tag:blogger.com,1999:blog-4365941374247006982024-03-14T16:37:18.238+02:00RoZ UnpluggedΚΑΛΩΣΗΡΘΑΤΕ ΣΕ ΤΟΠΟ ΥΨΗΛΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗΣ ΔΙΑΝΟΙΑΣ.Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.comBlogger26125tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-2465766124100564632009-11-17T22:41:00.004+02:002009-11-17T23:53:13.773+02:00Banana Split<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSq97fn0aVV7WxLpwGdyDRpnaNiMqQ_Szqpn1QhBAj6z7KI9PMMgN5B_QEYTK1yvJTl9cjfY9aLQrCl7wPLGW80lav9EWkKCb3ICd7G8RT1CxFZt8BQQPXFvwWdTmELVoOOpTuRaIf_J3D/s1600/2502978.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 186px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSq97fn0aVV7WxLpwGdyDRpnaNiMqQ_Szqpn1QhBAj6z7KI9PMMgN5B_QEYTK1yvJTl9cjfY9aLQrCl7wPLGW80lav9EWkKCb3ICd7G8RT1CxFZt8BQQPXFvwWdTmELVoOOpTuRaIf_J3D/s320/2502978.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5405192861892373778" border="0" /></a><br /><br /><br /><div style="text-align: justify;">Χέλοου γουορλντ. Βρέχει χωριστόσπορο και λέω δεν γαμάς που δεν γαμάς, δεν πας για ψάρεμα ρε Τζόρτζ; Και μιά που δεν έχεις ούτε καλάμι ούτε και πετονία (έχω εξοπλισμό για ψαροντουφεκο όμως), δεν γράφεις κάτι στο μπλόγκ; Θέμα εύκολο σήμερα, καθότι βλέποντας τον υποδαυλισμό της γυναίκας στα Αραβικά κράτη και την ακλόνητη αντροκρατία στα μουσουλμανικά κράτη, δεν μπορώ παρά ... να μείνω παγερά αδιάφορος. Λοιπόν, όπως είπα βρέχει χωρισμός με την σέσουλα και γενικά έχει πλάκα να ασχολείσαι με αυτό το θέμα.<br /><br />Πολλές οι κατηγορίες των χωρισμών. Ας κάνουμε μια πρόχειρη βάση γνώσης για μπορέσουμε να πουμε & να σχολιάσουμε επ' αυτών.<br /><br />Α)Χωρισμός "ΔΕΝ ΣΕ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ". Το είδος του χωρισμού που αρκετό ενδιαφέρον και για τους 2 ζευγνύους καθότι η υπερβολή και το σουρεάλ γεμίζουν απολαυστικά τα σκηνικά. Η τρίχα γίνεται τριχιά και η βούρτσα οδοντόβουρτσα. Χιλιάδες πεθαμένα παραπόνα, ξεχασμένα τρυπούν το χώμα και την λάσπη και βγαίνουν σαν ζομπι απο την Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών και γεμίζουν πλατείες, αλάνες, χωριά. "Πριν από δύο χρόνια, που σε είχε κοιτάξει εκείνος ο τυφλός περιπτεράς όλο νόημα, το θυμάμαι ακομα μην νομίζεις." είναι το μοτίβο το οποίο ακολουθείται σε αυτές τις περιπτώσεις. "Ναι αλλά και εσύ μου έφαγες την τυρόπιτα και πεινούσα και ήταν η τελευταία τυρόπιτα του κόσμου." και άλλα τέτοια όμορφα γεμίζουν τον χώρο. Κλασσικός ελληνικός χωρισμός, αφού η νοοτροπία μας και η διαπαιδαγώγηση μας έχουν ως ακρογωνιαίο λίθο την μεταφορά ευθυνών και την αδιάκοπη μίρλα, η οποία φυσικά δεν έχει κανένα νόημα. Οι 2 παρτενέρ συχνά εμφανίζονται ως Οσιόμαρτυρες που αντέχουν τις παραξενίες του άλλου τόσο καιρό, αλλά επειδή είναι χαρισματικοί και φυσικοί ηγέτες και πολύ γαμάτοι και έχουν και πάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάρα πολύ υπομονή περιμέναν το εντελώς φυσικό και δημοκρατικό, την ολική αλλαγή χαρακτήρα του αλλουνού κατα τα δικά τους πρότυπα. Ο σχολιασμός του χωρισμού είναι καθόλα περιττός, αφού ξέρουμε απο πριν ότι και οι 2 φταίνε, αλλά πάρα αυτά σπάνια τους λυπάσαι αφού η μίρλα του ενός συναντά την κακομοιρία του αλλουνού.<br /><br />2) Χωρισμός "Μολών λαβέ". Σε αυτή την κατηγορία υπάγονται όλοι οι χωρισμοί με μεγαλειώδεις ατάκες. Θα πω μερικές πραγματικές (δεν υπόσχομαι για την ακριβεια αλλά το νόημα ήταν αυτό), σόρρυ αν είναι δικές σας, δεν θα ονοματίσω κανένα/καμία :<br /><br />α) "Συγγνώμη αλλά δεν μπορώ. Με πιέζουν οι φίλες μου που δεν τις βλέπω καθόλου." Διάρκεια σχέσης περίπου 3 βδομάδες.<br />β) "Νομίζω αυτή η σχέση πλέον δεν με γεμίζει. Έχω πολύ καιρό να περάσω καλά μαζί σου. Νιώθω ότι η σχέση δεν μπορεί να συνεχίσει, δεν έχει ερωτισμό. Επίσης εδώ και τρεις βδομάδες τα έχω φτιάξει με άλλον." Nice, κοπελιά.<br />γ) "Τόσο καιρό ήθελα τόσο πολύ να τα φτιάξουμε. Τώρα καταλαβαίνω οτί σε έβλεπα σαν τρόπαιο και δεν ήθελα πραγματικά εσένα. Συγγνώμη." Διάρκεια σχέσης 4.5 ώρες. Τουλάχιστον ήταν γρήγορος (κατά το αμερικάνικο πρότυπο Live fast)<br />δ) "Χθές βγήκα έξω και μέθυσα." Θέλετε και συνέχεια;<br /><br />3) Χωρίσμος "Σόρρυ λάθος". Κοριφαίοι χωρισμοί, καθότι ο ένας την είδε και ήθελε να την παντρευτεί και η άλλη προφανώς δεν ήθελε καν σχέση (και vice versa). Τυπικός χωρισμός φοιτιτικών ετών. Γίνεται ότι γίνεται και την επόμενη μέρα στήνεται τεράστιο τηλεοπτικό σκηνικό, με κάμερες μπουμαν κτλ κτλ, αφού οργανώνονται στιγμιαία τα κλασσικα κινήματα εναντίων των αντρών-αρχιδιών και των γυναικών-κολλητσίδων. Οι συνευρέσεις έχουν καθαρά υποστηρικτικό χαρακτήρα αφου<br />α) στην περίπτωση της γυναίκας που εξαπατήθηκε (ενώ ΦΥΣΙΚΑ δεν το ήξερε οτι ο άλλος είχε τέτοιες προθέσεις και είναι η πρώτη της φορά που πάει με κάποιον που δεν ήξερε τόσο καλά) οι φίλες της, σαν υπέρμαχοι της μήτρας, σαν τον Αη Γιώργη που με το δόρυ του καρφώνει ένα παπάρι, της λένε οτί ήταν μαλάκας ο άλλος και οτι θα της γνωρίσουν αυτές ένα καλό παιδί (φυσικά γιατι ως γνωστόν όταν μια γκόμενα δει κάποιον ωραίο και καλό το πρώτο πράγμα που σκέφτεται είναι πως θα τον δώσει σε μια φίλη της).<br />β) στην περίπτωση του άντρα που εξαπατήθηκε, όλο το γυναικείο φύλο προάγεται αυτόματα στον τιμημένο βαθμό της Πουτάνας. "Αφού την είδα εγώ ρε φίλε σε λεώ, σε είχε αγκαλιά και κοιτούσε εμένα ρε φίλε.". Οι υποστηρικτικοί μηχανισμοί περιορίζονται σε οινοποσίες και κρεπαλοκαφρίλες, γιατι μόνο άμα κάψει το συκώτι του, χάσει προσωρινά την όραση του και κάψει μισό κιλό μυαλό, ο άλλος θα ξεχαστεί. Βέέέέέβαια.<br /><br />4) Ομαλός χωρισμός. BOOOOOOOO-RIIIIING! Απλά χωρίζουν. ΠΦΦΦΦΦ ξενέρωτοι, λίγη ίντριγκα, λίγο κάτι, throw us a bone here, people!!!<br /></div><br /><div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio19YwmGyZGaSJqVhNclHtY-0EoA6lmhy7yufXhuz-S7n_2fMWGbTYkc-1t4BuoGQ1UIl0ptPxVYiQBMcXN0uF2_t0_YLq0i-aGR8K9UUWBvfQyQv1Omj3VIsyQOFzBp9CRJ_8EGeRtMUc/s1600/broken_heart_by_starry_eyedkid-1.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 200px; height: 184px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio19YwmGyZGaSJqVhNclHtY-0EoA6lmhy7yufXhuz-S7n_2fMWGbTYkc-1t4BuoGQ1UIl0ptPxVYiQBMcXN0uF2_t0_YLq0i-aGR8K9UUWBvfQyQv1Omj3VIsyQOFzBp9CRJ_8EGeRtMUc/s200/broken_heart_by_starry_eyedkid-1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5405193058434210690" border="0" /></a>Τέσπα, σε πολλές περιπτώσεις είναι όντως άσχημο, σε άλλες απλά αστείο, σε άλλες αναμενόμενο. Νομίζω πως είτε το δεις περιμετρικά, είτε εκ βαθέων, είναι μια απόρριψη. Μια απόρριψη είναι πάντα μια απόρριψη. Οι αμυντικοί σου μηχανισμοί ενεργοποιούνται στο maximum, με αποτέλεσμα την μερική/ολική απώλεια ελέγχου και την γενική εκτροπή της ζωής σου. Όλοι σε κοιτούν λες και είσαι άρρωστος (μερικές φορές βέβαια το επιζητάς εσύ ο ίδιος, καθότι πιστεύεις ότι είσαι για λύπηση, αλλά μάλλον η αξιοπρέπεια σου είναι για λύπηση και η αυτοπεποίθηση σου χρειάζεται επειγόντως αναβάθμιση/αντικαταστάση/απόσυρση). Αντιδράς σπασμωδικά, δίνεις ευκαιρίες σε κόσμο που κανονικά δεν θα έδινες, προσπαθείς να βρείς ένα αντικαταστάτη του κενού που σου αφήσε ο παλιοπούστης/παλιογαμιόλα, γενικώς άλλη μια αφορμή για την σύμπραξη του Λόκε και του Θεού Χρόνου. Νομίζεις οτι μπορείς να κάνεις κάτι, αλλά στην πραγματικότητα απλά πρέπει να ηρεμήσεις, να σκεφτείς ψυχρά και λογικά. Φυσικά μέσα στον κικαιώνα αισθημάτων αδικίας, θλίψης, άρνησης είναι κομμάτι δύσκολο αλλά κανείς δεν μας είπε οτί η ζωή είναι εύκολη. Roll the dice, spin the wheel, play the game.<br /><br />Και μην ξεχνάτε, ο James Blunt δεν είναι λύση. Είναι απλά θόρυβος, ο παλιόπουστας.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4PhUld0CqF3kLgfHuEtB3KjVtAnWHmkN1N8iceIucA7kJvubFUBOQJlVI7jt4TWrkGA7oNUI4xYeOdIX3-dwwsTvimDKP6MBUqSzWVCkszs2USVMzgTABfqaccK1Q91LUNZ1gw5GCsMGC/s1600/bluntnobmafqe2.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 196px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4PhUld0CqF3kLgfHuEtB3KjVtAnWHmkN1N8iceIucA7kJvubFUBOQJlVI7jt4TWrkGA7oNUI4xYeOdIX3-dwwsTvimDKP6MBUqSzWVCkszs2USVMzgTABfqaccK1Q91LUNZ1gw5GCsMGC/s200/bluntnobmafqe2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5405193891668342114" border="0" /></a><br /><br />Άντε τα λέμε.</div>Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-73658202110155186742009-05-22T22:20:00.001+03:002009-05-22T22:21:37.433+03:00Fucking shame on fucking meΜόλις συνειδητοποίησα ότι έχω να γράψω 3 μήνες. Αίσχος. Ορκίζομαι να γράψω μόλις τελειώσει η παράσταση.Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-30642124516296758932009-02-22T12:35:00.011+02:002009-02-22T15:20:14.164+02:00Long time no see, Afro Samurai<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkL2NVgBTUPy1fXX22ulAN9Bg7HLrf34_N3QMoYkrrjDD12bVyPxGiDSK4kNMHieSJj-_ziNwQdznM2kmAQNp_SWwz_lswR3TMaHvzGNN3g-laCfnpCb4gCnp-3pcewC0_SiYCx7nNbQLX/s1600-h/Neon+Genesis+Evangelion+-+Eva+01+Night+Fire.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkL2NVgBTUPy1fXX22ulAN9Bg7HLrf34_N3QMoYkrrjDD12bVyPxGiDSK4kNMHieSJj-_ziNwQdznM2kmAQNp_SWwz_lswR3TMaHvzGNN3g-laCfnpCb4gCnp-3pcewC0_SiYCx7nNbQLX/s320/Neon+Genesis+Evangelion+-+Eva+01+Night+Fire.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5305605567463328482" border="0" /></a><br /><br /><div style="text-align: justify;font-family:Georgia;font-size:16px;"><br />Χαιρετίζω σας, από την βρωμερή καρέκλα μου a.k.a. ο θρόνος των Nerds, ο Άρειος Πάγος των Geeks. Μπήκα μόνο για να γράψω μια ερώτηση, που αναφέρεται προς όλους που έχουν ταλαντευτεί μεταξύ καταστάσεων, οι οποίες επιβαρύνονται απο την ίδια την φύση τους. Λοιπόν χωρίς πλέονασμούς και μακρυγορίες, παραθέτω την παρακάτω ερώτηση :<br /><br /><blockquote>Πως γίνεται να διατήρησεις κάτι το οποίο έχεις, το οποίο δεν θέλεις να χαλάσεις, να το εξελίξεις χωρίς να το εκφυλύσεις, και να το χρωματίσεις χωρίς να το κάνεις αγνώριστο;<br /></blockquote><br /><br />Νομίζω είναι σαφέστατη η ερώτηση, την αντιμετωπίζουν απο σχεδιαστές αυτοκινήτων σειράς εώς πουτάνες στο Κονγκό, και τώρα που την ξανακοιτάω, μοίαζει λίγο με τα αινίγματα που λέγαμε στο δημοτικό. Λοιπό ας γίνουμε λίγο πιο συγκεκριμένοι. Έχεις μια ζωή. Η ζωή σου απαρτίζεται απο άπειρα ατομα ζωής. Θεωρούμε λοιπόν οτί βάσει μιας πρόχειρης ομαδοποιησης, υπήρξαν κάποια βασικά στάδια στην ζωή σου (παίρνω παράδειγμα ένα μεσο άνθρωπο της ελληνικής κοινωνίας, που έιχε κάποια τριτοβάθμια εκπαίδευση, αν όχι κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ ένα τριετές(?) ΙΕΚ). Ο άνθρωπος αυτός :<br /><span style="font-size:13px;"><br /><i><br />-Γεννήθηκε<br />-Μεγάλωσε<br />-Πήγε σχολείο<br />-Πήγε γυμνάσιο/λύκειο<br />-Σπούδασε<br /> * Πήγε στρατό, αν είναι άνδρας<br />-Βρήκε δουλεία (ασχέτου ή και σχετικού με την εκπαίδευση του τομέα), θεωρώντας τον μισθό της δουλείας, αν όχι ικανοποιητικό, βιώσιμο, δηλαδή θα μπορεί να το συνεχίσει και να κάνει μια άλφα επαγγελματική πορεία</i><br /></span><br /><br />Σκοπίμως αντιπαρέρχομαι τον ύφαλο του ηλικιακού προσδιορισμού, για λόγους καθαρά εξωμοίωσης. Λοιπόοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοον. Μέχρι εδώ καλά, τι καλα δηλαδή, τέλεια. Ωραία, ας κάνουμε και μια πρόχειρη θεματοποίηση των συμβάντων μιας κανονικής ζωής:<br /><span style="font-size:14px;"><br /><i><br />-Επαγγελματικά συμπεριλαμβάνομένων και των οικονομικών<br />-Οικογενειακά<br />-Αισθηματικά<br />-Ζητήματα υγείας</i><br /></span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVyCstLzgWLsZXFpTXmV91kuFHtL5jpY3AqzEGqdMmNQRd50bbkDh-liPBBxFtj99JzgoHntnJ2bUtnLmCm6no4mMNjSD1yYpV6HbqI-bPLkzXzr3Ovu9KDahmEj__Nw_HU8ZNvuiUOHCA/s1600-h/Poster2.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 138px; height: 260px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVyCstLzgWLsZXFpTXmV91kuFHtL5jpY3AqzEGqdMmNQRd50bbkDh-liPBBxFtj99JzgoHntnJ2bUtnLmCm6no4mMNjSD1yYpV6HbqI-bPLkzXzr3Ovu9KDahmEj__Nw_HU8ZNvuiUOHCA/s320/Poster2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5305608074480894098" border="0" /></a>ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ. Έχουμε δημιουργήσει δυο μικρές λίστες, με ,οκ το δέχομαι, κάποιες ασαφείς αναγωγές, που πιστεύω καλύπτουν την πλειονοτητα της ελληνικής πλυθησμιακής μάζας. Τώρα. Άμα προσέξεις καλύτερα στην πρώτη λίστα, τυγχάνει να συμβαίνουν(?) διαρκώς "απαγωγές". Δηλαδή αρχικά βρίσκεσαι στα χέρια της οικογενειας σου. Εν συνεχεία σε παίρνει το σχολείο, μετά σε ρουφάει το γυμνάσιο, στην συνέχεια σε απομακρύνει το πανεπιστήμιο, την μαμά πατρίδα χέστε την, και στο τέλος έρχεται και η δουλεια που ανατρέπει σχεδόν όλα όσα ήξερες και σε προσγειώνει. Η όλη φάση θυμίζει αρχαίους Σπαρτιάτες παιδαγωγούς άμα το καλοσκεφτείς. Anyway, κάπου εκεί ξεκινάς και συνειδητοποιείς ότι έχεις καταναλώσει περίπου το 1/3 της ζωής σου, ότι ακόμα και αν τηλεοπτικά (ισώς ηθελημένα) κάνει την εμφάνιση του ο έγγαμος βίος, ότι τα όρια στενέυουν, οι επιλογές μειώνονται, οι υποχρεώσεις αυξάνονται και ετοιμάζεσαι γενικά για μια εξελεκτική περίοδο στην οποία θεωρητικά πάντα πρέπει να αξιοποιήσεις ότι μάθαινες 20-25 χρόνια τώρα. Εκεί ακριβώς λοιπόν, έρχεται η ερωτηση μου. Ποια μεθοδολογία, ποια συνειρμική αλυσίδα πρέπει να χαλινεύσεις ώστε να μην σε πάει τσιρλί κοκό απο τα νέα άγχη;<br /><br />Κατα καιρούς ακούς διάφορα του στύλ "Πάνω από όλα να είσαι ανεξάρτητος" ή "Μια καλή οικογενεια στο μέλλον" ή "Πρέπει να επενδύσεις στην δουλειά σου" ή "Πρέπει να περνάς καλά σε ότι και να κάνεις". Εντάξει <a href="http://www.allinlondon.co.uk/directory/1244/5832.php">pipes and pouches</a> ακούγονται τα περισσότερα απο αυτά αλλά δυστυχώς είναι αυτά τα αφηρημένα εφόδια που έχεις συλλεξει καθόλη την πορεία σου. Και με αυτά έχεις να τα βγάλεις πέρα. Και πρέπει να περάσεις και καλά. Και πρέπει να έχεις και τους ανθρώπους σου ικανοποιημένους, ακόμα και αν αυτό σημαίνει οτι εν τέλει θα ζημιωθείς εσύ. Οπότε τι κάνεις, επιλέγεις την σταρχιστική οδό ή την οδό που χάραξε ο Θανάσης Βέγγος; Επιλέγεις το παρόν ή το μέλλον; Δυστυχώς για μας και ευτυχώς για τους κληρωτούς οπλίτες, η μέρα έχει 24 ώρες εκ των οποίων οι 5-6 πρέπει να είναι ξεκούραση. Άρα πόσα γαμημένα κομμάτια να γίνεις πριν προλαβεις να συνειδητοποιήσεις ότι ποτέ δεν θα τα προλάβεις όλα; Νομίζω η ερώτηση είναι λίγο ρητορική. Δηλαδή απλά στο τέλος απλά παίρνεις αυτό που μπορείς να πάρεις, αυτό που σουν αξίζει να πάρεις για αυτό που έδωσες. Μπορεί εξαρχής να ζούσες σε κικαιώνες ψευδαισθήσεων και να μην κατάλαβες οτί δεν μπορύσες να το κάνεις. Αλλά φυσικά απο την άλλη, μπορείς πάντοτε να προσπαθήσεις. Live your life, do your thing and get the fuck out. Και άμα στη σπάσει κανείς, ε εντάξει μέσα στο πρόγραμμα ειναι και αυτό.<br /></div>Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-20585951133986924792008-11-23T16:06:00.013+02:002008-11-23T18:11:30.127+02:00The History of the World<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiojQpXGqrs6eYMkJJTsgRd7RokWlTcC9EtRTjZn6i8yWUclJNtf8Pu1RHERRBtBYOSS9IoOU8FhCGjAlofGBRSg_ihZdNSkly2VmqRtUDrxHzAVkaCvxeMw2B4QiC81jy1HvaSHtcSbe-9/s1600-h/heaven.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 238px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiojQpXGqrs6eYMkJJTsgRd7RokWlTcC9EtRTjZn6i8yWUclJNtf8Pu1RHERRBtBYOSS9IoOU8FhCGjAlofGBRSg_ihZdNSkly2VmqRtUDrxHzAVkaCvxeMw2B4QiC81jy1HvaSHtcSbe-9/s320/heaven.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5271881944669316546" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Από τα χρόνια τα παλιά, τα χρόνια που το φως ακόμα δεν είχε αγαπήσει το σκοτάδι, υπήρχε ένας κόσμος μακρυνός, ένας κόσμος ουράνιος όπου τα πλάσματα του φωτός ζούσαν σε πόλεις που επέπλεεαν στα σύννεφα, χρυσοστόλιστες με ασημένια λάβαρα να φωτίζουν τα πέρατα των ουρανών. Κάτω στα μαύρα έγκατα του κόσμου αυτού, ζούσαν τα πλάσματα του σκότους, χωμένα σε υπόγειες πόλεις, σε πόλεις καταραμένες και σκιερές, που τις περπατούσαν πλάσματα ανίερα, απρόσωπα.</span></span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfklDqQj61ZkapukUjm6DuPj3CjLhF0a3XdKQBvdOVeF1XJO-3B0x3H1kuPB67hOSQsW7OI3oiHpB-mTFhCm-rLbyaHSdJm05mK-f1bj4UnuzdOxEyVWHgXPCW5Bnqz1Oc2itNZ76Suir0/s1600-h/light.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 203px; height: 221px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfklDqQj61ZkapukUjm6DuPj3CjLhF0a3XdKQBvdOVeF1XJO-3B0x3H1kuPB67hOSQsW7OI3oiHpB-mTFhCm-rLbyaHSdJm05mK-f1bj4UnuzdOxEyVWHgXPCW5Bnqz1Oc2itNZ76Suir0/s320/light.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5271882098950416850" border="0" /></a><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Φήμες λένε ότι ο μοναδικός άνθρωπος που διάβασε το Βιβλίο, χιλιάδες χρόνια μετά την ολοκλήρωση του, δάκρυσε τόσο πολύ από τον πραγματικό λόγο της Αιώνιας Μάχης, που στο τέλος επειδή δεν είχε άλλα δάκρυα, άρχισε να κυλάει αίμα από τα μάτια του. Από την μέρα που χάραξε για πρώτη φόρα, τα φλεγόμενα σπαθιά των αγγέλων κατέβηκαν με ορμή να σκίσουν και να εξολοθρεύσουν τους μαύρους δαίμονες και τις αμέτρητες στρατίες τους. Στην μέση των δυο Κόσμων καθόταν ο πρώτος Άνθρωπος, ον που κανείς δεν ξέρει πως γεννήθηκε, αγέραστος και αμίλητος, κάτω από το Καμένο Δένδρο και έβλεπε αμέτρητα κορμία να πέφτουν γύρω του, άλλα να γίνονται φως και να στροβιλίζονται ψηλά και άλλα να γκρεμίζονται βαθιά μέσα στην Γκρίζα Γη.<br /><br /></span></span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Πότε του δεν είχε αναμιχθεί. Το μόνο που έκανε ήταν να γράφει στο Βιβλίο την ιστορία αυτού του κόσμου. Ντυμένος σε γκρίζα κουρέλια, έγραφε για την μανία του φωτός να χωθεί στα σωθικά του σκοταδιού, να το σβήσει από κάθε μεριά, από κάθε ιδέα, να γεμίσει τον κόσμο αυτό με λάμψη, με αλήθεια. Ήξερε όμως ότι το σκοτάδι ήταν υπομονετικό, οτί δεν φοβόταν το φως και την δύναμη του. Κάθε φορά που οι ορδές του φωτός ορμούσαν και τρυπούσαν το έδαφος με τόση οργή, φωνάζοντας μανιακές πολεμικές ιαχές, οι λεγεώνες του σκοταδιου,σαν μια σιχαμένες αράχνες αγκάλιαζαν τους λαμπερούς πολεμιστές και τους παρέσερναν ακόμα πιο βαθιά, εκεί που το φως δεν είχε καν ονειρευτεί οτί μπορεί να πάει.</span></span><br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy9P-oXdDgaj6C-i3Nh0bKc6j_fIvBPS424vwJFZ6cnsuHO1ph-mzYdO6IQ3FaUoESqBtnZUxfpGv4FYoJ2tCRg2cdBQen3QsWXLErjKckswdgQ5Jh-lf5zOkvn18WULVoIi98G0WLpHxy/s1600-h/demon.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 198px; height: 202px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy9P-oXdDgaj6C-i3Nh0bKc6j_fIvBPS424vwJFZ6cnsuHO1ph-mzYdO6IQ3FaUoESqBtnZUxfpGv4FYoJ2tCRg2cdBQen3QsWXLErjKckswdgQ5Jh-lf5zOkvn18WULVoIi98G0WLpHxy/s320/demon.