Dawn of a New Day

Ήλιος στα μάτια από ένα παράθυρο που βαρέθηκες να κρεμάσεις κουρτίνες. Αποτέλεσμα. Κυριακή, 9:30 και είσαι ξύπνιος. Τα μάτια συγκινημένα από το ξύπνημα, τα κάτω άκρα μουδιασμένα, το ένα από τα δύο χέρια για άλλη μια φορά ανάπηρο επειδή πάλι κοιμήθηκες πάνω του και ξεκινάς την βόλτα για την Μεγάλη Τρύπα. Μετά από την σωματική ανάνηψη, ο δρόμος για την κουζίνα είναι ανοιχτός. Το τσιγάρο πλέον έχει περάσει στην Ιστορία και ο καφές, χωρίς την πολυπόθητη και εθιστική παρέα του, κάθεται μόνος του δίπλα στην φίλη του την ζάχαρη, ενθυμούμενος τις παλιές καλές εποχές οπού μπορούσες να φτιάξεις τον τέλειο φραπέ, να βρεις τασάκι και να ανάψεις ένα τσιγάρο σε καταστάσεις απολύτου σκότους και σε χρόνους ρεκόρ. Η έλλειψη της νικοτίνης μέσα σου πλέον έχει πάρει ακουστική μορφή, ουρλιάζει και ζητάει την ουσία που σε συντρόφεψε και σε συμβούλεψε (δια της εναρμόνισης με το γύρω περιβάλλον, επονομαζόμενης και ως μαστούρας) κατά την διάρκεια των πιο δύσκολων αλλά και των πιο ευχάριστων στιγμών της ζωής σου. Μέσα στο μυαλό σου, στείρα κλισέ του στυλ : «Το κάπνισμα σκοτώνει», «Το κάπνισμα προκαλεί δυσλειτουργίες/καρκίνο» καταρρέουν μπροστά στο μεγάλο χρυσό άγαλμα του δισυπόστατου θεού Tar-Nicotine (αρχαίος παγανιστικός θεός).


Και όμως πάνε περίπου 3 μήνες που ρούφηξα το νέκταρ του τελευταίου τσιγάρου μου στην Αστόρια, παρέα με ένα βετεράνο του καπνίσματος, τον Τάκη Ρόμπολα. Όντας 8,5 χρόνια ουσιαστικός καπνιστής, ποτέ δεν φανταζόμουν την ζωή μου χωρίς το τσιγάρο. Βλέπετε οι γονείς μου το είχαν αποδεχτεί από μικρή ηλικία και ποτέ, πλην ελάχιστων ασήμαντων περιπτώσεων, δεν μπήκαν ανάμεσα στην σχέση μας. Το ουσιαστικότερο βήμα της καπνιστικής μου ζωής έγινε όταν μετακόμισα στο σημερινό σπίτι, όπου πλέον ζω και βασιλεύω, χωρίς το έμβλημα μου. Εκεί αφέθηκα στα χέρια διαφόρων καπνοβιομηχάνων, οπού πλέον παραδόθηκα χωρίς όρους στο κάπνισμα. Μετά από 2 χρόνια, ήξερα ότι έπρεπε να το κόψω αν ήθελα να προοδεύσω σε άλλους τομείς. Και η απόφαση ήρθε. Φυσικά, δεν κάθισα ούτε μια στιγμή να σκεφτώ αν μπορώ να το μειώσω ή να το κόψω σταδιακά, γιατί όπως έχουν πει αν αποφασίσεις να χωρίσεις, καλύτερο είναι να μην ξαναδείς ποτέ ξανά την τέως ερωμένη σου. Επιστροφές – Καταστροφές, όπως πολύ σοφά σημείωσε τότε μια καλή μου φίλη. Τα πρώτα σημάδια στέρησης ήταν εμφανή. Η πόρτα του ψυγείου άρχισε να ανοιγοκλείνει σαν τρελή, το βζιβζίκι / Πίκου- Πίκου / μηχανάκι / αναδευτήρας του Φραπέ ζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια για την τρομακτική κακομεταχείριση και τις υπερωρίες, η ζυγαριά ανέλαβε ρόλο αγγελιοφόρου άσχημων μαντάτων και ο περιπτεράς, παλιός καλός φίλος που χάθηκε μια νύχτα στο … Παλέρμο.


Ειρωνείες όπως φίλοι να σε συγχαίρουν για την γενναία σου απόφαση με ένα τσιγάρο στο χέρι, χιλιάδες πιστών να σε ρωτάνε πως τα κατάφερες ενώ εσύ τους λες ότι το ουσιαστικό τέλος θα σηματοδοτηθεί μετά από 2 χρόνια, γνωστοί που δηλώνουν ότι ποτέ δεν θα είχαν το ψυχικό σθένος να κάνουν κάτι τέτοιο, αστειάκια τύπου «φυσάω τον καπνό στα μούτρα κάποιου που έχει καπνίσει το Αθηναϊκό Νέφος» ή «προσφέρω τσιγάρο σε ένα άνθρωπο που έχει καπνίσει το βάρος μου σε ποσότητα τσιγάρων» είναι κομμάτι της καθημερινότητας μου. Και ο καπνός-φιλτράκια-τσιγαρόχαρτα που αγόρασα την 3η μέρα, παραμένουν ερμητικά κλειστά και ολοκαίνουρια στο πρώτο συρτάρι. Σίγουρα δεν γνωρίζω αν θα μπορέσω εσαϊ να παραμείνω μακρυά απο τον κόσμο του καπνίσματος, αλλά σίγουρα έπρεπε να δοκιμάσω. Εξού και η φωτογραφία με τσιγάρο στο στόμα, στο τμήμα About Me.

Υ.Γ. Το post είναι αφιερωμένο στο πρώτο μου τσιγάρο και στην μεγαλύτερη επιπολαιότητα που έκανα ποτέ σε εκείνο τον Χριστουγεννιάτικο Λυκειακό χορό, στο Oli-Ola τον Δεκέμβρη του 1998. Ά ρε Ξενόχοντρε …