Μια παραδοσιακή εκδρομή

Back in black, που θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι AC/DC, από τον πολύ όμορφο αλλά και υπερβολικά trendy παλαιό Άγιο Αθανάσιο, ένα παλιό χωριό κοντά στο Καιμακτσαλάν. Δυστυχώς για εμάς, ευτυχώς για τα αμάξια μας, το χιόνι ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και οι θερμοκρασίες χαμηλές μεν αλλά σε ανθρώπινα επίπεδα. Το χωριό όμορφο, αν και οι παραδοσιακοί λίθινοι οικισμοί σε συνδυασμό με την σωρεία των παραδοσιακών Χ5 και των Land Rover, ομολογουμένως ήταν λίγο αστείο θέαμα. Παρόλο τον στρατό των νεόπλουτων επίδοξων σκιέρ, το κλίμα της παρέας σε συνδυασμό με το πανέμορφο παραδοσιακό σπίτι της Κατερίνας ήταν αρκετά για να περάσουμε ένα πολύ όμορφο Σαββατοκύριακο. Επισκεφτήκαμε το παραδοσιακό Νυμφαίο, ένα πραγματικά πανέμορφο χωριό, ειδικά τώρα που ήταν χιονοστολισμένο. Δυστυχώς λόγω χειμερίας νάρκης δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε τις διάσημες παραδοσιακές Αρκούδες του Αρκτούρου, και αντ’ αυτού, προτιμήσαμε να πιούμε ένα καφέ, οπού και λούστικα ένα παραδοσιακό χυμό πορτοκάλι. Την επόμενη μέρα τα παιδιά ανέβηκαν στο χιονοδρομικό, και εγώ μη ξέροντας σκι αλλά και για να προλάβω την γιορτή του Πατρός μου, αναχώρησα για την παραδοσιακή Θεσσαλονίκη.

Και η ερώτηση μου για το φιλοθεάμων κοινό είναι η εξής : γουατ δε ΦΑΚ ις παράδοση ιν άουρ ντέιζ ; Δηλαδή ποιος είναι ο παράγοντας που ορίζει τον βαθμό που είναι παραδοσιακό κάτι ; Πόσο απείραχτο και παρθένο πρέπει να είναι ένα μέρος για να θεωρείται παραδοσιακό; Σίγουρα ένα χωριό χωρίς αυτοκίνητα και τσούρμο υπερκαλλωπισμένων νεανίδων με γόβες στο λασπωμένο λιθόδρομο, συνοδευμένες από ζεν πρεμιέρ με μάσκες σκι στο κεφάλι μιλώντας για τα κατορθώματα τους στο σκι. Ως σοβαρός Έλληνας οδηγός, ξεκίνησα την πορεία μου για το μικρό χωριουδάκι, χωρίς χάρτη φυσικά. Απότοκο της εξυπνάδας μου ; Να χαθούμε 3-4 φορές και να κάνουμε ένα τουρ στα ελληνικά χωριά. Πέρασα μέσα από ένα χωριό (Παναγίτσα αν θυμάμαι καλά) που τύχαινε να έχει μαζευτεί για την καθιερωμένη λειτουργία των Θεοφανείων. Χαμηλές παλιές μονοκατοικίες, ελάχιστα παιδιά, παγωμένοι μικροί δρόμοι, πολλοί ηλικιωμένοι, ελάχιστα αυτοκίνητα, νεκρική ησυχία, λες και ο Θεός δεν πέρασε ποτέ από εκεί. Ένα πραγματικά παραδοσιακό χωριό, σκατοχώρι στα Νέα Ελληνικά, που πραγματικά δεν είχε ούτε περίεργα κρασιά, ούτε μαβιά φασόλια, ούτε γλυκά του κουταλιού, ούτε γλυκές χυλοπίτες, ούτε χοροπηδηχτές μπάμιες. Εκεί πιστεύω έγκειται η μαγεία του συγκεκριμένου χωριού : στο γεγονός ότι ο χρόνος το ξέχασε, ότι ποτέ δεν πρόκειται να δουν ένα έργο που θα βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο του χωριού, ότι η μοναδική προεκλογική δήλωση κάποιου υποψήφιου δημάρχου (αν και θα προτιμούσα να την λέξη κοινοτάρχης) είναι να μην αλλάξει τιποτα απολύτως.

Προσωπική άποψη : Δεν γίνεται να βγάζεις την παράδοση στο σφυρί, να πουλάς παραδοσιακά γλυκά του κουταλιού και λίγο παραδίπλα να έχει μια παραδοσιακή καφετερια, που να έχει Johnny Blue στην παραδοσιακή τιμή των 200 ευρώ (ή 40 ευρώ το ποτήρι) και λίγο πιο πέρα να έχει παραδοσιακό μαγαζάκι με είδη σκι, για τους παραδοσιακούς πάντα. Η παράδοση είναι κάτι το undergroung, κάτι το cult, που ο χρόνος ή δεν ενδιαφέρεται ή δεν τολμάει να ακουμπήσει. Δεν γίνεται να έχεις την απαίτηση να κρατήσεις τον παραδοσιακό χαρακτήρα ενός χωριού κρατώντας μόνο, πχ τα σπίτια όπως ήταν παλαιότερα, ή να κρατήσεις τους κατσικόδρομους απείραχτους. Η παράδοση είναι στοίχειωμα, είναι αποκρυστάλλωση του παρελθόντος. Θα μπορούσες να πεις ότι η παράδοση είναι μια ξεθωριασμένη ρετρό φωτογραφία. Παρόλα αυτά, τέτοια πράγματα δεν πρέπει να σας κρατάνε σπιτια σας. Πάρτε τις παρέες σας και χυθείτε στην πραγματικά πανέμορφη ελληνική ύπαιθρο. Και μόνο που θα αποδράσετε από το βασίλειο του τσιμέντου, αξίζει.