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5271883525884639730" border="0" /></a><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Λίγες ήταν οι φορές που το σκοτάδι προσπάθησε να βγει από την Γκρίζα Γη και </span></span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">να</span></span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;"> κατακτήσει τους στολισμένους ουρανούς. Όμως κάθε φορά που το σκοτάδι έβγαινε από τον κρύο τάφο του, κομμάτια γης εκτοξευόντουσαν ψηλά, καθώς πίδακες σκοταδιού βγαίναν μέχρι και από την πιο μικρή ρωγμη του εδάφους, τυλιγμένες με σκόνη και ένα ασύλληπτο ψύχος. Μετά απο λίγο μιλούνια σκοτεινων δαιμόνων με καταιγιστική ταχύτητα ορμούσαν προς τον ουρανό, φορώντας κατεστραμένες, σάπιες πανοπλίες και ρομφαίες που ανέβλυζαν μίσος. Τότε όμως τα κάτοπτρα των ουρανών γυρνούσαν ξανά προς το έδαφος, εκατομμύρια φτερωτοί στρατιώτες, φορώντας τις χρυσές πανοπλίες τους, εξαπολυόντουσαν από κάθε γωνία των ουρανών κρατώντας τα πύρινα ξίφη τους, σχηματίζοντας όλοι μαζί ένα χρυσό δράκο που διέλυε κάθε ίχνος, κάθε σημάδι που μπορεί να πρόδιδε την οποιάδηποτε, έστω και προσωρινή παρουσία των δαιμόνων. Αλλά ο Άνθρωπος δεν παρέμβαινε ποτέ.</span></span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgft5V4Ow4gHDE1GCImBCHfbglwESkOWEefhknXGIXDy943eGRqi-FP2cG_cMWFVce8aLeQyAzAuI7RVnhfPK5vHcR2lMGfkrorQPHR80vibnos8t29uYNdjV0gG46qkL-EXZ3zQ1Di0qZx/s1600-h/DemonsArise.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 192px; height: 280px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgft5V4Ow4gHDE1GCImBCHfbglwESkOWEefhknXGIXDy943eGRqi-FP2cG_cMWFVce8aLeQyAzAuI7RVnhfPK5vHcR2lMGfkrorQPHR80vibnos8t29uYNdjV0gG46qkL-EXZ3zQ1Di0qZx/s320/DemonsArise.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5271884396853261810" border="0" /></a><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Την ημέρα εκείνη, ο Άνθρωπος είχε ονείρευτεί. Περίεργο πράγμα για έναν ον που δεν είχε κοιμηθεί ποτέ. Θυμόταν την τελευταία φορά που είχε κλείσει τα μάτια του, είχε γεννηθεί σε αυτόν τον κόσμο. Μπροστά του είχε αντικρίσει ένα πανέμορφο πλάσμα, με δύο μεγάλα άσπρα φτερά να κραδαίνει ένα τεράστιο σπαθί και να αιμοραγγεί από το στόμα και την μύτη. Το φως που εξέπεμπε σίγουρα θα του είχε κάψει τα μάτια, εάν εκείνη την στιγμή δεν του ορμούσε ένας στρατιώτης του σκοταδιού. Ένα τρομακτικό ψύχος ξαφνικά πάγωσε κάθε κίνηση του Ανθρώπου. Παρατηρούσε την μάχη μεταξύ των δυο στρατιωτών. Και οι δυο ήξεραν από την πρώτη στιγμή της εμπλοκής τους ότι ένας θα πέθαινε. Ουρλιαχτά αλλά και δυνατές φωνές ακουγόντουσαν, καθώς και διάφοροι ήχοι, όπως ατσάλι να χτυπάει σε ατσάλι, πάγος να σπάει, φλόγες να ξεψυχάν. Μια ξαφνική κραυγή και οι δυο μανιασμένοι και αιμόφερτοι πολεμιστές μείναν ακίνητοι. Μετά απο λίγο σωριάστηκαν στο έδαφος.<br /><br /></span></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0NZ-zqh4xkcxUm0ChrlyITSyH-ZKwqd83qkTmITrpnQcF1WaYEpe43VQaj6P_9ys_sDG2HibDUbIxnJyVuWkK7OGp-omG4qvjtbPSyecJGgojTcrWX_iFChvXarKxHxNbXTz7e7CDWdml/s1600-h/light+death.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 118px; height: 179px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0NZ-zqh4xkcxUm0ChrlyITSyH-ZKwqd83qkTmITrpnQcF1WaYEpe43VQaj6P_9ys_sDG2HibDUbIxnJyVuWkK7OGp-omG4qvjtbPSyecJGgojTcrWX_iFChvXarKxHxNbXTz7e7CDWdml/s320/light+death.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5271884661649179234" border="0" /></a><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Τότε ο Άνθρωπος σηκώθηκε, άφησε το Βιβλίο, και πλησίασε τον πολεμιστή του σκοταδιού. Έσκυψε δίπλα στο κεφάλι του και τότε ένιωσε τον Θάνατο και το Τέλος. Ο Άνθρωπος άκουσε τα τελευταία λόγια του στρατιώτη και μετά τον είδε να εξαφανίζεται, να μετατρέπεται σε μαύρο χυλό και να απορροφάται από την Γη. Μετά, πλησίασε τον φωτεινό πολεμιστη και τότε ένιωσε την Γέννηση και την Αρχή. Ο στρατιώτης του φωτός προσπάθησε να πλησιάσει τον Άνθρωπο, αλλά εκείνος του είπε "Το ξέρω." Ο στρατιώτης γέλασε και εξαφανίστηκε σε μια φωτεινή ακτίνα που έσκισε τα σύννεφα. Ο Άνθρωπος μετά κάθησε κάτω απο το Καμένο Δέντρο, πήρε στα χέρια του ξανά το Βιβλίο και άρχισε να ξαναγράφει.</span></span><br /><br /><br /></div>Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-77147936138902981362008-11-15T20:12:00.010+02:002008-11-15T21:30:47.701+02:00E-mage ή αλλιώς Ε Μάγε<span style=";font-family:georgia;font-size:130%;" >
<br /></span><span style="text-decoration: underline;font-family:georgia;font-size:130%;" >
<br /></span><span style=";font-family:georgia;font-size:130%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBGZpLz_aMhTRe8MuZpp1YV0PDsOkkQ6E0Mig4ow88-_hHrUp1aBHq1UMwHR8Yt85NHULNwW3Fh2sQl_B32V9aGDoJIelOXjfonFdHhi46vlXnpohoqKjXB-W4Ah7lBR-VA-uR5v3lzleB/s1600-h/anxiety-759718.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 231px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBGZpLz_aMhTRe8MuZpp1YV0PDsOkkQ6E0Mig4ow88-_hHrUp1aBHq1UMwHR8Yt85NHULNwW3Fh2sQl_B32V9aGDoJIelOXjfonFdHhi46vlXnpohoqKjXB-W4Ah7lBR-VA-uR5v3lzleB/s320/anxiety-759718.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5268966286127043810" border="0" /></a>
<br />
<br /></span><div style="text-align: justify;font-family:georgia;"><span style="font-size:130%;">Έχει πλάκα μερικές φορές όταν θέτεις ένα στόχο, είσαι απολύτως σίγουρος οτί θα πετύχεις τον στόχο σου, υπολογίζεις κάθε παράμετρο, σκέφτεσαι τμηματικά αλλά και ολοκληρωμένα τον στόχο σου, ξεκινάς την υλοποιηση και καταλήγεις σε κάτι το διαφορετικό απο το αναμενόμενο. Έτσι και εγώ ξεκίνησα να γράψω για στην εμμονή του γάμου και την υστερία της νεοελληνικής μετακατοχικής Ελληνίδας για την εν λόγω κοινωνική δραστηριότητα αλλά κατέληξα σε ένα άλλο θέμα αρκετά πιο επίκαιρο αλλά και πολύ πιο ενδιαφέρον και πολύπλοκο από τα καπρίτσια των γυναικών μας. Περί e-mage o λόγος λοιπον ή αλλιώς διαδικτυακή προσωπίδα, κυβερνόπροφιλ κτλ κτλ.
<br />
<br />Κατ' αρχήν θα ήθελα να παραθέσω κάποιες απόψεις φίλων, γνωστών και άγνωστων :
<br />
<br />"Άντε μην βγάλω τα αρ****α μου φωτό και τα ανεβάσω στο γαμ****ο το Facebook."
<br />Παύλος Πάντος. Respect.
<br />
<br />"Όταν κάποιος είναι για τον π****ο στην πραγματική του ζωή, γιατί να μην είναι και για τον π*ο online;"
<br />
<br />"Δεν έχει σημασία αν το δει κάποιος, σημασία οτί μπορεί να το δει κάποιος."
<br />
<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWWauedSB0e4YwjtyTu8eaPqJAuX0mwuCb8My5lTm1kQDvyRYFGSxQR1ZXEAU5rh8axOukNJzaEajQaGKZrk3SoXWmSPLF3aFZWX2wialG3Kkg-spLIu3VveETs593YvPGUOQSZzyowO22/s1600-h/story.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 237px; height: 245px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWWauedSB0e4YwjtyTu8eaPqJAuX0mwuCb8My5lTm1kQDvyRYFGSxQR1ZXEAU5rh8axOukNJzaEajQaGKZrk3SoXWmSPLF3aFZWX2wialG3Kkg-spLIu3VveETs593YvPGUOQSZzyowO22/s320/story.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5268966572462801778" border="0" /></a>Το Διαδίκτυο με την σημερινή του μορφή, για να αποδώσουμε και τις δέουσες τιμές, είναι δώρο του <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Tim_Berners-Lee">Sir Tim Berners Lee</a>. Οταν το δημιούργησε, είχε στο μυαλό του μια ελεύθερη κοινωνία, στην οποία ο καθένας θα μπορούσε να παραθέσει την παπαριά του χωρίς τον φόβο της δέσμευσης και της λογοκρισίας. Το γεγονός οτί το όνειρο του συνεχίζεται ακόμα και σήμερα στις οικονομικές χούντες που διαφεντεύουν τα έθνη την σήμερον ημέρα είναι ίσως μια ελπίδα για καλύτερο αύριο. Τέλος πάντων, να μην μακρυγορώ, στην συνέχεια ήρθε ο έταιρος Καππαδόκης, ο <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Mark_Zuckerberg">Mark Zuckerberg</a>, ο σχεδιαστής του Facebook, μια 19χρονη (τότε) μύξα, που έφτιαξε (έγραψε για τους έχοντας γνώση) το Facebook για να μπορούν οι συμφοιτητές του να ανεβάζουν φωτογραφίες απο τα πάρτυ του Harvard (φαντάζομαι μεγάλα ρεμάλια θα κυκλοφορούν εκεί) και να σχολιάζουν τις μπέκρες και τις κραιπάλες. Έκτοτε έγινε ενα τεράστιο μπαμ, ο κόσμος "ξαφνικά" έμαθε την χρησιμοτητα του Διαδικτύου μπλα μπλα μπλα ===> σημερινή κατάσταση, το Facebook έγινε status quo, οι μη έχοντες Facebook κρίνονται αυτομάτως παλαιολιθικοί (αυτοί που δεν έχετε συνειδητά, όχι παιδιά μου δεν είστε επαναστάτες).
<br />
<br />
<br />Γιατί το Facebook πέτυχε και γιατί όχι τα άλλα; Πολλοί λόγοι συντρέχουν σε αυτο το γεγονός αλλά θα αρκεστούμε στον παράγοντα της απλότητας και της αλυσιδωτής δημιουργίας φίλων. Και μετά από αυτή την εισαγωγή, φτάνουμε επιτέλους στο ψητό. Η δημιουργία των ηλεκτρονικών προφίλ σε ιστοσελίδες μεγάλης επισκεψιμοτητας προκαλεί και την ανάγκη των χρηστών για την δημiουργία ενός image, ενός e-mage όπως πολύ σωστά πρότεινε ο γνωστός δεινόσαυρος Periergus Rex. Εξηγώ : για τους ίδιους λόγους που φτιάχνει κάποιος ένα κοινωνικό προφίλ (νομιζω είναι περιττό να εξηγήσω γιατί ένα image είναι πλαστό, φρούδο και στηριγμένο σε φοβίες και κόμπλεξ), για τους ίδιους ακριβώς προσπαθεί να πλάσει και μια διαδικτυακή βερσιόν. Είναι ηλίου φαινότερον, ότι το διαδικτυακό προφίλ υπερέχει του κοινωνικού, καθότι το πρώτο βρίσκεται σε γραπτή μορφή, είναι προσβάσιμο 24 ώρες την ημέρα, πλάθεται με περισσότερη άνεση και δεν χρείαζεται διαπροσωπική σχέση. Μόνο να ξέρεις την βιβλιοθήκη του Λίντς (για να την γράψεις στο favorite books) και να έχεις μια φωτό με βυζάρες,μπουτάρες, κωλάρες για τις γυναίκες/κοιλιακούς, γωνίες στο πρόσωπο για τους δε αρρένες and you are all there.
<br />
<br />
<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTEMSduJA1juJyoAen94A7-oZ2a1lik3faaJ6FurcfrL2YfiD2Ykzm2d_mMU6iFaU0pAUAxgEVvg5_ZafrdoEBg_cp5DERp8bvt59enKRg3yhyvDizdL0vN-cCnhDgJ0HO1VLmFKI8jJ3R/s1600-h/SuperStock_1647R-81805.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 140px; height: 168px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTEMSduJA1juJyoAen94A7-oZ2a1lik3faaJ6FurcfrL2YfiD2Ykzm2d_mMU6iFaU0pAUAxgEVvg5_ZafrdoEBg_cp5DERp8bvt59enKRg3yhyvDizdL0vN-cCnhDgJ0HO1VLmFKI8jJ3R/s320/SuperStock_1647R-81805.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5268965008408201506" border="0" /></a>Νομίζω φίλτατοι πως χάνουμε το νόημα. Καταλαβαίνω την αρχέγονη αναγκη του ανθρώπου να πλασάρεται και να αυτοσερβίρεται σε πομπώδεις πιατέλες. Καταλαβαίνω επίσης τι σημαίνει για κάποιους να είναι cool, να εμπλέκονται σε κοινωνικά δρώμενα. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι what's the fucking problem αν κάποιος λίγο το χαλάσει. Δηλαδή είναι τόσο σημαντικό αν βάλω μια φωτό που είμαστε όλοι κομμάτια, ή εαν βάλω ένα υβριστικό σχόλιο σε αναρτημένη θέση; Δηλαδή, θα απολυθείς απο την δουλειά σου εάν σε δει το αφεντικό σου να είσαι πάνω σε ένα πολύφωτο και να κάνεις τον χιμπατζή; Η μήπως θα χάσεις τα γκομενάκια άμα κάποιος σε δει να κοιμάσαι στην Τσιμισκή; Νομίζω τελικά πως ο ιερός άθλος της κοινωνικής αποδοχής θα μαστίζει για πάντα τις μεσαίες τάξεις (οι κατώτερες πεινάνε, οι υψηλότερες προσδιόριζονται από άλλες παραμέτρους) και ο καθωσπρεπισμός και τα ταμπού(αυτού του είδους) πρέπει κάποτε να εκλείψουν. Δηλαδή είναι πραγματικά χαζό να νομίζεις ότι το</span><title>> <span>Facebook ή αλλιώς ελάτε όλοι στην μεγάλη παρτούζα</span><br /> </title> <p><span style="font-size:130%;">"Θ</span><span style="font-size:130%;">έλω να με αγαπάνε όλοι χωρίς να έχω κάνει τπτ για αυτό."</span></p><span style="font-size:130%;">θα βοηθήσει στην εξάλειψη της μιζέριας και της ρουτίνας που τόσο περίτεχνα σε ρίξαν οι άλλοι (πάντα οι άλλοι φταίνε), δυσμοιρε/άμοιρη. Συνοψίζοντας, με το να κοστίζω $54,000,000 στο Friends For Sale δεν σημαίνει ότι οντως τόσο κοστίζω. Μάλλον λιγότερο, και ακόμα πιθανότερο, πολύ λιγότερο.
<br />
<br />Θα μου πεις φίλε Πλάτωνα, ότι η ανάγκη της κοινωνικότητας ενός ατόμου είναι τόσο έντονη όσο η ανάγκη του να προβάλει το προσωπείο του στο κοινό (αν ζούσες, μια παρόμοια πίπα θα έλεγες). Όμως φίλε Πλάτωνα, εσύ έχεις Facebook;
<br />
<br />Best regards,
<br />George
<br />
<br />
<br /></span></div>Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-90644115641044421192008-11-07T12:44:00.015+02:002008-11-15T21:33:33.701+02:00Γειά σου Ομπάμα αλάνι<span style="font-family: lucida grande;font-family:georgia;font-size:100%;" >
<br /></span><div style="text-align: justify; font-family: lucida grande;font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRMvpt5-CwGIUoVkfDl2HVhIHKcjvXVomIQ0pSBYZcyTnTX-EdRK4s3oc_82R21JsbEuVqsoGBYMHXA11KzSbHL8aQkSV1vAjdXBkZ41x3kNWsQlEuTS86FEQKSbCZ-fcV-u5KncXZozRH/s1600-h/idiot2.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 256px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRMvpt5-CwGIUoVkfDl2HVhIHKcjvXVomIQ0pSBYZcyTnTX-EdRK4s3oc_82R21JsbEuVqsoGBYMHXA11KzSbHL8aQkSV1vAjdXBkZ41x3kNWsQlEuTS86FEQKSbCZ-fcV-u5KncXZozRH/s320/idiot2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5265886327548221602" border="0" /></a>
<br />
<br /></span></div><meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"><meta name="ProgId" content="Word.Document"><meta name="Generator" content="Microsoft Word 11"><meta name="Originator" content="Microsoft Word 11"><link style="font-family: lucida grande;" rel="File-List" href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CBRUCEW%7E1%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml"><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0in; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:8.5in 11.0in; margin:1.0in 1.25in 1.0in 1.25in; mso-header-margin:.5in; mso-footer-margin:.5in; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} --> </style><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Κανονικός πίνακας"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt; mso-para-margin:0in; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> <p style="text-align: justify; font-family: lucida grande;font-family:georgia;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"><span style="" lang="EL">Χαιρετώ σας, φίλτατοι τσουτσουνοκαλλιεργητές καθώς και λάτρεις παλαιών ξεχασμένων παγανιστικών θρησκειών. Πολλοί μήνες απουσίας, πολλά καινούρια πράγματα. Όταν τελικά απομακρύνεσαι από ένα χώρο ιδεών, τελικά είναι δύσκολο να επανέλθεις. Η αναπροσαρμογή είναι σαφώς πιο ανώμαλη από την προσαρμογή, γιατί αυτή τη φορά πρέπει να δώσεις μεγαλύτερο αντίτιμο στον Χάροντα για να πας στα Ηλύσια Πεδία (ξέρετε, αυτά με τα πολλά ηλεκτρονικά και τα ποδοσφαιράκια στο δεύτερο όροφο). Πολλά θέματα τα οποία μπορείς να θίξεις ξεκινώντας από την ταρίχευση όρχεων νεροβουβάλων (εάν κρίνεται κοινωνικά & ηθικά σωστό) μέχρι και την απομόνωση των διαδικτυακά εξαρτημένων ατόμων.</span>
<br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="" lang="EL">
<br />ΟΜΩΣ!!!
<br /></span>
<br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="" lang="EL">Το σημερινό θέμα που επέλεξα είναι ένα πρόβλημα(;) που μαστίζει την ανθρωπότητα από την στιγμή από την στιγμή που ο πρώτος πίθηκος κατέβηκε από τα δέντρα και άνοιξε μαγαζί με καλλυντικά (ναι ναι, οι γκόμενες από τότε βαφόντουσαν). 'Εχούσης χιλιάδων ονομάτων σε εκατοντάδες γλώσσες, σύγχρονες, παλαιές, μεσαιωνικές, βυζαντινές, αρχαίες, η ΒΛΑΚΕΙΑ είναι μια καθαρή, μια αγνή μορφή ενέργειας που ωθεί την ανθρωπότητα στα άκρα, στην πρόοδο αλλά και στα Τάρταρα. Καταρχήν σαν θετικό μυαλό, οφείλω να προβώ σε μια πρόχειρη κατηγοριοποίηση :
<br />
<br />Α) Βλακεία με την έννοια της ανεγκέφαλης, της μη σθεναρά σκεπτόμενης πράξης : π.χ. είσαι με φιλαράκια, έχετε πιει ότι έχετε πιει και σου φαίνεται καλή ιδέα να σκαρφαλώσετε σε κουτί της ΔΕΗ για να βγείτε μια φωτογραφία. Η δυναμική της ισορροπίας σου βρίσκεται στο ναδίρ, με αποτέλεσμα να γίνεσαι βάρος στην τσέπη του Έλληνα φορολογούμενου αλλά και μπελάς των γιατρών στο τοπικό εφημερεύον νοσοκομείο.
<br />
<br />Β) Βλακεία με την έννοια του νοητικού επιπέδου (π.χ. αυτός είναι βλάκας || μαλάκας ~ <i>έχουν την ίδια ρίζα {μαλάκας ~ μολόσκω || βλόσκω ~ βλάκας}</i>) : πρόκειται για μια πιο πάγια, περισσότερο απλωμένη χρονικά κατάσταση στην οποία ο φίλος μας ο μαλάκας ή , εάν θέλετε, ο μαλάκας φίλος μας υποπίπτει διαρκώς σε καταστάσεις ανουσιότητας, ανωριμότητας, ανεπάρκειας, ανικανότητας και πολλές άλλες που ξεκινάν από το γράμμα Α.
<br />
<br /></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNSQ-G43zFSpMAS554iZ1dAWiLS_ZArYzv8CUlUKJWN9qx61nLs5OMtMFOO5koDoUCaCEDzxvLbIW8Cj9RlKwbpIEr2_8jRJgT2ZCrw8kbGu7VZKciNIn9TgH4ZbBqspdtj7rF2Tx0iNFC/s1600-h/dumbass.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 197px; height: 220px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNSQ-G43zFSpMAS554iZ1dAWiLS_ZArYzv8CUlUKJWN9qx61nLs5OMtMFOO5koDoUCaCEDzxvLbIW8Cj9RlKwbpIEr2_8jRJgT2ZCrw8kbGu7VZKciNIn9TgH4ZbBqspdtj7rF2Tx0iNFC/s320/dumbass.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5265885643514492546" border="0" /></a></span><span style="font-size:100%;"><span style="" lang="EL">Η ουσιώδης διαφορά δεν κείτεται στην εξάρτηση της έννοιας από τον χρόνο ως μετρική στάθμη αλλά από την αντιληπτική ικανότητα του ατόμου που πράττει βλακωδώς. Φυσικά σε όλο αυτό το πανηγύρι, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τον βασικότατο παράγοντα της διαφορετικής θεώρησης της βλακείας από άτομο σε άτομο. Η διαφορά του βλάκα από τον έξυπνο βρίσκεται στην μικρή αλλά σημαντικότατη λεπτομέρεια του γίγνεσθαι. Εδώ και πολλά, πολλά, πολλά </span>x<span style="" lang="EL"> 10 χρόνια υπάρχει ένας απίστευτος φασισμός με τα έξυπνα άτομα που θέλουν να πράττουν βλακωδώς. Η σοβαροφάνεια και οι υπάρχουσες κοινωνικές δομές επικρίνουν διαρκώς τα άτομα αυτά, στολίζοντας τους με σχόλια όπως "δεν θα καταφέρεις τίποτα με το να κάνεις σαν χαζός, γιατί παιδί μου κρεμάστηκες από το πολύφωτο, έλα ρε φίλε μην τα κάνεις αυτά μας βλέπουν οι γκόμενες, μην φωνάζεις εδώ είναι κυριλέ μαγαζί, και σου το έχω πει 3000 φορές Δρ. Φονμεσμερμιτστάιγκερ δεν γίνεται να κάνεις πάρτυ με τους φίλους σου στον εξωμοιωτή αντι-βαρύτητας".
<br />
<br /></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghLdNAPBsCtJaN-w8LR8EX3f1naXaaOnPN8HC9UT0PlAOBVYe-3vO8kzSVevtCARge-dSY_7i32xZNGrbqduXqK8ajTAm4cHTkBd4NoB3QtHEVlQXloWWn_6dd6On7220_l3Viyh_lbqR8/s1600-h/art-GoldenBoyV1-c1.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 176px; height: 238px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghLdNAPBsCtJaN-w8LR8EX3f1naXaaOnPN8HC9UT0PlAOBVYe-3vO8kzSVevtCARge-dSY_7i32xZNGrbqduXqK8ajTAm4cHTkBd4NoB3QtHEVlQXloWWn_6dd6On7220_l3Viyh_lbqR8/s320/art-GoldenBoyV1-c1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5265886864197970642" border="0" /></a></span><span style="font-size:100%;"><span style="" lang="EL">Η βλακεία είναι μια εναλλακτική απάντηση στην επιβολή κοινωνικών νορμών και κανόνων. Όντας ένας περήφανος κύρηκας της νοητικής πεοπαλινδρόμησης (της χειρονακτικής είναι όλος ο ανδρικός πληθυσμός, σε ευχαριστώ </span>Jenna<span style=""> </span>Jameson<span style="" lang="EL">, </span>Brianna<span style=""> </span>Banks<span style="" lang="EL"> και τα υπόλοιπα κορίτσια), νομίζω πως η βλακεία είναι η αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου να απελευθερωθεί από τα δεσμά της ρουτίνας και της καθημερινότητας, αλλά και κρώξει διαφορετικά από το υπόλοιπο σμήνος. Η βλακεία θα μπορούσε άνετα να εξισωθεί με την μουσική, καθότι έχουν πολλά κοινά γνωρίσματα : την μοναδικότητα της πράξης (Κάθε άτομο δεν μπορεί να αναπαράξει με τον ακριβώς ίδιο τρόπο μια ηλίθια πράξη, φέροντας πάντα τα ίδια αποτελέσματα ~ Βίβλος της Μαλακίας : Χαίρε Ηλίθιε Κεφ. 4), την έμπνευση και τον αυτοσχεδιασμό. Μια ηλίθια πράξη σφραγίζεται πάντα από τον δράστη και σχεδόν πάντα υπάρχει ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων που βρίσκει την πράξη εμπνευσμένη και προσπαθεί να την αντιγράψει, άλλες φορές επιτυχώς και άλλες φορές όχι.
