YES BABY, I AM BACK!
Χρονιά πολλά και καλή χρονιά φίλτατοι αλλά και άσπονδοι εχθροί μου. 3,5 μήνες απουσίας ομολογουμένως σε κάνουν να ξεχνάς πολλά, για παράδειγμα το μπρελόκ σου, αντί για το σχοινένιο μηνόμετρο αποτελούμενο απο κόμπους για τον κάθε μήνα που έχεις κάνει μέσα, ή το υπέροχο και ντελικάτο καπιτονέ κωλόχαρτο που έχει αγοράσει η μάνα σου, αντί για το γυαλόχαρτο που πουλάει ο Καψάς. Περιμένεις (;) να δείς κοσμοιστορικά γεγονότα, και αντι για το τείχος του Βερολίνου βλέπεις ότι η ζωή κυλάει στους ρυθμούς που την είχες αφήσει, χωρίς σημαίες και φωνές. Συμπληρώνοντας 5 μήνες ακριβώς στρατιωτικής ζωής (2,5 εκ των οποίων στον φόβο και στον τρόμο του Έλληνα στρατιώτη, στην φίλτατη Παραμεθώριο a.k.a. the proud Highlands of Gatzolia), μπορώ να πω τα εξής :
1) Το καθιστό χέσιμο είναι προνόμιο.
2) Μπορείτε να κοιμηθείτε σε ασύλληπτα σημεία, αρκεί να νυστάζετε.
3) Τα όρια αντοχής αλλά και ανοχής σας είναι πολυ μεγαλύτερα απ' ότι φαντάζεστε.
4) Η έννοια της ηλεκτροθωράκισης υπάρχει.
5) Κάθε στρατόπεδο έχει το ελάχιστο ένα αδέσποτο σκυλί.
6) Ό,τι και να σας πει ο γιατρός της μονάδας, δεν χρειάζεται όλα τα πλαστικά γάντια που έχει το κουτί.
7) Το σκάκι κάνει την θητεία μικρότερη.
8) Η Βίβλος λέει ψέματα, η ολοκλήρωση της στρατιωτικής θητείας έχει πολυ παραπάνω ονόματα από τον Διάβολο.
9) Αν η μαλακία ήταν εργόχειρο, ξέρω πολλούς που θα είχαν κάνει τα προικιά τους.
Καλούμενος αλλά και παράλληλα φανατικά αρνούμενος να συμμετάσχω στο κίνημα της απλόποιησης, αν οχι μυημένος τουλάχιστον υπέρμαχος της συνθετότητας, της ποικιλομορφίας και της ακριβής τοποθέτησης, έρχομαι σήμερα να παραθέσω τις απόψεις περί του χρόνου. Καταρχήν, κρίνεται αναγκαίο να δωθεί ένας ορισμός :
Χρόνος
Σύμφωνα με το Λεξικό της Οξφόρδης με τον όρο χρόνος εννοείται "η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον, θεωρούμενη ως σύνολο". Γενικά Χρόνος χαρακτηρίζεται η ακριβής μέτρηση μιας διαδικασίας από το παρελθόν στο μέλλον. Κάθε φυσικό φαινόμενο π.χ. μια πτώση αντικειμένου στο έδαφος εξελίσσεται στην έννοια της ορισμένης χρονικής περιόδου. Ο χρόνος μετράται σε μονάδες όπως το δευτερόλεπτο και με ειδικά όργανα τα χρονόμετρα π.χ. ρολόι. Οι καθημερινές εμπειρίες αποδεικνύουν πως ο χρόνος "κυλάει" με τον ίδιο πάντα ρυθμό και μόνο προς μια κατεύθυνση - από το παρελθόν προς το μέλλον. Η κίνηση γενικότερα ούτε μπορεί να διακοπεί αλλά και ούτε να αντιστραφεί στην έννοια του χρόνου.
