Sunday, November 23, 2008

The History of the World


Από τα χρόνια τα παλιά, τα χρόνια που το φως ακόμα δεν είχε αγαπήσει το σκοτάδι, υπήρχε ένας κόσμος μακρυνός, ένας κόσμος ουράνιος όπου τα πλάσματα του φωτός ζούσαν σε πόλεις που επέπλεεαν στα σύννεφα, χρυσοστόλιστες με ασημένια λάβαρα να φωτίζουν τα πέρατα των ουρανών. Κάτω στα μαύρα έγκατα του κόσμου αυτού, ζούσαν τα πλάσματα του σκότους, χωμένα σε υπόγειες πόλεις, σε πόλεις καταραμένες και σκιερές, που τις περπατούσαν πλάσματα ανίερα, απρόσωπα.

Φήμες λένε ότι ο μοναδικός άνθρωπος που διάβασε το Βιβλίο, χιλιάδες χρόνια μετά την ολοκλήρωση του, δάκρυσε τόσο πολύ από τον πραγματικό λόγο της Αιώνιας Μάχης, που στο τέλος επειδή δεν είχε άλλα δάκρυα, άρχισε να κυλάει αίμα από τα μάτια του. Από την μέρα που χάραξε για πρώτη φόρα, τα φλεγόμενα σπαθιά των αγγέλων κατέβηκαν με ορμή να σκίσουν και να εξολοθρεύσουν τους μαύρους δαίμονες και τις αμέτρητες στρατίες τους. Στην μέση των δυο Κόσμων καθόταν ο πρώτος Άνθρωπος, ον που κανείς δεν ξέρει πως γεννήθηκε, αγέραστος και αμίλητος, κάτω από το Καμένο Δένδρο και έβλεπε αμέτρητα κορμία να πέφτουν γύρω του, άλλα να γίνονται φως και να στροβιλίζονται ψηλά και άλλα να γκρεμίζονται βαθιά μέσα στην Γκρίζα Γη.

Πότε του δεν είχε αναμιχθεί. Το μόνο που έκανε ήταν να γράφει στο Βιβλίο την ιστορία αυτού του κόσμου. Ντυμένος σε γκρίζα κουρέλια, έγραφε για την μανία του φωτός να χωθεί στα σωθικά του σκοταδιού, να το σβήσει από κάθε μεριά, από κάθε ιδέα, να γεμίσει τον κόσμο αυτό με λάμψη, με αλήθεια. Ήξερε όμως ότι το σκοτάδι ήταν υπομονετικό, οτί δεν φοβόταν το φως και την δύναμη του. Κάθε φορά που οι ορδές του φωτός ορμούσαν και τρυπούσαν το έδαφος με τόση οργή, φωνάζοντας μανιακές πολεμικές ιαχές, οι λεγεώνες του σκοταδιου,σαν μια σιχαμένες αράχνες αγκάλιαζαν τους λαμπερούς πολεμιστές και τους παρέσερναν ακόμα πιο βαθιά, εκεί που το φως δεν είχε καν ονειρευτεί οτί μπορεί να πάει.


Λίγες ήταν οι φορές που το σκοτάδι προσπάθησε να βγει από την Γκρίζα Γη και να κατακτήσει τους στολισμένους ουρανούς. Όμως κάθε φορά που το σκοτάδι έβγαινε από τον κρύο τάφο του, κομμάτια γης εκτοξευόντουσαν ψηλά, καθώς πίδακες σκοταδιού βγαίναν μέχρι και από την πιο μικρή ρωγμη του εδάφους, τυλιγμένες με σκόνη και ένα ασύλληπτο ψύχος. Μετά απο λίγο μιλούνια σκοτεινων δαιμόνων με καταιγιστική ταχύτητα ορμούσαν προς τον ουρανό, φορώντας κατεστραμένες, σάπιες πανοπλίες και ρομφαίες που ανέβλυζαν μίσος. Τότε όμως τα κάτοπτρα των ουρανών γυρνούσαν ξανά προς το έδαφος, εκατομμύρια φτερωτοί στρατιώτες, φορώντας τις χρυσές πανοπλίες τους, εξαπολυόντουσαν από κάθε γωνία των ουρανών κρατώντας τα πύρινα ξίφη τους, σχηματίζοντας όλοι μαζί ένα χρυσό δράκο που διέλυε κάθε ίχνος, κάθε σημάδι που μπορεί να πρόδιδε την οποιάδηποτε, έστω και προσωρινή παρουσία των δαιμόνων. Αλλά ο Άνθρωπος δεν παρέμβαινε ποτέ.