<br />
<br />Η βλακεία δρα σε πολλές περιπτώσεις και σαν αγχολυτικό, αφού το αποτέλεσμα στην πλειονότητα των περιπτώσεων δεν έχει σημασία. Τοιουτοτρόπως, καταφέρνουμε να αφαιρέσουμε τον παράγοντα άγχος ποσοστιαία από την ζωή μας, ενώ παράλληλα διασκεδάζουμε και περνάμε καλά. Το πόστ είναι αφιερωμένο σε όσους έχουν κλάσει δυνατά στην ώρα της Κυριακάτικης Λειτουργίας, σε όλους όσους την πέφτουν σε γκόμενες στα </span>bar<span style="" lang="EL">, σε αυτούς που δεν ενδιαφέρονται τόσο για το εξωτερικό </span>image<span style="" lang="EL"> τους και φυσικά στον μεγαλύτερο βλάκα όλων των εποχών (δεν ξέρω ποιος είναι αλλά αφού υπάρχει ο εξυπνότερος, σίγουρα θα υπάρχει και ο βλακωδέστερος). Βέβαια άμα το καλοσκεφτείς θέλει πολύ εξυπνάδα για να κάνεις μια τεράστια βλακεία, καθότι ο έξυπνος καταλαβαίνει πλήρως τις συνέπειες της βλακείας του. ΑΡΑ καταλήγουμε ότι οι μεγαλύτεροι μαλάκες δυνητικά ήταν τα μεγαλύτερα μυαλά της Ιστορίας, αφού μόνο αυτοί μπορούσαν να σκεφτούν κάτι το ηλιθιωδώς εφυές.
<br />
<br />Los boulos τώρα γιατί με περιμένει και ο Περίεργας.</span></span></p><p style="text-align: justify; font-family: lucida grande;font-family:georgia;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"><span style="" lang="EL">
<br /></span></span></p><p style="text-align: justify; font-family: lucida grande;font-family:georgia;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"><span style="" lang="EL">
<br /></span></span></p><p style="text-align: justify; font-family: lucida grande;font-family:georgia;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"><span style="" lang="EL"> <!--[if !supportLineBreakNewLine]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></span></span></p> Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-71800589491464075142008-05-24T13:41:00.005+03:002008-05-24T13:46:52.200+03:00Bitter End<span style="font-family: georgia;font-size:130%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9nWnZdXrQfhTF4YlOrbeo5BJXqN74tAiqFMr_Jlte2-QrmsRHBZrrk6uFjfXcKVEPnokArnnaZt-r6IW5AmjcIoeOwIVF1zjgycXyxUSVtfLa7CCaFSEUhyphenhyphenDRji2m0PnH6dglo8WXGyAb/s1600-h/censored.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9nWnZdXrQfhTF4YlOrbeo5BJXqN74tAiqFMr_Jlte2-QrmsRHBZrrk6uFjfXcKVEPnokArnnaZt-r6IW5AmjcIoeOwIVF1zjgycXyxUSVtfLa7CCaFSEUhyphenhyphenDRji2m0PnH6dglo8WXGyAb/s320/censored.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5203893818594247570" border="0" /></a><br /></span><div style="text-align: justify; font-family: georgia;font-family:georgia;"><span style="font-size:130%;">Η παύση των post έγινε διότι υπήρξαν παρατηρήσεις από τον Ε.Σ. για το περιεχόμενο των posts. Το blog θα συνεχιστεί κανονικά μετά τις 7 Αυγούστου, με την επανέναρξη της (ΑΝΤΕ ΟΜΩΣ) πολιτικής μου ζωής. Απλά το αναφέρω, γιατί αρκετοί με ρωτήσαν γιατί δεν γράφω πια.<br /><br />Thanx people.<br /><br />Υ.Γ. 74 δεν ήταν ποτέ πολλές.<br /><br /><br /></span></div>Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-4686319088291807522008-01-06T13:26:00.000+02:002008-01-08T14:49:55.237+02:00Time waits for nobody<a style="font-family: georgia;" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe7oFsfBJtVKDMV294I2Fc8al-PcxDN8aBvIg6KZm7st75YyAvqxqGyXlPv0O8gmomjhJuXmGSyh5-rIRhcxQwqt28wMWRh8nBo3CNBXZiKCplI1CnlsPn3Ft7FtD9fjSc2lEiYW6vSuyq/s1600-h/cloud-watch.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe7oFsfBJtVKDMV294I2Fc8al-PcxDN8aBvIg6KZm7st75YyAvqxqGyXlPv0O8gmomjhJuXmGSyh5-rIRhcxQwqt28wMWRh8nBo3CNBXZiKCplI1CnlsPn3Ft7FtD9fjSc2lEiYW6vSuyq/s320/cloud-watch.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5152392806872939442" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;font-family:georgia;"><div style="text-align: center;"><span style="font-weight: bold;font-size:130%;" >YES BABY, I AM BACK!</span><span style="font-size:130%;"><br /></span></div><span style="font-size:130%;"><br /><br /></span><span style="font-size:130%;">Χρονιά πολλά και καλή χρονιά φίλτατοι αλλά και άσπονδοι εχθροί μου. 3,5 μήνες απουσίας ομολογουμένως σε κάνουν να ξεχνάς πολλά, για παράδειγμα το μπρελόκ σου, αντί για το σχοινένιο μηνόμετρο αποτελούμενο απο κόμπους για τον κάθε μήνα που έχεις κάνει μέσα, ή το υπέροχο και ντελικάτο καπιτονέ κωλόχαρτο που έχει αγοράσει η μάνα σου, αντί για το γυαλόχαρτο που πουλάει ο Καψάς. Περιμένεις (;) να δείς κοσμοιστορικά γεγονότα, και αντι για το τείχος του Βερολίνου βλέπεις ότι η ζωή κυλάει στους ρυθμούς που την είχες αφήσει, χωρίς σημαίες και φωνές. Συμπληρώνοντας 5 μήνες ακριβώς στρατιωτικής ζωής (2,5 εκ των οποίων στον φόβο και στον τρόμο του Έλληνα στρατιώτη, στην φίλτατη Παραμεθώριο a.k.a. the proud Highlands of Gatzolia), μπορώ να πω τα εξής :</span><br /><span style="font-size:130%;"><br />1) Το καθιστό χέσιμο είναι προνόμιο.<br />2) Μπορείτε να κοιμηθείτε σε ασύλληπτα σημεία, αρκεί να νυστάζετε.<br />3) Τα όρια αντοχής αλλά και ανοχής σας είναι πολυ μεγαλύτερα απ' ότι φαντάζεστε.<br />4) Η έννοια της ηλεκτροθωράκισης υπάρχει.<br />5) Κάθε στρατόπεδο έχει το ελάχιστο ένα αδέσποτο σκυλί.<br />6) Ό,τι και να σας πει ο γιατρός της μονάδας, δεν χρειάζεται όλα τα πλαστικά γάντια που έχει το κουτί.<br />7) Το σκάκι κάνει την θητεία μικρότερη.<br />8) Η Βίβλος λέει ψέματα, η ολοκλήρωση της στρατιωτικής θητείας έχει πολυ παραπάνω ονόματα από τον Διάβολο.<br />9) Αν η μαλακία ήταν εργόχειρο, ξέρω πολλούς που θα είχαν κάνει τα προικιά τους.<br /><br />Καλούμενος αλλά και παράλληλα φανατικά αρνούμενος να συμμετάσχω στο κίνημα της απλόποιησης, αν οχι μυημένος τουλάχιστον υπέρμαχος της συνθετότητας, της ποικιλομορφίας και της ακριβής τοποθέτησης, έρχομαι σήμερα να παραθέσω τις απόψεις περί του χρόνου. </span><span style="font-size:100%;"><span style="font-size:130%;">Καταρχήν, κρίνεται αναγκαίο να δωθεί ένας ορισμός :<br /><br /><br /><br /></span></span></div><h3 style="font-style: italic; font-weight: normal; color: rgb(0, 0, 0); text-align: justify;font-family:courier new;" id="siteSub"><span style="font-size:100%;"><span style="font-weight: bold;">Χρόνος</span><br /></span> </h3><div style="text-align: justify; font-family: courier new;"> </div><div style="text-align: justify; font-family: courier new;"> </div><p style="font-style: italic; color: rgb(0, 0, 0); text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Σύμφωνα με το Λεξικό της Οξφόρδης με τον όρο <b>χρόνος</b> εννοείται "η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο <span class="new" style="color: rgb(0, 0, 0);">παρελθόν</span>, το <span class="new">παρόν</span>, και το <span class="new">μέλλον</span>, θεωρούμενη ως σύνολο". Γενικά <b>Χρόνος</b> χαρακτηρίζεται η ακριβής μέτρηση μιας διαδικασίας από το παρελθόν στο μέλλον. Κάθε φυσικό φαινόμενο π.χ. μια πτώση αντικειμένου στο έδαφος εξελίσσεται στην έννοια της ορισμένης χρονικής περιόδου. Ο χρόνος μετράται σε μονάδες όπως το δευτερόλεπτο και με ειδικά όργανα τα <span class="new">χρονόμετρα</span> π.χ. ρολόι. Οι καθημερινές εμπειρίες αποδεικνύουν πως ο χρόνος "κυλάει" με τον ίδιο πάντα ρυθμό και μόνο προς μια κατεύθυνση - από το παρελθόν προς το μέλλον. Η κίνηση γενικότερα ούτε μπορεί να διακοπεί αλλά και ούτε να αντιστραφεί στην έννοια του χρόνου.</span></p><p style="font-style: italic; color: rgb(0, 0, 0); text-align: justify; font-family: courier new;"><br /></p><div style="text-align: justify;font-family:georgia;"><span style="font-size:130%;"> Όντας υπέρμαχος της θεωρίας που πιστεύει οχι στο φονταμενταλισμό της χρονικής έννοιας, αλλά στην υφέρπουσα και ύπουλη ανθρώπινη παρέμβαση, πιστεύω πως ο χρόνος δεν είναι σχετική έννοια. Η ασάφεια που προσδίδεται κάθε φορά υπόκειται σε παράγοντες καθαρά εγκεφαλικούς. Εξηγώ : όταν βλέπεις μια ταινία με προσήλωση, αρχίζεις και βομβαρδίζεσαι απο εικόνες, οι οποίες ως αποτέλεσμα έχουν την αποκοπή σου από το γύρω περιβάλλον σου. Πολλές φορές όταν τελειώνει μια ταινία, νιώθεις ένα κενό, μια μικρή διαταραχή στην δομή της αντίληψης σου. Πιστεύεις ότι πέρασε πολύ ώρα, άλλες φορές πιστεύεις ότι πέρασε λίγο. Αυτό είναι μια απο τις χιλιάδες παρατηρήσεις (και όχι αποδείξεις) ότι ο χρόνος δεν υπήρχε πριν από τον άνθρωπο.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyFHXB1mxQQJmKMYb1ebydfK0g624a_1z0rSAcHQ-xanpggjs_fsKAlheXe66Vz2nrcJGaIgZraZkacApRZBLBVZdWKHO6rHWZbvcRvRJUEzgY2MpyKyjEgYNvqauEyy8rE580Y3IKaMl2/s1600-h/frg-medium.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 260px; height: 226px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyFHXB1mxQQJmKMYb1ebydfK0g624a_1z0rSAcHQ-xanpggjs_fsKAlheXe66Vz2nrcJGaIgZraZkacApRZBLBVZdWKHO6rHWZbvcRvRJUEzgY2MpyKyjEgYNvqauEyy8rE580Y3IKaMl2/s320/frg-medium.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5152394640823974866" border="0" /></a>Στον Στρατό, οπώς πολύ καλά γνωρίζουν όσοι πήγαν και όσοι πολύ καλά θα μάθουν όσοι θα πάνε, ο χρόνος είναι κάτι σαν μια αργή,μαύρη, γλοιώδης μάζα που δεν σε αφήνει να ευχαριστηθέις σχεδόν τίποτα. Ομολογουμένως οι φορές που κοιτάς το ρολόι κατά την διάρκεια της μέρας είναι τουλάχιστον πενταπλάσιες απο το κανονικό μέσο όρο. Πάρα αυτά καταλαβαίνεις ότι στην πραγματική ζωή (θα εξηγήσω αργότερα τις διαφορές μεταξύ στρατιωτικής και πραγματικής ζωής) έχεις άπειρο χρόνο να κάνεις πράγματα, να δημιουργήσεις αλλά και να αναπλάσεις. Κάθε δευτερόλεπτο σε φέρνει πιο κοντά στην πραγμάτωση αλλά και στο τέλος, οπότε μπορεί να ακούγεται οξύμωρο αλλά ο χρόνος φέρνει την ζωή και τον θάνατο μαζί. Δεν μπορείς να αποδείξεις ότι έζησες, εάν δεν πεθάνεις. Καθότι ο υποσυνείδητος ορθολογισμός του ανθρώπου υπαγορεύει την περατότητα ως βασικό στοιχείο για την κατανόηση, η ανθρώπινη ζωή χωρίζεται σε πάρα πολλά ( θεωρητικώς μετρήσιμα) χρονικά διαστήματα. Βέβαια μπορεί να είσαι από αυτούς τους αντροχωρίστρες τους φυσικούς και να υποστηρίζεις ότι ο χρόνος τέμνεται διαρκώς σε επιμέρους τμήματα, αλλά εντάξει η διαφορά της ιδιοφυίας με την βλακεία είναι ότι η βλακεία δεν έχει όρια. Καταραμένοι φυσικοί!<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwLURkHs6OdrMxM_3WnZ_F7dVk2U0kQStIYx2D34LPrLUKdKa0RoKWQIwi5avLT1QZN4_Oi4P2x5wVLVd4H5ZS4O_ClcW3RdJvNMcFwhKOabeluA6CfqQPdxZfIM-59jAZyy_HwtPiBbFN/s1600-h/death-needs-time.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 190px; height: 255px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwLURkHs6OdrMxM_3WnZ_F7dVk2U0kQStIYx2D34LPrLUKdKa0RoKWQIwi5avLT1QZN4_Oi4P2x5wVLVd4H5ZS4O_ClcW3RdJvNMcFwhKOabeluA6CfqQPdxZfIM-59jAZyy_HwtPiBbFN/s320/death-needs-time.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5152394168377572290" border="0" /></a>Τέλος πάντων που θέλω να καταλήξω ; Α ναι. Εντάξει το φανταρικό παλεύεται πολύ άνετα, αρκεί να βάζεις μικρούς χρονικούς στόχους της τάξης των ημερών. Έαν παγιδευτείς σε βρόχους μετρημάτων ημερών, τότε πολύ απλά ΧΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ. Γενικά κατάλαβα, ίσως και με την βοήθεια ενός προσφιλούς ατόμου του στενού μου περιβάλλοντος, ότι δεν έχει νόημα να στεναχωριέσαι για κάτι μελλοντικό. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να προετοιμαστείς παρά να πανικοβάλλεσαι και να προσπαθείς να το αποφύγεις. Λόγω της αγιότητας της μέρας, θα αναφερθώ στην βιβλική χροιά του Χρόνου, η οποία είναι μια αρκετά καλή προσέγγιση στο θέμα. Η Βίβλος προστάζει (σιωπηλά πάντα) να προετοιμάζεσαι για την ημέρα της Κρίσης. Εγώ θα ήθελα λιγάκι να το προσαρμόσω στα δικά μου μέτρα και σταθμά, λέγοντας οτί πρέπει να προετοιμάζεσαι για το αναπόφευκτο. Το τι μέλλει γενέσθαι είναι μια παράμετρος καθοριστική αλλά όχι και αποκλειστική για τις κινήσεις σου. Και όπως καταλάβατε, η πράξη της μετάνοιας έχει μελλοντικό χαρακτήρα και όχι παρελθοντικό, δηλάδή εάν έκανες την κουτσουλιά, είναι σαφώς προτιμότερο να επικεντρωθείς στην αποφυγή της επόμενης παρά στην μνημόνευση της προηγούμενης. Κοινώς, όπως είπε και ο φίλος μας ο Γκάνταλφ, δεν έχει σημασία πόσο χρόνο έχεις αλλά τι θα κάνεις με τον χρόνο που σου δίνεται.<br /><br />Σχόλια καλοδεχούμενα όπως παντα. Αυτά.<br /><br /></span><br /></div>Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-45338190280604758612007-11-10T15:24:00.003+02:002008-03-22T03:13:23.808+02:00Πορδή στην Σα*******η<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgB3sfxHTYFfygB5ycS6GX3-0zq_HdlNLP_uwV3dz1YgEYVrdBODwmpqaGI2Vi8cC7HVDKSVuaqtcfj7rKXsDQRfK-zKfk97lX-8T6KneJvSSoyHyeKoY0FmLXbGqPblgcntawrjba6LDSW/s1600-h/eik3.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgB3sfxHTYFfygB5ycS6GX3-0zq_HdlNLP_uwV3dz1YgEYVrdBODwmpqaGI2Vi8cC7HVDKSVuaqtcfj7rKXsDQRfK-zKfk97lX-8T6KneJvSSoyHyeKoY0FmLXbGqPblgcntawrjba6LDSW/s320/eik3.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5131222539065168418" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Σας χαιρετώ, δυστυχώς όχι απο την (ελπίζω να είναι ακόμα όρθια) καρέκλα του υπολογιστή μου, αλλά απο το κλασσίκ net-cafe της Σαμ******ης. Στο νησί έχει τον χειρότερο καιρό που μπορεί κάποιος να φανταστεί. Απίστευτες βροχοθύελλες, ασύλληπτοι αέρηδες και η trendy παραλλαγή συνθέτουν πάντα το μαγευτικό ειδύλλιο της Σ********ς. Παρά τις βουλές, λοιπόν του Αιόλου, δεν είμαι διατεθημένος να χαρίσω ούτε μια έξοδο στον χαιρέκακο Θεό της υπηρεσιακής εμπλοκής. Ορμόμενος πάντα απο το σοφό πλην ρηχό ρητό του Έλληνα στρατευμένου "Μωρέ μαλάκα βγες σήμερα, δεν ξέρεις αύριο τι θα σε βάλουν να κάνεις", αδράττω την μέρα, γραπώνω αποφασιστικά το εξοδόχαρτο και απαντάω με ενα σαρδόνιο χαμόγελο στο ειρωνευτικό σχόλιο του Δόκιμου ΑΥΔΜ "Καλά να περάσετε...".</span></span> <span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;"><br /><br /></span></span><span style=";font-family:georgia;font-size:130%;" >*Τα παραπάνω γεγονότα είναι φανταστικά και δεν έχουν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα*</span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;"><br /></span></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSyBHPqRECB2q7MiTBvzc2zh02epCMCnZ6PStUZuYUZsFNGBQqcSIyP9GPDQOrFITmDgQ6hI1fV8ajOJnWiJTcRrEcrLrr4PLBb7odp2_JWL5vl4VjHCGz_J8YyEgBaM-T9zZy-zZJD_QH/s1600-h/eik1.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 164px; height: 132px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSyBHPqRECB2q7MiTBvzc2zh02epCMCnZ6PStUZuYUZsFNGBQqcSIyP9GPDQOrFITmDgQ6hI1fV8ajOJnWiJTcRrEcrLrr4PLBb7odp2_JWL5vl4VjHCGz_J8YyEgBaM-T9zZy-zZJD_QH/s320/eik1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5131222672209154610" border="0" /></a><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Μουχαχα! Έχοντας αναλύσει πολλούς και συνάμα ραδιούργους τρόπους για να γλιτώσω την πορεία 9 χλμ. την Δευτέρα με τις φίλτατες σειρούλες, θα περάσω σε ένα άλλο θέμα. Μια που είμαι μακρυά απο το σπίτι μου και δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να απλώσω διάπλατα τις αποψεις μου σε ένα στενό μου φίλο, θα προσπαθήσω να απαντήσω σε ένα ζήτημα που είμαι σίγουρος οτί τον απασχολεί, αν και είμαι πεπεισμένος οτι θα αρνηθεί κάτι τέτοιο. Οπότε εξορμώ απο το διαδικτυακό μου ιστολόγιο, σε μια ανευ προηγουμένως άνανδρη ('Ανανδρο με την έννοια της ανικανότητας του επιτεθέμενου απόκρισης - φανταστείτε ένα σκάκι που τα μαύρα κάθονται και καλαμπουρίζουν ενώ τα άσπρα φασιστικά λαμβάνουν θέσεις στην σκακίερα και αρχίζουν και απειλούν την δύσμοιρη μαύρη στρατιά - (Σχόλιο σχολίου -- παρατηρείτε βεβαίως ότι ο μιλιταρισμός μου και οι παρομοιώσεις μου φτωχαίνουν και γίνονται όλο και πιο εμπόλεμες)) επίθεση, σε ένα αν μητει άλλο άσημο και αδιάφορο καφέ στο επίγειο βασίλειο του κουτσομπολιού, στην Αστορία.</span></span> <span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;"><br /><br /></span></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDrnfNCIVcyUG0sfpvEI9l_KuizxrBnuLwo2RvafZmlUnVq13MlT4jbWfLvp5mcYLeid_Q38T53VAjjY8KCx_jTL2aauAaB1HihJC0pNEueEdJOQC67r4gat7ZF1KCGPzG1HDJLFuFC7ax/s1600-h/eik2.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 205px; height: 275px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDrnfNCIVcyUG0sfpvEI9l_KuizxrBnuLwo2RvafZmlUnVq13MlT4jbWfLvp5mcYLeid_Q38T53VAjjY8KCx_jTL2aauAaB1HihJC0pNEueEdJOQC67r4gat7ZF1KCGPzG1HDJLFuFC7ax/s320/eik2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5131222865482682946" border="0" /></a><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Φίλε, περιττά τα πολλά λόγια, αν και έχω ήδη μακρυγορήσει. Η κατάθλιψη από ένα τέτοιο συμβάν, όπως ο αναπάντεχος χωρισμός, είναι κάτι το περιττό. Είναι ανυπόστατο, ανεριγματικό και προκαλείται καθαρά απο ενδογενείς παράγοντες. Μπορεί να θέτω την αγάπη με μαθηματικούς και ιατρικούς όρους, αλλά δεν παύει να είναι έτσι. Πάρτο και γλωσσολογικά : "Με χώρισε". Δεν ακούς καν το ονομά της. Είναι καθαρά προσωπικό σου σφάλμα, που ενέδωσες χωρίς πρώτα να έχεις σιγουρευτεί για το ποιόν της κοπελιάς. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, ούτε στεναχώριες ούτε ξύδια ουτε λάθη. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι απλά κατανόηση. Κράτα το ζόρι για μέρες δυσκοιλιότητας και άστην σαν μια πορδή στην Σαμοθράκη (πρέπει να συνειδητοποιήσετε την δύναμη του ανέμου εδώ για να κατανοήσετε πλήρως την παρομοίωση). Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε, αν και δεν ειναι αντικειμενικός σκοπός μου. Αυτό που πραγματικά θέλω να πω είναι οτι μερικές φορές δίνεις πράγματα και περιμένεις να πάρεις. Το θέμα ειναι βέβαια σε τι δίνεις σημασία : στο γεγονός της προσφοράς ψυχικού υλικού και παρελκομένων με αυτό ή στην θεία στιγμή της απολαβής, στο "Και εγώ έτσι νιώθω", στο "Και εσύ μου λείπεις". Τέλος πάντων, δεν έχει και πολύ σημασία να ψάχνεις γιατί έφυγε αλλά πως έφυγε. Τι ρεύματα αέρα εκμεταλλεύτηκε και τι σμίλεψε την βαρεμάρα και προκάλεσε την άτακτη φυγή (ω ναι, είμαι σχεδόν Ευελπίς, ελπίζω μέχρι το τέλος της θητείας να έχω στρατικοποιηθεί πλήρως). Το ξέρω πως ο στυγνός ρεαλισμός δεν εφαρμόζεται σε θέματα αγάπης, γιατί φαντάζει σαν ξυράφι σε αιδοίο βρέφους. Αλλά ας μην ξεχνάμε οτί η απάντηση στο μεγάλο ερώτημα του κόσμου είναι μαθηματικώς δοσμένη και ειναι </span><a style="font-family: georgia;" href="http://en.wikipedia.org/wiki/42_Puzzle">42</a><span style="font-family:georgia;">.</span></span> <span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;"><br /><br />Το να προσπαθώ να εκφραστώ μερικές φορές είναι σαν να προσπαθώ να περιγράψω το μπλέ.<br /><br /><br /></span></span> </div>Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-52096601115608765102007-10-14T12:01:00.000+02:002007-10-27T14:17:37.572+02:00Ο αλήτης και η απίστευτη μανία του με το αλάτι<div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;font-family:georgia;"><span style="font-size:130%;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz08fGy6qKR1yIcR-LmIZirZGKYxRYYqt8oTmW5z1F0LS3-kqy83f8-R8K4tTHaIIzFKjyrTHLuy9UiDSxxspsZqExh6Op85AiLmjOhZcn8LeEbE5br61rKmYriIUXtBRxDVypg8o860Pi/s1600-h/eik3.