Όντας υπέρμαχος της θεωρίας που πιστεύει οχι στο φονταμενταλισμό της χρονικής έννοιας, αλλά στην υφέρπουσα και ύπουλη ανθρώπινη παρέμβαση, πιστεύω πως ο χρόνος δεν είναι σχετική έννοια. Η ασάφεια που προσδίδεται κάθε φορά υπόκειται σε παράγοντες καθαρά εγκεφαλικούς. Εξηγώ : όταν βλέπεις μια ταινία με προσήλωση, αρχίζεις και βομβαρδίζεσαι απο εικόνες, οι οποίες ως αποτέλεσμα έχουν την αποκοπή σου από το γύρω περιβάλλον σου. Πολλές φορές όταν τελειώνει μια ταινία, νιώθεις ένα κενό, μια μικρή διαταραχή στην δομή της αντίληψης σου. Πιστεύεις ότι πέρασε πολύ ώρα, άλλες φορές πιστεύεις ότι πέρασε λίγο. Αυτό είναι μια απο τις χιλιάδες παρατηρήσεις (και όχι αποδείξεις) ότι ο χρόνος δεν υπήρχε πριν από τον άνθρωπο.
Στον Στρατό, οπώς πολύ καλά γνωρίζουν όσοι πήγαν και όσοι πολύ καλά θα μάθουν όσοι θα πάνε, ο χρόνος είναι κάτι σαν μια αργή,μαύρη, γλοιώδης μάζα που δεν σε αφήνει να ευχαριστηθέις σχεδόν τίποτα. Ομολογουμένως οι φορές που κοιτάς το ρολόι κατά την διάρκεια της μέρας είναι τουλάχιστον πενταπλάσιες απο το κανονικό μέσο όρο. Πάρα αυτά καταλαβαίνεις ότι στην πραγματική ζωή (θα εξηγήσω αργότερα τις διαφορές μεταξύ στρατιωτικής και πραγματικής ζωής) έχεις άπειρο χρόνο να κάνεις πράγματα, να δημιουργήσεις αλλά και να αναπλάσεις. Κάθε δευτερόλεπτο σε φέρνει πιο κοντά στην πραγμάτωση αλλά και στο τέλος, οπότε μπορεί να ακούγεται οξύμωρο αλλά ο χρόνος φέρνει την ζωή και τον θάνατο μαζί. Δεν μπορείς να αποδείξεις ότι έζησες, εάν δεν πεθάνεις. Καθότι ο υποσυνείδητος ορθολογισμός του ανθρώπου υπαγορεύει την περατότητα ως βασικό στοιχείο για την κατανόηση, η ανθρώπινη ζωή χωρίζεται σε πάρα πολλά ( θεωρητικώς μετρήσιμα) χρονικά διαστήματα. Βέβαια μπορεί να είσαι από αυτούς τους αντροχωρίστρες τους φυσικούς και να υποστηρίζεις ότι ο χρόνος τέμνεται διαρκώς σε επιμέρους τμήματα, αλλά εντάξει η διαφορά της ιδιοφυίας με την βλακεία είναι ότι η βλακεία δεν έχει όρια. Καταραμένοι φυσικοί!
Τέλος πάντων που θέλω να καταλήξω ; Α ναι. Εντάξει το φανταρικό παλεύεται πολύ άνετα, αρκεί να βάζεις μικρούς χρονικούς στόχους της τάξης των ημερών. Έαν παγιδευτείς σε βρόχους μετρημάτων ημερών, τότε πολύ απλά ΧΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ. Γενικά κατάλαβα, ίσως και με την βοήθεια ενός προσφιλούς ατόμου του στενού μου περιβάλλοντος, ότι δεν έχει νόημα να στεναχωριέσαι για κάτι μελλοντικό. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να προετοιμαστείς παρά να πανικοβάλλεσαι και να προσπαθείς να το αποφύγεις. Λόγω της αγιότητας της μέρας, θα αναφερθώ στην βιβλική χροιά του Χρόνου, η οποία είναι μια αρκετά καλή προσέγγιση στο θέμα. Η Βίβλος προστάζει (σιωπηλά πάντα) να προετοιμάζεσαι για την ημέρα της Κρίσης. Εγώ θα ήθελα λιγάκι να το προσαρμόσω στα δικά μου μέτρα και σταθμά, λέγοντας οτί πρέπει να προετοιμάζεσαι για το αναπόφευκτο. Το τι μέλλει γενέσθαι είναι μια παράμετρος καθοριστική αλλά όχι και αποκλειστική για τις κινήσεις σου. Και όπως καταλάβατε, η πράξη της μετάνοιας έχει μελλοντικό χαρακτήρα και όχι παρελθοντικό, δηλάδή εάν έκανες την κουτσουλιά, είναι σαφώς προτιμότερο να επικεντρωθείς στην αποφυγή της επόμενης παρά στην μνημόνευση της προηγούμενης. Κοινώς, όπως είπε και ο φίλος μας ο Γκάνταλφ, δεν έχει σημασία πόσο χρόνο έχεις αλλά τι θα κάνεις με τον χρόνο που σου δίνεται.