Την ημέρα εκείνη, ο Άνθρωπος είχε ονείρευτεί. Περίεργο πράγμα για έναν ον που δεν είχε κοιμηθεί ποτέ. Θυμόταν την τελευταία φορά που είχε κλείσει τα μάτια του, είχε γεννηθεί σε αυτόν τον κόσμο. Μπροστά του είχε αντικρίσει ένα πανέμορφο πλάσμα, με δύο μεγάλα άσπρα φτερά να κραδαίνει ένα τεράστιο σπαθί και να αιμοραγγεί από το στόμα και την μύτη. Το φως που εξέπεμπε σίγουρα θα του είχε κάψει τα μάτια, εάν εκείνη την στιγμή δεν του ορμούσε ένας στρατιώτης του σκοταδιού. Ένα τρομακτικό ψύχος ξαφνικά πάγωσε κάθε κίνηση του Ανθρώπου. Παρατηρούσε την μάχη μεταξύ των δυο στρατιωτών. Και οι δυο ήξεραν από την πρώτη στιγμή της εμπλοκής τους ότι ένας θα πέθαινε. Ουρλιαχτά αλλά και δυνατές φωνές ακουγόντουσαν, καθώς και διάφοροι ήχοι, όπως ατσάλι να χτυπάει σε ατσάλι, πάγος να σπάει, φλόγες να ξεψυχάν. Μια ξαφνική κραυγή και οι δυο μανιασμένοι και αιμόφερτοι πολεμιστές μείναν ακίνητοι. Μετά απο λίγο σωριάστηκαν στο έδαφος.

Τότε ο Άνθρωπος σηκώθηκε, άφησε το Βιβλίο, και πλησίασε τον πολεμιστή του σκοταδιού. Έσκυψε δίπλα στο κεφάλι του και τότε ένιωσε τον Θάνατο και το Τέλος. Ο Άνθρωπος άκουσε τα τελευταία λόγια του στρατιώτη και μετά τον είδε να εξαφανίζεται, να μετατρέπεται σε μαύρο χυλό και να απορροφάται από την Γη. Μετά, πλησίασε τον φωτεινό πολεμιστη και τότε ένιωσε την Γέννηση και την Αρχή. Ο στρατιώτης του φωτός προσπάθησε να πλησιάσει τον Άνθρωπο, αλλά εκείνος του είπε "Το ξέρω." Ο στρατιώτης γέλασε και εξαφανίστηκε σε μια φωτεινή ακτίνα που έσκισε τα σύννεφα. Ο Άνθρωπος μετά κάθησε κάτω απο το Καμένο Δέντρο, πήρε στα χέρια του ξανά το Βιβλίο και άρχισε να ξαναγράφει.


Saturday, November 15, 2008

E-mage ή αλλιώς Ε Μάγε





Έχει πλάκα μερικές φορές όταν θέτεις ένα στόχο, είσαι απολύτως σίγουρος οτί θα πετύχεις τον στόχο σου, υπολογίζεις κάθε παράμετρο, σκέφτεσαι τμηματικά αλλά και ολοκληρωμένα τον στόχο σου, ξεκινάς την υλοποιηση και καταλήγεις σε κάτι το διαφορετικό απο το αναμενόμενο. Έτσι και εγώ ξεκίνησα να γράψω για στην εμμονή του γάμου και την υστερία της νεοελληνικής μετακατοχικής Ελληνίδας για την εν λόγω κοινωνική δραστηριότητα αλλά κατέληξα σε ένα άλλο θέμα αρκετά πιο επίκαιρο αλλά και πολύ πιο ενδιαφέρον και πολύπλοκο από τα καπρίτσια των γυναικών μας. Περί e-mage o λόγος λοιπον ή αλλιώς διαδικτυακή προσωπίδα, κυβερνόπροφιλ κτλ κτλ.