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz08fGy6qKR1yIcR-LmIZirZGKYxRYYqt8oTmW5z1F0LS3-kqy83f8-R8K4tTHaIIzFKjyrTHLuy9UiDSxxspsZqExh6Op85AiLmjOhZcn8LeEbE5br61rKmYriIUXtBRxDVypg8o860Pi/s320/eik3.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5125987167594901218" border="0" /></a><br /><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style=";font-family:georgia;font-size:130%;" >Άλλο ένα κυριακάτικο πρωινό που κατάφερε να κρυφτεί στο μεγαλόψυχο Σάββατο ξεκινά. Ομολογουμένως η μέρα δεν έχει ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς. Έχοντας χάσει τον αγαπημένο σου θείο προ πενθημέρου, ξυπνάς λούτσα στον ιδρώτα από ένα γαμημένο εφιάλτη στον οποίο κλασσικά έχεις χάσει τον πατέρα ή την μάνα σου. Ο θάλαμος ροχαλίζει στον απαλό ρυθμό του ράδιο αρβύλα, ο θαλαμοφύλακας έχει λιποθυμήσει πάνω από κάτι τσοντοπεριοδικά με αυτοκίνητα, εσύ περπατάς σε κατάσταση σοκ και προσπαθείς να ηρεμήσεις από ένα τόσο έντονο όνειρο. Και εκεί, εμφανίζεται η σωτηρία, εκεί είναι που τρυπώνει η ματαιοδοξία σου και σε καθησυχάζει : "Δεν έπαθε και τίποτα ο άνθρωπος, απλά πέθανε. Συμβαίνει σε όλους." .<br /><br /></span><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0xb5nvzLV53m-qBRxVep1C00Hrs8Jyuph4aH7uS5iGJi3uzFmwrA8p2mAKRMbvF_GE5FG_FrwfJP4IZq78WPLixFmNhw5cWE9Lg5tcwJ5doER61wptCa33V0jtzEZwwOW1_48KioSZG5h/s1600-h/eik1.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 169px; height: 246px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0xb5nvzLV53m-qBRxVep1C00Hrs8Jyuph4aH7uS5iGJi3uzFmwrA8p2mAKRMbvF_GE5FG_FrwfJP4IZq78WPLixFmNhw5cWE9Lg5tcwJ5doER61wptCa33V0jtzEZwwOW1_48KioSZG5h/s320/eik1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5125987352278494962" border="0" /></a><span style=";font-family:georgia;font-size:130%;" >Εφόσον πλέον κατά το σύνταγμα, δεν είμαι πλέον πολίτης αλλά στρατιώτης, είναι απολύτως λογικό να υπάρχει μια πιο μιλιταριστική αποψη των πραγμάτων. Ο κύκλος είναι κάτι το απαγορευμένο στον στρατό καθώς και οι καμπύλες, αφού την πρωτοκαθεδρία έχουν αναλάβει οι ευθείες, τα τετράγωνα και τα ορθογώνια. Νιώθεις την παλαιά φρουρά να εγκαταλείπει, τον χρόνο να τελειώνει και μέρα με την μέρα οι ευθύνες να έρχονται όλο και πιο γρήγορα. Πράγματα που νόμιζες οτι θα σου λείψουν, ούτε καν περνάνε για μια καλημέρα από την χειμαρρώδη σκέψη σου, ενώ άλλα πράγματα που ποτέ δεν σκέφτηκες παλιά, φαντάζουν οξυγονό στα πνευμόνια σου. Τέσπα πολύ το κούρασα με το πλέον ρέτρο πεσιμιστικό μοτίβο του φαντάρου και φτάνω στην ουσία του ζητήματος. </span><span style=";font-family:georgia;font-size:130%;" >Ο θάνατος είναι η επισφράγιση της ειρωνίας της φύσης. Είναι η καλοστημένη φάρσα του Θεού που πάντα δεν χορταίνει να κάνει. Οι δημιουργίες σου, οι σκέψεις σου, το είναι σου παραδίδεται στο σύμπαν χωρίς καν μερικές φορές να προλάβεις να αφήσεις παρακαταθήκη. Αλλά κακά τα ψέματα. Πέθανες, οπότε ή δεν υπάρχεις ή κάνεις παρεά στον Έλβις. Και επειδή ο Έλβις τα σπάει, ε εντάξει να σας πω το κρίμα μου και εγώ με τον Έλβις θα έμενα. Και στις δύο περιπτώσεις, εμπάσει περιπτώσει δεν σε ενδιαφέρει πραγματικά τι έχει απογίνει τούτο το μάταιο πλανητίδιο και οι εμπρηστές που ονομάζονται γήινοι.</span><br /><br /><br /><span style="font-size:130%;"><a style="font-family: georgia;" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6lCH3q6QZS0aI_AUAmk2ya5LBTWBYhPG1o2u6kQFPSjmKC6uGJ_-yUe7Ufq1N-XMvTfXEZqv4O9tr-hwzu7JAXiA6ge5wahtNA5ga-9tUaDcb8h1F2sxsMBvmGQFIPlz3VYRpSkqv3mtD/s1600-h/eik2.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 194px; height: 153px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6lCH3q6QZS0aI_AUAmk2ya5LBTWBYhPG1o2u6kQFPSjmKC6uGJ_-yUe7Ufq1N-XMvTfXEZqv4O9tr-hwzu7JAXiA6ge5wahtNA5ga-9tUaDcb8h1F2sxsMBvmGQFIPlz3VYRpSkqv3mtD/s320/eik2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5125986050903404242" border="0" /></a></span><span style=";font-family:georgia;font-size:130%;" >Δεν σε ενδιαφέρει οι κουβέντες που ακούγονται απο φίλους και συγγενείς την στιγμή</span><span style=";font-family:georgia;font-size:130%;" > που η μάνα (πουτάνα;) γη σε δέχεται στην ΠΑΝΤΑ παγωμένη αγκαλιά της. Δεν σε ενδιαφέρει σε ποια σελίδα του βιβλιού έμεινες, την τηλεόραση που άφησες ανοιχτή, που σκατά παράτησες τις πιτζάμες σου, την μικρόλεηλασία των προσωπικών σου </span><span style=";font-family:georgia;font-size:130%;" >αντικειμένων, κυρίως απο δευτερής γενιάς απογόνους. Η καρέκλα στο σαλόνι θα αλλαχτεί γιατι ακόμα σε θυμίζει, το αμάξι σου ε καιρός ήταν να αλλαχτεί. Ο καθρέφτης ποτέ δεν θα σε ξαναδεί, το πληκτρολόγιο του υπολογιστή σου θα γίνει παιχνίδι του εγγονού σου. Τα βιβλία σου θα τα φάει η ανακύκλωση και η μουσική σου θα ακουστεί καμια δυό φορές, έτσι για να ακούσουν τι άκουγες. Μια που πλέον, η στάθμη της χρησιμότητας σου στον κόσμο δεν ξεπερνάει το πτώμα του φίλτατοθ πρεζονιού που πέθανε μια Τετάρτη και το παρκάραν στο νεκροτομείο, έχεις πλέον αποφασίσει ότι εισαι πολύ γενναιόδωρος και τα σκουλίκια, ε κάπως πρέπει να ζήσουν και αυτά. Τα ρούχα σου φυσικά είναι περιττά και δίνονται σε χρόνο dt, αφού σε έχουν ντύσει με κουστουμάκι, ότι πρέπει για την περίσταση. Ρακέτες του πινγκ πονγκ, μπιχλιμπίδια που σου φαινόντουσαν αστεία στοιβάζονται σε κούτες. Μετακομίζεις ουσιαστικά χωρίς να χρείαζεται καν να έχεις κλείσει καινούριο σπιτι. Απο μακριά φαντάζει σχεδόν μποεμ. Γενικά έχει πλάκα το σκηνικό, εάν εξαιρέσεις αυτό το εμετικό άρωμα λιβανιού. Όλα σε θυμίζουν (είναι κρίμα πως έχει ταυτιστεί με την ερωτική απογοήτευση αυτή η μεγαλειώδης έκφραση - σκατά στους κλάψες).Και ότι σε θυμίζει πονάει.</span><br /><br /><span style=";font-family:georgia;font-size:130%;" >Αφιερωμένο στους πραγματικούς ταξιδιώτες του διαστήματος.</span><br /><br /><span style=";font-family:georgia;font-size:130%;" >See you again space cowboys.<br /><br /><br /></span></div>Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-36626467065535161612007-10-08T16:44:00.005+02:002008-11-16T18:34:42.301+02:00Γενναίος της Σαμ*******ης<div align="justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6KPIMXySpZVKxutxg7EkhAUkrYdfjc7GxRrXagglZ3o8cJCMCNkLt2P-vWJEY5HuWIyzFgUZwXxL1U5i3SRSvvNgLFGm3kXAL1WifRnMiQva-Np-9NhQfcS6opb9B4XC3hvWIi-m-N-gY/s1600-h/Thessaloniki08+ja+i+inni+%283%29.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5118993338246620130" style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6KPIMXySpZVKxutxg7EkhAUkrYdfjc7GxRrXagglZ3o8cJCMCNkLt2P-vWJEY5HuWIyzFgUZwXxL1U5i3SRSvvNgLFGm3kXAL1WifRnMiQva-Np-9NhQfcS6opb9B4XC3hvWIi-m-N-gY/s320/Thessaloniki08+ja+i+inni+%283%29.JPG" border="0" /></a><br /><span style=";font-family:georgia;font-size:130%;" >Ω ναι, επέστρεψα στον αγαπημένο μου δικτυακό τόπο για να τυπώσω δια ψηφιακών μέσων την σκατομαυρίλα και την μιζέρια μου. Μόνο που αυτή τη φορά, ντυμένος στα χακί, ξυρισμένος και εμφανέστατα πειθήνιος προς τις προσταγές του αγαπημένου μου Ελληνικού Στρατού. Η συμβουλή μου προς τους νεοσύλλεκτους είναι φυσικά μια : ΚΑΤΑΤΑΧΘΕΙΤΕ! ΤΑ ΣΠΑΕΙ!!!! Ε ναι, λοιπόν θα πάω κόντρα στο ρεύμα που θέλει τους νέους ενάντια στο Στρατό και θα πω με ζωηρή κατά τα στρατιωτικά προβλεπόμενα φωνή ΝΑΙ. Όπως καταλαβαίνετε, καθότι στον Στρατό αν έχεις κάτι είναι χρόνος, μπορείς κάλλιστα να αφεθείς σε πελάγη αυτοκριτικής.</span><br /><br /><span style=";font-family:georgia;font-size:130%;" ></span><br /><span style=";font-family:georgia;font-size:130%;" >Δεν περιμενα ποτέ να έρθω στα αποτελέσματα που έφτασα, αλλά σιγά σιγά καταλαβαίνω αυτό που λένε οι πρεσβύτεροι μας, δηλαδή το κατα κόσμον γνωστό και ως "Στον στρατό θα μεγαλώσεις." Δεν διαφωνώ με αυτό πλέον καθόλου, υπό μια συνθήκη : Στον Στρατό δεν μεγαλωνεις, στον Στρατό καταλαβαίνεις εάν έχεις μεγαλωσει. Φυσικά δεν πρόκειται περί πλύσεως εγκεφάλου ή κάτι παρόμοιο. Είναι μια διαπίστωση που άρχισε να καλλιεργείται εδω και καιρό. Το προβλεπόμενο & και η φρουρά στο γαμώκρυο 5:30 το πρωί εννοείται οτι δεν σε κάνει άντρα. Όμως έχεις μια θεσπέσια ευκαιρία να εναντιωθείς στον παραλογισμό και με υπερηφάνεια να δέχεσαι τις τιμωρίες που δεν σου αξίζουν, αγγαρείες για τις οποίες δεν θα ακούσεις ποτέ ευχαριστώ, γαμωσταυρίδια για μια άδεια που αξίζεις και φυσικά ένα πιάτο φαγητό (βρήκα μια πράσινη κάμπια ζωντανή στο σταφύλι τις προάλλες, φρούτο με κρέας). Και όλα με τον προνομιακό μισθό των 8,62 ευρώ. </span><br /><span style=";font-family:georgia;font-size:130%;" ></span><br /><br /><span style=";font-family:georgia;font-size:130%;" >Εντάξει πέρα απο την πλάκα, στον Στρατό οργανώνεσαι. Σκέφτεσαι πολύ περισσότερο το μέλλον σου από την πολιτική σου ζωή και δέχεσαι πλέον τον διαχωρισμό απο την στρατιωτική ζωή. Αρχίζεις βάζεις τα πρέπει και τα θέλω σε μια λίστα και θέλεις να οργανώσεις το μέλλον, πράγμα πολύ ειρωνικό δεδομένου του διαγαλαξιακού μπουρδελοκομφούζιου που επικρατεί στον αγαπημένο μας ΕΣ. Γενικά τα πάντα κυλάνε αργά, καταλαβαίνεις οτι η μέρα ΕΧΕΙ ΠΟΛΛΕΣ, ΜΑ ΠΟΛΛΕΣ ΩΡΕΣ, τις οποίες προσπαθείς να γεμίσεις με ένα κάρο μαλακίες : από το παραδοσιακό slide στον προθάλαμο μέχρι στο σκατοκαφέ που βγάζει το μηχάνημα έξω απο τον λόχο. Εξηγώ :</span><br /><br /><span style=";font-family:georgia;font-size:130%;" ></span><br /><br /><span style=";font-family:georgia;font-size:130%;" >Η υπηρεσία φαντάζει καρκίνος στον δεξί σου όρχη, για να μην μιλήσω για τυχούσα αγγαρεία που ισοδυναμεί με 3 εγκεφαλικά και 4 μπαι-πας. Το κράνος όπου δεν προκαλεί φαγούρα στο κεφάλι ισοδυναμεί με την ανακάλυψη ενός πολυ κοντινού γαλαξία τίνγκα στους εξωγήινους, ο Καψιμιτζής το ανοίγει το μπουρδέλο όποτε του καβλώσει, εφαρμόζεις συντμήσεις στα πάντα. Τα γαμωβερνίκια που σου δώσαν την πρώτη μέρα δεν ανοίγουν με τπτ και προσφέρεται να στα ανοίξει με τον σουγιά του η κλασσική καμπανόφατσα του 3ου θαλάμου του λόχου πίσω απο τον οποίο περπατάει με αργά βήματα ο διοικητής (Σορρυ μεγάλε, όχι σουγιάδες στο στρατό). Η έννοια της καθαριότητας έχει πάρει εντελώς άλλη μορφή απο αυτή που ήξερες, ο λοχίας σου ακούει Σάκη Δάρα για ξύπνημα και συνεχίζει με Άντζελα και Καρά και αποθέτεις φόρο τιμής στο πλυντήριο. Η έννοια της επανάληψης είναι τόσο διάχυτη στο στρατοπεδο όσο και στις εξόδους σου αφού έχεις πάρει μονο 2 παντελόνια και 6 μπλούζες οπότε αναγκαστικά κάθε έξοδος σου μοιάζει με την προηγούμενη. Θέλετε και άλλα ;</span><br /><span style=";font-family:georgia;font-size:130%;" ></span><br /><span style=";font-family:georgia;font-size:130%;" >Τέσπα , εν κατακλείδει το μεγαθηριο του στρατού μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει να με διαβάλει και αυτό ειναι άκρως θεμιτό. <span style="font-weight: bold;">Τα επόμενα νέα λογικά θα είναι από το νησί των Γενναίων.</span> Τα λέμε αδηφάγοι φίλοι μου.<br /><br />*Τα παραπάνω γεγονότα είναι φανταστικά και δεν έχουν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα*<br /></span><br /></div>Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-29089151946709688022007-08-22T21:43:00.000+03:002007-08-22T21:48:13.379+03:00Ω ναι, ΕΓΩ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiv1TSHYJbRrEYoky6hFSuwWEhfOs9tYq4-P15iGdPNPoAN_LCXZNJiX6QWwvqBaueN5-9XZvw08fo9khxOxtypYXYOHvvVgI1F5xv_9j1hw0aST-FTRYkSb4SpPA8OtBgXuy4KyTLGo0JT/s1600-h/%CF%83%CE%AC%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiv1TSHYJbRrEYoky6hFSuwWEhfOs9tYq4-P15iGdPNPoAN_LCXZNJiX6QWwvqBaueN5-9XZvw08fo9khxOxtypYXYOHvvVgI1F5xv_9j1hw0aST-FTRYkSb4SpPA8OtBgXuy4KyTLGo0JT/s400/%CF%83%CE%AC%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5101597941404455906" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;font-size:130%;" >Ένα καθαρά εγωιστικό ποστ που ο μόνος του στόχος είναι να σας δείξω ΠΟΣΟ ΜΟΥ ΠΑΕΙ Η ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ!!! </span><br /><br /><span style="font-family: georgia;font-size:130%;" >Αυτά από τον φίλτατο, μόλις ορκισθέν μπλογκοφίλο σας. Επόμενο ποστ, από τα THE WEB Καλά-Ματάαααααα.</span><br /><br /><span style="font-family: georgia;font-size:130%;" >ΠΡΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΩΩΩ ΠΟ!</span><br /></div><span style="font-size:130%;"><br /><br /></span><span style="font-size:130%;"><br /></span>Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-76427374998178217002007-08-06T02:53:00.001+03:002007-08-06T03:02:19.403+03:00Last Request<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpgLnV1G_xOmJ9WI_ZOBhqS6hSFYxx1n77mb3KxFKxi1NTdToT7Uq6ex3SwD4JJJh1A429Cw9ZPFap-MT5hmya54tu1htHI-7H3JQ47JZCrRJQyMTHrYoWLtqWbweC4z3puQjZq4yGDpHZ/s1600-h/roz-goes-to-army2.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpgLnV1G_xOmJ9WI_ZOBhqS6hSFYxx1n77mb3KxFKxi1NTdToT7Uq6ex3SwD4JJJh1A429Cw9ZPFap-MT5hmya54tu1htHI-7H3JQ47JZCrRJQyMTHrYoWLtqWbweC4z3puQjZq4yGDpHZ/s320/roz-goes-to-army2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5095368946696536642" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;font-family:georgia;"><span style="font-size:130%;">Μια που φεύγω φαντάρος σε λίγες ώρες, θα ήθελα να δηλώσω μια τελευταία επιθυμία μου. Όταν πεθάνω, όταν θα κλείνει το φέρετρο, αν γίνεται κάποιος να πετάξει ένα <a href="http://www.silicium.org/images/catalog/consoles/nintendo/nes/nes.jpg">χειριστήριο του NES</a>. Ευχαριστώ.<br /><br />Υ.Γ. Εάν υπάρχει και ένας [FBN] (το guild μου στο GuildWars/MMORPG για τους μη έχοντες), να χαιρετήσει με στρατιωτικό χαιρετισμό για τον θανόντα Captain του.<br /><br /><br /></span></div>Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-16238925647587345712007-07-31T03:11:00.000+03:002007-08-06T01:56:47.049+03:00A reminder, just a reminder<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTYLYQvcWMJjYInY23iv_tNWjSpVG8GrW15AogD1v7RikAtTcMlOIcIXgSP7rAGvCNPDJF0Q7Jchn5pkkbtQNTOzkVTgKZs7dU2bpLb_sY0_iJZgjlVOSFSbFF5kWofjj0_iENgTvFNLmj/s1600-h/diavivaseis.gif"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTYLYQvcWMJjYInY23iv_tNWjSpVG8GrW15AogD1v7RikAtTcMlOIcIXgSP7rAGvCNPDJF0Q7Jchn5pkkbtQNTOzkVTgKZs7dU2bpLb_sY0_iJZgjlVOSFSbFF5kWofjj0_iENgTvFNLmj/s320/diavivaseis.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5093163833177358898" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;font-family:georgia;"><span style="font-size:130%;"><br />Hello, από την μόλις γυρίσω-από-το-φανταρικό -θα-την-αλλάξω-την-καριόλα πολυθρόνα του Η/Υ μου. Ω ναι 6 μέρες μέχρι την κατάταξη μου στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις και θα ήθελα να γράψω τα τωρινά μου συναισθήματα, όχι γιατί θέλω να τα μοιραστώ με άλλους αλλά γιατί θέλω στις 7 Αυγούστου 2008 να δω τι ένιωθα τότε, στα ξεκινήματα. Θα προσπαθήσω γενικά να μην το μετατρέψω σε φανταρομπλόγκ, καθότι ένας Μακρυγιάννης είναι αρκετός για την ελληνική λογοτεχνία, δεν νομίζω να χρειάζεται και δεύτερος.</span><br /><br /><span style="font-size:130%;">Τα συναισθήματα ανάμεικτα προφανώς. Από την μια, σε 1 χρόνο από τώρα θα είσαι πλέον πολίτης. Επαγγελματικοί ορίζοντες (ελπίζω) θα ανοίγονται μπροστά σου και η ζωή σου δεν θα είναι χωρισμένη στα δύο. Θα είσαι πλέον και τυπικά κύριος του εαυτού σου και θα είσαι έτοιμος να διαλέξεις την πορεία σου. Απο την άλλη, ένας χρόνος είναι ένας χρόνος. Ένας χρόνος μακρυά απο το σπίτι σου, μακρυά από πράγματα και αντικείμενα που αγαπάς, μακρυά από πρόσωπα. Φόβος αλλά και ενθουσιασμός για την ανακάλυψη του καινούργιου, ένας μικρός καβλωμένος Κολόμβος για την ανακάλυψη της Καλαμάτας, όχι με ιστιοφόρα αλλά με <a href="http://www.theglobalguy.com/wp-photos/mongolia/mongolia--military.jpg">καναδέζες</a>. Φίλοι που έχουν εκπληρώσει την στρατιωτική τους θητεία επανοπλίζουν το στρατιωτικό τους λεξιλόγιο, με τις γνωστές εκφράσεις "Θα πήξει η μούνα σου ψαρά, Τεντώσου ποντικαρά και πρόσεξε μην σου πατήσουν την ουρά" και άλλες, προσπαθώντας ματαίως να σε επηρεάσσουν. Φίλοι που δεν έχουν κάνει το φανταρικό τους, τους μιλάς για στρατό, σου μιλάνε για γκόμενες&ξύδια, και γενικά σημειώνεται πληθώρα επικοινωνιακών προβλημάτων. Η μάνα σου χαίρεται, βύσματα σου τάζουν θητεία στο κρεββάτι σου, ο πατέρας σου έχει άγχος αν θα σε βολέψουν. Και σε όλα αυτά, βαρύγδουπες ατάκες του στυλ "Ο Στρατός δεν είναι τίποτα" (έλα ρε δικέ μου!!!) ή "Ο Στρατός έχει δικιά του λογική" (και ο Terminator) προσπαθούν να σε ηρεμήσουν ή να σε πανικοβάλλουν αντίστοιχα, ενώ ουσιαστικά φτάνεις σε μια φάση Νιρβάνας, όπου τίποτα δεν σε ακουμπάει, τίποτα δεν σε βάζει σε παραπάνω ή λιγότερες σκέψεις.</span><br /><br /><span style="font-size:130%;">Μπαίνεις σε μια εντελώς σταρχιδιστική στάση ζώης, όπου όλα σου ακούγονται λίγο ασήμαντα. Τα καθημερινά κουτσομπολιά της παρέας δεν φτιάχτηκαν για σένα, εσύ μπαίνεις φαντάρος. Οι καφέδες με φιλαράκια είναι βαρετοί, εσυ μπαίνεις φαντάρος. Και σε όλη αυτη ,κατα τον Παύλο Πάντο, ορμονική τσιγγολελέτα, μετράς τις ελάχιστες υποχρεώσεις που έχεις, όπως σχολή ή κανά λογαριασμό. Πράγματα μικρά όπως η aDSL σύνδεση σου θα λήξουν, πράγμα για το οποίο αρρώσταινες παλιά και έχανες τον ύπνο σου. Τώρα είναι φυσική εξέλιξη. Εφοδιαζεσαι με Gameboy, βιβλιαράκια για τις αμέτρητες ώρες. Προετοιμάζεσαι για ένα πνευματικό θάνατο. Και εσύ, σαν φιλήσυχος και πειθήνιος πεθαμένος, φοράς το κουστούμι της κηδείας.</span><br /><br /><span style="font-size:130%;">Σκεπτόμενος πάντα το μετά και ποτέ το τώρα, έχεις ένα γλυκόπικρο χαμόγελο. Σκέφτεσαι τι έκανες τον τελευταίο χρόνο, πρόσωπα αγαπημένα, μισητά, αδιάφορα. Μια μικρή στεναχώρια οφείλεται σίγουρα σε μερικά πρόσωπα που προσφάτως ανακάλυψες οτί σου είναι ιδιαιτέρως προσφιλή. Για να βάλω και την φιλοσοφική μου σφραγίδα στο </span><span style="font-size:130%;">σχεδιασμένο</span><span style="font-size:130%;"> εξ απαλών όνυχων κείμενο μου, παρατήρησα λίαν προσφάτως ότι οι άθεοι, φίλοι αναγνώστες, βλέπουν τον Θεό στις ειρωνίες της ζωής. Έτσι και σε μενα συνέβησε αυτή η αποκάλυψη του Κυρίου. Και μέσα σε όλα αυτά, μια ανεξήγητη χαρά, ίσως η χαρά του αγνώστου, ίσως το μακρινό ταξίδι, η τελευταία φάση της ενηλικίωσης. </span><br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">Στον Στρατό δεν γίνεσαι άντρας. Στον Στρατό ελέγχεις αν είσαι και αν θα γίνεις άντρας.</span></span><br /><br /><span style="font-size:130%;">Όλοι έχουμε φίλους, που στο φανταρικό κλαιγόντουσαν σαν τις μύξες, και μετα ήταν " Έλα ρε, μια χαρά θα περάσεις αρουραίε". Ελπίζω να μην γίνω ένας απο αυτούς, αλλά και να γίνω δεν νομίζω να έχει πολύ σημασία. Το παραπάνω bolded θα το εξηγήσω σε δεύτερο χρόνο.