ήχους.
Ένας δρόμος χωρίς αρχή και τέλος μέσα σε μία έρημο. Ένα σκουριασμένο αμάξι.
Μία νεκροκεφαλή στην άμμο. Ο ίδιος στέκεται στην άκρη του δρόμου. Όλα ακίνητα και ξαφνικά όλα επιταχύνουν.
Ένα ουρλιαχτό, μία γυναίκα να τρέχει, εκτυφλωτική λάμψη, δυνατός άνεμος. Σύννεφα στροβιλίζουν και παίρνουν τη μορφή ενός κυκλώνα.Ένα σιγανό βουητό στην αρχή που στη συνέχεια γίνεται εκκωφαντικό. Κλείνει τα μάτια και τα αυτιά και γονατίζει.
Και ξαφνικά όλα παγώνουν. Το βουητό σταματάει. Ανοίγει τα μάτια και σηκώνεται. Η σιωπή είναι τρομακτικά απόλυτη. Γυρνάει πίσω του και μπροστά του βρίσκεται ένας τυφλός γέρος. Το μεγαλύτερο μέρος του προσώπου του κρυμμένο από τα μακριά άσπρα του μαλλιά, ενώ τα τα μάτια του κενά χωρίς ίριδα. Παρόλο που είναι τυφλός νιώθει ότι τον κοιτάει. Ο γέρος σηκώνει το χέρι του, τον δείχνει με το δάχτυλό του και λέει:
-"Έδωσες όρκο στους Θεούς και οι Θεοί δεν ξεχνούν. Η ώρα πλησιάζει."
Ύστερα, σαν να συνηδητοποιεί τη σημασία των λόγων του γέρου νιώθει την καρδιά του να σταματάει,
τα πάντα γύρω του εξαφανίζονται και μένει μόνος του στο απόλυτο σκοτάδι. Προσπαθεί
να πάρει απεγνωσμένα ανάσα και την επόμενη στιγμή βρίσκεται στο κρεβάτι του.
Για μία ακόμη φορά προσπαθεί να θυμηθεί τι ήταν αυτό που συνηδητοποίησε στο όνειρο.
Άδικα όμως. Πιθανόν να είναι απλά ένα ηλίθιο όνειρο. Άλλωστε δεν θυμόταν ούτε αυτό το γέρο, ούτε να
έχει δώσει κάποιο όρκο. Τις σκέψεις του διακόπτει ένας εκνευριστικός ήχος. Κατεβάζει το χέρι του με
δύναμη στο ξυπνητήρι και σηκώνεται από το κρεβάτι. Λίγα λεπτά αργότερα βρίσκεται να κοιτάει ένα πρόσωπο
που με δυσκολία αναγνωρίζει. "Ήρθε ο καιρός να ξυριστώ", σκέφτεται. Λίγη ώρα αργότερα, αφού έχει τελειώσει με το ξύρισμα,
δεν φαινόταν να είναι σε καλύτερη κατάσταση. Οι μαύροι κύκλοι κάτω απο τα μάτια του τον έκαναν να φαίνεται
σαν να είχε να κοιμηθεί μέρες. Τα μαλλιά του ανάκατα και λιγδωμένα, το πρόσωπό του χλωμό έδειχνε ότι
δεν τα πήγαινε και τόσο καλά με το νερό και το φαί τώρα τελευταία. "Ίσως πρέπει να κάνω και μπάνιο", σκέφτεται
αλλά το ρολόι του δεν φαινόταν να συμφωνεί μαζί του. Ήδη άκουγε τη γκρίνια του αφεντικού του στο μυαλό του.
Πριν φύγει παίρνει την κάρτα που κρεμόταν δίπλα από την εξώπορτα. Δίπλα στην ξεθωριασμένη φωτογραφία έγραφε:
"Clear World"
"ID 49812"

Καθώς ανέβαινε με το ανσασέρ έβρισε από μέσα του αφού θυμήθηκε ότι το αυτοκίνητο ήταν ακόμα στο συνεργείο.
"Ηλίθιες γκόμενες, δεν ξέρουν να οδηγούν", μουρμούρισε καθώς θυμόταν πως είχε συμβεί.
Κοίταξε το ηλεκτρονικό πάνελ του ανσασέρ. Ακόμα στο -98 ήταν.
Εκείνη την στιγμή χτύπησε το κινητό. Ήταν η πρώην γυναίκα του.
-"Ναι", απάντησε βαριεστημένα.
-"Γεια σου Τομ", απάντησε αυτή με ναζιάρικο τόνο. "Που σε πετυχαίνω?"
-"Στο αιώνιο ανσασέρ."
-"Ακόμα σε αυτό το άθλιο κτίριο μένεις Τομ?"
-"Θα μετακομίσω σύντομα."
Από το ακουστικό ακούστηκε ένα γέλιο που είχε ακούσει πολλές φορές.
-"Αυτό το λες από τότε που είμασταν ακόμη μαζί Τομ", είπε αυτη πειραχτικά.
-"Γιαυτό με πήρες Έλεν?, λεγε γρήγορα γιατί βιάζομαι."
-"Σε πήρα γιατί εσύ μου ζήτησες να σε πάρω, το ξέχασες?"
-"Α ναι, βρήκες αυτό που έψαχνα?"
-"Οχι, αλλά βρήκα ένα όνομα που μπορεί να έχει σχέση. Έντουαρτ Λέρον"
-"Ευχαριστώ Έλεν"
-"Καλή μέρα Τομ και κοίτα να τρως τίποτα, τελευταία φορά που σε είχα δει είχες γίνει σκελετός" του είπε πάλι πειρακτικά.
-"Ναι ναι, τα λέμε."

"Πρώτος όροφος" ακούστηκε μία φωνή που είχε βαρεθεί να ακούει.
Το πάνελ στο ανσασέρ έγραφε -1 οπότε και αυτή η ηλίθια θα έπρεπε να λέει "πρώτος όροφος κάτω από το έδαφος"
Μάλλον η ανθρωπότητα έχει ξεχάσει ότι υπάρχει ουρανός σκέφτηκε. Και ήταν λογικό, ύστερα από τον μεγάλο
πόλεμο η ζωή στην επιφάνεια ήταν μια μακρινή ανάμνηση.

Anonymous said...

malaka den paizei na evales tin sugekrimeni photo apo thuella!!!! to giati tha sto exigiso alli fora. anyway....OXI POU DEN THA SOU AREZE I POREIA VROMOPSARO!!!!!! toodles bro

ntetzevou said...

re malaka focus ligo..

Anonymous said...

1) epitelous evala net sto spiti.
2) ela kai sto xortiath na deis ti kairo exei.. kalo ksex3imwniasma sth sam/kh, egw exw paei mono kalokairi.
3) merikes fores otan prospatheis na perigrapseis kati ginesai apla paranoikos.
4) anelyses poly wraia to xwrismo tou filou sou, ama skeftontan oloi etsi den tha eixame dramata.
5) na psaksw bas kai vroume kamia metathesh edw konta, oso pio makria fevgeis apo dw toso perissotero stratoka##hs ginesai :D

cheers!