Κατ' αρχήν θα ήθελα να παραθέσω κάποιες απόψεις φίλων, γνωστών και άγνωστων :

"Άντε μην βγάλω τα αρ****α μου φωτό και τα ανεβάσω στο γαμ****ο το Facebook."
Παύλος Πάντος. Respect.

"Όταν κάποιος είναι για τον π****ο στην πραγματική του ζωή, γιατί να μην είναι και για τον π*ο online;"

"Δεν έχει σημασία αν το δει κάποιος, σημασία οτί μπορεί να το δει κάποιος."

Το Διαδίκτυο με την σημερινή του μορφή, για να αποδώσουμε και τις δέουσες τιμές, είναι δώρο του Sir Tim Berners Lee. Οταν το δημιούργησε, είχε στο μυαλό του μια ελεύθερη κοινωνία, στην οποία ο καθένας θα μπορούσε να παραθέσει την παπαριά του χωρίς τον φόβο της δέσμευσης και της λογοκρισίας. Το γεγονός οτί το όνειρο του συνεχίζεται ακόμα και σήμερα στις οικονομικές χούντες που διαφεντεύουν τα έθνη την σήμερον ημέρα είναι ίσως μια ελπίδα για καλύτερο αύριο. Τέλος πάντων, να μην μακρυγορώ, στην συνέχεια ήρθε ο έταιρος Καππαδόκης, ο Mark Zuckerberg, ο σχεδιαστής του Facebook, μια 19χρονη (τότε) μύξα, που έφτιαξε (έγραψε για τους έχοντας γνώση) το Facebook για να μπορούν οι συμφοιτητές του να ανεβάζουν φωτογραφίες απο τα πάρτυ του Harvard (φαντάζομαι μεγάλα ρεμάλια θα κυκλοφορούν εκεί) και να σχολιάζουν τις μπέκρες και τις κραιπάλες. Έκτοτε έγινε ενα τεράστιο μπαμ, ο κόσμος "ξαφνικά" έμαθε την χρησιμοτητα του Διαδικτύου μπλα μπλα μπλα ===> σημερινή κατάσταση, το Facebook έγινε status quo, οι μη έχοντες Facebook κρίνονται αυτομάτως παλαιολιθικοί (αυτοί που δεν έχετε συνειδητά, όχι παιδιά μου δεν είστε επαναστάτες).


Γιατί το Facebook πέτυχε και γιατί όχι τα άλλα; Πολλοί λόγοι συντρέχουν σε αυτο το γεγονός αλλά θα αρκεστούμε στον παράγοντα της απλότητας και της αλυσιδωτής δημιουργίας φίλων. Και μετά από αυτή την εισαγωγή, φτάνουμε επιτέλους στο ψητό. Η δημιουργία των ηλεκτρονικών προφίλ σε ιστοσελίδες μεγάλης επισκεψιμοτητας προκαλεί και την ανάγκη των χρηστών για την δημiουργία ενός image, ενός e-mage όπως πολύ σωστά πρότεινε ο γνωστός δεινόσαυρος Periergus Rex. Εξηγώ : για τους ίδιους λόγους που φτιάχνει κάποιος ένα κοινωνικό προφίλ (νομιζω είναι περιττό να εξηγήσω γιατί ένα image είναι πλαστό, φρούδο και στηριγμένο σε φοβίες και κόμπλεξ), για τους ίδιους ακριβώς προσπαθεί να πλάσει και μια διαδικτυακή βερσιόν. Είναι ηλίου φαινότερον, ότι το διαδικτυακό προφίλ υπερέχει του κοινωνικού, καθότι το πρώτο βρίσκεται σε γραπτή μορφή, είναι προσβάσιμο 24 ώρες την ημέρα, πλάθεται με περισσότερη άνεση και δεν χρείαζεται διαπροσωπική σχέση. Μόνο να ξέρεις την βιβλιοθήκη του Λίντς (για να την γράψεις στο favorite books) και να έχεις μια φωτό με βυζάρες,μπουτάρες, κωλάρες για τις γυναίκες/κοιλιακούς, γωνίες στο πρόσωπο για τους δε αρρένες and you are all there.


