Sabbath Bloody Sabbath

Είναι Σάββατο βράδυ και, ναι, το ομολογώ βαριέμαι να βγω έξω. Τι να κάνω, ένας μικρός πληροφορικάριος είμαι. Το Σαββατόβραδο εξάλλου είναι μια παγκόσμια αξία, σαν το κέτσαπ στις τηγανητές πατάτες ή τα καθαρά πατάκια στο αυτοκίνητο. Γνωστή και ως μέρα του Τρέντυ-μποϋ, μέρα του εργαζόμενου, το Σάββατο ανέκαθεν ήταν η μέρα εξόδου. Η χιλιοειπωμένη ατάκα «καλά ρε μαλάκα, Σάββατο βράδυ και θα κάτσεις μέσα;» είναι ίσως πιο cult και από το « If you wanna shoot, shoot. Don’t talk. ». Για τους μη έχοντας, αυτό το είπε ο Τούκο (Άσχημος) στον Καλό, τον Κακό και τον Άσχημο, τον αυτοκράτορα των Spaghetti Western. Ας μην ξεχνάμε τον περιούσιο Εβραικό λαό, ο οποίος έθεσε ως κανόνα την ξεκούραση στην ευλογημένη και συνάμα αγχωτική ημέρα του Σαββάτου, στην οποία ΠΡΕΠΕΙ να διασκεδάσεις, υπό την τυπική μορφή της διασκέδασης. Παιχνίδια στον υπολογιστή, μπιρίμπες, ταινίες, απλές βόλτες θεωρούνται αγνή διασπάθιση των νεανικών σου χρόνων, ενώ ένα ποτό σε ένα τρομακτικά θορυβώδες μέρος κοιτώντας τους φίλους σου μη έχοντας να τους πεις κάτι πλέον, όντας μαζί τους από τον απογευματινό καφέ του Σαββάτου, είναι καθαρή μορφή διασκέδασης και ψυχαγωγίας.

Από παλιά πίστευα ότι όλη η εβδομάδα λειτουργεί για το Σάββατο. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Παρά το οξύμωρο της υποθέσεως, η εβδομάδα ξεκινάει από την Δευτέρα (Δεύτερη Μέρα), στην οποία έχεις όρεξη για δουλεία και για να θρέψεις το καπιταλιστικό σύστημα και να εξυπηρετήσεις το κεφάλαιο. Την Τρίτη την προσπερνάω σκοπίμως. Τετάρτη, η αλλιώς την μέρα που ο Θεός είχε δυσκοιλιότητα και αποφάσισε να φάει ακτινίδια για να λύσει το πρόβλημα του. Την Τετάρτη, ως γνωστόν, κατά τα σύγχρονα ευαγγέλια του Δυτικού Κόσμου, Cosmopolitan, Nitro, DownTown, ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ ΤΙΠΟΤΑ. Είναι κάτι παραπάνω από περιττό να ρωτήσεις ένα φίλο σου, τι έγινε με εκείνη την βυζαρού που βγήκε, καθότι η απάντηση που θα λάβεις είναι η «ενταξει μωρέ, δεν έγινε και τίποτα, θα την πάρω αύριο μεθαύριο για να ξαναβγούμε, πάντως μπλα μπλα μπλα». Πιστεύω πως στις μαύρες Τρύπες του Διαστήματος, έχει συνέχεια Τετάρτες.




(Τσικνο)Πέμπτη. Πραγματικά, μια τέλεια μέρα. Η μέρα που πιστεύεις ότι θα βγει ο «καλός κόσμος», ενώ όλοι ξέρουμε ότι μυρίζει Σάββατο. Έχεις κουραστεί πλέον από την βδομάδα, αρχίζεις και ψάχνεσαι γιατί ξεκινάν οι μεταγγίσεις ελπίδας για πραγματική διασκέδαση από την μεγάλη μπουκάλα της καλοπέρασης. Βλέπεις τα οικονομικά σου και αν είσαι πάνω του μετρίου, ο Θεός σου χαμογελάει και μετατρέπει την μέρα αυτή σε μια Παρασκευή, αλλιώς απλά αρχίζεις και γεμίζεις με αδρεναλίνη και όνειρα. Παρασκευή. Τι να πω για την Παρασκευή, πέραν του γεγονότος ότι κάθε Παρασκευή, το παγκόσμιο ποσοστό συλλήψεων αυξάνεται κατακόρυφα, οι καπνοπώλες τρίβουν τα χέρια τους από χαρά και χιλιάδες κόμπλεξ και απωθημένα δημιουργούνται σε χιλιάδες κορασίδες σερβιτόρες, οι οποίες μη μπορώντας να αντιμετωπίσουν την λαοθάλασσα των διψασμένων για διασκέδαση, επιδίδονται σε οινοποσία, δημιουργώντας σε πολλούς άμοιρους πελάτες την λανθασμένη εντύπωση ότι ψάχνουν την ερωτική συντροφιά τους ( «Αφού γουστάρει ρε σε λέω, τι τώρα μαλακίες ; Αφού μου έφερε τη μπύρα και χαμογελούσε» ). Όχι, φίλε μου, μην εθελοτυφλείς, απλά η πνευματική διαύγεια της σέρνεται στο πάτωμα, κρατώντας το λάβαρο των Cuba Libre, γνωστής τρομοκρατικής οργάνωσης που μάχεται. Δεν ξέρουν ακόμα για τι πράγμα, αλλά όταν το μάθουν είμαι σίγουρος ότι θα το μοιραστούν μαζί μας. Αλλά η συμπεριφορά των παλλακίδων σερβιτόρων θα μας απασχολήσει σε μελλοντικό post.