Σχόλια καλοδεχούμενα όπως παντα. Αυτά.
Στον Στρατό, οπώς πολύ καλά γνωρίζουν όσοι πήγαν και όσοι πολύ καλά θα μάθουν όσοι θα πάνε, ο χρόνος είναι κάτι σαν μια αργή,μαύρη, γλοιώδης μάζα που δεν σε αφήνει να ευχαριστηθέις σχεδόν τίποτα. Ομολογουμένως οι φορές που κοιτάς το ρολόι κατά την διάρκεια της μέρας είναι τουλάχιστον πενταπλάσιες απο το κανονικό μέσο όρο. Πάρα αυτά καταλαβαίνεις ότι στην πραγματική ζωή (θα εξηγήσω αργότερα τις διαφορές μεταξύ στρατιωτικής και πραγματικής ζωής) έχεις άπειρο χρόνο να κάνεις πράγματα, να δημιουργήσεις αλλά και να αναπλάσεις. Κάθε δευτερόλεπτο σε φέρνει πιο κοντά στην πραγμάτωση αλλά και στο τέλος, οπότε μπορεί να ακούγεται οξύμωρο αλλά ο χρόνος φέρνει την ζωή και τον θάνατο μαζί. Δεν μπορείς να αποδείξεις ότι έζησες, εάν δεν πεθάνεις. Καθότι ο υποσυνείδητος ορθολογισμός του ανθρώπου υπαγορεύει την περατότητα ως βασικό στοιχείο για την κατανόηση, η ανθρώπινη ζωή χωρίζεται σε πάρα πολλά ( θεωρητικώς μετρήσιμα) χρονικά διαστήματα. Βέβαια μπορεί να είσαι από αυτούς τους αντροχωρίστρες τους φυσικούς και να υποστηρίζεις ότι ο χρόνος τέμνεται διαρκώς σε επιμέρους τμήματα, αλλά εντάξει η διαφορά της ιδιοφυίας με την βλακεία είναι ότι η βλακεία δεν έχει όρια. Καταραμένοι φυσικοί!
Τέλος πάντων που θέλω να καταλήξω ; Α ναι. Εντάξει το φανταρικό παλεύεται πολύ άνετα, αρκεί να βάζεις μικρούς χρονικούς στόχους της τάξης των ημερών. Έαν παγιδευτείς σε βρόχους μετρημάτων ημερών, τότε πολύ απλά ΧΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ. Γενικά κατάλαβα, ίσως και με την βοήθεια ενός προσφιλούς ατόμου του στενού μου περιβάλλοντος, ότι δεν έχει νόημα να στεναχωριέσαι για κάτι μελλοντικό. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να προετοιμαστείς παρά να πανικοβάλλεσαι και να προσπαθείς να το αποφύγεις. Λόγω της αγιότητας της μέρας, θα αναφερθώ στην βιβλική χροιά του Χρόνου, η οποία είναι μια αρκετά καλή προσέγγιση στο θέμα. Η Βίβλος προστάζει (σιωπηλά πάντα) να προετοιμάζεσαι για την ημέρα της Κρίσης. Εγώ θα ήθελα λιγάκι να το προσαρμόσω στα δικά μου μέτρα και σταθμά, λέγοντας οτί πρέπει να προετοιμάζεσαι για το αναπόφευκτο. Το τι μέλλει γενέσθαι είναι μια παράμετρος καθοριστική αλλά όχι και αποκλειστική για τις κινήσεις σου. Και όπως καταλάβατε, η πράξη της μετάνοιας έχει μελλοντικό χαρακτήρα και όχι παρελθοντικό, δηλάδή εάν έκανες την κουτσουλιά, είναι σαφώς προτιμότερο να επικεντρωθείς στην αποφυγή της επόμενης παρά στην μνημόνευση της προηγούμενης. Κοινώς, όπως είπε και ο φίλος μας ο Γκάνταλφ, δεν έχει σημασία πόσο χρόνο έχεις αλλά τι θα κάνεις με τον χρόνο που σου δίνεται.Σχόλια καλοδεχούμενα όπως παντα. Αυτά.