Νομίζω φίλτατοι πως χάνουμε το νόημα. Καταλαβαίνω την αρχέγονη αναγκη του ανθρώπου να πλασάρεται και να αυτοσερβίρεται σε πομπώδεις πιατέλες. Καταλαβαίνω επίσης τι σημαίνει για κάποιους να είναι cool, να εμπλέκονται σε κοινωνικά δρώμενα. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι what's the fucking problem αν κάποιος λίγο το χαλάσει. Δηλαδή είναι τόσο σημαντικό αν βάλω μια φωτό που είμαστε όλοι κομμάτια, ή εαν βάλω ένα υβριστικό σχόλιο σε αναρτημένη θέση; Δηλαδή, θα απολυθείς απο την δουλειά σου εάν σε δει το αφεντικό σου να είσαι πάνω σε ένα πολύφωτο και να κάνεις τον χιμπατζή; Η μήπως θα χάσεις τα γκομενάκια άμα κάποιος σε δει να κοιμάσαι στην Τσιμισκή; Νομίζω τελικά πως ο ιερός άθλος της κοινωνικής αποδοχής θα μαστίζει για πάντα τις μεσαίες τάξεις (οι κατώτερες πεινάνε, οι υψηλότερες προσδιόριζονται από άλλες παραμέτρους) και ο καθωσπρεπισμός και τα ταμπού(αυτού του είδους) πρέπει κάποτε να εκλείψουν. Δηλαδή είναι πραγματικά χαζό να νομίζεις ότι το
> <span>Facebook ή αλλιώς ελάτε όλοι στην μεγάλη παρτούζα</span><br />

έλω να με αγαπάνε όλοι χωρίς να έχω κάνει τπτ για αυτό."

θα βοηθήσει στην εξάλειψη της μιζέριας και της ρουτίνας που τόσο περίτεχνα σε ρίξαν οι άλλοι (πάντα οι άλλοι φταίνε), δυσμοιρε/άμοιρη. Συνοψίζοντας, με το να κοστίζω $54,000,000 στο Friends For Sale δεν σημαίνει ότι οντως τόσο κοστίζω. Μάλλον λιγότερο, και ακόμα πιθανότερο, πολύ λιγότερο.

Θα μου πεις φίλε Πλάτωνα, ότι η ανάγκη της κοινωνικότητας ενός ατόμου είναι τόσο έντονη όσο η ανάγκη του να προβάλει το προσωπείο του στο κοινό (αν ζούσες, μια παρόμοια πίπα θα έλεγες). Όμως φίλε Πλάτωνα, εσύ έχεις Facebook;

Best regards,
George


Friday, November 07, 2008

Γειά σου Ομπάμα αλάνι




Χαιρετώ σας, φίλτατοι τσουτσουνοκαλλιεργητές καθώς και λάτρεις παλαιών ξεχασμένων παγανιστικών θρησκειών. Πολλοί μήνες απουσίας, πολλά καινούρια πράγματα. Όταν τελικά απομακρύνεσαι από ένα χώρο ιδεών, τελικά είναι δύσκολο να επανέλθεις. Η αναπροσαρμογή είναι σαφώς πιο ανώμαλη από την προσαρμογή, γιατί αυτή τη φορά πρέπει να δώσεις μεγαλύτερο αντίτιμο στον Χάροντα για να πας στα Ηλύσια Πεδία (ξέρετε, αυτά με τα πολλά ηλεκτρονικά και τα ποδοσφαιράκια στο δεύτερο όροφο). Πολλά θέματα τα οποία μπορείς να θίξεις ξεκινώντας από την ταρίχευση όρχεων νεροβουβάλων (εάν κρίνεται κοινωνικά & ηθικά σωστό) μέχρι και την απομόνωση των διαδικτυακά εξαρτημένων ατόμων.

ΟΜΩΣ!!!