</span><br /><br /><span style="font-size:130%;">Θα τα πούμε εν καιρώ. </span><br /><br /></div><br /><span style="font-weight: bold;"></span>Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-84042857589153418412007-07-17T18:57:00.000+03:002007-07-17T19:07:49.340+03:00Never forget<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7AtwjvNbahh6w1q5ROmUKtscGblZbv0QResp4lvHXOeHwqXtgZD-jXGCY2s8YsXGNkinkS19KHJJUCPGKhBki_k05HTYWwMKHz5XY8KdVe4Q75wFoXH6k7CAKT44-vJq-YuIuBKZmgnzp/s1600-h/miss_you_graphics_5.gif"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7AtwjvNbahh6w1q5ROmUKtscGblZbv0QResp4lvHXOeHwqXtgZD-jXGCY2s8YsXGNkinkS19KHJJUCPGKhBki_k05HTYWwMKHz5XY8KdVe4Q75wFoXH6k7CAKT44-vJq-YuIuBKZmgnzp/s320/miss_you_graphics_5.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5088198038569621730" border="0" /></a><br /><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-family:georgia;font-size:130%;">Σε γνώρισα το απόγευμα της 17ης Ιουλίου. Ήσουν εκεί με την παρέα σου, σε μια μικρή τρύπα καταχωνιασμένη. Όταν πήγα στο μέρος, ποτέ δεν φαντάστηκα οτι θα σε γνώριζα. Ήσουν τόσο μεγάλη, αλλά ένιωθες τόσο μικρή σε σύγκριση με άλλες. Ήξερες από την πρώτη στιγμή, ότι ήσουν θέμα λεπτών για μένα, με το που σε αντίκρυσα, βάρυνες από τις προηγουμενές μου εμπειρίες. Δεν σου έδωσα σημασία και συνέχισα. Σε πέταξα μακρυά, σε έστειλα εκει που έστειλα και τις προηγούμενες. Σου γύρισα πλάτη και δεν ξαναγύρισα να σου χαρίσω ενα χαμόγελο. Τωρα ποιος ξέρει σε τι σκοτεινά μέρη είσαι, σε τι βρωμερά και άθλια μέρη θα ταξιδέψεις. Ελπίζω να περνάς καλά.</span><span style="font-size:130%;"><br /><br /></span><span style="font-family:georgia;"><span style="font-size:130%;">Κουράδα της 17ης Ιουλίου, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.<br /></span><br /><br /></span></div>Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-27001917517187368362007-06-28T11:15:00.000+03:002007-06-29T02:36:10.212+03:00The real folk blues<div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhm-uTjnS-WofjKGY-NB9wd0CKkF5J9YfwpDlcAcOb6-qbjltqDetNxGEgYPkLwX3y7sk0HH7qIM1Y5oeQssP1OabOwryEblETtNfOiqXUOh0hAK7Z9rSe1Ld4rPiEeQzqVPQ5xnPIdUn5S/s1600-h/mothers-love.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhm-uTjnS-WofjKGY-NB9wd0CKkF5J9YfwpDlcAcOb6-qbjltqDetNxGEgYPkLwX3y7sk0HH7qIM1Y5oeQssP1OabOwryEblETtNfOiqXUOh0hAK7Z9rSe1Ld4rPiEeQzqVPQ5xnPIdUn5S/s320/mothers-love.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5081122987445092514" border="0" /></a><br /></div><div style="text-align: justify;font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"><br /><span style="font-size:130%;"><br />Σας χαιρετίζω από την μαύρη καρέκλα του Η/Υ μου. Επειδή μάλλον βαριέμαι να κάθομαι να εξηγώ γιατί τόσο καιρό δεν είχα γράψει τίποτα, πιστεύω να αρκεστείτε στο οτι "δεν σας αφορά". Τέσπα συνεχίζω με την μία, καθότι σήμερα είμαι μάλλον πιο φορτισμένος από άλλες φορές. Εδώ και αρκετό καιρό, πίστευα οτί με το blog ίσως να καταφέρεις να επικοινωνήσεις με διαφορετικό τρόπο, καθότι παραθέτεις φορμαρισμένες σκέψεις σε μορφή Υπερκειμένου, όπως λέει και το καθόλα υποκριτικό βιβλίο διαδικτυακών τόπων της σχολής μου. Δηλαδή λίγο νοήμων να είσαι, πρέπει να κυκλοφορείς με μια σακούλα με πέτρες για να έχεις να πετάς. ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ να είσαι για να πεις το Hypertext Υπερκείμενο; Γιατί να γίνεις γελοίος, γιατί να μεταφράσεις κάτι τόσο δυσνόητο σε μια γλώσσα ομολογουμένως ευμορφη; Για να ικανοποιήσεις τα δικα σου κόμπλεξ; Για να μπορείς να είσαι περήφανος Έλληνας; Για να πείς οτι "να δείτε και αυτο μπορεί να γίνει ελληνικό"; Τι σκατά είναι το ιστολόγιο; Εδώ ο κόσμος καίγεται και ο ηβαίος χτενίζεται κύριοι. Ναι, ναι καλά καταλάβατε, είναι η φάση που σου φταίνε όλα. Ωπ, ξαναγύρισε και το ρεύμα. Που είχα μείνει; Α ναι.<br /><br />Σήμερα θα ήθελα να ξεκινήσω με μια μεγαλειώδης ατάκα της ανθρωπότητας και την κατάχρηση και τον βιασμό της σε βαθμό τέτοιο που οι βιασμοί του Δράκου του Σειχ Σου φαντάζουν αγνά ραντεβουδάκια υπο το ρομαντικό σεληνόφως.<br /><br /></span><span style="font-style: italic;font-size:130%;" >Δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον που έκανε λάθος αγάπης. </span><span style="font-size:130%;"><br /><br />Παρεπιμπτόντως, ευτυχώς που έγινε και η διακοπή ρεύματος και είχα 5 ώρες να απλώσω την σκέψη μου στο θέμα. Απο την στιγμή που ο άνθρωπος είναι ένα νοήμων πλάσμα, θέλω να πιστεύω δηλαδή, και όχι ένα έρμαιο των συναισθημάτων, ενώ παλαιότερα έδινα τα ελαφρυντικά, ειδικά σε γονείς, πλέον μάλλον είμαι πιο φειδωλός στην ανωτερότητα και στην εύκολη παροχή συγχώρεσης. Η εποχή μας και όλος ο προηγούμενος αιώνας κύρηττε τον έρωτα και την αγάπη ως τις δύο βασικές πορείες της ζωής. Τώρα που το ζυγίζω, απο πολιτικής πλευράς, ήταν ένα πανέξυπνο τρικ για την άνετη χειραγώγηση των μαζών "ξέρεις, τι; τώρα θα έρθουν οι ξένοι / κομμουνιστές / αμερικανοί / μουσουλμάνοι και θα σκοτώσουν το παιδί σου"με αποτέλεσμα τον φανατισμό απείρων ψυχών με ένα αυτοματοποιημένο τρόπο. Από οικονομικής άποψης, ο έρωτας ήταν πάντα αβαντγκαρντ αλλά και κλισέ σε ένα διεστραμένο κυκλώνα αισθήσεων και παραισθήσεων. Τέσπα ξεφεύγω από τις κρίσεις μου και χωρίς να σας τα πολυεξηγώ, έχω φτάσει στο συμπέρασμα οτι η καταπίεση που δημιουργείται από αυτά τα δύο αισθήματα είναι ίσως το πιο τραγικό έχω ανακαλύψει. Όπως είναι φυσικό, ο κάθε άνθρωπος ταυτοποιεί και ιδιοποιεί πράγματα και καταστάσεις για να μπορέσει να εξηγήσει τον φυσικό κόσμο. Και καταλήγω στη σχέση αίτιο και αιτιατό, μια φυσικομαθηματική θεώρηση του κόσμου, για να εξηγήσω τις παρενέργειες της ίδιας της αγάπης. Ναι, είμαι κολλημένος με την γλώσσα του Θεού, τι να κάνω.<br /><br />Απο την μια, μέσα σου πρέπει πάντα να δικαιολογείς αυτόν που σε αγαπάει. Ναι φίλτατοι συνδαιτημόνες, αλλά ποίος πραγματικά φασίστας όρισε την αγάπη σαν ύψιστο αγαθό ; Σαν την προσέγγιση που πρέπει να έχουμε πάντα ; Δηλαδή οι πανενέργειες που έχει στα άτομα που αγαπάμε δεν μας ενδιαφέρουν καθόλου ; Με συγχωρείτε, αλλά να την χέσω την αγάπη αυτή. Εάν δεν μπορούμε να καταλάβουμε τα όρια μας, εάν δεν μπορούμε να συγκρατίσουμε τον εαυτό μας απο το χάος που προκαλεί αυτό το αίσθημα, από την απώλεια αξιοπρέπειας, τότε ποίος ο λόγος της αναγωγής της σε υπεραξία; Προσωπικά, η μοναδική αξία, το μοναδικό αξιωματικό ιδανικό που πάντα είχα, ήταν η ίδια η έννοια του ιδανικού. Πίστευα και πιστεύω οτι ο ολοκληρωμένος άνθρωπος είναι ο άνθρωπος που μέσω από τις εμπειρίες αλλά και τα κενά του μπορεί να απαντήσει στις ερωτήσεις. Δεν ξέρω αυριο αν θα πιστεύω στα ίδια ή στην ταραμοσαλάτα, πάντως η δημιουργία ενός ιδανικού μέσα μας ή να το θέσω ακριβέστερα, η εγκατάσταση ενος ιδανικού, το οποίο έρχεται απο πολύ παλιά σε ηλικίες που είμασταν σπόγγοι, που ρουφούσαμε τα πάντα γύρω μας, είναι για μένα ότι πιο σκοταδιστικό υπάρχει. Ακόμα και αν το ιδανικό είναι η αγάπη.<br /><br />Στην γονική αγάπη δεν θέλω να επεκταθώ γιατι μου φαίνεται σχεδόν ηλίθιο να σχολιάσω ένα αίσθημα που γεννιέται απο <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Oxytocin">ορμόνες</a>. Είναι σαν να σχολιάζεις γιατί ο άνθρωπος έχει δύο μάτια. Είναι το λεγόμενο αναγκαίο κακό, γιατί χωρίς αυτή την αγάπη ποτέ δεν θα γίνεις άνθρωπος ολόκληρος, παρά ένα λειψό παιδί που είτε θα προσπαθεί πάντα να βρει την αγάπη και την στοργή παντού ή θα απορίψει εντελώς την ύπαρξη της. Γενικά παρατηρώ οτι ο άνθρωπος απο την στιγμή που γεννίεται αμυνεται μέχρι να πεθάνει. Πραγματικά ποια στιγμή είναι δικιά μας, που μπορεί κάποιος να ανοίξει την καρδιά του χωρίς να φοβηθεί, να νιώσει την αλτρουιστική μεριά της αγάπης και όχι την εγωιστική; Αλλά ο αλτρουισμός ακουμπάει το τέλειο. </span><span style="font-style: italic; font-weight: bold;font-size:130%;" >Και τελειότητα δυστυχώς υπάρχει μόνο στις φωτογραφίες.</span><span style="font-size:130%;"><br /><br />Α ναι στην χιλιοειπωμένη απορία "εγώ του τα δωσα όλα, αυτός γιατί μου φέρθηκε έτσι;" , κάντε μια ^%$%$μενη χάρη στον εαυτό σας και αναρωτηθείτε αν ο απέναντι σας τα ήθελε όλα. Ανοίξτε τις κεραίες σας και δείτε την καταπίεση που ασκήσατε. Δείτε πόσο καταπιεστικοί ήσαντο. Για αυτό σας έβρισε. Για αυτό σας κεράτωσε. Για αυτό σας παράτησε για εκείνο τον μαλάκα, για εκείνη την πόρνη με τις ποδάρες. Γιατι ως γνωστόν, οι ποδάρες δεν κάνουν πολλές ερωτήσεις, μόνο ανοιγοκλείνουν κατά βούληση (του διακορευτή αλλα και της διακορευθείσας). Τα λέμε.<br /><br /></span></span></div>Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-14572401455650424092007-04-24T02:34:00.000+02:002007-04-24T02:50:48.195+02:00Shirak, damen du<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZm2tHVIecgff_m2wKs1wNXoepyhIIKzrDxTI0rS500YBMPYAamA_Wgpp71m0Za2qvhvVb1OCDHpalFwd1YFGkTGVhLDviRMMXPCfQdMuge2omq0Nsgc6vu5nHm0QDYHnC3yTORVz196i8/s1600-h/P_raistlin3.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZm2tHVIecgff_m2wKs1wNXoepyhIIKzrDxTI0rS500YBMPYAamA_Wgpp71m0Za2qvhvVb1OCDHpalFwd1YFGkTGVhLDviRMMXPCfQdMuge2omq0Nsgc6vu5nHm0QDYHnC3yTORVz196i8/s400/P_raistlin3.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5056790313122665954" border="0" /></a><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Kneel before power,</span></span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">trust no gods other than you,</span></span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">feel the magic,</span> <span style="font-family:georgia;">disband any doubt,</span> </span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">ignore life's certain facts,</span> </span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">unite evil and good,</span> <span style="font-family:georgia;">law and chaos, </span> </span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">be the one that Abyss herself will surrender to your lethal eyes.</span> </span><br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">The damnation you carry,</span> </span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">the curse of the curses,</span> </span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">shall not stop you.</span> </span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">You will be the one, </span> </span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">who defied everything,</span> </span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">just to test something, anything.</span> </span><br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Use the eight to be the one.</span> </span><br /><br /><span style="font-style: italic;font-family:Arial;font-size:130%;" >Ast bilak parbilakir, suh tangus moipiar.</span><span style="font-size:130%;"> </span><br /></div><span style="font-size:130%;"><br /><br /><span style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-style: italic;">PS. Το συγκεκριμένο κομματάκι είναι απλά ένα κειμενάκι που θέλω να έχω στο blog. Αγνοήστε το, αν ανήκετε στους σουπερ κουλ τύπους που ψάχνουν αληθινή αγάπη στο mIRC.</span></span><br /><br /><br /><br /></span> </span>Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-15070483877957914292007-04-01T00:04:00.000+02:002007-04-01T01:16:44.400+02:00A song for Europe<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDEHMelToGhAJO2CH1A-fT7BeygPmflZL61j_ZAuloK1nPradBbqNRUHCbnRlyd-zLxRAu-Mx54rtF9LOKcZ05mhWjCsBHBzn3f51bdm7ELa4NboysJyCG1Qt5wnO4rRsumh4qGpUClkk-/s1600-h/Phobia.gif"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDEHMelToGhAJO2CH1A-fT7BeygPmflZL61j_ZAuloK1nPradBbqNRUHCbnRlyd-zLxRAu-Mx54rtF9LOKcZ05mhWjCsBHBzn3f51bdm7ELa4NboysJyCG1Qt5wnO4rRsumh4qGpUClkk-/s400/Phobia.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5048228761816876610" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;font-family:georgia;"><span style="font-size:130%;">Χαίρετε φιλοθέαμων κοινό, ο μικρός Γιωργάκης είναι έτοιμος για άλλη μια φορά να θέσει ερωτήματα στο κενό. Δεν θα προβώ σε μακρυγορίες, αφού έχω αρκετό καιρό να γράψω, και όπως καταλαβαίνετε τα ερωτήματα της εβδομάδας έχουν μεστώσει μέσα μου. Η λέξη που θα χρησιμοποιούσα είναι "αποκρυσταλλωθεί" αλλά επειδή την λέω συνέχεια, νιώθοντας δέος για την έννοια του κρυστάλλου, την αγνότητα και την διαύγεια του, προτιμάω να πω άλλη. Το σημερινό μουσικό άκουσμα που ηγείται του παρασκευαστικού σταδιου αυτού του μιασματικού post, αυτού του κράμματος βαρεμάρας και ανάγκης για ασφαλή και μέρικη αποποινικοποίηση σκέψεων μου, ποιο άλλο απο το A song for Europe από τους Roxy Music, ένα τράγουδι που το ακούω πολύ συχνά τώρα τελευταία.<br /><br />Πριν ξεκινήσω οφείλω να πω δύο πράγματα :<br /><br />α)Το τραγούδι, πρώτη φορά το άκουσα στο <a href="http://greek-lolita.blogspot.com/">http://greek-lolita.blogspot.com</a> σε ένα post, που λίγο οι ψυχικές συγκιρίες, λίγο οι ερινύες, λίγο η ανάκατη θεώρηση του σύμπαντος που θυμάμαι από όχι και τοσο μικρές ηλικίες να έχω, βοήθησαν τέλος πάντων να το αφήσω να με ακουμπήσει.<br />β)Ξαναξεκίνησα το κάπνισμα. Ναι είμαι άνθρωπος που άγομαι και φέρομαι από τα πάθη μου, τι να κάνω.<br /><br />Το β) κανονικά δεν θα έπρεπε καν να το πώ (μου φαίνεται αντιδεοντολογική η αναφορά) απλά παλαιότερα είχα κάνει ένα post σχετικό με το κάπνισμα. Άκυρον.<br /><br /></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgV68zpJNYaNwSspetQ8UijwjgwaLPy4p2x56WYUO7bECFfh-py93_m5NAvG_0iY40HtqpWECy_B9d28odKfLmEgNzDZRV_pxyIHWAmneg06feG5aDVgGC0S0LEciw8zV9urBCHjOMfN58t/s1600-h/afraid.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgV68zpJNYaNwSspetQ8UijwjgwaLPy4p2x56WYUO7bECFfh-py93_m5NAvG_0iY40HtqpWECy_B9d28odKfLmEgNzDZRV_pxyIHWAmneg06feG5aDVgGC0S0LEciw8zV9urBCHjOMfN58t/s320/afraid.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5048229560680793682" border="0" /></a><span style="font-size:130%;">Μάλιστα. Φοβίες λοιπόν. Ξυπνάς ένα πρωί και συνειδητοποιείς οτι απο την στιγμή της γεννησης σου μέχρι την ριζοσπαστική πράξη του θανάτου σου, νιώθεις τους φόβους σου να στάζουν από τα ακροδάκτυλα σου. Όλοι κοιτάμε τον καθρέφτη. Όλοι φοβόμαστε να τον κοιτάξουμε. Όλοι καθημερινώς προσπαθούμε να κοιτάξουμε το είδωλο μας, και να δούμε τις γραμμές μας(όχι τις σωματικές αλλά τις πνευματικές), την αύρα που αποπνέουμε. Το image, το καθημερινό προσωπείο άλλωτε της θλίψης και άλλοτε της χαράς, σπάει σαν χαρτι καμμένο, μπροστά στον καθρέφτη. Οι μεγαλύτεροι πνευματικοί όλων των εποχών μας διδάσκουν ότι ο χρόνος είναι ίσως ότι πιο αμειλικτο γέννησε ο ανθρώπινος νους. Ίσως γιατί όταν τα λέγαν αυτά, δεν βλέπαν πια τον εαυτό τους στον καθρεφτη. Δεν υπάρχει κάτι πιο ψυχοφθόρο, φίλοι μου, από μια καλή ματιά στον καθρέφτη.<br /><br />Στον άνθρωπο, εκ γενετής, γεννιέται μια ανάγκη να κρύψει τα αισθήματα του. Πόσες φορές είπες στον παιδικό σου έρωτα ότι τον αγαπάς; Πόσες φορές δεν αισθανθηκες ντροπή όταν έκλαιγες μπροστά σε πολύ κόσμο; Πόσες φορές δεν κοροιδεψες κάποιον που εξέφρασε τα αισθήματα του με ένα τρόπο που σου φάνηκε γελοίος; Ειλικρινά δεν μπορώ να εξηγήσω την μυστήρια αυτή ανάγκη, αλλά το σίγουρο είναι ότι υπάρχει. Εκεί κάπου εντοπίζω και αιτιολογώ την φοβογεννική φύση του ανθρώπου, την αέναη αβεβαιότητα που λιμνάζει μέσα του και του παγώνει το άγγιγμα. Εμείς φυσικά, έπρεπε να αντιδράσουμε σε αυτό. Και για καλή μας τύχη, βρήκαμε το αλκοολ. Ο Homo Sapiens Sapiens, ή αλλιώς Άνθρωπος ο Σοφός του Σοφότερου, δεν μπορέσε ποτέ να απάλλαξει το γένος μας απο τις τύψεις που νιώθει όταν εξωτερικεύεται. Επιδιδόμαστε σε αλκοολοκαταστάσεις όχι για να ξεφύγουμε, αλλά για να θάψουμε τις σκέψεις μας. Ζώντας ιδίως και στην εποχή της Ήσσονος προσπάθειας και στο Αμερικανικό όνειρο, κάθε προσπάθεια για καταπολέμηση των φόβων απαξιώνεται από εκφράσεις του τύπου "προσπάθησε να μην το σκέφτεσαι" ή το ακόμα μεγαλύτερο σουξέ "ωχ μωρέ, που πας και τα σκέφτεσαι". Και όχι mates, δεν είναι post με παράπονο. Δεν εκφράζω κακία για τους φίλους μας που διαλέγουν τον μικρό δρόμο. Οφείλω όμως να δώσω τα συγχαρήκια μου που θα έλεγε και ο θανών προγονος μου, σε εκείνους που δεν φοβούνται να παραδεχτούν οτι όντως κάτι τρέχει, όντως δεν νιώθουν καλά.<br /></span><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGpGZ694ewQlX6bpWkuTKQqdan0L1TOgjr4hMmStK0PLLVXadhi7beCiGM7d6MsUGoIIvX7mPvlardWSbDD8I5L6LpBLn3Ljjx-OVoyAEMoqe1mq5LMqNiGLhDbyaYa8J5vef2nznY1yPb/s1600-h/dot_be_afraid_spring_will_come_by_ssuunnddeeww.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGpGZ694ewQlX6bpWkuTKQqdan0L1TOgjr4hMmStK0PLLVXadhi7beCiGM7d6MsUGoIIvX7mPvlardWSbDD8I5L6LpBLn3Ljjx-OVoyAEMoqe1mq5LMqNiGLhDbyaYa8J5vef2nznY1yPb/s200/dot_be_afraid_spring_will_come_by_ssuunnddeeww.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5048230698847127186" border="0" /></a><span style="font-size:130%;">Μπορεί η γέννηση ενός φόβου να είναι και ενστικτώδης συμπεριφορά του μυαλού</span><span style="font-size:130%;"> μας. Όπως ακριβώς το σώμα έχει αντανακλαστικά, έτσι μπορεί να έχει και το πνεύμα. Η οκνηρία του νου, η αδυναμία αντιληψης και κρίσης, σκοπιμη ή και εκ γενετής, μπορεί να είναι άλλος ένας λόγος δημιουργίας φόβων. Όπως και να έχει, μια φοβία είναι ένας καρκίνος, που είτε προλαμβάνεται έιτε χειρουργείται, και όποιος γνωρίζει από την επάρατη νόσο, γνωρίζει βεβαίως οτι για να σιγουρευτεί η επιτυχία της επέμβασης, πάντα σχεδόν "κόβουν" λίγο παραπάνω, προς βεβαιωση των γιατρών για εξάλειψη κάθε πιθανότητας μετάστασης. Έτσι λοιπόν δρουν και οι φοβίες. Και έτσι αντιμετωπίζονται. Η επιστημή της ψυχολογίας, αν και ραγδαία εξελισόμενη, είναι άκρως λιψή την παρούσα στιγμή. Τα κόμπλεξ του 21ου αιώνα είναι άκρως εκμοντερισμένα και συμβατά με τις υπάρχουσες τεχνολόγικές δομές : κρύβονται υπέροχα, υπάρχει πληθώρα αλλά και ποικιλία, αποκομίζονται με περισσή ευκολία.<br /><br />Και ίσως να σας φαίνεται λίγο παλιομοδίτικο, αλλά ένα υγιές μαθηματικό σύνολο ορίζεται απο αξιώματα. Τα πνευματικά αξιώματα είναι οι ανθρώπινες αξίες. Ω Ολυμπιοι Θεοί, τι μπαρούφες αμολάει ο κερατάς, θα αναρωτιέστε αλλά αν διαβάστε απο την αρχή θα δείτε οτι δεν προπαγανδίζω υπερ καμίας αρχής, καμίας συγκλεκριμένης αξίας. Είμαι απλά ένας υπέρμαχος της σκέψης και όλων των παραγώγων της, ένα παιδί που σας προτείνει να παρακάμψετε οποιοδήποτε κοινωνικό ή οικογενειακό ταμπού σας έχει κληροδοτηθεί, και να προτάξετε τις δικές σας αξίες και τα δικά σας ιδανικά, ακόμα και αν αυτά είναι η συγκεκριμενοποίηση της ποσότητας κιμά στην κιμαδόπιτα. Κοινώς φίλτατα αλάνια, μην φοβάστε να φοβηθείτε, να φοβάστε μην φοβειθείτε οτι θα φοβηθείτε (καλά το πα; καλά το πα). Το αδηφάγο τέρας που λέγεται συντακτική ικανότητα έκανε πάλι το θαύμα του, ημέρες που είναι. Χαιρετώ σας.