Genesis

Και ναι μετά από χιλιάδες παροτρύνσεις του μεγάλου διαδικτυακού κοινωνιολόγου Ίωνα Πάγκαλου, είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω και την γέννηση του δικού μου blog. Όσο και να σας φαίνεται περίεργο, εμπνευστής δεν ήταν ούτε ο Ίωνας De Niro, ούτε και τα εξαιρετικά blogs που αναφέρω στην sidebar. Ήταν το blog ενός στενού φίλου μου, του Παύλου Πάντου. Για διάφορους λόγους δεν πρόκειται να δημοσιοποιήσω το url του blog του, γιατί ίσως και να το προτιμώ έτσι πιο underground, κάτι που τελείωσε πριν καν ξεκινήσει.

Όπως είναι λογικό, όταν ξεκινάς κάτι τέτοιο δεν γίνεται να περιμένεις να έχει ανταπόκριση. Ειλικρινά δεν έχω καμία ιδέα για το τι posts θα κάνω στην συνέχεια, για το τι θέματα θα θίξω / αναλύσω. Όπως συνηθίζεται, το πρώτο post σε ένα blog είναι χαοτικό. Δεν ξέρεις τι θα επακολουθήσει. Ίσως και να τα λέω λίγο πιο δραματικά από όσο είναι στην πραγματικότητα, όμως δεν παύεις να ξεγυμνώνεσαι κάθε φορά που διατυπώνεις κάτι σε ευρύ κοινό. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν με ενόχλησε η διαδικτυακή γύμνια οπότε και συνεχίζω.

Στο πρώτο μου (και παρθενικό ;) post, πραγματικά θα ήθελα λίγο να θίξω τους λόγους που μπορεί να έχει κάποιος , όχι για να γράψει, αλλά για να ξεκινήσει να γράψει ένα blog (γενικά μου αρέσει να ακριβολογώ παρά πολύ καθότι αποφεύγονται παρερμηνείες και ως γνωστό, ενός κακού μύρια έπονται). Υστέρα από αρκετό καιρό ουσιαστικής διάδρασης με φίλους bloggers, εντόπισα τις εξής ομάδες :

Α) Bloggers που κανονικά δεν θα έγραφαν blog, αλλά βρίσκονται σε μέρη μακριά από φίλους και οικογένεια. Συνήθως αυτοί σπουδάζουν εξωτερικό ή είναι φαντάροι. Τα blogs τους είναι συνήθως κωμικές περιγραφές τραγικών καταστάσεων.

Β) Bloggers που έχουν μέσα τους το σαράκι του blogger / news poster. Ασχολούνται με άπειρα θέματα.

Γ) Bloggers συνεπαρμένους από άλλους bloggers. Όπως έχουμε πει, όλα τα πράγματα σε αυτή την ζωή μπορούν να αναχθούν σε μόδα.

Δ) Bloggers που τους αρέσει να σβήνουν τα φώτα, να αφήνουν ανοιχτή μόνο την οθόνη του υπολογιστή τους, να βάζουν μια playlist στον player που χρησιμοποιούν και να γράφουν (ο γράφων ανήκει σε αυτή την ομάδα).

Ε) Bloggers που γράφουν για ένα συγκεκριμένο σκοπό, είτε πολιτικό είτε πολιτισμικό κτλ.

Η παραπάνω κατηγοριοποίηση χρήζει λεπτομέρειας και περαιτέρω ανάλυσης. Επίτηδες όμως τα αναφέρω χονδρικά για να εξάγω κάποια αποτελέσματα. Πέραν της ομάδας Ε (όχι της γνωστής ομάδας Ε), των οποίων το blog έχει κάποια χρηστικότητα – συνήθως επαγγελματική - άμα το καλοσκεφτείς οι υπόλοιπες ομάδες απλά δεν έχουν κανένα όφελος από τη όλη διαδικασία. Οπότε ποιος μπορεί να είναι ο πραγματικός λόγος για να σε εξωθήσει στην σύνθεση ενός blog; Προσωπική προβολή; Αυταπάτες ότι έχεις κάτι σημαντικό να πεις που θα ενδιαφέρει κόσμο; Αρχέγονη αγνή βαρεμάρα ; Το γεγονός ότι μικροί θέλαμε να κρατήσουμε ημερολόγιο και για κάποιο λόγο δεν το κάναμε; Πραγματική μοναξιά ; Κραυγή για προσοχή ; Όποιος και να είναι ο λόγος, το παραδέχομαι, το blogging είναι κάτι πολύ όμορφο και ενδιαφέρον. Εξάλλου δεν νομίζω να υπάρχει καλύτερη παρέα για να πιεις τον πρωινό καφέ σου (ναι ναι εντάξει, η Jolie και η Belucci είναι καλύτερη παρέα) αλλά και αυτός είναι ένας εξίσου όμορφος τρόπος, δεν νομίζετε;

Τέλος πάντων, καθότι πρώτη καταχώρηση είναι φυσιολογικό το ηλεκτρονικό γραπτό μου να έχει σαφώς πιο προσωπικό χαρακτήρα από τα posts που θα ακολουθήσουν(ευελπιστώ δηλαδή) για να μην πεθαίνετε από ανία και οι 5 αναγνώστες μου.

Ήδη έχω γράψει πολλά σύμφωνα με τον Οδηγού του Φτωχού πλην Τίμιου Έλληνα Blogger. Πάω να φτιάξω το διαδικτυακό μου προφίλ, μπας και πιάσω κανένα διαδικτυακό γκομενάκι και κάνουμε διαδικτυακό βουρντουάζ - νταβαντούρι. Lights, camera, action …

Υ.Γ. Το πρώτο αυτό post είναι αφιερωμένο στους εξής ανθρώπους:
*στον Ίωνα Πάγκαλο (a.k.a. B.M., Blog Master),
*στον Κων/νο Πουλιάδη & Κώστα Παππά (a.k.a. οι εταίροι Καππαδόκες),
*στον Παύλο Πάντο (τον άνθρωπο που με πήγε στον Λέντζο),
*στον κ. Αναστάσιο Κεσσόπουλο, για πολλούς και διάφορους λόγους,
*σε όλους τους γνωστούς μου που με ανέχονται καθημερινώς,
*σήμερα ειδικά στην Αλέκα του Τρωικού Πολέμου (ξέρει αυτή).