Το σημερινό θέμα που επέλεξα είναι ένα πρόβλημα(;) που μαστίζει την ανθρωπότητα από την στιγμή από την στιγμή που ο πρώτος πίθηκος κατέβηκε από τα δέντρα και άνοιξε μαγαζί με καλλυντικά (ναι ναι, οι γκόμενες από τότε βαφόντουσαν). 'Εχούσης χιλιάδων ονομάτων σε εκατοντάδες γλώσσες, σύγχρονες, παλαιές, μεσαιωνικές, βυζαντινές, αρχαίες, η ΒΛΑΚΕΙΑ είναι μια καθαρή, μια αγνή μορφή ενέργειας που ωθεί την ανθρωπότητα στα άκρα, στην πρόοδο αλλά και στα Τάρταρα. Καταρχήν σαν θετικό μυαλό, οφείλω να προβώ σε μια πρόχειρη κατηγοριοποίηση :

Α) Βλακεία με την έννοια της ανεγκέφαλης, της μη σθεναρά σκεπτόμενης πράξης : π.χ. είσαι με φιλαράκια, έχετε πιει ότι έχετε πιει και σου φαίνεται καλή ιδέα να σκαρφαλώσετε σε κουτί της ΔΕΗ για να βγείτε μια φωτογραφία. Η δυναμική της ισορροπίας σου βρίσκεται στο ναδίρ, με αποτέλεσμα να γίνεσαι βάρος στην τσέπη του Έλληνα φορολογούμενου αλλά και μπελάς των γιατρών στο τοπικό εφημερεύον νοσοκομείο.

Β) Βλακεία με την έννοια του νοητικού επιπέδου (π.χ. αυτός είναι βλάκας || μαλάκας ~ έχουν την ίδια ρίζα {μαλάκας ~ μολόσκω || βλόσκω ~ βλάκας}) : πρόκειται για μια πιο πάγια, περισσότερο απλωμένη χρονικά κατάσταση στην οποία ο φίλος μας ο μαλάκας ή , εάν θέλετε, ο μαλάκας φίλος μας υποπίπτει διαρκώς σε καταστάσεις ανουσιότητας, ανωριμότητας, ανεπάρκειας, ανικανότητας και πολλές άλλες που ξεκινάν από το γράμμα Α.

Η ουσιώδης διαφορά δεν κείτεται στην εξάρτηση της έννοιας από τον χρόνο ως μετρική στάθμη αλλά από την αντιληπτική ικανότητα του ατόμου που πράττει βλακωδώς. Φυσικά σε όλο αυτό το πανηγύρι, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τον βασικότατο παράγοντα της διαφορετικής θεώρησης της βλακείας από άτομο σε άτομο. Η διαφορά του βλάκα από τον έξυπνο βρίσκεται στην μικρή αλλά σημαντικότατη λεπτομέρεια του γίγνεσθαι. Εδώ και πολλά, πολλά, πολλά x 10 χρόνια υπάρχει ένας απίστευτος φασισμός με τα έξυπνα άτομα που θέλουν να πράττουν βλακωδώς. Η σοβαροφάνεια και οι υπάρχουσες κοινωνικές δομές επικρίνουν διαρκώς τα άτομα αυτά, στολίζοντας τους με σχόλια όπως "δεν θα καταφέρεις τίποτα με το να κάνεις σαν χαζός, γιατί παιδί μου κρεμάστηκες από το πολύφωτο, έλα ρε φίλε μην τα κάνεις αυτά μας βλέπουν οι γκόμενες, μην φωνάζεις εδώ είναι κυριλέ μαγαζί, και σου το έχω πει 3000 φορές Δρ. Φονμεσμερμιτστάιγκερ δεν γίνεται να κάνεις πάρτυ με τους φίλους σου στον εξωμοιωτή αντι-βαρύτητας".

