A reminder, just a reminder

Hello, από την μόλις γυρίσω-από-το-φανταρικό -θα-την-αλλάξω-την-καριόλα πολυθρόνα του Η/Υ μου. Ω ναι 6 μέρες μέχρι την κατάταξη μου στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις και θα ήθελα να γράψω τα τωρινά μου συναισθήματα, όχι γιατί θέλω να τα μοιραστώ με άλλους αλλά γιατί θέλω στις 7 Αυγούστου 2008 να δω τι ένιωθα τότε, στα ξεκινήματα. Θα προσπαθήσω γενικά να μην το μετατρέψω σε φανταρομπλόγκ, καθότι ένας Μακρυγιάννης είναι αρκετός για την ελληνική λογοτεχνία, δεν νομίζω να χρειάζεται και δεύτερος.

Τα συναισθήματα ανάμεικτα προφανώς. Από την μια, σε 1 χρόνο από τώρα θα είσαι πλέον πολίτης. Επαγγελματικοί ορίζοντες (ελπίζω) θα ανοίγονται μπροστά σου και η ζωή σου δεν θα είναι χωρισμένη στα δύο. Θα είσαι πλέον και τυπικά κύριος του εαυτού σου και θα είσαι έτοιμος να διαλέξεις την πορεία σου. Απο την άλλη, ένας χρόνος είναι ένας χρόνος. Ένας χρόνος μακρυά απο το σπίτι σου, μακρυά από πράγματα και αντικείμενα που αγαπάς, μακρυά από πρόσωπα. Φόβος αλλά και ενθουσιασμός για την ανακάλυψη του καινούργιου, ένας μικρός καβλωμένος Κολόμβος για την ανακάλυψη της Καλαμάτας, όχι με ιστιοφόρα αλλά με καναδέζες. Φίλοι που έχουν εκπληρώσει την στρατιωτική τους θητεία επανοπλίζουν το στρατιωτικό τους λεξιλόγιο, με τις γνωστές εκφράσεις "Θα πήξει η μούνα σου ψαρά, Τεντώσου ποντικαρά και πρόσεξε μην σου πατήσουν την ουρά" και άλλες, προσπαθώντας ματαίως να σε επηρεάσσουν. Φίλοι που δεν έχουν κάνει το φανταρικό τους, τους μιλάς για στρατό, σου μιλάνε για γκόμενες&ξύδια, και γενικά σημειώνεται πληθώρα επικοινωνιακών προβλημάτων. Η μάνα σου χαίρεται, βύσματα σου τάζουν θητεία στο κρεββάτι σου, ο πατέρας σου έχει άγχος αν θα σε βολέψουν. Και σε όλα αυτά, βαρύγδουπες ατάκες του στυλ "Ο Στρατός δεν είναι τίποτα" (έλα ρε δικέ μου!!!) ή "Ο Στρατός έχει δικιά του λογική" (και ο Terminator) προσπαθούν να σε ηρεμήσουν ή να σε πανικοβάλλουν αντίστοιχα, ενώ ουσιαστικά φτάνεις σε μια φάση Νιρβάνας, όπου τίποτα δεν σε ακουμπάει, τίποτα δεν σε βάζει σε παραπάνω ή λιγότερες σκέψεις.

Μπαίνεις σε μια εντελώς σταρχιδιστική στάση ζώης, όπου όλα σου ακούγονται λίγο ασήμαντα. Τα καθημερινά κουτσομπολιά της παρέας δεν φτιάχτηκαν για σένα, εσύ μπαίνεις φαντάρος. Οι καφέδες με φιλαράκια είναι βαρετοί, εσυ μπαίνεις φαντάρος. Και σε όλη αυτη ,κατα τον Παύλο Πάντο, ορμονική τσιγγολελέτα, μετράς τις ελάχιστες υποχρεώσεις που έχεις, όπως σχολή ή κανά λογαριασμό. Πράγματα μικρά όπως η aDSL σύνδεση σου θα λήξουν, πράγμα για το οποίο αρρώσταινες παλιά και έχανες τον ύπνο σου. Τώρα είναι φυσική εξέλιξη. Εφοδιαζεσαι με Gameboy, βιβλιαράκια για τις αμέτρητες ώρες. Προετοιμάζεσαι για ένα πνευματικό θάνατο. Και εσύ, σαν φιλήσυχος και πειθήνιος πεθαμένος, φοράς το κουστούμι της κηδείας.

Σκεπτόμενος πάντα το μετά και ποτέ το τώρα, έχεις ένα γλυκόπικρο χαμόγελο. Σκέφτεσαι τι έκανες τον τελευταίο χρόνο, πρόσωπα αγαπημένα, μισητά, αδιάφορα. Μια μικρή στεναχώρια οφείλεται σίγουρα σε μερικά πρόσωπα που προσφάτως ανακάλυψες οτί σου είναι ιδιαιτέρως προσφιλή. Για να βάλω και την φιλοσοφική μου σφραγίδα στο σχεδιασμένο εξ απαλών όνυχων κείμενο μου, παρατήρησα λίαν προσφάτως ότι οι άθεοι, φίλοι αναγνώστες, βλέπουν τον Θεό στις ειρωνίες της ζωής. Έτσι και σε μενα συνέβησε αυτή η αποκάλυψη του Κυρίου. Και μέσα σε όλα αυτά, μια ανεξήγητη χαρά, ίσως η χαρά του αγνώστου, ίσως το μακρινό ταξίδι, η τελευταία φάση της ενηλικίωσης.

Στον Στρατό δεν γίνεσαι άντρας. Στον Στρατό ελέγχεις αν είσαι και αν θα γίνεις άντρας.

Όλοι έχουμε φίλους, που στο φανταρικό κλαιγόντουσαν σαν τις μύξες, και μετα ήταν " Έλα ρε, μια χαρά θα περάσεις αρουραίε". Ελπίζω να μην γίνω ένας απο αυτούς, αλλά και να γίνω δεν νομίζω να έχει πολύ σημασία. Το παραπάνω bolded θα το εξηγήσω σε δεύτερο χρόνο.

Θα τα πούμε εν καιρώ.