Maurice Bejart Ballet Lausane

Τετάρτη 24 Ιανουαρίου,

Καταφτάνουμε στο Μέγαρο Μουσικής. Από μακριά φαίνονται τα τεράστια πανό : Bejart Ballet Lausanne. Ένας από τους μεγαλύτερους χορογράφους του κόσμου έρχεται στην πολιτιστική πρωτεύουσα του Πάνου Κιάμου. Για όποιον δεν ασχολείται, του φαίνεται ένα μεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός. Για αυτούς που ασχολούνται, ο Θεός, ξαφνικά χωρίς λόγο και αιτία, τους χάρισε ένα από τα πιο ζεστά και αναπάντεχα χαμόγελα. Πρώτη ημέρα προβών. Μαζευόμαστε. Πολλές άγνωστες φάτσες. Κρύα ατμόσφαιρα. Μπαίνει ο balletmaster. Η γαλήνη και η ηρεμία του είναι κάτι παραπάνω από ικανή για να σπάσει τον πάγο. Ένα τετράγωνο, 18 καρέκλες. Μας εξηγεί μια απλούστατη χορογραφία με ελάχιστες κινήσεις, οι οποίες έπρεπε να γίνουν συγχρονισμένες αλλαγές. Η μόνη της δυσκολία, ήταν ότι δεν ήταν μετρημένη και ουσιαστικά έπρεπε να αφεθούμε στην μουσική για να βρούμε τα σημεία που αλλάζαμε πόζες. Δεν είχα ιδέα πως θα έδενε με το υπόλοιπο κομμάτι, μια που δεν είχε τύχει να δω την χορογραφία του Bolero. Η πρώτη μέρα τελειώνει με μια 3ώρη πρόβα στην σχολή χορού. Ακόμα πατάμε στην γη.

Πέμπτη 25 Ιανουαρίου,

Καταφτάνουμε στο Μέγαρο Μουσικής. Από μακριά φαίνονται τα τεράστια πανό : Bejart Ballet Lausanne. Μπαίνουμε μέσα. Μετά από μια μικρή επανάληψη-πρόβα, συνεχίζουμε προς τα καμαρίνια, όπου ο μόδιστρος “Μαέβιους Παχατουρίδης” μας δίνει το παντελόνι και τα παπούτσια που θα φοράμε. Με μια πρόχειρη ματιά, αρχίζω ήδη και συνειδητοποιώ την διαφορά επιπέδου. Τα σκαλισμένα, από το χέρι του ιδρώτα και του κόπου, σώματα των ξένων χορευτών ουδεμία σχέση δεν είχαν με την πλέον παραδοσιακή περήφανη ελληνική μπάκα, που χωρίς ενδοιασμό πρότασσαν οι Έλληνες χορευτές. Μετά από λίγο, οδεύουμε προς την σκηνή. Η τύχη ήδη μας είχε χαμογελάσει. Ξεκινούσε το ζέσταμα των ξένων. Δειλά, δειλά και περπατώντας στις μύτες, καθόμαστε στην δεύτερη σειρά της πλατείας. Το μάθημα τους είχε ξεκινήσει. Οι λέξεις είναι λίγες, οι εκφράσεις φτωχές μπροστά σε αυτό που αντικρίζαμε. Με λιγα λόγια, ήταν το πιο όμορφο μάθημα χορού που είχα δει ποτέ. 30 χορευτές, μαζεμένοι από κάθε γωνιά της γης, άντρες και γυναίκες, με περισσή τελειότητα εκτελούσαν με απόλυτη ακρίβεια τις ασκήσεις. Οι άξονες, οι γραμμές, το στυλ, η χάρη, τα κρατήματα ταχύτητα αλλά και η ευγένεια της κίνησης προκάλεσαν ένα μούδιασμα και μια ανατριχίλα στα κόκκαλα μας. Δεν πιστεύαμε σε αυτό που βλέπαμε. Η δουλειά και η αφοσίωση τους ήταν φανερή, ειδικά στα σημέια που εκτελούσαν απιστευτες ασκήσεις χαμογελώντας λες και το κάναν από την πρώτη μέρα με την ίδια ευκολία. Οι πρεσβύτεροι της κομπαρσοπαρέας ήδη είχαν απογοητευτεί βλέποντας ένα επίπεδο που ποτέ δεν θα φτάσουν και οι νεότεροι να αναρωτιούνται άμα πρέπει να συνεχίσουν. Και ήταν απολύτως λογικό, καθότι στα 5 μέτρα μακριά μας είχαμε την χορευτική τελειότητα. Μετά από το πολιτιστικό σοκ, μας ανέβασαν στην σκηνή να κάνουμε για πρώτη φορά όλη μαζί το κομμάτι. Εκεί φάνηκε η απειρία μας και το δέος μας. Και οι 18 ήμασταν παγωμένοι. Και πως άλλωστε να μην ήμασταν, όταν πλέον είσαι κοντά τους, δίπλα τους. Άλλοι προσπαθούσαν να ανοίξουν ψευτοκουβεντούλες, αλλά προσπαθούσαν να θυμηθούν τις απλούστατες κινήσεις που μας είχαν αναθέσει. Η πρόβα πήγε εντελώς χάλια. Δεν μπορέσαμε να συγχρονιστούμε με τίποτα μαζί τους. Απογοητευμένοι, πάλι, φύγαμε.