Η βλακεία είναι μια εναλλακτική απάντηση στην επιβολή κοινωνικών νορμών και κανόνων. Όντας ένας περήφανος κύρηκας της νοητικής πεοπαλινδρόμησης (της χειρονακτικής είναι όλος ο ανδρικός πληθυσμός, σε ευχαριστώ Jenna Jameson, Brianna Banks και τα υπόλοιπα κορίτσια), νομίζω πως η βλακεία είναι η αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου να απελευθερωθεί από τα δεσμά της ρουτίνας και της καθημερινότητας, αλλά και κρώξει διαφορετικά από το υπόλοιπο σμήνος. Η βλακεία θα μπορούσε άνετα να εξισωθεί με την μουσική, καθότι έχουν πολλά κοινά γνωρίσματα : την μοναδικότητα της πράξης (Κάθε άτομο δεν μπορεί να αναπαράξει με τον ακριβώς ίδιο τρόπο μια ηλίθια πράξη, φέροντας πάντα τα ίδια αποτελέσματα ~ Βίβλος της Μαλακίας : Χαίρε Ηλίθιε Κεφ. 4), την έμπνευση και τον αυτοσχεδιασμό. Μια ηλίθια πράξη σφραγίζεται πάντα από τον δράστη και σχεδόν πάντα υπάρχει ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων που βρίσκει την πράξη εμπνευσμένη και προσπαθεί να την αντιγράψει, άλλες φορές επιτυχώς και άλλες φορές όχι.

Η βλακεία δρα σε πολλές περιπτώσεις και σαν αγχολυτικό, αφού το αποτέλεσμα στην πλειονότητα των περιπτώσεων δεν έχει σημασία. Τοιουτοτρόπως, καταφέρνουμε να αφαιρέσουμε τον παράγοντα άγχος ποσοστιαία από την ζωή μας, ενώ παράλληλα διασκεδάζουμε και περνάμε καλά. Το πόστ είναι αφιερωμένο σε όσους έχουν κλάσει δυνατά στην ώρα της Κυριακάτικης Λειτουργίας, σε όλους όσους την πέφτουν σε γκόμενες στα
bar, σε αυτούς που δεν ενδιαφέρονται τόσο για το εξωτερικό image τους και φυσικά στον μεγαλύτερο βλάκα όλων των εποχών (δεν ξέρω ποιος είναι αλλά αφού υπάρχει ο εξυπνότερος, σίγουρα θα υπάρχει και ο βλακωδέστερος). Βέβαια άμα το καλοσκεφτείς θέλει πολύ εξυπνάδα για να κάνεις μια τεράστια βλακεία, καθότι ο έξυπνος καταλαβαίνει πλήρως τις συνέπειες της βλακείας του. ΑΡΑ καταλήγουμε ότι οι μεγαλύτεροι μαλάκες δυνητικά ήταν τα μεγαλύτερα μυαλά της Ιστορίας, αφού μόνο αυτοί μπορούσαν να σκεφτούν κάτι το ηλιθιωδώς εφυές.

Los boulos τώρα γιατί με περιμένει και ο Περίεργας.



Saturday, May 24, 2008

Bitter End


Η παύση των post έγινε διότι υπήρξαν παρατηρήσεις από τον Ε.Σ. για το περιεχόμενο των posts. Το blog θα συνεχιστεί κανονικά μετά τις 7 Αυγούστου, με την επανέναρξη της (ΑΝΤΕ ΟΜΩΣ) πολιτικής μου ζωής. Απλά το αναφέρω, γιατί αρκετοί με ρωτήσαν γιατί δεν γράφω πια.

Thanx people.

Υ.Γ. 74 δεν ήταν ποτέ πολλές.


Sunday, January 06, 2008

Time waits for nobody


YES BABY, I AM BACK!


Χρονιά πολλά και καλή χρονιά φίλτατοι αλλά και άσπονδοι εχθροί μου. 3,5 μήνες απουσίας ομολογουμένως σε κάνουν να ξεχνάς πολλά, για παράδειγμα το μπρελόκ σου, αντί για το σχοινένιο μηνόμετρο αποτελούμενο απο κόμπους για τον κάθε μήνα που έχεις κάνει μέσα, ή το υπέροχο και ντελικάτο καπιτονέ κωλόχαρτο που έχει αγοράσει η μάνα σου, αντί για το γυαλόχαρτο που πουλάει ο Καψάς. Περιμένεις (;) να δείς κοσμοιστορικά γεγονότα, και αντι για το τείχος του Βερολίνου βλέπεις ότι η ζωή κυλάει στους ρυθμούς που την είχες αφήσει, χωρίς σημαίες και φωνές. Συμπληρώνοντας 5 μήνες ακριβώς στρατιωτικής ζωής (2,5 εκ των οποίων στον φόβο και στον τρόμο του Έλληνα στρατιώτη, στην φίλτατη Παραμεθώριο a.k.a. the proud Highlands of Gatzolia), μπορώ να πω τα εξής :