<br /></span></div><br /><span style="font-family: georgia;font-size:130%;" >Υστερόγραφον : Παραθέτω τους στίχους του κομματιού </span><span style="font-style: italic; font-family: georgia;font-size:130%;" ><br /><br /></span><div style="font-style: italic; font-family: georgia;" id="title"><span style="font-size:130%;">A Song for Europe</span></div> <div style="font-style: italic;" id="artist"><span style="font-size:130%;">Roxy Music </span></div> <div style="font-style: italic;" id="lyrics"><span style="font-size:130%;">(Ferry/Mackay)<br /><br /></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-TqyyDfcPcidyy7c75uW-53kEGvzaPP9B7QurWo72aeIJ-jfaclOQmUrVwj3lMDBScM58tfW_Og-aZeTZNmQuiKrB_7l6rC343A-1oWRqMhWBoNWgznjZI-bV5_2am9W5CuI0KmquuXkt/s1600-h/RM-Str.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-TqyyDfcPcidyy7c75uW-53kEGvzaPP9B7QurWo72aeIJ-jfaclOQmUrVwj3lMDBScM58tfW_Og-aZeTZNmQuiKrB_7l6rC343A-1oWRqMhWBoNWgznjZI-bV5_2am9W5CuI0KmquuXkt/s200/RM-Str.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5048230359544710786" border="0" /></a><br /><span style="font-size:130%;"><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><span style="font-family:georgia;">Here as I sit</span><br /><span style="font-family:georgia;">At this empty cafe</span><br /><span style="font-family:georgia;">Thinking of you</span><br /><span style="font-family:georgia;">I remember</span><br /><span style="font-family:georgia;">All those moments</span><br /><span style="font-family:georgia;">Lost in wonder</span><br /><span style="font-family:georgia;">That we 'll never</span><br /><span style="font-family:georgia;">Find again</span><br /><span style="font-family:georgia;">Though the world</span><br /><span style="font-family:georgia;">Is my oyster</span><br /><span style="font-family:georgia;">It's only a shell</span><br /><span style="font-family:georgia;">Full of memories</span><br /><span style="font-family:georgia;">And here by the Seine</span><br /><span style="font-family:georgia;">Notre-Dame casts</span><br /><span style="font-family:georgia;">A long lonely shadow</span><br /><span style="font-family:georgia;">Now - only sorrow</span><br /><span style="font-family:georgia;">No tomorrow</span><br /><span style="font-family:georgia;">There's no today for us</span><br /><span style="font-family:georgia;">Nothing is there</span><br /><span style="font-family:georgia;">For us to share</span><br /><span style="font-family:georgia;">But yesterday</span><br /><br /><span style="font-family:georgia;">These cities may change</span><br /><span style="font-family:georgia;">But there always remains</span><br /><span style="font-family:georgia;">My obsession</span><br /><span style="font-family:georgia;">Through silken waters</span><br /><span style="font-family:georgia;">My gondola glides</span><br /><span style="font-family:georgia;">And the bridge - it sighs ...</span><br /><span style="font-family:georgia;">I remember</span><br /><span style="font-family:georgia;">All those moments</span><br /><span style="font-family:georgia;">Lost in wonder</span><br /><span style="font-family:georgia;">That we 'll never</span><br /><span style="font-family:georgia;">Find again</span><br /><span style="font-family:georgia;">There's no more time for us</span><br /><span style="font-family:georgia;">Nothing is there</span><br /><span style="font-family:georgia;">For us to share</span><br /><span style="font-family:georgia;">But yesterdays</span><br /><br /><span style="font-family:georgia;">Ecce momenta</span><br /><span style="font-family:georgia;">Illa mirabilia</span><br /><span style="font-family:georgia;">Quae captabit</span><br /><span style="font-family:georgia;">In aeternum</span><br /><span style="font-family:georgia;">Memor</span><br /><span style="font-family:georgia;">Modo dolores</span><br /><span style="font-family:georgia;">Sunt in dies</span><br /><span style="font-family:georgia;">Non est reliquum</span><br /><span style="font-family:georgia;">Vero tantum</span><br /><span style="font-family:georgia;">Comminicamus</span><br /><span style="font-family:georgia;">Perdita</span><br /><span style="font-family:georgia;">Tous ces moments</span><br /><span style="font-family:georgia;">Perdus dans l`enchantement</span><br /><span style="font-family:georgia;">Qui ne reviendront</span><br /><span style="font-family:georgia;">Jamais</span><br /><span style="font-family:georgia;">Pas d´aujourd´hui pour nous</span><br /><span style="font-family:georgia;">Pour nous il n´y a rien</span><br /><span style="font-family:georgia;">A partager</span><br /><span style="font-family:georgia;">Sauf le pass</span></span> </div><br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Τέσπα τι κάθομαι πάλι και λέω Σαββατιάκα ο πούστης ε?</span><br /><br /><br /></span>Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-16870164763148588582007-03-17T22:54:00.000+02:002007-03-18T00:41:43.037+02:00Excellence<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXrNLQEB-_jzFy3y93qHVZBMGEhzQJbL6Zi3FlZKteUzeDiIFuvhjbnQE4IAtyF67Brq8hyAoPdzlIHM-ZbaDG676CeTJmrFxJeSFYYABLbnsKijDXVEqzxZNzR4GacyUEik5KDtIgp0rY/s1600-h/117990428_d260bdcccc_o.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXrNLQEB-_jzFy3y93qHVZBMGEhzQJbL6Zi3FlZKteUzeDiIFuvhjbnQE4IAtyF67Brq8hyAoPdzlIHM-ZbaDG676CeTJmrFxJeSFYYABLbnsKijDXVEqzxZNzR4GacyUEik5KDtIgp0rY/s400/117990428_d260bdcccc_o.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5043025518491464434" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;font-family:georgia;"><span style="font-size:130%;">Χαιρετώ φίλοι μου, από την κολασμένη και καθαγιασμένη συνάμα, θέση της ηλεκτρονικής διαταξης που δράττει πάντα με την πιο απλή και ψυχρή αφοριστική λογική. Μετά απο την φοβερή εισαγωγή μου, καταρχήν συγγνώμη για την καθυστέρηση του post, αλλά δεν πειράζει, ίσως πλέον μείναν οι πραγματικοί φίλοι αυτής της παρωδίας που λέγεται προσωπικό blog μου. Πάντα έτρεφα και μια απέχθεια προς τα μη αυθεντικά πράγματα, και δεν προσπαθησα καν να την κρύψω. Χωρίς καν να δικαιολογηθώ περαιτέρω, ομολογώ πως αμέλησα το μικρό παρανοικό κοινό που περίμενε καποιο post. Για να σας διευκολύνω με την σειρά μου, θα μιλήσω καταρχήν λίγο για την τεχνολογία RSS και πως μπορεί να σας βοηθήσει σε αυτές τις περιπτώσεις που θέλετε να μένετε ενημερωμένοι.<br /><br />Εάν λοιπόν θέλετε να μένετε ενημερωμενοι χωρίς να αναγκαζεστε να μπαινοβγαίνετε σε ιστιοσελίδες, προσθέστε (π.χ. για το δικο μου blog) στα bookmarks σας το εξής bookmark </span><span style="font-size:130%;"><a href="http://rozakas.blogspot.com/feeds/posts/default">http://rozakas.blogspot.com/feeds/posts/default</a>. Voila, στα bookmarks σας πλεον υπάρχει ένα bookmark που δείχνει όλα τα posts/news που παρέχει το επιθυμητό site.<br /><br />Enough said, όμως για τα RSS. Μια σωστά καλλιεργημένη πανεπιστημιακή αγωγή δίνει πάντα ερεθίσματα και ποτέ διεξοδική βοηθεια στον μαθητευόμενο. Έτσι και εγώ σας δίνω λίγα ερεθίσματα περί του θαύματος της τεχνολογίας των RSS. Όποιος πραγματικά θέλει να μάθει, μπορεί πάντα να το ψάξει και από μόνος του. Η ελλειπής μάθηση βέβαια απέχει απο την μη-ολοκληρη μάθηση, γιατί στην πρώτη κατάσταση τρέφεις φρουδες ελπίδες για αρτια γνώση ενώ στην πραγματικότητα δεν γνωρίζεις όσα σου χρειάζονται. Ο συγκεκριμένος δρόμος είναι μαθησιακή θεώρηση των πραγματών και ήταν ο κατεξοχήν δρομος των δικών μου διδασκάλων και καθηγητών. Έτσι υποτίθεται, ότι ωριμάζεις το αντικείμενο μέσα σου, είτε λέγεται πυρηνική φυσική, είτε τεχνολογία τροφίμων, είτε ψάρεμα.<br /><br /></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYvcRO9l2MhYxT01wauS_Zt__s37CIvkokadY8VT7SbM-3Lhy1N0QW6VQzGEO6ptW_MU88wjJbPStuKhq3vYed-1QmONZY1xXKfAIllDo66zzjmQET_NzAtnxtWvLY_4P3Qp6vxKPqYdQQ/s1600-h/urahara_shikai.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYvcRO9l2MhYxT01wauS_Zt__s37CIvkokadY8VT7SbM-3Lhy1N0QW6VQzGEO6ptW_MU88wjJbPStuKhq3vYed-1QmONZY1xXKfAIllDo66zzjmQET_NzAtnxtWvLY_4P3Qp6vxKPqYdQQ/s400/urahara_shikai.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5043023697425330866" border="0" /></a><span style="font-size:130%;">Ο δρόμος προς την υπεροχή είναι πάντα σπαρμένος με αγκάθια και κουφάρια ανίκανων. Το μόνο μέλημα ενός δασκάλου είναι να σε σταματήσει νωρίς σε περιπτωση που υποπέσει στην αντιληψη του κάποιο σημάδι που μελλοντικά θα σταθεί τροχοπέδη στην αναπτυξη σου. Από εκεί και πέρα, το μόνο πράγμα που μπορεί να σε βοηθήσει είναι ο νους σου και η αγάπη σου για ένα αντικειμενο. Όπως πολύ σωστά σημείωσε ένας ψυχίατρος, λίγο πριν αναχωρήσει για την χώρα του Ποτέ, όταν αγαπάς κάτι, δεν υπάρχει περίπτωση να μην βγάλεις ταλέντο. Αυτές οι λέξεις, ένιωσα εκείνη την στιγμή ότι μου καίνε το μυαλό, σαν να γράφει με πυρωμένο σίδερο στον μηχανισμό σκέψης μου. Λίγο πολύ, μαγεία.<br /><br />Μπορεί να ακουστεί λίγο εξωκοσμικό, χαρδαβελικό κατά τον μέσο ελληνικο τηλεοπτικό νου, αλλά δίνοντας ψυχική ουσία και προσήλωση σε ένα αντικείμενο κερδίζεις το λεγόμενο ταλέντο. Πολλοί είναι αυτοί που μπερδεύουν το ταλέντο με το χάρισμα. Άλλοι τα μπερδεύουν λόγω άγνοιας, άλλοι επειδή δεν είναι αρκετά δυνατοί και δικαιολογούν την αδυναμία τους λέγοντας πως δεν είχαν ταλέντο. Κι όμως, το ταλέντο δεν είναι τίποτα παραπάνω από απλή ψυχική γύμνια, να καθίσεις απέναντι στον πλέον κομπλεξικό και μίζερο 21ο αιώνα και να υψώσεις το λάβαρο της πορωσης σου. Ενάς άνθρωπος που παρατάει κάτι, απλά αρνείται το δώρο της αθανασίας. Ο άνθρωπος που τα παρατάει δεν είναι αποτυχημένος. Αποτυχημένος είναι εκείνος που νομίζει ότι κατέχει σφιχτά στα χέρια του την φλόγα της επιτυχίας, ενώ άμα τα ανοιξει θα δει οτι δεν κρατάει τίποτα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, κρατάει μια σπίθα ανίκανη να ικανοποιήσει αυτόν και τους γύρω του.<br /><br /></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixGpIRJ9keQYjnUJnkDm09m0qD4ng9vKInBZbBsc4rrk83flblZ-uI0GSHo8T2LMs-3N-McTRTk6xe7SNWil3HCPUiDTbLfpwNFdutOqPMsQmZJXU8AUNbhkKW6INHr0I1EEO0_jsnbjd8/s1600-h/Vampire+Hunter+D+72.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixGpIRJ9keQYjnUJnkDm09m0qD4ng9vKInBZbBsc4rrk83flblZ-uI0GSHo8T2LMs-3N-McTRTk6xe7SNWil3HCPUiDTbLfpwNFdutOqPMsQmZJXU8AUNbhkKW6INHr0I1EEO0_jsnbjd8/s320/Vampire+Hunter+D+72.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5043024530648986322" border="0" /></a><span style="font-size:130%;">Η ανάγκη για υπεροχή είναι μια ανάγκη που έρχεται από πολύ μικρές ηλικίες. Είναι ο τρόπος με τον οποίο σκεφτεσαι, είναι η εκ βαθέων αναδυόμενη αναγκη σου να </span><span style="font-size:130%;">ανοίξεις τα αγγελικά φτερά σου και να αναληφθείς. Να νικήσεις τους νόμους της βαρύτητας και των πιθανοτήτων. Να δημιουργήσεις μια απειροελάχιστη κάμψη στους φυσικούς νόμους του σύμπαντος που δεν ήθελαν τον Barrysnikov να κάνει τεχνικά άλματα 2 μέτρων, που δεν ήθελαν τον Maradona να κατέχει τον απόλυτο έλεγχο μιας μικρής ασπρόμαυρης μπάλας, που δεν ήθελαν τους αδερφούς Wright να φτύνουν τον Νεύτωνα κατάμουτρα, που δεν ήθελε τον Φειδιπίδη να φτάνει πίσω να πει το νενικήκαμεν. Το τι τελικά προκαλεί αυτή την ανάγκη είναι ενα πραγματικά διφορούμενο γεγονός. Δεδομένης της θανατικής κατάληξης και της περατότητας της ανθρώπινης ζωής, θα μπορούσε κάποιος άνετα να ισχυριστεί ότι θέλει να κερδίσει την αθανασία κατά τα αρχαία ελληνικά πρότυπα της υστεροφημίας. Άλλοι πιστεύουν στην εκ φύσεως ανωτερότητα τους απο τον κοινό άνθρωπο. Όποια και να είναι η αρχή, πάντα η κατάληξη είναι μια : η ανύψωση του πύχη. Καθότι τα Μαθηματικά (και όχι τα μαθηματικά, όπως τα αποκαλούν ασεβή ανθρωπάρια), από την στιγμή της δημιουργίας ή ανάκαλυψης τους, γελούν με την ματαιότητα της ανθρώπινης φιγούρας, αφού έχουν οπλίσει τα τουφέκια τους με την έννοια του απείρου.<br /><br /></span><span style="font-size:130%;">Η περατότητα του ήδη επιτευγμένου πως να συγκριθεί με την απειρότητα του αγνώστου; Αυτό για άλλη μια φορά μας αποδεικνύει πως κάποιος έκανε την πλάκα του, φτιάχνοντας ένα πλάσμα τόσο εύθραστο αλλά με τόσο μεγάλο εγωισμό. Ένα πλάσμα που η ζωή του είναι τόσο συντομη όσο μια μια απλή μετακίνηση 3-4 μέτρων μιας τεκτονικής πλάκας ή μιας μείζονος κλιματολογικής αλλαγής. Και μέσα σε όλα αυτά καλούμαστε να απαντήσουμε στο ερώτημα : αξίζει ; Ε, αυτό φίλοι μου αφήστε το να το απαντήσει η ιστορία ...<br /><br /><br /></span><span style="font-size:130%;"><a href="http://rozakas.blogspot.com/feeds/posts/default"><span style="font-weight: bold;"></span></a></span></div>Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-38804432156446861572007-02-20T14:10:00.000+02:002007-02-20T14:31:33.119+02:00I had a dream<span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Σε αυτό το post δεν θα προσπαθήσω καν να αναλύσω για τις μεθυσμένες σερβιτόρες, ή για τις θείες που μαζεύουν γατιά άμα μείνουν μόνες στην ζωή τους. Ούτε γιατί οι προπο-τζίδες έχουν κυτταρίτιδα, ούτε και φυσικά γιατί οι τσαγκάριδες δεν μπορούν να παρκάρουν. Θα προχωρήσω σε μια απλή επίδειξη της ηλιθιότητας μου, γιατί όπως έχω ξαναπεί, αν είναι να είσαι ηλίθιος, τουλάχιστον να έχεις στυλ. Ιδού.<br /><br /><br /></span></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF1rjUiXt5rqI70p_5K3FKzpRilQlQnZ8x4aYYQeE6qMgN11Ekf9vU3rweviFD7DpdbLhQFaiO6kBFs2Ky7j7nLHxCKfek1LaptBx_brr0IN8j1J2dHxFI-gO1YNP24wk9VqaP4TJtfvzc/s1600-h/Picture+3.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF1rjUiXt5rqI70p_5K3FKzpRilQlQnZ8x4aYYQeE6qMgN11Ekf9vU3rweviFD7DpdbLhQFaiO6kBFs2Ky7j7nLHxCKfek1LaptBx_brr0IN8j1J2dHxFI-gO1YNP24wk9VqaP4TJtfvzc/s400/Picture+3.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5033588488814332498" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfc9SVQ9t_lrlNVjNidFFAbq6oI_84hpVtrdkVW5JCf3OVgJjDg34ClNgopPNzx9PS1G6O4BdeV6WfglcrDbN2tbT_BPtJOfKAfscikMmi1Y0KpH_DuyUcqX3t2HOHab8Xf991Qc3KX9nE/s1600-h/Picture+32.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfc9SVQ9t_lrlNVjNidFFAbq6oI_84hpVtrdkVW5JCf3OVgJjDg34ClNgopPNzx9PS1G6O4BdeV6WfglcrDbN2tbT_BPtJOfKAfscikMmi1Y0KpH_DuyUcqX3t2HOHab8Xf991Qc3KX9nE/s400/Picture+32.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5033591645615295186" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9ZYx2r2m7vtwBVYUYwynKKjxkRl05_cW7Nvp7XGveYtPHNVcNcLNNzT7H9DZJXu7weVv5i6OHtWS7A4E0vlkiWqQRge99XKPdPvop3OK2G-pbZuOEDYE_vTxGpkLA2kAnOAjc9U1fGVVr/s1600-h/Picture+25.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9ZYx2r2m7vtwBVYUYwynKKjxkRl05_cW7Nvp7XGveYtPHNVcNcLNNzT7H9DZJXu7weVv5i6OHtWS7A4E0vlkiWqQRge99XKPdPvop3OK2G-pbZuOEDYE_vTxGpkLA2kAnOAjc9U1fGVVr/s400/Picture+25.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5033588669202958946" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZHi99nVi_7sWE40GONzfYuxQDP3ns7pSMzKUrsZvZIAwPRdlM6mwWJqBa-1skvBD_4sktOrlmxdcQJ8500wPgaxPCL6yXYDPa5A6wR2zh1U1DJ8efDPMEK_sOnwSv9GSYLHljn0JQzVde/s1600-h/Picture+176.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZHi99nVi_7sWE40GONzfYuxQDP3ns7pSMzKUrsZvZIAwPRdlM6mwWJqBa-1skvBD_4sktOrlmxdcQJ8500wPgaxPCL6yXYDPa5A6wR2zh1U1DJ8efDPMEK_sOnwSv9GSYLHljn0JQzVde/s400/Picture+176.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5033590752262097602" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhB18qJB9MQQEQEpWDwbowPI74yDj6ljd7pZda9ZevFfYT2pnRBO1FmID-SV21dSLbjQXFUKXynOnZ0E05PDmi7kZ65v_ARU7LoRavj8a5V219k21uqZOct8JWgFrfYZYnBfs7j3TGUG_me/s1600-h/Picture+201.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhB18qJB9MQQEQEpWDwbowPI74yDj6ljd7pZda9ZevFfYT2pnRBO1FmID-SV21dSLbjQXFUKXynOnZ0E05PDmi7kZ65v_ARU7LoRavj8a5V219k21uqZOct8JWgFrfYZYnBfs7j3TGUG_me/s400/Picture+201.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5033590352830139058" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVK1UffPohTLI0keJGwhMzVo5jbUYxsbN9vK3FMvnC_wO4mrX3u1gdAHdjXWk6JiVTVGjRm4sqgUao929Hb4taFD-N5NvppU0WNXSsJdzC8SKfuas0J9ELzgVQ185NG7qDfPbAUcppol8u/s1600-h/Picture+164.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVK1UffPohTLI0keJGwhMzVo5jbUYxsbN9vK3FMvnC_wO4mrX3u1gdAHdjXWk6JiVTVGjRm4sqgUao929Hb4taFD-N5NvppU0WNXSsJdzC8SKfuas0J9ELzgVQ185NG7qDfPbAUcppol8u/s400/Picture+164.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5033590211096218274" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgR28nGaMpVlxqfrqG1saWey2wXmO3ok2HY9yK5kvlc4LJaTEXCBWCiANmLSWfqzY_RjyBRdkV6Ujd8YKBUDbV2S_553wa50yAxioi1XBkLt148ydhvalrh5CYVDwEIN-OZkn-LenCgPc1x/s1600-h/Picture+210.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgR28nGaMpVlxqfrqG1saWey2wXmO3ok2HY9yK5kvlc4LJaTEXCBWCiANmLSWfqzY_RjyBRdkV6Ujd8YKBUDbV2S_553wa50yAxioi1XBkLt148ydhvalrh5CYVDwEIN-OZkn-LenCgPc1x/s400/Picture+210.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5033589751534717586" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyAdOqvaaJqukRxSHJcBeCSlHC0uUn-hnvzu8kv8TEzoFvyAh_FRY9LV1Pk0oRfAYm5a1D8KecjcQLBOJDbx5zf5Sdw4zwJb-Fo_O9BCvDtHaKNK2V47oTBRhYiXae_qyCMqhr-CRjaQkl/s1600-h/Picture+012.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyAdOqvaaJqukRxSHJcBeCSlHC0uUn-hnvzu8kv8TEzoFvyAh_FRY9LV1Pk0oRfAYm5a1D8KecjcQLBOJDbx5zf5Sdw4zwJb-Fo_O9BCvDtHaKNK2V47oTBRhYiXae_qyCMqhr-CRjaQkl/s400/Picture+012.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5033589322037987970" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfdnL-pzQ3cFOFhamox_dZqIqkleJA3l9BX2ioupB55POZA4yi4YiNGIdXZIKaJMT3hO_-9Jn1pyclJBxPqaikpk3N8f4TukKXjLdoz0r7aJN2Fze6t5Kn4cWyPaK90-ba0fxpmpOeCBPT/s1600-h/Picture+23.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfdnL-pzQ3cFOFhamox_dZqIqkleJA3l9BX2ioupB55POZA4yi4YiNGIdXZIKaJMT3hO_-9Jn1pyclJBxPqaikpk3N8f4TukKXjLdoz0r7aJN2Fze6t5Kn4cWyPaK90-ba0fxpmpOeCBPT/s400/Picture+23.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5033588995620473458" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF1rjUiXt5rqI70p_5K3FKzpRilQlQnZ8x4aYYQeE6qMgN11Ekf9vU3rweviFD7DpdbLhQFaiO6kBFs2Ky7j7nLHxCKfek1LaptBx_brr0IN8j1J2dHxFI-gO1YNP24wk9VqaP4TJtfvzc/s1600-h/Picture+3.jpg"><br /></a><div style="text-align: justify;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Σε ευχαριστώ, Χρήστο Μπαφέρα για την προσφορά της πανάρχαιας webcam που ανεπιστρεπτεί μου δάνεισες.<br /><br />Post Edit : Μόλις συνειδητοποίησα οτί περνάω πολλές ώρες στο σπίτι μου.<br /><br /><br /></span></span></div>Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-36666553852626846612007-02-18T01:50:00.000+02:002007-02-18T05:14:15.758+02:00Sabbath Bloody Sabbath<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHgdHUukR1WdLDfE8HpxSYZYSbBGBlKQtNVxTJgLVouWyqaReWPLoS70Y9X1mFbR1dVSq5pH1oPbCSXU73lsMZm8bo4pDD030A6Fovjv4jLHkdvPhOk-4whZwKu_8-woReJvUaYrpxChgh/s1600-h/Saturday+night+fever+guy.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHgdHUukR1WdLDfE8HpxSYZYSbBGBlKQtNVxTJgLVouWyqaReWPLoS70Y9X1mFbR1dVSq5pH1oPbCSXU73lsMZm8bo4pDD030A6Fovjv4jLHkdvPhOk-4whZwKu_8-woReJvUaYrpxChgh/s400/Saturday+night+fever+guy.