Παρασκευή 26 Ιανουαρίου,

Καταφτάνουμε στο Μέγαρο Μουσικής. Από μακριά φαίνονται τα τεράστια πανό : Bejart Ballet Lausanne. Μπαίνουμε γρήγορα μέσα, ξεκινάμε σαφώς πιο αγχωμένοι την πρόβα. Αυτή την φορά κάτι κάνουμε. Ήταν μόλις 5 παρά, και εμφανιζόμασταν 10:30. Αποφασίσαμε να μείνουμε. Κατεβαίνουμε στο επονομαζόμενο «Café De Artist» ή αλλιώς Καφετερία των Καλλιτεχνών, όνομα απίστευτα αστείο και γελοίο συνάμα. Περάσαμε 6 ώρες μαζί με την ηρωική κομπαρσομάδα των 18. Εκεί, εάν υπήρξε ποτέ, ήρθε το δέσιμο μας. Μιλούσαμε, αερολογούσαμε, κοροϊδευόμασταν, γελούσαμε. Οι πρώτες ουσιαστικές βάσεις για να θέλουμε να παρουσιάσουμε κατι καλό τέθηκαν σε εκείνο το 6ωρο. Στιγμές που δεν θα ξεχάσω είναι ένα παιδί που έβαλε baby oil από συνήθειο καθότι χόρευε σε club και προφανώς του άφησε κουσούρι, οι ομαδικές κάμψεις που παίρναν τα παιδιά επειδή «θα είναι η γυναίκα από κάτω ντε» και η παγωνιά της σκηνής. Ξεκινάει η παράσταση. Οι χορευτές του Bejart μοίρασαν άλλη μια φορά απλόχερα την μαγεία που ξέρουν να μοιράζουν. Εμείς φυσικά τα σκατώσαμε. Ασυγχρόνιστοι, ψαρωμένοι, δεν μπορέσαμε να δώσουμε στο νούμερο το βάθος που του άρμοζε. Στην υπόκλιση μάλιστα, από λάθος συνεννόηση έφυγαν οι μισοί, χωρίς καν να περιμένουν το blackout. Απογοήτευση στα καμαρίνια. Έρχεται ο balletmaster, εμφανώς απογοητευμένος. Σκυμμένα κεφάλια και συγγνώμες κατακλύζουν το δωμάτιο. Τουλάχιστον η μαγεία είχε ήδη ξεκινήσει.