1) Το καθιστό χέσιμο είναι προνόμιο.
2) Μπορείτε να κοιμηθείτε σε ασύλληπτα σημεία, αρκεί να νυστάζετε.
3) Τα όρια αντοχής αλλά και ανοχής σας είναι πολυ μεγαλύτερα απ' ότι φαντάζεστε.
4) Η έννοια της ηλεκτροθωράκισης υπάρχει.
5) Κάθε στρατόπεδο έχει το ελάχιστο ένα αδέσποτο σκυλί.
6) Ό,τι και να σας πει ο γιατρός της μονάδας, δεν χρειάζεται όλα τα πλαστικά γάντια που έχει το κουτί.
7) Το σκάκι κάνει την θητεία μικρότερη.
8) Η Βίβλος λέει ψέματα, η ολοκλήρωση της στρατιωτικής θητείας έχει πολυ παραπάνω ονόματα από τον Διάβολο.
9) Αν η μαλακία ήταν εργόχειρο, ξέρω πολλούς που θα είχαν κάνει τα προικιά τους.

Καλούμενος αλλά και παράλληλα φανατικά αρνούμενος να συμμετάσχω στο κίνημα της απλόποιησης, αν οχι μυημένος τουλάχιστον υπέρμαχος της συνθετότητας, της ποικιλομορφίας και της ακριβής τοποθέτησης, έρχομαι σήμερα να παραθέσω τις απόψεις περί του χρόνου.
Καταρχήν, κρίνεται αναγκαίο να δωθεί ένας ορισμός :



Χρόνος

Σύμφωνα με το Λεξικό της Οξφόρδης με τον όρο χρόνος εννοείται "η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον, θεωρούμενη ως σύνολο". Γενικά Χρόνος χαρακτηρίζεται η ακριβής μέτρηση μιας διαδικασίας από το παρελθόν στο μέλλον. Κάθε φυσικό φαινόμενο π.χ. μια πτώση αντικειμένου στο έδαφος εξελίσσεται στην έννοια της ορισμένης χρονικής περιόδου. Ο χρόνος μετράται σε μονάδες όπως το δευτερόλεπτο και με ειδικά όργανα τα χρονόμετρα π.χ. ρολόι. Οι καθημερινές εμπειρίες αποδεικνύουν πως ο χρόνος "κυλάει" με τον ίδιο πάντα ρυθμό και μόνο προς μια κατεύθυνση - από το παρελθόν προς το μέλλον. Η κίνηση γενικότερα ούτε μπορεί να διακοπεί αλλά και ούτε να αντιστραφεί στην έννοια του χρόνου.


Όντας υπέρμαχος της θεωρίας που πιστεύει οχι στο φονταμενταλισμό της χρονικής έννοιας, αλλά στην υφέρπουσα και ύπουλη ανθρώπινη παρέμβαση, πιστεύω πως ο χρόνος δεν είναι σχετική έννοια. Η ασάφεια που προσδίδεται κάθε φορά υπόκειται σε παράγοντες καθαρά εγκεφαλικούς. Εξηγώ : όταν βλέπεις μια ταινία με προσήλωση, αρχίζεις και βομβαρδίζεσαι απο εικόνες, οι οποίες ως αποτέλεσμα έχουν την αποκοπή σου από το γύρω περιβάλλον σου. Πολλές φορές όταν τελειώνει μια ταινία, νιώθεις ένα κενό, μια μικρή διαταραχή στην δομή της αντίληψης σου. Πιστεύεις ότι πέρασε πολύ ώρα, άλλες φορές πιστεύεις ότι πέρασε λίγο. Αυτό είναι μια απο τις χιλιάδες παρατηρήσεις (και όχι αποδείξεις) ότι ο χρόνος δεν υπήρχε πριν από τον άνθρωπο.