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5032673815399107058" border="0" /></a><br /><span style="font-size:130%;"> </span><div style="text-align: justify;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Είναι Σάββατο βράδυ και, ναι, το ομολογώ βαριέμαι να βγω έξω. Τι να κάνω, ένας μικρός πληροφορικάριος είμαι. Το Σαββατόβραδο εξάλλου είναι μια παγκόσμια αξία, σαν το κέτσαπ στις τηγανητές πατάτες ή τα καθαρά πατάκια στο αυτοκίνητο. Γνωστή και ως μέρα του Τρέντυ-μποϋ, μέρα του εργαζόμενου, το Σάββατο ανέκαθεν ήταν η μέρα εξόδου. Η χιλιοειπωμένη ατάκα «καλά ρε μαλάκα, Σάββατο βράδυ και θα κάτσεις μέσα;» είναι ίσως πιο cult και από το « If you wanna shoot, shoot. Don’t talk. ». Για τους μη έχοντας, αυτό το είπε ο Τούκο (Άσχημος) στον Καλό, τον Κακό και τον Άσχημο, τον αυτοκράτορα των Spaghetti Western. Ας μην ξεχνάμε τον περιούσιο Εβραικό λαό, ο οποίος έθεσε ως κανόνα την ξεκούραση στην ευλογημένη και συνάμα αγχωτική ημέρα του Σαββάτου, στην οποία ΠΡΕΠΕΙ να διασκεδάσεις, υπό την τυπική μορφή της διασκέδασης. Παιχνίδια στον υπολογιστή, μπιρίμπες, ταινίες, απλές βόλτες θεωρούνται αγνή διασπάθιση των νεανικών σου χρόνων, ενώ ένα ποτό σε ένα τρομακτικά θορυβώδες μέρος κοιτώντας τους φίλους σου μη έχοντας να τους πεις κάτι πλέον, όντας μαζί τους από τον απογευματινό καφέ του Σαββάτου, είναι καθαρή μορφή διασκέδασης και ψυχαγωγίας.</span></span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKKCAoG8-YjRBcjGDiO2BpeswRZH9oeu-GoF0OH6PuXoZNUi5uRZuYKUwqCxHFhUENpR7O5hUypipHcQOyoV2JMy4zPemKXLenuK3F5HbpDtL_tpk6DcpC8xQcX9hrRYIITSBB5sVlxRqC/s1600-h/Loneliness.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKKCAoG8-YjRBcjGDiO2BpeswRZH9oeu-GoF0OH6PuXoZNUi5uRZuYKUwqCxHFhUENpR7O5hUypipHcQOyoV2JMy4zPemKXLenuK3F5HbpDtL_tpk6DcpC8xQcX9hrRYIITSBB5sVlxRqC/s200/Loneliness.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5032674764586879522" border="0" /></a><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Από παλιά πίστευα ότι όλη η εβδομάδα λειτουργεί για το Σάββατο. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Παρά το οξύμωρο της υποθέσεως, η εβδομάδα ξεκινάει από την Δευτέρα (Δεύτερη Μέρα), στην οποία έχεις όρεξη για δουλεία και για να θρέψεις το καπιταλιστικό σύστημα και να εξυπηρετήσεις το κεφάλαιο. Την Τρίτη την προσπερνάω σκοπίμως. Τετάρτη, η αλλιώς την μέρα που ο Θεός είχε δυσκοιλιότητα και αποφάσισε να φάει ακτινίδια για να λύσει το πρόβλημα του. Την Τετάρτη, ως γνωστόν, κατά τα σύγχρονα ευαγγέλια του Δυτικού Κόσμου, Cosmopolitan, Nitro, DownTown, ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ ΤΙΠΟΤΑ. Είναι κάτι παραπάνω από περιττό να ρωτήσεις ένα φίλο σου, τι έγινε με εκείνη την βυζαρού που βγήκε, καθότι η απάντηση που θα λάβεις είναι η «ενταξει μωρέ, δεν έγινε και τίποτα, θα την πάρω αύριο μεθαύριο για να ξαναβγούμε, πάντως μπλα μπλα μπλα». Πιστεύω πως στις μαύρες Τρύπες του Διαστήματος, έχει συνέχεια Τετάρτες.<br /><br /></span></span><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY8ZYJzD1kt6qCHLRKhdyVUSCNcYX_GLS452GfI-YNJE-RS6fO6g2EBgvQ0B1AtcWvtoDAPu6lr7kOXU4zbwjX_HuHPgTxu26DEDJJO7SicsVdEkjvmpJVQ6RBWcGsGhJQiykN9btLtPPr/s1600-h/DSC04734.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY8ZYJzD1kt6qCHLRKhdyVUSCNcYX_GLS452GfI-YNJE-RS6fO6g2EBgvQ0B1AtcWvtoDAPu6lr7kOXU4zbwjX_HuHPgTxu26DEDJJO7SicsVdEkjvmpJVQ6RBWcGsGhJQiykN9btLtPPr/s400/DSC04734.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5032675662235044418" border="0" /></a><br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">(Τσικνο)Πέμπτη. Πραγματικά, μια τέλεια μέρα. Η μέρα που πιστεύεις ότι θα βγει ο «καλός κόσμος», ενώ όλοι ξέρουμε ότι μυρίζει Σάββατο. Έχεις κουραστεί πλέον από την βδομάδα, αρχίζεις και ψάχνεσαι γιατί ξεκινάν οι μεταγγίσεις ελπίδας για πραγματική διασκέδαση από την μεγάλη μπουκάλα της καλοπέρασης. Βλέπεις τα οικονομικά σου και αν είσαι πάνω του μετρίου, ο Θεός σου χαμογελάει και μετατρέπει την μέρα αυτή σε μια Παρασκευή, αλλιώς απλά αρχίζεις και γεμίζεις με αδρεναλίνη και όνειρα. Παρασκευή. Τι να πω για την Παρασκευή, πέραν του γεγονότος ότι κάθε Παρασκευή, το παγκόσμιο ποσοστό συλλήψεων αυξάνεται κατακόρυφα, οι καπνοπώλες τρίβουν τα χέρια τους από χαρά και χιλιάδες κόμπλεξ και απωθημένα δημιουργούνται σε χιλιάδες κορασίδες σερβιτόρες, οι οποίες μη μπορώντας να αντιμετωπίσουν την λαοθάλασσα των διψασμένων για διασκέδαση, επιδίδονται σε οινοποσία, δημιουργώντας σε πολλούς άμοιρους πελάτες την λανθασμένη εντύπωση ότι ψάχνουν την ερωτική συντροφιά τους ( «Αφού γουστάρει ρε σε λέω, τι τώρα μαλακίες ; Αφού μου έφερε τη μπύρα και χαμογελούσε» ). Όχι, φίλε μου, μην εθελοτυφλείς, απλά η πνευματική διαύγεια της σέρνεται στο πάτωμα, κρατώντας το λάβαρο των Cuba Libre, γνωστής τρομοκρατικής οργάνωσης που μάχεται. Δεν ξέρουν ακόμα για τι πράγμα, αλλά όταν το μάθουν είμαι σίγουρος ότι θα το μοιραστούν μαζί μας. Αλλά η συμπεριφορά των παλλακίδων σερβιτόρων θα μας απασχολήσει σε μελλοντικό post.</span></span> <span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;"><br /><br />Πριν να μιλήσω για το Σάββατο, θεωρώ χρέος μου να μιλήσω για την Τρίτη. Κύριοι, προτείνω για μην βασανίζεται άλλο ο Κλειδοκράτορας της Τρίτης, να καταργηθεί αυτή η μέρα από το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Την Τρίτη, ο κόσμος δεν έχει καμιά προσδοκία, κανένα όνειρο για το μέλλον δεν ξεκίνησε Τρίτη. Μέχρι και οι απανταχού ανά τον κόσμο καναλάρχες βάριουνται να εκμεταλλευτούν, το γεγονός ότι όλοι είναι σπίτια τους, και ούτε καμιά ταινία της προκοπής δεν βάζουν. Τίποτα, το απόλυτο μηδέν. Τουλάχιστον η Τετάρτη έχει το γεγονός ότι δεν γίνεται τίποτα. Και αυτό όμως, in terminus, κάτι είναι, γιατί ως γνωστόν καλύτερο είναι να είσαι ή πρώτος ή τελευταίος. Η Τρίτη είναι δυστυχώς μια Τρίτη, μια μέρα που περνάει πάντοτε στην αφάνεια και στην λήθη. Όσο και να περάσεις καλά, την άλλη εβδομάδα θα έχεις ξεχάσει το τι σου πρόσφερε η προηγουμένη Τρίτη και θα ξαναβυθιστείς στην νωχέλεια και στην βαρεμάρα.</span></span><br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjquC3JpEWZCRK5vCiYluqhovQr3j2XWd_59dCVU8y6FPQ4Wwz8mb032mmnEJY-5MuOHRmrl1qWIaikpiOx_uRZNWkK7My3ZHlE4OUw8TcZlkc2ZHX34UXaHfoY4DuW1TcNhCYxY0CMD4wn/s1600-h/partytimeLOGO.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjquC3JpEWZCRK5vCiYluqhovQr3j2XWd_59dCVU8y6FPQ4Wwz8mb032mmnEJY-5MuOHRmrl1qWIaikpiOx_uRZNWkK7My3ZHlE4OUw8TcZlkc2ZHX34UXaHfoY4DuW1TcNhCYxY0CMD4wn/s320/partytimeLOGO.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5032674970745309746" border="0" /></a><br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;"><br /></span></span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">ΣΑΒΒΑΤΟ. Τα βιβλία κλείνουν, τα στόρια των μαγαζιών φαντάζουν χρόνια σφραγισμένα, ερημιά στην Σοφοκλέους και στην Wall Street, χιλιάδες κληρικοί προσεύχονται για την σωτηρία των ψυχών μας, στόλοι ταξιτζήδων καταπνίγουν τους δρόμους, ασύλληπτες ποσότητες λίτρων καυσίμων καίγονται. Ναι, ο Βασιλιάς Διασκέδαση κάθεται στο θρόνο του. Η δημόσια εκτέλεση της αυταπάρνησης και του αλτρουϊσμού στην Σαββατιάτικη Έξοδο («Έλα ρε εκεί πήγαμε την Πέμπτη, Παρασκευή, σήμερα είναι Σάββατο, πάμε κάπου καλά») είναι γεγονός. Νομίζω ομάδα Αμερικάνων φιλοσόφων, μαθηματικών και φυσικών προσπαθεί να ορίσει ακόμα το τι εννοεί κάποιος με τον να πει «πάμε κάπου καλά», αλλά δεν είχε καταλήξει ακόμα κάπου. Τι να πρωτοπώ για το Σαββατόβραδο, πέραν του ότι κανείς μα κανείς δεν πέρασε άσχημα. «Ε να βασικά, ήρθε στο μαγαζί και με χώρισε. Όπως φεύγαμε από το μαγαζί, την είδα σε μια μοτοσικλέτα με ένα μαλλιά να γλείφονται. Μετά γύρισα στο αμάξι και βρήκα τον καθρέφτη ξηλωμένο. Κανάς μαλάκας με μηχανάκι θα ήταν. Γυρνάω και σπίτι και γαμησε τα, δεν είχε και φαί. Αλλά κατά τα άλλα περάσαμε καλά. Έπαιζε καλή μουσική». Το Σάββατο φυσικά δεν θα ήταν τίποτα χωρίς την ανιδιοτελή υποστήριξη των οινοπνευματωδών ποτών και της μουσικής, οποιουδήποτε είδους πλην της κλασσικής. Χαίρε λοιπόν, Σάββατο, ρυθμιστή του Κόσμου. Οι πιστοί σου σε προσκυνούν.<br /><br /><br />Υ.Γ. Για την Κυριακή, τι να πώ, τα είπε η Μπέλλου.<br /><br /><br /></span></span> </div>Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-71447448963942987872007-02-08T13:01:00.000+02:002007-02-08T14:46:09.156+02:00Pas de deux<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsxG77jFhwFIx6lvHAA-IqRjik8VEDmrhmrvdF_TqWf4Ks_24unX7fGKL2VTpMq8mCNvWqkRWYG4Sk8na-f3ZCpo1GPqT-C4O0bxL5Y_k1C9ejDpBv1b7Rfkntc7Kl9eA9kisDKcuLDroF/s1600-h/92292.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsxG77jFhwFIx6lvHAA-IqRjik8VEDmrhmrvdF_TqWf4Ks_24unX7fGKL2VTpMq8mCNvWqkRWYG4Sk8na-f3ZCpo1GPqT-C4O0bxL5Y_k1C9ejDpBv1b7Rfkntc7Kl9eA9kisDKcuLDroF/s400/92292.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5029141977892260162" border="0" /></a><span style="font-size:130%;"> </span><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Όταν ξεκινάς κάτι, είτε είναι δουλειά, είτε χόμπι, ο φόβος που με διακατείχε από πάντοτε ήταν να μην ξεχάσω γιατί ξεκινούσα κάτι. Πάντοτε προσπαθούσα να θυμηθώ τους πραγματικούς λόγους που ξεκίνησα κάτι. Γενικά δεν μου αρέσει να παρεκκλίνω, εκτός και αν δεν είχα ποτέ βλέψεις σταθερότητας σε ένα τομέα. Φυσικά, πολλές φορές ξεκινάς κάτι και δίνεσαι τόσο πολύ, που στο τέλος καταντάς να το μισείς, καθότι με απογοήτευση κοιτάς τον μόχθο σου και τον ιδρώτα σου πάνω σε κάτι που τελικά δεν πήγε τόσο καλά όσο θα ήθελες να πάει. Είναι προφανής η σύνδεση και στον τομέα των σχέσεων, καθώς όλοι είχαμε ένα φίλο που εξεστόμησε "την παλιοκαριόλα, όλα της τα έδωσα στο πιάτο και μου τα βάλε στον πάτο". Νομίζω ο επαναπροσδιορισμός των στόχων και η οριοθέτηση της κάρπωσης σου από ένα αντικείμενο ενασχόλησης είναι κάτι σαν το πρώτο ξύρισμα, που ο πόνος δεν έρχεται στο πρώτο κόψιμο, αλλά στο after shave. Έτσι και εμείς, πάντα στα πρώτα λάθη ποτέ δεν λέμε τίποτα, αλλά όταν έρθει η ώρα της κρίσης και οι μικρές πληγές φαντάζουν ακρωτηριασμοί, κανείς δεν μπορεί να μείνει αμέτοχος. Ακόμα και αυτό το post, που θα ξεκινούσα να γράφω για τα ζευγάρια, έχει ήδη λοξοδρομήσει, σαν την Coca cola του Στάλιν. Εξού και το (ακόμα) άσχετο όνομα του post.</span></span><br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Όλη αυτή η εισαγωγή είναι γιατί ένα παιδί μου είπε οτι δεν είναι εύκολο να παρακολουθήσει το blog, γιατί δεν ξέρει πότε θα κάνω ένα post. Η απάντηση μου ήταν διμερής και μπορώ να την συνοψίσω στο εξής "ή βάλε RSS στο Mozilla σου ή μπες όποτε θυμηθείς". Φυσικά το RSS είναι λύση για τους τεχνολογικά φωτισμένους, οπότε η προεπιλεχθείσα απάντηση είναι . Στην πραγματικότητα και εγώ για αυτό το ξεκίνησα το blog, για να έχω ένα χώρο να μπορώ να γράφω οτι μαλακία μου κατεβαίνει στο κεφάλι και για να μπορώ να το μοιραστώ και με τους φίλους και γνωστούς μου. Χαρούμενος για το ακέραιο των στόχων μου, συνεχίζω στο κυρίως post.</span> </span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuXYmy_ZSnlw9m8M5tn7kCtE9lXJJXLrlYonDT6S9aZQNFyInIJ0UzNbLcL08UxmDQ7sfW0mvxpCf4NurTEdS_yfpKVZ86XowD_EbA2rh9Rg-hujCaotJnsAGYxdTi72OivYvp7uNy8imb/s1600-h/pas+de+deux2.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuXYmy_ZSnlw9m8M5tn7kCtE9lXJJXLrlYonDT6S9aZQNFyInIJ0UzNbLcL08UxmDQ7sfW0mvxpCf4NurTEdS_yfpKVZ86XowD_EbA2rh9Rg-hujCaotJnsAGYxdTi72OivYvp7uNy8imb/s400/pas+de+deux2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5029142248475199826" border="0" /></a><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Σήμερα το πρωί ένας φίλος μου έθιξε τον οικονομικό ρατσισμό σε μια σχέση. Δηλάδή έχοντας ένα βαλάντιο, η πιο λογική κίνηση είναι να βρεις ένα ταίρι που να είναι σχετικά κοντά στα οικονομικά σου. Ώντας πολίτης της νέας χιλιετίας, όπου το οικονομικό status αντικατέστησε τους ρωμαλεους άντρες, όπου οι γιακάδες και οι λεβεντομαλάκες αερίζονται με βεντάλιες 100ευρών και το χαρέμι των Homo Kariolus είναι εκεί για άλλη μια φορά για να προσφέρει στο βωμό του χρήματος την περιφάνεια και την αξιοπρέπεια του, άλλος ένας συνδυασμός φθίνουσων αξιών του νέου Millenium, παρατηρώ ότι πολύς κόσμος δεν το αντέχει αυτό. Προσπαθεί με διάφορα τεχνάσματα να κρύψει το πορτοφόλι του, είτε έχει είτε δεν έχει. Γενικά στην διασκέδαση, ο ίδιος ο Θεός τρέφει αυταπάτες δημοκρατίας. Πως είναι δυνατόν, κάποιος που σκέφτεται να πάρει δεύτερη μπύρα ή τσιγάρα, να μπορεί να περάσει το ίδιο καλά με κάποιον που παρκάρει την Ζ3 στην Τσιμισκή, αψηφώντας τα πρόστιμα, ακόμα και τον γερανό της Τροχαίας; Πως γίνεται να συγκριθεί το καταϊδρωμένο μπυρόνι με το παγωμένο Μοjito;</span></span><br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-style: italic;font-family:georgia;" >Και όμως, την ίδια ώρα δείχνει και το Tag Heuer, την ίδια ώρα δείχνει και το Casio.</span><span style="font-style: italic;"> </span></span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPGGTk76O6n73V1jLc0HrYWEqdDvEH076ZW2CzVi1PT7_V8RayEnuEsq4ySOoxOHvb0f2Cm5aJwmBnCM9icH0cTuahD5s7MZE4uhDqYPwhm4KPVY0Y9GbWH3R0_n-uXiA3nFobpECOnMgt/s1600-h/kenshin.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPGGTk76O6n73V1jLc0HrYWEqdDvEH076ZW2CzVi1PT7_V8RayEnuEsq4ySOoxOHvb0f2Cm5aJwmBnCM9icH0cTuahD5s7MZE4uhDqYPwhm4KPVY0Y9GbWH3R0_n-uXiA3nFobpECOnMgt/s400/kenshin.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5029143622864734594" border="0" /></a><br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Κι όμως στα ζευγάρια, το μόνο που χρειάζεται (πάντα προσωπική άποψη) είναι μόνο μια ματιά, ένα χαμόγελο που θα φέρει την ισορροπία, μια αγκαλιά που θα λύσει κάθε κόμπλεξ.</span> <span style="font-family:georgia;">Βάζοντας κάτω από το μικροσκόπιο αυτά τα ζευγάρια, παρατηρούμε ένα κοινό, την όρεξη για συμβιβασμούς, ειδικά στον τομέα της κοινωνικής διασκέδασης. Οι κοινοί έξοδοι γίνονται κατά 80-85% σε χώρους οικονομικά ανεκτούς και απο τα δύο μέλη της σχέσης. Ελάχιστες είναι οι φορές, όπου ο ασθενέσθερος προσπαθεί να φτάσει τον ισχυρότερο, με αποτελέσματα συχνά τραγελαφικά. Φυσικά, ας μην ξεχνάμε και το προσωπείο που φορά, κάθε φορά που καλείται ο πενίας να υπερβεί τις δυνατότητες του. Και όπως είπε και ο φίλτατος Ρουντολφ : "Στην κούραση φαίνεται ο χορευτής." (Copyright Μαργαρώνης). Όπως έχω ξαναπεί, η σχέση είναι μαραθώνιος και όχι sprint. Χρειάζεται ηρεμία, ισορροπία, δύναμη, κουράγιο και συμβιβασμούς. Κάποιοι πάντα έχουν κάποια προσόντα που τους βοηθάνε απο τα γενοφάσκια τους. Κοιτώντας λίγο την Ιστορία, θα δούμε οτι δεν νικούσαν πάντα οι προικισμένοι, αλλά οι επιμείνοντες. Μπορεί να θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, όπως μας δίδαξε ο Κάλβος, αλλά η σκλαβιά της σχέσης θέλει υπομονή και κουράγιο.</span> </span><br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Το όλο post είναι μια ένεση θάρρους, στον ήδη θαρραλέο πρώην Πρώτο συμφοιτητή μου, γραμμένο υπο τον θαυμάσιο ήχο των Pearl Jam (Sad από το album Lost Dogs).</span> </span><br /></div>Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-76980145561895902232007-01-30T12:21:00.000+02:002007-01-31T11:39:06.573+02:00Maurice Bejart Ballet Lausane<span style="font-size:130%;"><a style="font-family: georgia;" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVrBR0uqitbMCDMB6Ddsu4rFT4ebPBfoPHqU_YvtjjSULMmjG6CAO4HC3Ai42Of34W78rWKxEpgr6wz7rNPvvU2U-zWGi_nTZrhLSGVPeqSsgYo-UaLr4klZtvRQNRqpvmX76ZD_ebitzD/s1600-h/DANZA.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVrBR0uqitbMCDMB6Ddsu4rFT4ebPBfoPHqU_YvtjjSULMmjG6CAO4HC3Ai42Of34W78rWKxEpgr6wz7rNPvvU2U-zWGi_nTZrhLSGVPeqSsgYo-UaLr4klZtvRQNRqpvmX76ZD_ebitzD/s400/DANZA.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5025771357140978946" border="0" /></a></span><span style="font-weight: bold;"><br /></span><span style=";font-family:georgia;font-size:130%;" >Τετάρτη 24 Ιανουαρίου,</span><br /><div style="text-align: justify;font-family:georgia;"><span style="font-size:130%;"><br />Καταφτάνουμε στο Μέγαρο Μουσικής. Από μακριά φαίνονται τα τεράστια πανό : Bejart Ballet Lausanne. Ένας από τους μεγαλύτερους χορογράφους του κόσμου έρχεται στην πολιτιστική πρωτεύουσα του Πάνου Κιάμου. Για όποιον δεν ασχολείται, του φαίνεται ένα μεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός. Για αυτούς που ασχολούνται, ο Θεός, ξαφνικά χωρίς λόγο και αιτία, τους χάρισε ένα από τα πιο ζεστά και αναπάντεχα χαμόγελα. Πρώτη ημέρα προβών. Μαζευόμαστε. Πολλές άγνωστες φάτσες. Κρύα ατμόσφαιρα. Μπαίνει ο balletmaster. Η γαλήνη και η ηρεμία του είναι κάτι παραπάνω από ικανή για να σπάσει τον πάγο. Ένα τετράγωνο, 18 καρέκλες. Μας εξηγεί μια απλούστατη χορογραφία με ελάχιστες κινήσεις, οι οποίες έπρεπε να γίνουν συγχρονισμένες αλλαγές. Η μόνη της δυσκολία, ήταν ότι δεν ήταν μετρημένη και ουσιαστικά έπρεπε να αφεθούμε στην μουσική για να βρούμε τα σημεία που αλλάζαμε πόζες. Δεν είχα ιδέα πως θα έδενε με το υπόλοιπο κομμάτι, μια που δεν είχε τύχει να δω την χορογραφία του Bolero. Η πρώτη μέρα τελειώνει με μια 3ώρη πρόβα στην σχολή χορού. Ακόμα πατάμε στην γη.<br /><br /><span>Πέμπτη 25 Ιανουαρίου,</span><br /><br /></span></div><span style="font-size:130%;"><br /></span><div style="text-align: justify;font-family:georgia;"><span style="font-size:130%;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy1T0_hV0zDg_6lhWGIGX65teZoMFRSZRp_aGfeUze8hZbUQqKADgxggHtgbXjaw32OLtaGepXfWfCY4P_HgbNryEYd56_5A3rwdPXwDmUF2v1pEhDCVtyY0Fy3CBrrSLTuqjj49dbZreO/s1600-h/photo1_2.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy1T0_hV0zDg_6lhWGIGX65teZoMFRSZRp_aGfeUze8hZbUQqKADgxggHtgbXjaw32OLtaGepXfWfCY4P_HgbNryEYd56_5A3rwdPXwDmUF2v1pEhDCVtyY0Fy3CBrrSLTuqjj49dbZreO/s400/photo1_2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5025771894011890994" border="0" /></a>Καταφτάνουμε στο Μέγαρο Μουσικής. Από μακριά φαίνονται τα τεράστια πανό : Bejart Ballet Lausanne. Μπαίνουμε μέσα. Μετά από μια μικρή επανάληψη-πρόβα, συνεχίζουμε προς τα καμαρίνια, όπου ο μόδιστρος “Μαέβιους Παχατουρίδης” μας δίνει το παντελόνι και τα παπούτσια που θα φοράμε. Με μια πρόχειρη ματιά, αρχίζω ήδη και συνειδητοποιώ την διαφορά επιπέδου. Τα σκαλισμένα, από το χέρι του ιδρώτα και του κόπου, σώματα των ξένων χορευτών ουδεμία σχέση δεν είχαν με την πλέον παραδοσιακή περήφανη ελληνική μπάκα, που χωρίς ενδοιασμό πρότασσαν οι Έλληνες χορευτές. Μετά από λίγο, οδεύουμε προς την σκηνή. Η τύχη ήδη μας είχε χαμογελάσει. Ξεκινούσε το ζέσταμα των ξένων. Δειλά, δειλά και περπατώντας στις μύτες, καθόμαστε στην δεύτερη σειρά της πλατείας. Το μάθημα τους είχε ξεκινήσει. Οι λέξεις είναι λίγες, οι εκφράσεις φτωχές μπροστά σε αυτό που αντικρίζαμε. Με λιγα λόγια, ήταν το πιο όμορφο μάθημα χορού που είχα δει ποτέ. 30 χορευτές, μαζεμένοι από κάθε γωνιά της γης, άντρες και γυναίκες, με περισσή τελειότητα εκτελούσαν με απόλυτη ακρίβεια τις ασκήσεις. Οι άξονες, οι γραμμές, το στυλ, η χάρη, τα κρατήματα ταχύτητα αλλά και η ευγένεια της κίνησης προκάλεσαν ένα μούδιασμα και μια ανατριχίλα στα κόκκαλα μας. Δεν πιστεύαμε σε αυτό που βλέπαμε. Η δουλειά και η αφοσίωση τους ήταν φανερή, ειδικά στα σημέια που εκτελούσαν απιστευτες ασκήσεις χαμογελώντας λες και το κάναν από την πρώτη μέρα με την ίδια ευκολία. Οι πρεσβύτεροι της κομπαρσοπαρέας ήδη είχαν απογοητευτεί βλέποντας ένα επίπεδο που ποτέ δεν θα φτάσουν και οι νεότεροι να αναρωτιούνται άμα πρέπει να συνεχίσουν. Και ήταν απολύτως λογικό, καθότι στα 5 μέτρα μακριά μας είχαμε την χορευτική τελειότητα. Μετά από το πολιτιστικό σοκ, μας ανέβασαν στην σκηνή να κάνουμε για πρώτη φορά όλη μαζί το κομμάτι. Εκεί φάνηκε η απειρία μας και το δέος μας. Και οι 18 ήμασταν παγωμένοι. Και πως άλλωστε να μην ήμασταν, όταν πλέον είσαι κοντά τους, δίπλα τους. Άλλοι προσπαθούσαν να ανοίξουν ψευτοκουβεντούλες, αλλά προσπαθούσαν να θυμηθούν τις απλούστατες κινήσεις που μας είχαν αναθέσει. Η πρόβα πήγε εντελώς χάλια. Δεν μπορέσαμε να συγχρονιστούμε με τίποτα μαζί τους. Απογοητευμένοι, πάλι, φύγαμε.