Πριν να μιλήσω για το Σάββατο, θεωρώ χρέος μου να μιλήσω για την Τρίτη. Κύριοι, προτείνω για μην βασανίζεται άλλο ο Κλειδοκράτορας της Τρίτης, να καταργηθεί αυτή η μέρα από το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Την Τρίτη, ο κόσμος δεν έχει καμιά προσδοκία, κανένα όνειρο για το μέλλον δεν ξεκίνησε Τρίτη. Μέχρι και οι απανταχού ανά τον κόσμο καναλάρχες βάριουνται να εκμεταλλευτούν, το γεγονός ότι όλοι είναι σπίτια τους, και ούτε καμιά ταινία της προκοπής δεν βάζουν. Τίποτα, το απόλυτο μηδέν. Τουλάχιστον η Τετάρτη έχει το γεγονός ότι δεν γίνεται τίποτα. Και αυτό όμως, in terminus, κάτι είναι, γιατί ως γνωστόν καλύτερο είναι να είσαι ή πρώτος ή τελευταίος. Η Τρίτη είναι δυστυχώς μια Τρίτη, μια μέρα που περνάει πάντοτε στην αφάνεια και στην λήθη. Όσο και να περάσεις καλά, την άλλη εβδομάδα θα έχεις ξεχάσει το τι σου πρόσφερε η προηγουμένη Τρίτη και θα ξαναβυθιστείς στην νωχέλεια και στην βαρεμάρα.





ΣΑΒΒΑΤΟ. Τα βιβλία κλείνουν, τα στόρια των μαγαζιών φαντάζουν χρόνια σφραγισμένα, ερημιά στην Σοφοκλέους και στην Wall Street, χιλιάδες κληρικοί προσεύχονται για την σωτηρία των ψυχών μας, στόλοι ταξιτζήδων καταπνίγουν τους δρόμους, ασύλληπτες ποσότητες λίτρων καυσίμων καίγονται. Ναι, ο Βασιλιάς Διασκέδαση κάθεται στο θρόνο του. Η δημόσια εκτέλεση της αυταπάρνησης και του αλτρουϊσμού στην Σαββατιάτικη Έξοδο («Έλα ρε εκεί πήγαμε την Πέμπτη, Παρασκευή, σήμερα είναι Σάββατο, πάμε κάπου καλά») είναι γεγονός. Νομίζω ομάδα Αμερικάνων φιλοσόφων, μαθηματικών και φυσικών προσπαθεί να ορίσει ακόμα το τι εννοεί κάποιος με τον να πει «πάμε κάπου καλά», αλλά δεν είχε καταλήξει ακόμα κάπου. Τι να πρωτοπώ για το Σαββατόβραδο, πέραν του ότι κανείς μα κανείς δεν πέρασε άσχημα. «Ε να βασικά, ήρθε στο μαγαζί και με χώρισε. Όπως φεύγαμε από το μαγαζί, την είδα σε μια μοτοσικλέτα με ένα μαλλιά να γλείφονται. Μετά γύρισα στο αμάξι και βρήκα τον καθρέφτη ξηλωμένο. Κανάς μαλάκας με μηχανάκι θα ήταν. Γυρνάω και σπίτι και γαμησε τα, δεν είχε και φαί. Αλλά κατά τα άλλα περάσαμε καλά. Έπαιζε καλή μουσική». Το Σάββατο φυσικά δεν θα ήταν τίποτα χωρίς την ανιδιοτελή υποστήριξη των οινοπνευματωδών ποτών και της μουσικής, οποιουδήποτε είδους πλην της κλασσικής. Χαίρε λοιπόν, Σάββατο, ρυθμιστή του Κόσμου. Οι πιστοί σου σε προσκυνούν.


Υ.Γ. Για την Κυριακή, τι να πώ, τα είπε η Μπέλλου.