Στον Στρατό, οπώς πολύ καλά γνωρίζουν όσοι πήγαν και όσοι πολύ καλά θα μάθουν όσοι θα πάνε, ο χρόνος είναι κάτι σαν μια αργή,μαύρη, γλοιώδης μάζα που δεν σε αφήνει να ευχαριστηθέις σχεδόν τίποτα. Ομολογουμένως οι φορές που κοιτάς το ρολόι κατά την διάρκεια της μέρας είναι τουλάχιστον πενταπλάσιες απο το κανονικό μέσο όρο. Πάρα αυτά καταλαβαίνεις ότι στην πραγματική ζωή (θα εξηγήσω αργότερα τις διαφορές μεταξύ στρατιωτικής και πραγματικής ζωής) έχεις άπειρο χρόνο να κάνεις πράγματα, να δημιουργήσεις αλλά και να αναπλάσεις. Κάθε δευτερόλεπτο σε φέρνει πιο κοντά στην πραγμάτωση αλλά και στο τέλος, οπότε μπορεί να ακούγεται οξύμωρο αλλά ο χρόνος φέρνει την ζωή και τον θάνατο μαζί. Δεν μπορείς να αποδείξεις ότι έζησες, εάν δεν πεθάνεις. Καθότι ο υποσυνείδητος ορθολογισμός του ανθρώπου υπαγορεύει την περατότητα ως βασικό στοιχείο για την κατανόηση, η ανθρώπινη ζωή χωρίζεται σε πάρα πολλά ( θεωρητικώς μετρήσιμα) χρονικά διαστήματα. Βέβαια μπορεί να είσαι από αυτούς τους αντροχωρίστρες τους φυσικούς και να υποστηρίζεις ότι ο χρόνος τέμνεται διαρκώς σε επιμέρους τμήματα, αλλά εντάξει η διαφορά της ιδιοφυίας με την βλακεία είναι ότι η βλακεία δεν έχει όρια. Καταραμένοι φυσικοί!

Τέλος πάντων που θέλω να καταλήξω ; Α ναι. Εντάξει το φανταρικό παλεύεται πολύ άνετα, αρκεί να βάζεις μικρούς χρονικούς στόχους της τάξης των ημερών. Έαν παγιδευτείς σε βρόχους μετρημάτων ημερών, τότε πολύ απλά ΧΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ. Γενικά κατάλαβα, ίσως και με την βοήθεια ενός προσφιλούς ατόμου του στενού μου περιβάλλοντος, ότι δεν έχει νόημα να στεναχωριέσαι για κάτι μελλοντικό. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να προετοιμαστείς παρά να πανικοβάλλεσαι και να προσπαθείς να το αποφύγεις. Λόγω της αγιότητας της μέρας, θα αναφερθώ στην βιβλική χροιά του Χρόνου, η οποία είναι μια αρκετά καλή προσέγγιση στο θέμα. Η Βίβλος προστάζει (σιωπηλά πάντα) να προετοιμάζεσαι για την ημέρα της Κρίσης. Εγώ θα ήθελα λιγάκι να το προσαρμόσω στα δικά μου μέτρα και σταθμά, λέγοντας οτί πρέπει να προετοιμάζεσαι για το αναπόφευκτο. Το τι μέλλει γενέσθαι είναι μια παράμετρος καθοριστική αλλά όχι και αποκλειστική για τις κινήσεις σου. Και όπως καταλάβατε, η πράξη της μετάνοιας έχει μελλοντικό χαρακτήρα και όχι παρελθοντικό, δηλάδή εάν έκανες την κουτσουλιά, είναι σαφώς προτιμότερο να επικεντρωθείς στην αποφυγή της επόμενης παρά στην μνημόνευση της προηγούμενης. Κοινώς, όπως είπε και ο φίλος μας ο Γκάνταλφ, δεν έχει σημασία πόσο χρόνο έχεις αλλά τι θα κάνεις με τον χρόνο που σου δίνεται.

Σχόλια καλοδεχούμενα όπως παντα. Αυτά.