<br /><br /><br /><span>Παρασκευή 26 Ιανουαρίου,</span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfiFhOFGqkFugMnmZyCRjVOYFS7kHyGg3L39ZF2T0ewnb_9ZVS5su9yJ6wMPRmFwCKTaWTj7-7q2hNgSg7cbWKkxfTqkN3MYKB5d_8nr_ogkIJFDdXCYieg2RqD9miPd5aOhrz-GgKi3tr/s1600-h/ros_solo1.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfiFhOFGqkFugMnmZyCRjVOYFS7kHyGg3L39ZF2T0ewnb_9ZVS5su9yJ6wMPRmFwCKTaWTj7-7q2hNgSg7cbWKkxfTqkN3MYKB5d_8nr_ogkIJFDdXCYieg2RqD9miPd5aOhrz-GgKi3tr/s400/ros_solo1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5025771760867904802" border="0" /></a>Καταφτάνουμε στο Μέγαρο Μουσικής. Από μακριά φαίνονται τα τεράστια πανό : Bejart Ballet Lausanne. Μπαίνουμε γρήγορα μέσα, ξεκινάμε σαφώς πιο αγχωμένοι την πρόβα. Αυτή την φορά κάτι κάνουμε. Ήταν μόλις 5 παρά, και εμφανιζόμασταν 10:30. Αποφασίσαμε να μείνουμε. Κατεβαίνουμε στο επονομαζόμενο «Café De Artist» ή αλλιώς Καφετερία των Καλλιτεχνών, όνομα απίστευτα αστείο και γελοίο συνάμα. Περάσαμε 6 ώρες μαζί με την ηρωική κομπαρσομάδα των 18. Εκεί, εάν υπήρξε ποτέ, ήρθε το δέσιμο μας. Μιλούσαμε, αερολογούσαμε, κοροϊδευόμασταν, γελούσαμε. Οι πρώτες ουσιαστικές βάσεις για να θέλουμε να παρουσιάσουμε κατι καλό τέθηκαν σε εκείνο το 6ωρο. Στιγμές που δεν θα ξεχάσω είναι ένα παιδί που έβαλε baby oil από συνήθειο καθότι χόρευε σε club και προφανώς του άφησε κουσούρι, οι ομαδικές κάμψεις που παίρναν τα παιδιά επειδή «θα είναι η γυναίκα από κάτω ντε» και η παγωνιά της σκηνής. Ξεκινάει η παράσταση. Οι χορευτές του Bejart μοίρασαν άλλη μια φορά απλόχερα την μαγεία που ξέρουν να μοιράζουν. Εμείς φυσικά τα σκατώσαμε. Ασυγχρόνιστοι, ψαρωμένοι, δεν μπορέσαμε να δώσουμε στο νούμερο το βάθος που του άρμοζε. Στην υπόκλιση μάλιστα, από λάθος συνεννόηση έφυγαν οι μισοί, χωρίς καν να περιμένουν το blackout. Απογοήτευση στα καμαρίνια. Έρχεται ο balletmaster, εμφανώς απογοητευμένος. Σκυμμένα κεφάλια και συγγνώμες κατακλύζουν το δωμάτιο. Τουλάχιστον η μαγεία είχε ήδη ξεκινήσει.<br /><br />Σάββατο 27 Ιανουαρίου,<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjtqWPW5JB17LtCtV6CTbiambM_YnkOhW_tvJE61nK7yl5lt79eOOynipGlJzWjaBASRuPuwHpTl1B9M429Fw8nN34CVVwUIKM3WcR6SHGW2s1UR8zhYugCiuDzdXDNgX37YC-ZCgy-caI/s1600-h/stanley_solo1.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjtqWPW5JB17LtCtV6CTbiambM_YnkOhW_tvJE61nK7yl5lt79eOOynipGlJzWjaBASRuPuwHpTl1B9M429Fw8nN34CVVwUIKM3WcR6SHGW2s1UR8zhYugCiuDzdXDNgX37YC-ZCgy-caI/s400/stanley_solo1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5025771954141433154" border="0" /></a>Καταφτάνουμε στο Μέγαρο Μουσικής. Από μακριά φαίνονται τα τεράστια πανό : Bejart Ballet Lausanne. Αυτή την φορά θέλαμε να το κάνουμε καλά. Μετά από ένα μικρό καφεδάκι, λίγο μπλα μπλα στην Καφετερία Έκρηξης της Μέσης Διανόησης, κατευθυνόμαστε προς τα καμαρίνια. Η σκηνή έμοιαζε πιο γνώριμη, χαμόγελα μεταξύ των χορευτών και της υπερομάδας των 18 και κάτι (είχαμε και ένα κοντό αναπληρωματικό που εντέλει δεν χρειάστηκε, ξέχασα να τον αναφέρω). Αυτή τη φορά μπορέσαμε και ανταποκριθήκαμε στα standard της παράστασης και βάλαμε στο Bolero το μικρό κομματάκι που του λείπει. Εμφανώς ευχαριστημένοι, φεύγουμε φωνάζοντας, γελώντας, με τον ελληνικό πατροπαράδοτο τρόπο. Ο καιρός είχε χαλάσει. Όπως μπαίνουμε στο αμάξι, μας χτυπάνε το τζάμι. Ναι, ο Θεός για άλλη μια φορά μας χαμογελούσε με το χαμόγελο της Crest. Ο σολίστας του Bolero, Octavio Stanley, ήθελε να πάει στο κέντρο και το κρύο που είχε έξω δεν τον άφηνε να περπατήσει. Μας ρώτησε αν μπορούμε να τον πετάξουμε ως το κέντρο και έτσι το κόκκινο αμαξίδιο ξεκίνησε την τρελή πορεία του (μέσα στην σαββατιάτικη κίνηση) προς το κέντρο και καταλήξαμε στο ΝτοΡε για φαγητό μέχρι τις 02.30. Ο καταιγισμός ερωτήσεων προς τον 28χρονο αστέρα δεν φάνηκε να τον ενοχλεί. Ένα πραγματικά ασύλληπτα απλό παιδί, φορώντας γυαλιστερές φόρμες, ένα σκισμένο αμανικο, και ένα παλτό της συμφοράς, που βαριόταν να πάει στο παρτυ που οργάνωνε το Μέγαρο προς τιμήν τους. Οι συζητήσεις για χορό σε λίγο αντικαταστάθηκαν με συζητήσεις για πρώην, για αμάξια, για οικογένεια, για προσωπικά ενδιαφέροντα, για το τσιγάρο, για την σοκολάτα, για γκόμενες, για τους gay στον χώρο του θεάματος, για την γκόμενα του που τον περιμένει Ελβετία. Τα «υπέρλαμπρα» αστέρια που είχα γνωρίσει μέχρι τοτε γκρεμιζόντουσαν μπροστα στην απλότητα του πραγματικού Αστεριού. Χαιρετιστήκαμε και έφυγα ενθουσιασμένος.<br /><br /><br /><span>Κυριακή, 28 Ιανουαρίου,</span><br /><br /></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbOgtQacmxHkWBab09EqVxUqTQ9bh3gOItMQ2BF9W_vH9zbnjkseW1gFY2EuNLd_MSsg8awC01sXPkESxc4_b_RzkwAieUrKEET7_uzYx8YehQZizo7VdylCJrqCReNVKCK57b8bUtX_yf/s1600-h/C.+Zuasnabar+305x235.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbOgtQacmxHkWBab09EqVxUqTQ9bh3gOItMQ2BF9W_vH9zbnjkseW1gFY2EuNLd_MSsg8awC01sXPkESxc4_b_RzkwAieUrKEET7_uzYx8YehQZizo7VdylCJrqCReNVKCK57b8bUtX_yf/s400/C.+Zuasnabar+305x235.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5025774221884165474" border="0" /></a><span style="font-size:130%;">Καταφτάνουμε στο Μέγαρο Μουσικής. Από μακριά φαίνονται τα τεράστια πανό : Bejart Ballet Lausanne. Τελευταία μέρα. Το ταξιδάκι μας σε λίγο θα έπαιρνε τέλος. Φαινόταν και από τις φάτσες μας. Ετοιμαζόμαστε. Βγαίνουμε για τελευταία φορά γύρω από το πορτοκαλί τραπέζι. Η Μαύρη Θεά ανεβαίνει το τραπέζι (όλες οι χορογραφίες είχαν διαφορετικό σολίστα κάθε μέρα) και αρχίζει ο τρίτος και τελευταίος υπνωτικός χορός του Bolero. Ορμάμε στο τραπέζι, σηκωνομαστε και κλείνουμε το κομμάτι. Show is over. Κατευθυνόμαστε στα καμαρίνια. Ξεντυνόμαστε, φωνάζουμε, χαιρετιόμαστε. Για άλλη μια φορά, ο Octavio έρχεται στα καμαρίνια, με αγκαλιάζει, με χαιρετάει. Εις το επανιδείν, dude. Φεύγουμε από το μέγαρο. Έξω με περιμένουν όλοι. Χαμός, γέλια, συχαρίκια. Τα μπαλέτα του Maurice Bejart σας εύχονται καλή συνέχεια. Ευχαριστούμε που πετάξατε μαζί μας.<br /><br /></span><span style="font-size:130%;"><br />Για όποιον δεν γνωρίζει την χορογραφία του Bolero (ο αντρας είναι ο Οctavio και η άλλη είναι η Elizabeth Ros, η σολίστρια του Σαββάτου)<br /><br /><a href="http://www.youtube.com/watch?v=gh_9leIFl7Y">http://www.youtube.com/watch?v=gh_9leIFl7Y</a><br /><a href="http://www.youtube.com/watch?v=UnSh-KPV7QQ">http://www.youtube.com/watch?v=UnSh-KPV7QQ</a><br /><br /></span></div>Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-82353614132357092332007-01-14T12:44:00.000+02:002007-01-14T14:57:53.973+02:00Dawn of a New Day<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWbcI7xXoWSTPkWJxocAvI2Zc1ifIGcOtX6WTAL7F-l0Wh6iWbRnjqbHaEgfNP9Tl6ybDmMiJ2EKClf-od-xiAb496w9STtMM5svKYJB2COa78PFFtmv02jgjYr-hZwsh5V3kGcrrUDtO_/s1600-h/Cn_Smoking.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWbcI7xXoWSTPkWJxocAvI2Zc1ifIGcOtX6WTAL7F-l0Wh6iWbRnjqbHaEgfNP9Tl6ybDmMiJ2EKClf-od-xiAb496w9STtMM5svKYJB2COa78PFFtmv02jgjYr-hZwsh5V3kGcrrUDtO_/s400/Cn_Smoking.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5019869019809287378" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Ήλιος στα μάτια από ένα παράθυρο που βαρέθηκες να κρεμάσεις κουρτίνες. Αποτέλεσμα. Κυριακή, 9:30 και είσαι ξύπνιος. Τα μάτια συγκινημένα από το ξύπνημα, τα κάτω άκρα μουδιασμένα, το ένα από τα δύο χέρια για άλλη μια φορά ανάπηρο επειδή πάλι κοιμήθηκες πάνω του και ξεκινάς την βόλτα για την Μεγάλη Τρύπα. Μετά από την σωματική ανάνηψη, ο δρόμος για την κουζίνα είναι ανοιχτός. Το τσιγάρο πλέον έχει περάσει στην Ιστορία και ο καφές, χωρίς την πολυπόθητη και εθιστική παρέα του, κάθεται μόνος του δίπλα στην φίλη του την ζάχαρη, ενθυμούμενος τις παλιές καλές εποχές οπού μπορούσες να φτιάξεις τον τέλειο φραπέ, να βρεις τασάκι και να ανάψεις ένα τσιγάρο σε καταστάσεις απολύτου σκότους και σε χρόνους ρεκόρ. Η έλλειψη της νικοτίνης μέσα σου πλέον έχει πάρει ακουστική μορφή, ουρλιάζει και ζητάει την ουσία που σε συντρόφεψε και σε συμβούλεψε (δια της εναρμόνισης με το γύρω περιβάλλον, επονομαζόμενης και ως μαστούρας) κατά την διάρκεια των πιο δύσκολων αλλά και των πιο ευχάριστων στιγμών της ζωής σου. Μέσα στο μυαλό σου, στείρα κλισέ του στυλ : «Το κάπνισμα σκοτώνει», «Το κάπνισμα προκαλεί δυσλειτουργίες/καρκίνο» καταρρέουν μπροστά στο μεγάλο χρυσό άγαλμα του δισυπόστατου θεού Tar-Nicotine (αρχαίος παγανιστικός θεός).<br /><br /><br /></span></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXW6zHMKOvkczX1k6l8Ue-3x8OanYUtpfdMCgzhx31UaKMNs5InvutP4SUuALBoxs5f3NHNu5ZfU4iceL4MZeMaNBwxEAW4U2gZuWUiDa3Va36uxYXP3XtmqeG_3K4_j_Ln05YDZNzp01y/s1600-h/spike.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXW6zHMKOvkczX1k6l8Ue-3x8OanYUtpfdMCgzhx31UaKMNs5InvutP4SUuALBoxs5f3NHNu5ZfU4iceL4MZeMaNBwxEAW4U2gZuWUiDa3Va36uxYXP3XtmqeG_3K4_j_Ln05YDZNzp01y/s400/spike.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5019869281802292450" border="0" /></a><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Και όμως πάνε περίπου 3 μήνες που ρούφηξα το νέκταρ του τελευταίου τσιγάρου μου στην Αστόρια, παρέα με ένα βετεράνο του καπνίσματος, τον Τάκη Ρόμπολα.</span> <span style="font-family:georgia;">Όντας 8,5 χρόνια ουσιαστικός καπνιστής, ποτέ δεν φανταζόμουν την ζωή μου χωρίς το τσιγάρο. Βλέπετε οι γονείς μου το είχαν αποδεχτεί από μικρή ηλικία και ποτέ, πλην ελάχιστων ασήμαντων περιπτώσεων, δεν μπήκαν ανάμεσα στην σχέση μας. Το ουσιαστικότερο βήμα της καπνιστικής μου ζωής έγινε όταν μετακόμισα στο σημερινό σπίτι, όπου πλέον ζω και βασιλεύω, χωρίς το έμβλημα μου. Εκεί αφέθηκα στα χέρια διαφόρων καπνοβιομηχάνων, οπού πλέον παραδόθηκα χωρίς όρους στο κάπνισμα. Μετά από 2 χρόνια, ήξερα ότι έπρεπε να το κόψω αν ήθελα να προοδεύσω σε άλλους τομείς. Και η απόφαση ήρθε. Φυσικά, δεν κάθισα ούτε μια στιγμή να σκεφτώ αν μπορώ να το μειώσω ή να το κόψω σταδιακά, γιατί όπως έχουν πει αν αποφασίσεις να χωρίσεις, καλύτερο είναι να μην ξαναδείς ποτέ ξανά την τέως ερωμένη σου. Επιστροφές – Καταστροφές, όπως πολύ σοφά σημείωσε τότε μια καλή μου φίλη. Τα πρώτα σημάδια στέρησης ήταν εμφανή. Η πόρτα του ψυγείου άρχισε να ανοιγοκλείνει σαν τρελή, το βζιβζίκι / Πίκου- Πίκου / μηχανάκι / αναδευτήρας του Φραπέ ζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια για την τρομακτική κακομεταχείριση και τις υπερωρίες, η ζυγαριά ανέλαβε ρόλο αγγελιοφόρου άσχημων μαντάτων και ο περιπτεράς, παλιός καλός φίλος που χάθηκε μια νύχτα στο … Παλέρμο.</span> <span style="font-family:georgia;"><br /><br /><br /></span></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcW7MrPBcvDkL4lJztTMZ-Jq3yux4_h1yT7SCuIMrt_4Z2ttHpfP0PM-6wgV3COkzQ4Bx3_cI-vL0Oa-O8N3qldozvD-UGyfUbY9KIQsojTJAueQ7Nov6Iw9ISR91zVRIlWuWZqX3816rP/s1600-h/bender_smoking.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcW7MrPBcvDkL4lJztTMZ-Jq3yux4_h1yT7SCuIMrt_4Z2ttHpfP0PM-6wgV3COkzQ4Bx3_cI-vL0Oa-O8N3qldozvD-UGyfUbY9KIQsojTJAueQ7Nov6Iw9ISR91zVRIlWuWZqX3816rP/s400/bender_smoking.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5019869440716082418" border="0" /></a><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Ειρωνείες όπως φίλοι να σε συγχαίρουν για την γενναία σου απόφαση με ένα τσιγάρο στο χέρι, χιλιάδες πιστών να σε ρωτάνε πως τα κατάφερες ενώ εσύ τους λες ότι το ουσιαστικό τέλος θα σηματοδοτηθεί μετά από 2 χρόνια, γνωστοί που δηλώνουν ότι ποτέ δεν θα είχαν το ψυχικό σθένος να κάνουν κάτι τέτοιο, αστειάκια τύπου «φυσάω τον καπνό στα μούτρα κάποιου που έχει καπνίσει το Αθηναϊκό Νέφος» ή «προσφέρω τσιγάρο σε ένα άνθρωπο που έχει καπνίσει το βάρος μου σε ποσότητα τσιγάρων» είναι κομμάτι της καθημερινότητας μου. Και ο καπνός-φιλτράκια-τσιγαρόχαρτα που αγόρασα την 3η μέρα, παραμένουν ερμητικά κλειστά και ολοκαίνουρια στο πρώτο συρτάρι. Σίγουρα δεν γνωρίζω αν θα μπορέσω εσαϊ να παραμείνω μακρυά απο τον κόσμο του καπνίσματος, αλλά σίγουρα έπρεπε να δοκιμάσω. Εξού και η φωτογραφία με τσιγάρο στο στόμα, στο τμήμα About Me.</span> <span style="font-family:georgia;"><br /><br />Υ.Γ. Το post είναι αφιερωμένο στο πρώτο μου τσιγάρο και στην μεγαλύτερη επιπολαιότητα που έκανα ποτέ σε εκείνο τον Χριστουγεννιάτικο Λυκειακό χορό, στο Oli-Ola τον Δεκέμβρη του 1998. Ά ρε Ξενόχοντρε …<br /><br /><br /></span></span></div><span style="font-size:130%;"> </span>Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-436594137424700698.post-33505507929038295032007-01-08T02:44:00.000+02:002007-01-08T17:43:45.376+02:00Μια παραδοσιακή εκδρομή<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUSfo4lEUKPG68gXQpaQFQbgFWuHBdzYPP9wT3Pf7vkeRl27fslSNgjHpwtcMYtusG3K56bPvyUYEg_vLsXgtSx6VSHcf8MXrg3_VQJSVgHfGr_4xOtJayFq4N6w69eQbbobtd7zy5JYEc/s1600-h/Kaimaktsalan_large.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUSfo4lEUKPG68gXQpaQFQbgFWuHBdzYPP9wT3Pf7vkeRl27fslSNgjHpwtcMYtusG3K56bPvyUYEg_vLsXgtSx6VSHcf8MXrg3_VQJSVgHfGr_4xOtJayFq4N6w69eQbbobtd7zy5JYEc/s400/Kaimaktsalan_large.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5017455341788747890" border="0" /></a><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Back in black, που θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι AC/DC, από τον πολύ όμορφο αλλά και υπερβολικά trendy παλαιό Άγιο Αθανάσιο, ένα παλιό χωριό κοντά στο Καιμακτσαλάν. Δυστυχώς για εμάς, ευτυχώς για τα αμάξια μας, το χιόνι ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και οι θερμοκρασίες χαμηλές μεν αλλά σε ανθρώπινα επίπεδα. Το χωριό όμορφο, αν και οι παραδοσιακοί λίθινοι οικισμοί σε συνδυασμό με την σωρεία των παραδοσιακών Χ5 και των Land Rover, ομολογουμένως ήταν λίγο αστείο θέαμα. Παρόλο τον στρατό των νεόπλουτων επίδοξων σκιέρ, το κλίμα της παρέας σε συνδυασμό με το πανέμορφο παραδοσιακό σπίτι της Κατερίνας ήταν αρκετά για να περάσουμε ένα πολύ όμορφο Σαββατοκύριακο. Επισκεφτήκαμε το παραδοσιακό Νυμφαίο, ένα πραγματικά πανέμορφο χωριό, ειδικά τώρα που ήταν χιονοστολισμένο. Δυστυχώς λόγω χειμερίας νάρκης δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε τις διάσημες παραδοσιακές Αρκούδες του Αρκτούρου, και αντ’ αυτού, προτιμήσαμε να πιούμε ένα καφέ, οπού και λούστικα ένα παραδοσιακό χυμό πορτοκάλι. Την επόμενη μέρα τα παιδιά ανέβηκαν στο χιονοδρομικό, και εγώ μη ξέροντας σκι αλλά και για να προλάβω την γιορτή του Πατρός μου, αναχώρησα για την παραδοσιακή Θεσσαλονίκη.</span></span><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgw4QXQY9uBBQ9EscRZx-Jyba_fvNQO3aUoTM0PGK8swCniZB1w6Xn-uRn0pLsCsEwHPu0dZyZEi51uFfCaLg1QBlKoaUh1G6Rjw7_2Hx4qCI5HWTUdcWU4qYdpq3FokkQeeV1pxmyFcLfx/s1600-h/zagoria.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgw4QXQY9uBBQ9EscRZx-Jyba_fvNQO3aUoTM0PGK8swCniZB1w6Xn-uRn0pLsCsEwHPu0dZyZEi51uFfCaLg1QBlKoaUh1G6Rjw7_2Hx4qCI5HWTUdcWU4qYdpq3FokkQeeV1pxmyFcLfx/s400/zagoria.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5017458670388402338" border="0" /></a><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Και η ερώτηση μου για το φιλοθεάμων κοινό είναι η εξής : γουατ δε ΦΑΚ ις παράδοση ιν άουρ ντέιζ ; Δηλαδή ποιος είναι ο παράγοντας που ορίζει τον βαθμό που είναι παραδοσιακό κάτι ; Πόσο απείραχτο και παρθένο πρέπει να είναι ένα μέρος για να θεωρείται παραδοσιακό; Σίγουρα ένα χωριό χωρίς αυτοκίνητα και τσούρμο υπερκαλλωπισμένων νεανίδων με γόβες στο λασπωμένο λιθόδρομο, συνοδευμένες από ζεν πρεμιέρ με μάσκες σκι στο κεφάλι μιλώντας για τα κατορθώματα τους στο σκι. Ως σοβαρός Έλληνας οδηγός, ξεκίνησα την πορεία μου για το μικρό χωριουδάκι, χωρίς χάρτη φυσικά. Απότοκο της εξυπνάδας μου ; Να χαθούμε 3-4 φορές και να κάνουμε ένα τουρ στα ελληνικά χωριά. Πέρασα μέσα από ένα χωριό (Παναγίτσα αν θυμάμαι καλά) που τύχαινε να έχει μαζευτεί για την καθιερωμένη λειτουργία των Θεοφανείων. Χαμηλές παλιές μονοκατοικίες, ελάχιστα παιδιά, παγωμένοι μικροί δρόμοι, πολλοί ηλικιωμένοι, ελάχιστα αυτοκίνητα, νεκρική ησυχία, λες και ο Θεός δεν πέρασε ποτέ από εκεί. Ένα πραγματικά παραδοσιακό χωριό, σκατοχώρι στα Νέα Ελληνικά, που πραγματικά δεν είχε ούτε περίεργα κρασιά, ούτε μαβιά φασόλια, ούτε γλυκά του κουταλιού, ούτε γλυκές χυλοπίτες, ούτε χοροπηδηχτές μπάμιες. Εκεί πιστεύω έγκειται η μαγεία του συγκεκριμένου χωριού : στο γεγονός ότι ο χρόνος το ξέχασε, ότι ποτέ δεν πρόκειται να δουν ένα έργο που θα βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο του χωριού, ότι η μοναδική προεκλογική δήλωση κάποιου υποψήφιου δημάρχου (αν και θα προτιμούσα να την λέξη κοινοτάρχης) είναι να μην αλλάξει τιποτα απολύτως.</span><br /></span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Προσωπική άποψη : Δεν γίνεται να βγάζεις την παράδοση στο σφυρί, να πουλάς παραδοσιακά γλυκά του κουταλιού και λίγο παραδίπλα να έχει μια παραδοσιακή καφετερια, που να έχει Johnny Blue στην παραδοσιακή τιμή των 200 ευρώ (ή 40 ευρώ το ποτήρι) και λίγο πιο πέρα να έχει παραδοσιακό μαγαζάκι με είδη σκι, για τους παραδοσιακούς πάντα. Η παράδοση είναι κάτι το undergroung, κάτι το cult, που ο χρόνος ή δεν ενδιαφέρεται ή δεν τολμάει να ακουμπήσει. Δεν γίνεται να έχεις την απαίτηση να κρατήσεις τον παραδοσιακό χαρακτήρα ενός χωριού κρατώντας μόνο, πχ τα σπίτια όπως ήταν παλαιότερα, ή να κρατήσεις τους κατσικόδρομους απείραχτους. Η παράδοση είναι στοίχειωμα, είναι αποκρυστάλλωση του παρελθόντος. Θα μπορούσες να πεις ότι η παράδοση είναι μια ξεθωριασμένη ρετρό φωτογραφία. Παρόλα αυτά, τέτοια πράγματα δεν πρέπει να σας κρατάνε σπιτια σας. Πάρτε τις παρέες σας και χυθείτε στην πραγματικά πανέμορφη ελληνική ύπαιθρο. Και μόνο που θα αποδράσετε από το βασίλειο του τσιμέντου, αξίζει.</span></span><br /><br /><br /></div>Rozakashttp://www.blogger.com/profile/13343758976347281023noreply@blogger.com9