Σάββατο 27 Ιανουαρίου,

Καταφτάνουμε στο Μέγαρο Μουσικής. Από μακριά φαίνονται τα τεράστια πανό : Bejart Ballet Lausanne. Αυτή την φορά θέλαμε να το κάνουμε καλά. Μετά από ένα μικρό καφεδάκι, λίγο μπλα μπλα στην Καφετερία Έκρηξης της Μέσης Διανόησης, κατευθυνόμαστε προς τα καμαρίνια. Η σκηνή έμοιαζε πιο γνώριμη, χαμόγελα μεταξύ των χορευτών και της υπερομάδας των 18 και κάτι (είχαμε και ένα κοντό αναπληρωματικό που εντέλει δεν χρειάστηκε, ξέχασα να τον αναφέρω). Αυτή τη φορά μπορέσαμε και ανταποκριθήκαμε στα standard της παράστασης και βάλαμε στο Bolero το μικρό κομματάκι που του λείπει. Εμφανώς ευχαριστημένοι, φεύγουμε φωνάζοντας, γελώντας, με τον ελληνικό πατροπαράδοτο τρόπο. Ο καιρός είχε χαλάσει. Όπως μπαίνουμε στο αμάξι, μας χτυπάνε το τζάμι. Ναι, ο Θεός για άλλη μια φορά μας χαμογελούσε με το χαμόγελο της Crest. Ο σολίστας του Bolero, Octavio Stanley, ήθελε να πάει στο κέντρο και το κρύο που είχε έξω δεν τον άφηνε να περπατήσει. Μας ρώτησε αν μπορούμε να τον πετάξουμε ως το κέντρο και έτσι το κόκκινο αμαξίδιο ξεκίνησε την τρελή πορεία του (μέσα στην σαββατιάτικη κίνηση) προς το κέντρο και καταλήξαμε στο ΝτοΡε για φαγητό μέχρι τις 02.30. Ο καταιγισμός ερωτήσεων προς τον 28χρονο αστέρα δεν φάνηκε να τον ενοχλεί. Ένα πραγματικά ασύλληπτα απλό παιδί, φορώντας γυαλιστερές φόρμες, ένα σκισμένο αμανικο, και ένα παλτό της συμφοράς, που βαριόταν να πάει στο παρτυ που οργάνωνε το Μέγαρο προς τιμήν τους. Οι συζητήσεις για χορό σε λίγο αντικαταστάθηκαν με συζητήσεις για πρώην, για αμάξια, για οικογένεια, για προσωπικά ενδιαφέροντα, για το τσιγάρο, για την σοκολάτα, για γκόμενες, για τους gay στον χώρο του θεάματος, για την γκόμενα του που τον περιμένει Ελβετία. Τα «υπέρλαμπρα» αστέρια που είχα γνωρίσει μέχρι τοτε γκρεμιζόντουσαν μπροστα στην απλότητα του πραγματικού Αστεριού. Χαιρετιστήκαμε και έφυγα ενθουσιασμένος.


Κυριακή, 28 Ιανουαρίου,

Καταφτάνουμε στο Μέγαρο Μουσικής. Από μακριά φαίνονται τα τεράστια πανό : Bejart Ballet Lausanne. Τελευταία μέρα. Το ταξιδάκι μας σε λίγο θα έπαιρνε τέλος. Φαινόταν και από τις φάτσες μας. Ετοιμαζόμαστε. Βγαίνουμε για τελευταία φορά γύρω από το πορτοκαλί τραπέζι. Η Μαύρη Θεά ανεβαίνει το τραπέζι (όλες οι χορογραφίες είχαν διαφορετικό σολίστα κάθε μέρα) και αρχίζει ο τρίτος και τελευταίος υπνωτικός χορός του Bolero. Ορμάμε στο τραπέζι, σηκωνομαστε και κλείνουμε το κομμάτι. Show is over. Κατευθυνόμαστε στα καμαρίνια. Ξεντυνόμαστε, φωνάζουμε, χαιρετιόμαστε. Για άλλη μια φορά, ο Octavio έρχεται στα καμαρίνια, με αγκαλιάζει, με χαιρετάει. Εις το επανιδείν, dude. Φεύγουμε από το μέγαρο. Έξω με περιμένουν όλοι. Χαμός, γέλια, συχαρίκια. Τα μπαλέτα του Maurice Bejart σας εύχονται καλή συνέχεια. Ευχαριστούμε που πετάξατε μαζί μας.


Για όποιον δεν γνωρίζει την χορογραφία του Bolero (ο αντρας είναι ο Οctavio και η άλλη είναι η Elizabeth Ros, η σολίστρια του Σαββάτου)

http://www.youtube.com/watch?v=gh_9leIFl7Y
http://www.youtube.com/watch?v=UnSh-KPV7QQ